Μ' ένα τριαντάφυλλο...

Προσπαθούσε να ξεχάσει τη μορφή της. Μα ήταν τόσο μάταιο αλήθεια. Προσπαθούσε να σβήσει την εικόνα του κορμιού της από το μυαλό του. Όμως ήταν αδύνατον. Η θύμιση από το άρωμα που ανέδιδε το δέρμα της στοίχειωνε τα όνειρα του, η γλυκιά φωνή της αντηχούσε μέσα του, το χαμόγελο της έλαμπε μπρος του όποτε έκλεινε τα μάτια. Πολεμούσε για μια στιγμή, μία μόνο στιγμή που η σκέψη του δεν θα γυρνούσε στα όσα έζησαν. Πάλευε με τις ώρες, με τις μέρες, με τον ίδιο του τον εαυτό. Αναζητούσε την λύτρωση εκεί που δεν μπορούσε να την βρει. Γιατί μόνο κοντά της θα λυτρωνόταν. Ο χρόνος κυλούσε, άνθρωποι και γεγονότα έρχονταν και προσπερνούσαν. Αλλά όσο και να απασχολούσε το νου του, το μόνο που κατάφερνε ήταν να ξεγελάει για λίγο τη θλίψη του. Για τόσο λίγο... Ώσπου μέσα στην απογοήτευση και το αδιέξοδο που βίωνε, έφτασε να λαχταρά απελπισμένα τη λήθη. Αφού δεν μπορούσε να την έχει, ήθελε τουλάχιστον να μπορέσει να την αφήσει πίσω του, να την κρατήσει μέσα του σα μακρινή ανάμνηση. Για να πάψει να είναι τόσο αφόρητη και επώδυνη η ανάγκη του. Η ανάγκη του για την αγάπη της, την αγάπη τους. Η ανάγκη του για εκείνη... Εκείνη, που δεν έδιωξε, που δεν επέλεξε μόνη της να φύγει. Εκείνη, που τόσο ξαφνικά και βίαια του άρπαξαν, χωρίς να προλάβει καν να πει αντίο. Εκείνη, στην οποία καθόταν πάλι τώρα και σιγοψιθύριζε όσα δεν εμπιστευόταν σε κανέναν άλλο. Εκεί, ακουμπισμένος πάνω στο κρύο μάρμαρο, μ' ένα τριαντάφυλλο στο χέρι.. κάθε μέρα της έφερνε από ένα.. και μια απροσδιόριστη και συννεφιασμένη αγαλλίαση. Αυτήν που ένιωθε κάθε φορά που βρισκόταν για λίγο δίπλα της...

Common thoughts on a common mind...

I wanna put my arms around you...
I need to feel your breath real close...
I wanna read your every thought,
inhaling glances from your dreams...

Your touch, your kiss, become my keepers...
Your every wish is now my own...
I lift your burden through the hazard...
I keep the sorrow away from your soul...

I want to experience your wildest fantasy...
I want to see your inner self...
I wanna please and satisfy
every desire you've had so long...

In other words, I want you...
In other words, I love you...
Passionately.. unconditionally.. irrevocably...

.....................................................

Αιχμάλωτη στο πουθενά και φυλακισμένη από την ίδια μου τη σκέψη...
Να ουρλιάξω θέλω.. μπας και αποφασίσει ο εαυτός μου να μου δώσει κάποια ικανοποιητική απάντηση...
Τι μου φταίει βέβαια κι αυτός;.. Εγώ δεν μπορώ να βρω την άκρη πουθενά...
Αν βοηθούσαν λίγο και οι άνθρωποι που υποτίθεται πως είναι δίπλα σου ότι κι αν γίνει.. ίσως να υπήρχε κάποια διέξοδος...
Ένας από αυτούς τους ανθρώπους μου είπε το γνωστό... "Ο καθένας κοιτάει την πάρτη του"... Ελπίζω να είχε στο νου του πως ισχύει και για τον ίδιο κάτι τέτοιο...
Ασυνάρτητα ίσως τα λόγια μου, όμως σήμερα αδυνατώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη... Με εμποδίζει ο θυμός, η απόγνωση, η απογοήτευση.. όλα όσα καιρό νιώθω και κατά περιόδους έρχονται στην επιφάνεια να μου θυμίσουν πως δεν έχω βρει ησυχία ακόμη... Γιατί το να την βρω δεν εξαρτάται μόνο από μένα δυστυχώς... Πρέπει να μου το επιτρέψουν και οι άλλοι...
Όταν εκείνοι που θα έπρεπε θεωρητικά να αποτελούν στήριγμα σου, είναι εκείνοι που δεν σε αφήνουν να αναπνεύσεις, ποιος σου μένει αλήθεια για να στηριχτείς;...
Πολύ μαύρα όλα αυτά, το ξέρω...
Οι αντοχές μου όμως συρρικνώνονται συνεχώς και κανείς δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει...
"Ο καθένας κοιτάει την πάρτη του"... Ας μου το μάθει και μένα κάποιος αυτό... Θα του είμαι ευγνώμων...

Παράξενη νύχτα...

Κάπως έτσι κι αυτό το βράδυ ξεχάστηκε στις θύμισες...
Άφησε το φως του φεγγαριού, που γλιστρούσε μέσα από την ανοιχτή κουρτίνα, να την παρασύρει σε σκέψεις, σε εικόνες περασμένες, σε στιγμές μακρινές, σε λόγια θαμμένα στο χθες. Επέτρεψε στη νοσταλγία να πλυμμηρίσει όλο της το σώμα και στην αναπόληση να γίνει βίωμα μέχρι τα μύχια της ψυχής της. Πόσος καιρός είχε περάσει;
Οι αναμνήσεις πονούσαν λιγότερο όσο κυλούσε ο χρόνος. Από ανυπόφορες έγιναν υποφερτές και σιγά σιγά εύκολα βιώσιμες. Ο χρόνος, τελικά, είναι όντως ο καλύτερος γιατρός. Ήξερε πως η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη πια και πως κάποια στιγμή κάθε ίχνος θλίψης θα χανόταν από το ταξίδι στο παρελθόν. Ήταν όμως ένα ταξίδι που δεν μπορούσε ακόμη να αποχωριστεί. Τη συντρόφευε καλά αυτές τις νύχτες. Τις έδειχνε πόσο αγάπησε και πόσο αγαπήθηκε, πόσο πλήγωσε και πόσο πληγώθηκε, πόσα έδωσε και πόσα πήρε... Κι αφού το τέλος δεν τη βασάνιζε πια τόσο πολύ, μπορούσε να εκτιμήσει.. τα μικρά, τα μεγάλα, τα ουσιαστικά, τα ασήμαντα.. όλα... Όλα μπορούσε να τα δει πια, τώρα που δεν τη τύφλωνε ο πόνος...
Μόνο μια γλυκόπικρη θύμιση είχε μείνει.. να της αποδεικνύει πόσο τυχερή ήταν που τα έζησε όλα αυτά... Να της αποδεικνύει το πόσο ζωντανή είναι η καρδιά και η ψυχή της, γιατί ένιωσε συναισθήματα αληθινά, βαθιά, σπουδαία... Να της φωτίζει το δρόμο μπροστά, γιατί τίποτα δεν τελείωσε ακόμα...
Η καρδιά, η ψυχή και το μυαλό, μαζεύουν τα κομμάτια τους, φοράνε το πιο αισιόδοξο χαμόγελο τους, ίσως και λίγο νοσταλγικό που και που, και προχωράνε μπροστά.. Έτοιμοι πλέον να αναζητήσουν μία νέα δυνατή συγκίνηση... Έναν έρωτα φρέσκο και ζωντανό... Έναν καινούριο δρόμο...

Εξομολόγηση...

Σ' αγαπώ από τη μέρα που γεννήθηκα...
Από τότε σε κρατώ σα φυλαχτό στα όνειρα μου...
Σε φιλώ όπως η μάνα το παιδί...
Σα νερό σε ζητώ για να σβήσεις τη φωτιά μου...
Σε αγγίζω σαν ευάλωτο σπουργίτι...
Σε κοιτώ σαν μαγική ιχνογραφία...
Σε λατρεύω σαν Θεό αληθινό...
Κάθε σου ανάσα στην πιο τρελή μου φαντασία...



Μ' αγαπάς και ονειρεύομαι...
και χάνομαι...
και αφήνομαι...
δραπετεύω και πετώ...
αποδεσμεύομαι και ταξιδεύω...
αισθάνομαι και ελευθερώνομαι...



Παίρνω ανάσα απ' τη πνοή σου...
παίρνω δροσιά από την αύρα σου...
από το θάρρος σου παίρνω δύναμη...
παίρνω ζωή απ' την ύπαρξη σου...



Ότι έχω είναι δικό σου...
ότι έζησα ανάμνηση σου...
ότι πίστεψα κτήμα σου...
ότι ένιωσα πόνος σου...
ότι ονειρεύτηκα παράδεισος σου...


Ότι είμαι στο χαρίζω...
Ότι ήμουν στο χρωστάω...
Ότι αγαπώ στο αφιερώνω...
Ότι ποθώ στο θυσιάζω...



Ανάγκη επιτακτική η παρουσία σου...
εικόνα ονειρική το σώμα σου...
αναλλοίωτη ηδονή η αγκαλιά σου...



Πάρε με.. σου παραδίνομαι...
Φυλάκισε με.. μηδενικές οι αντιστάσεις...
Ύψωσε πέπλο στη νυχτιά και μείνε εδώ..
να σου αποδείξω του έρωτα τη φλόγα...



Σε ζητώ σαν κακομαθημένο μαθητούδι...
Σε θέλω σαν ασίγαστος χείμαρρος...

Σ' αγαπώ από τη μέρα που γεννήθηκα...
Κι έτσι θα σ' αγαπώ.. ασυλλόγιστα..
μέχρι την τελευταία μου ανάσα...

Χαλάλι...

Και κάπως έτσι ο κόσμος μου είχε αρχίσει να συρρικνώνεται επίκινδυνα...
Οι μέρες είχαν αρχίσει να μικραίνουν αισθητά.. οι στιγμές να λιγοστεύουν... Τα όνειρα έμοιαζαν λειψά στην ακατάσχετη ροή του νου... Οι αισθήσεις, κυριευμένες από την αδράνεια της ψυχής, έκαναν το κάθε τι να μοιάζει μακρινό, θολό κι απρόσιτο... Ο χρόνος κυλούσε ανεμπόδιστα, με εμένα να στέκομαι απέναντι.. σιωπηλός θεατής.. να τον βλέπω να με προσπερνά χωρίς ν' αφήνει κάτι πίσω... Δέσμια του εαυτού μου... Φυλακισμένη του είναι μου... Κι η καρδιά μου, τόπος ξερός, αποκομμένος από συγκινήσεις...
Κι ήρθες εσύ, σαν τη βροχή.. απρόσμενη αλλαγή.. να δώσεις ξανά ζωή σε ότι με χαρακτηρίζει... Και μ' ένα σου άγγιγμα ξύπνησες τις πιο απόκρυφες επιθυμίες μου... Με μια σου λέξη κατέρριψες όλες τις άμυνες μου...
Μηδενική αντίσταση.. μηδενική αμφιβολία.. μηδενική ανυποταγή... Άπλωσες το χέρι σου γυρεύοντας το δικό μου... Πάρτο λοιπόν...
Εγώ αφήνομαι... Εσύ οδήγησε με...
Χαλάλι ότι προκύψει...

Ξέσπασμα...

Βαρέθηκα...
Είναι το μόνο που μπορώ να πω αυτές τις ώρες...
Βαρέθηκα να ζω ξεχασμένη στις αναμνήσεις μου.. χαμένη στα παραμύθια του μυαλού μου... Να αναπολώ στιγμές που ανήκουν στο παρελθόν.. να βλέπω το νόημα μόνο σε όλα όσα πέρασαν και έφυγαν...
Βαρέθηκα απλά να επιθυμώ αντί να βιώνω...
Θέλω τόσα πολλά αλήθεια;... Να βγω από την αδράνεια που με κυριεύει ζητώ... Από αυτό το συναίσθημα που γεμίζει το είναι μου.. που ενώ συμπληρώνω αφυκτικά την καθημερινότητα μου, νιώθω πως δεν κάνω τίποτα, καιρό τώρα... Ίσως γιατί δεν κάνω το πιο σημαντικό... Δεν νιώθω...
Να νιώσω θέλω.. κάτι νέο, κάτι δυνατό, κάτι που θα δώσει νέα διάσταση στο σήμερα, στο αύριο, στο τώρα... Κάτι που θα πονέσει ακόμα.. θα είναι κι αυτό κάτι...
Ξέρω... ξέρω πως τα πράγματα δεν τα κυνηγάμε, έρχονται από μόνα τους εκεί που δεν το περιμένουμε... Πότε όμως;... Ξέρω πως για να έρθουν, πρέπει κι εμείς να είμαστε ανοιχτοί απέναντι τους... Τι μπορεί να κάνω λάθος;...
Μια ανάσα ζητώ... για να βγω από αυτά που με πνίγουν...

Stop crying your heart out...

Hold on...
Hold on...
Don't be scared...
You'll never change what's been and gone...

May your smile (may your smile)
Shine on (shine on)
Don't be scared (don't be scared)
Your destiny may keep you warm...

Cause all of the stars
are fading away..
Just try not to worry
you'll see them one day...
Take what you need
and be on your way
and stop crying your heart out...

Get up (get up)
Come on (come on)
Why 're you scared? (I'm not scared)
You'll never change what's been and gone...

Cause all of the stars
are fading away..
Just try not to worry
you'll see them one day...
Take what you need
and be on your way
and stop crying your heart out...

Cause all of the stars
are fading away..
Just try not to worry
you'll see them one day...
Take what you need
and be on your way
and stop crying your heart out...

We're all of us stars
we're fading away..
Just try not to worry
you'll see us some day...
Just take what you need
and be on your way
and stop crying your heart out...

Stop crying your heart out...
Stop crying your heart out...
Stop crying your heart out...

Here by me...

I hope you 're doing fine out there without me
cause I'm not doing so good without you.
The things I thought you 'd never know about me
were the things I guess you always understood.

So how could I have been so blind for all these years?
Guess I only see the truth through all this fear
and living without you...

And everything I have in this world
and all that I 'll ever be,
it could all fall down around me
just as long as I have you right here by me.

I can't take another day without you
cause baby I could never make it on my own.
I've been waiting so long just to hold you
and to be back in your arms where I belong.

Sorry I can't always find the words to say
but everything I've ever known gets swept away
inside of your love...

And everything I have in this world
and all that I 'll ever be,
it could all fall down around me
just as long as I have you right here by me.

As the days grow long I see
that time is standing still for me
when you 're not here.

Sorry I can't always find the words to say
but everything I've ever known gets swept away
inside of your love...

And everything I have in this world
and all that I 'll ever be,
it could all fall down around me
just as long as I have you right here by me.

And everything I have in this world
and all that I 'll ever be,
it could all fall down around me
just as long as I have you right here by me...

I won't let the memories fade out...

It was just yesterday when you were here, holding me in your arms...
It feels like time has frozen.. there.. in those nights... When I used to curl up inside you, laying my head to your chest.. breathing slowly.. experiencing deeply, right through to my last bone, your warm breathing...
Inconceivable.. time runs through our moments so quickly, so roughly... And the moments simply become memories...
I can't accept our empty present.. not after such a full past... Cause it was full.. and innocently true.. and firmly passionate.. and intolerably strong...
I had you.. you had me... We had our common dreams, our common thoughts, our common desires...
We had our own little world, we didn't need anything bigger.. and in there nothing and no one could harm us...
We used to had all these... And it was real...
Until we let it fall apart... Until we turned our backs to each other... Or it was just one of us who did that?...
And does it really makes any difference now?...
We lost a piece of our soul somewhere beneath the ruins of our world... All we have left are the memories, loving or painful...
That's life after all, right?...
You should keep going with whatever you have left each time...
And I move on with the best of me and the best of you.. the best of us...
I owe it to our dreams, our world, our passion...
Thank you for making me who I am...

Της στιγμής...

There's another world inside of me
that you may never say.
They 're secrets in this life that I can't hide.
Somewhere in this darkness
there's a light that I can't find.
Maybe it's too far away..
or maybe I'm just blind...

Maybe I'm just blind...

So hold me when I'm there
right me when I'm wrong
hold me when I'm scared
and love me when I' gone.
Everything I am
and everything in me
wants to be the one
you want it me to be.
I'll never let you down
even if I could
I'd give up everything
if only for your good.
So hold me when I'm here
right me when I'm wrong
you can hold me when I'm scared
you won't always be there
so love me when I'm gone

Love me when I'm gone...

When your education X-Ray
cannot see under my skin
I won't tell you a damn thing
that I could not tell my friends.
Roaming through this darkness
I'm alive but I'm alone.
Part of me of me is fighting this
but part of me is gone...

So hold me when I'm there
right me when I'm wrong
hold me when I'm scared
and love me when I' gone.
Everything I am
and everything in me
wants to be the one
you want it me to be.
I'll never let you down
even if I could
I'd give up everything
if only for your good.
So hold me when I'm here
right me when I'm wrong
you can hold me when I'm scared
you won't always be there
so love me when I'm gone...




I'm alive but I'm alone... And you said it, you won't always be there.. You 're not always there.. You are never there.. You're hardly ever here... So can you just love me when I'm gone?... Just that...

They gave me a life that's not so easy to live
and then they sent me on my way.
I left my love and forgot my dreams
I lost them all along the way.
Those little things you say
when words mean so much.
You never back down
and they all shy away
you always listen to me.

And what do I get to get me through these sleepless nights?
And what do I have to hold when no one's there to hold me tight?
And what do I see?
The only thing that gets me through this is what I feel.
And I feel you...

And this ain't no bed of nails
but there not roses just the same
Got this road sure can be long.
Another endless day
another seven hundred miles
they'll take me further from my home.
Those little things you say
when words mean so much.
You never back down
and they all shy away
you always listen to me.

And what do I get to get me through these sleepless nights?
And what do I have to hold when no one's there to hold me tight?
And what do I see?
The only thing that gets me through this is what I feel.
And I feel you...

I know what you're going through now.
Believe me, I feel this...




You used to know what I was going through every single day...
You used to know exactly how I felt each and every moment...
Do you know what I'm going through lately?...
Do you know how I feel now?...
Do you even know me at all in this point?...
Do you even want to?...

Διαφυγή...

Ένας εφιάλτης στοιχειώνει τα βράδια μου, καιρό τώρα...
Παγιδευμένη, λέει, μέσα στην άβυσσο του νου.. αποκομμένη από τα όνειρα και αναγκασμένη να ζω σε επανάληψη τις πιο τρομακτικές στιγμές μου... Νιώθω ανήμπορη, μικρή.. ανίκανη να προχωρήσω... Θέλω επειγόντως να ξεφύγω από αυτή τη φυλακή... Το μόνο που ποθώ, να αφήσω πίσω αυτή την τρέλα... Τρέχω μακριά απ' όλους και απ' όλα.. από τις αναμνήσεις που με καταδιώκουν.. από τις ενοχές που με κυνηγούν.. από τα θέλω μου τα ανείπωτα που καραδοκούν...
Τρέχω, μα δεν μου μένει πολύ κουράγιο ακόμη... Η αντοχή μου με εγκαταλείπει και το μυαλό πασχίζει να ακολουθήσει το πρέπει.. αλλά μάταια... Παραμένω δέσμια του είναι μου.. αιχμάλωτη σε ένα αναπάντητο "γιατί"...
Προσπαθώ.. μα δεν υπάρχει διαφυγή...

Μαθήματα Αυτοέλεγχου

1. Ανέπνεε βαθιά και σταθερά.
2. Μείνε μακριά από ότι σε προκαλεί.
3. Όταν αισθάνεσαι πως θα εκραγείς, αποστασιοποιήσου από τις σκέψεις σου.
4. Προσπάθησε να συγκεντρώσεις την ένταση σε όμορφες εικόνες που σε γαληνεύουν.
5. Μην προδίδεις στους άλλους το πόσο επηρεάζεσαι από τις στιγμές αυτές.
6. Για να αποφύγεις τηη σύγκρουση, δώσε στον εαυτό σου λίγο χρόνο πριν μιλήσεις.


????????????????????????????????????????????????????????????????????????


Κι αν μετά από όλα αυτά έχεις κατορθώσει να βγάλεις τις γαμημένες σκέψεις από το κεφάλι σου, τότε μπράβο!
Έχεις καταφέρει ότι εγώ δεν μπόρεσα...

Δυο Λεπτά...

Σε μια σταγόνα βροχής θα θες να κρυφτείς
σε παγώνουν τα ψέμματα που σ' έχουν πειράξει...
Σε παλιές εποχές κάτι να βρεις να πιαστείς
κι η αγάπη που άφησες δε σ' έχει φωνάξει...

Δυο λεπτά μόνο δώσ' μου και φύγε μετά...
δυο αγκάθια κι αυτά ριγμένα στη γη μου...
Κι αν απλώσουν το χέρι οι εραστές μιας βραδιάς
ως το τέλος μη χάσεις τ' ακριβό της ψυχής μου...

Μόνο εσένα μπορώ ν ' αγαπήσω...
μόνο εσένα μπορώ ν' αρνηθώ...
Από σένα μπορώ να ζητήσω
λίγο ψέμα, μετά να χαθώ...

Δυο λεπτά μόνο δώσ' μου για να 'ρθω κι εγώ...
Δεν υπάρχουν πια λέξεις, δυο λεπτά αν μπορέσεις...
Ν' ακουμπήσω το φως σου μήπως έτσι σε βρω...
σ' ένα δρόμο στενό, της ζωής μου υποσχέσεις...

Μόνο εσένα μπορώ ν ' αγαπήσω...
μόνο εσένα μπορώ ν' αρνηθώ...
Από σένα μπορώ να ζητήσω
λίγο ψέμα, μετά να χαθώ...

Στο πάτωμα...

Έσβησα το φως και ξάπλωσα στο κρύο πλακάκι... Το ποτήρι του κρασιού στο ένα χέρι - πρέπει να το ξαναγεμίσω - .. μια χούφτα αναμνήσεις στο άλλο... Μεγάλη χούφτα... Δίπλα μου κύλησε ένα ποτάμι από άναρχα όνειρα και πόθους ανεκπλήρωτους... Στο λευκό ταβάνι αντίκρισα της μορφή κάποιας χαμένης μου αγάπης... Λίγο πιο κει, έξω από το ανοιχτό παράθυρο, σιγομουρμουράει ο άνεμος.. λέξεις που χάνονται σε μια ανάσα... Και οι ψιχάλες συνθέτουν μελαγχολικά το ηχόχρωμα της φαντασίας μου...
Τριγυρίζοντας στα σοκάκια του μυαλού μου, αναγνωρίζω παλιά και νέα.. άτακτες σκέψεις μπλεγμένες με τα θέλω μου.. μπερδεμένες στιγμές ξεχασμένες σε μάταιες υποσχέσεις...
Οι ρομαντικές ελπίδες ενός φρέσκου ονείρου... Οι ξεφτισμένες επαναλήψεις μιας σειράς απογοητεύσεων...
Σε ποια δύνη χάνομαι άραγε κι αυτό το βράδυ;.. Ποια ανυπέρβλητη δύναμη κυριεύει το νου μου;.. Ποια ροή συναισθημάτων αιχμαλωτίζει τη ψυχή και τις αισθήσεις μου;...
Κάτι με έσπρωξε κι απόψε να ξεκλειδώσω ανασφάλειες και να χαθώ στις ιστορίες μου...
Και είναι άραγε όλες αυτές βιωματικές;.. ή απλό δημιούργημα του ανεξάντλητου κόσμου μου;.. Όπως και να 'χει είναι κτήμα μου.. και κτήμα μου θα μείνουν...

Για σένα...

Συγχώρεσε με για όσα δε μπορώ να σου πω...
Είναι κλεισμένα στα υπόγεια του μυαλού μου...
Μου είναι δύσκολο βλέπεις να αποτυπώνω τα συναισθήματα μου σε λέξεις...
Πες το ντροπή, φόβο.. εγώ ακόμη το ψάχνω...
Ένα μόνο δε θέλω... Μην αμφιβάλλεις ποτέ! Για το τι είσαι για μένα.. ο μόνος άνθρωπος που στέκεται δίπλα μου... Για το τι νιώθω για σένα.. Σ' αγαπάω απίστευτα χαζούλα, ακόμη κι αν δε στο λέω συχνά.... Για το αν αποζητώ την παρέα σου.. φυσικά και την αποζητώ! Μαζί σου ξεχνάω τις έννοιες μου και κάνω τις τρέλες μου... Για το πόσο ειλικρινής είμαι μαζί σου.. είμαι όσο πιο ειλικρινής αντέχει η ψυχή μου.. μπορεί να αργώ να σου πω τι υπάρχει στο κεφάλι μου ή να στα λέω μπερδεμένα που και που.. ψέμματα όμως δεν θα ακούσεις από τα χείλη μου...
Είμαι γκρινιάρα, είμαι δύστροπη, είμαι ανασφαλής, θέλω να με νταντεύουν, θέλω να μου δείχνουν προσοχή... ξέρω, δύσκολος άνθρωπος!...
Είμαι εδώ όμως για σένα.. για ότι χρειαστείς.. μια χαζοβιόλα να περάσεις την ώρα σου.. κάποιον να σε ακούσει.. παρέα για το σαββατόβραδο.. έναν ώμο στα δύσκολα (τι ώμο δλδ! ολόκληρη εκεί θα είμαι!).. ένα γέλιο στη χαρά κι ένα δάκρυ στη λύπη (ή και το αντίθετο!)... ξέρω να δίνω νομίζω.. και σε σένα θέλω να δώσω...
Να 'σαι ευτυχισμένη θέλω και να μου χαμογελάς... γιατί τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμα...

Για σένα γουρουνάκι μου.. έστω κι αργά.. έστω κι ανορθόδοξα...




(Χωρίς ανθρώπους δίπλα σου είσαι μισός... Αρκεί να βρεις τους σωστούς... Φιλία.. μεγάλη λέξη.. μεγάλο πράγμα... Δύσκολο πράγμα... Βασικό, να ξέρεις να βάζεις στην άκρη το εγώ και να κοιτάς και το εσύ.. και το εμείς... Αξίζει η άτιμη.. αξίζει πολλά...
Γι' αυτό δώσε σημασία στη φιλία που αξίζει... Μόνο να κερδίσεις μπορείς...)

Ανάγκη...

Θέλω να νιώσω κάτι έντονο και δυνατό.. κάτι το απροσπέλαστο...
Να αγαπήσω και να αγαπηθώ.. τόσο, που να μην το αντέχει το σώμα μου.. που να πονάει η καρδιά μου... Θέλω να βιώσω κατανόηση, αλήθεια, στοργή, πάθος, λατρεία...
Να δώσω και να πάρω... Να γελάσω και να κλάψω... Να ενθουσιαστώ... Να κάνω νάζια σα μικρό παιδί που αναζητά την προσοχή... Θέλω να νιώσω χάδι που θα διεισδύσει στη ψυχή μου... Θέλω να ζήσω εξάρτηση που θα ταράζει τα βράδια μου.. έρωτα που θα ζωντανεύει τις νύχτες μου...
Μου λείπει ένα χέρι πάνω στο δικό μου.. μια αγκαλιά που να με κλείνει ολόκληρη μέσα της.. ένα βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις.. ένα φιλί που να ξεχειλίζει επιθυμία.. ένα σώμα που να δένει απόλυτα με το δικό μου...
Ξέρω... δεν θα έπρεπε να εξαρτιέμαι από κανέναν.. δεν θα έπρεπε να βασίζομαι σε άλλους για να νιώθω ολοκληρωμένη...
Το παραδέχομαι όμως... Μια τέτοια σχέση με γεμίζει... Και μου λείπει... Και την προσδοκώ...
Λάθος;... Ίσως... Αδυναμία;... Πολύ πιθανόν... Και κάτι άλλο όμως...
Αλήθεια... Μεγάλη αλήθεια...

Η διαδρομή της ψυχής...

Απομακρύνομαι.. χάνομαι.. σκορπίζομαι..θρυμματίζομαι... Γίνομαι αερικό και βουτώ στο τίποτα... Πηγαίνω πέρα από το άπειρο.. προσπερνώ το ποτέ και κατευθύνομαι στο πάντα... Ξεχνώ το πριν και παρασύρομαι στο τώρα... Δε λογαριάζω το μετά και οδηγούμαι σε στιγμές μαγικές...
Ακροβατώ μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου... Πλησιάζω στην πραγματικότητα για να βρω το νόημα... Κλείνω το μάτι στο όνειρο για να γευτώ τις επιθυμίες μου...
Πόσο ανέλπιστα όμορφη η διαδρομή της ψυχής...



(Ας πάρει κάποιος το στυλό απ' το χέρι μου και τις λέξεις απ' το μυαλό μου...)

Να με ζητάς... μη φοβηθείς... να μ' αγαπάς...

Μ' ένα σεντόνι σκέπασα τις λύπες μου. Τις κλείδωσα στη σοφίτα του μυαλού μου και πέταξα το κλειδί στον πιο βαθύ ωκεανό...
Κι όμως οι άτιμες, βρίσκουν τον τρόπο να ξεγλυστρούν ώρες ώρες... Κι έρχονται και γεμίζουν το νου μου.. και δεσμεύουν τη σκέψη μου...
Μόνο η φωνή σου με γαληνεύει τότε... Η θύμιση σου με λυτρώνει...
Όπου και να 'σαι μην το ξεχνάς... Για πάντα στα όνειρα μου θα τριγυρνάς...
Για πάντα θα 'μαι εδώ να σ' αγαπάω που μ' αγαπάς...
Στο πάντα, στο ποτέ και στο πολύ να με ζητάς...
Κι αν θα με βρεις, μη φοβηθείς.. να μου το πεις πως μ' αγαπάς...
Γι' αυτό υπάρχω...



(Μα τι έχω πάθει σήμερα;...)

Σκέψεις ανάκατες...

Σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό σου.. Βροχή απλώνεται στον κόσμο σου... Ή μήπως είναι μόνο στα μάτια σου;... Ένα αναπάντητο γιατί.. ένα μισοειπωμένο όχι κι ένα ανείπωτο ναι... Θάλασσες κατακλύζουν τα όνειρα σου.. απύθμενες και σκοτεινές.. επιβλητικές και άγρια όμορφες... Ή μήπως είναι η ψυχή σου που μοιάζει αγριεμένη;... Ένα ανελέητο κυνηγητό.. μια αέναη αναζήτηση γαλήνης.. ανάγκη για μια στιγμή αναλγησίας μέσα σ' έναν αιώνα πόνου... Αγκάθι στο βυθό του μυαλού σου.. αχτίδα στην αυγή της φαντασίας σου.. φως στον ορίζοντα της σκέψης σου.. αύρα στην ακινησία της τόλμης σου.. ένταση στις χορδές της αντοχής σου.. όαση στην έρημο των συναισθημάτων σου.. ώθηση στα όρια της λογικής σου...
Χαμένη στ' όνειρο.. παγιδευμένη στο πρέπει.. αναπολώντας το πριν.. παλεύοντας για το τώρα.. ελπίζοντας για το μετά... Αναμοχλεύοντας συμπεριφορές.. μεταμορφώνοντας συνειδήσεις...
Τα χέρια στους ώμους σου.. οι ώμοι στα γόνατα σου.. τα γόνατα στο κεφάλι σου... Και όλη εσύ.. στο κενό...
Εκεί αιωρείσαι.. ύπτασαι.. αναμένεις... Τα όμορφα και τα άσχημα που θα 'ρθουν.. θα μείνουν ή θα προσπεράσουν... Έτοιμα όπως και να 'χει να βιωθούν... Έτοιμη κι εσύ να τα ζήσεις.. με όποιο κόστος.. με όποιο τίμημα...
Καλή αναμονή... Και μην ξεχνάς... Αξίζει το ταξίδι...



(Ατελείωτες, αυτό το πρωινό, οι εικόνες στο μυαλό μου...)

Παραδίνομαι...

Τρύπωσες στη χαραμάδα του μυαλού μου και ανέτρεψες όλα τα δεδομένα του... Εξαρτημένη και αδύναμη αισθάνομαι... Απελπισμένη σου ζητώ..
..να με κάψεις στη φωτιά σου.. να με λιώσεις στη λάβα σου.. να με σκορπίσεις στον αέρα σου.. να με θάψεις στη γη σου.. να με πνίξεις στον ωκεανό σου.. να με ενώσεις με το είναι σου.. να με αγγίξεις.. να με σφίξεις.. να με γδάρεις.. κι ας πονέσω.. να με συνεπάρεις.. να με απογειώσεις.. να με τρελάνεις.. αφήνομαι... να με κάνεις να παραδοθώ.. να παραληρώ.. Παραδίνομαι...
Πόθησε με.. ταξίδεψε με.. ελευθέρωσε με.. τελείωσε με.. Παραδίνομαι...
Για μια στιγμή.. για μια νύχτα.. για μια ζωή...
Παραδίνομαι, μ' ακούς;...
Παραδίνομαι...



(Έμπνευση η φράση του issallou σ' ένα σχόλιο που μου έκανε: "και η μουσική να περνάει ξώφαλτσα από την χαραμάδα του μυαλού μου και να χάνομαι..."
Ευχαριστώ...)

Βλέμμα στο κενό...

Ένα βλέμμα χαμένο στο τίποτα... Αυτό με χαρακτηρίζει τούτες τις ώρες.. Τις ώρες που τα θέλω ζωντανεύουν στο νου μου.. που τα πρέπει φυλακίζουν τη σκέψη μου.. που το πριν μπερδεύεται με το τώρα και το τώρα χάνεται στο μετά...
Κι είναι οι ώρες τούτες, που νιώθω μέσα μου να έχουν έρθει τα πάνω κάτω.. βιώνω βαθιά ένα ασυμπλήρωτο κενό.. το νιώθω, κάπου εκεί, να θέλει όσο τίποτα να σταματήσει να αισθάνεται άδειο...
Απολαμβάνω στιγμές, εμπειρίες..χαρές και πίκρες.. αποθέωση και απογοήτευση... Κι αναρωτιέμαι γιατί το κενό παραμένει.. εκεί.. να μου θυμίζει πως κάτι λείπει...
Όσο κι αν παλεύεις με το εγώ σου, ίδια κατάσταση.. ίδια παράσταση.. αλλαγή ηρώων.. αλλαγή σκηνικών.. ίδιο έργο... Δυστυχώς, όσο κι αν το προσπαθείς, το κενό δεν θα σταματήσει να υπάρχει.. μέχρι το πλήρωμα του χρόνου του... Μόνη σου δυνατότητα;.. να ζεις.. να ρουφάς.. και να ελπίζεις...



(Και η διάθεση για αποτύπωση συνεχίστηκε...)

Love tears me apart...

Συνήθιζα να αποκοιμιέμαι στην αγκαλιά σου για ώρες... Πού είσαι;... Συνήθιζα να χάνομαι στη μυρωδιά σου... Γιατί;... Περιπλανιόμουν στα όνειρα σου, ενώ εσύ χανόσουν στα θέλω μου... Θυμάσαι;... Κρυβόμουν μέσα στην αντοχή σου.. γευόμουν τις επιθυμίες σου... Τόσο εύκολο ήταν λοιπόν;... Ήμουν έρμαιο στο βλέμμα σου.. δέκτης παθητικός στο άγγιγμα σου... Τόσο μακριά;... Ήμουν ασφαλής, αέναα χαμένη στο δικό σου άπειρο... Πότε, πώς;...

Κι εσύ...
Εσύ έκλεβες την ανάσα μου με μια σου λέξη... Πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος... Συνέθλιβες το είναι μου μ' ένα σου χάδι... Κι όμως μου μοιάζει σα να σταμάτησε κάπου στο χθες... Άδειαζες το μυαλό μου με μια σου αγκαλιά... Πιάστηκε στις αναμνήσεις και δεν μπορεί να συνεχίσει να κυλά... Δυναμίτιζες μ' ένα φιλί το κορμί μου... Σα ρολόι που έχουν οι δείκτες του κολλήσει, εκεί, κάπου ανάμεσα στο "περίπου" και στο "ακριβώς"...

Η αγάπη είναι φίλος κι εχθρός...
Σ' απογειώνει και σε διαλύει.. σε ελευθερώνει και σε φυλακίζει.. σε κυνηγά.. σε γεμίζει.. σε ξεσκίζει.. χαρίζει την απόλυτη ηδονή και την ολοκληρωτική ήττα.. γεννιέται από το τίποτα και χάνεται στο πολύ.. ξεκινά από τα όσα ποθούμε και καταλήγει στα όσα τρομάζουμε ν' αντικρίσουμε.. εξυψώνεται μ' ένα χείμαρρο και ισοπεδώνεται με μια σταγόνα.. εκδηλώνεται φυσικά, αβίαστα και σβήνει απότομα, παράλογα...

Πεθαίνει η αγάπη.. όπως πεθαίνω τώρα εγώ χωρίς εσένα...
Αργοσβήνει πίσω από λέξεις, πράξεις κι αισθήματα.. όπως αργοσβήνω τώρα εγώ στην απουσία σου...
Κρατάει μόνο ότι την έκανε ν' ανθίσει.. όπως κρατάω τώρα εγώ τις στιγμές μας, τις αναμνήσεις μας... Σα φυλαχτό.. σα θησαυρό...



(Αποτέλεσμα αυτού του πρωινού, που ξεκίνησε με μία απροσδόκητη επιθυμία για αποτύπωση στο χαρτί...)

Δεν μπορώ να χαραμίσω άλλη ανάσα...

Δεν μπορώ να χαραμίσω
άλλη ανάσα μακριά σου...

Πόσο λίγες είναι οι λέξεις
όταν βρίσκομαι μπροστά σου...

Εξιλαστήριο θύμα...

Εύκολος, αναμφίβολα, στόχος...
Η πιο ανώδυνη επιλογή ίσως...
Ο καλύτερος τρόπος για ένα ξέσπασμα, απέναντι σ' αυτόν που δεν πρόκειται φυσικά να αντιδράσει.. που θα κρύψει τις σκέψεις του στο εγώ του και θα αποφύγει να εκφραστεί στο εμείς...
Κι εσύ αποδέχεσαι, συσσωρεύεις, αναλώνεσαι στην προσπάθεια να συγκρατήσεις τα όσα ουρλιάζουν μέσα σου... Μέχρι πότε όμως;
Μέχρι πότε θα μπορείς να δέχεσαι έτσι παθητικά τους ποταμούς των λόγων τους; Και ποιο θα έιναι το αποτέλεσμα όταν δεν θα έχεις πλέον τη δύναμη να συνεχίσεις;
Γιατί το λιγότερο είναι να εκραγείς, έστω κι αν πληγώσεις...
Το χειρότερο είναι να πνιγείς μέσα σε όλα αυτά που δεν είπες...

Μόνο αυτό...

Κάτι τέτοιες νύχτες, που το μυαλό δεν λέει να ησυχάσει, που το κορμί ταραγμένο βρίσκεται σε επαγρύπνιση, που οι σκέψεις χάνονται σε αβύσσους και ξεχνιούνται σε μέρη μακρινά και ονειροπαρμένα...
Κάτι τέτοιες νύχτες το μόνο που επιθυμώ είναι η αγκαλιά σου.. τα δυο σου χέρια τυλιγμένα στο σώμα μου σφιχτά, σχεδόν αποπνικτικά...


Και το κεφάλι μου γερμένο στον ώμο σου.. και το μυαλό χαμένο κάπου μέσα στη μυρωδιά σου...
Και τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση.. να ρουφάνε την κάθε ανάσα.. το κάθε άγγιγμα...


Και σένα... Αχ, εσένα... Να μου σιγομουρμουρίζεις συναισθήματα.. και σκέψεις.. και επιθυμίες.. και ανάγκες.. και πάθη...
Και μέσα στη ζεστασιά σου να χάνομαι.. να ταξιδεύω.. να ονειρεύομαι...
Στη ζεστασιά του κορμιού σου.. και όχι στη κρύα φαντασία της παρουσίας σου.. και στη φριχτή πραγματικότητα της απουσίας σου...
Καλή σου νύχτα όπου και να 'σαι...

Your Eden...

Did you ever think of me
as your best friend?

Did I ever think of you?
I'm not complaining

I never tried to feel
I never tried to feel this vibration
I never tried to reach
I never tried to reach your Eden...

Did I ever think of you
as my enemy?

Did you ever think of me?
I'm complaining...

I never tried to feel
I never tried to feel this vibration
I never tried to reach
I never tried to reach your Eden...

Hooverphonic

Κάνε κάτι!

Δεν προσδοκώ πολλά, δεν έχω μεγαλεπίβολα πράγματα στο νου μου...
Μια λέξη θέλω μόνο, μια κίνηση, ένα βλέμμα.. Ένα άγγιγμα ίσως, αλλιώτικο από τ' άλλα...
Μία ένδειξη.. κάτι... Αυτό το κάτι που θα σε κάνει να μου φανερωθείς.. και να σου φανερωθώ με τη σειρά μου, όσο αντέχω...
Να σου ανοίξω τη σκέψη μου, το μυαλό και την καρδιά μου.. να ακολουθήσω τη φαντασία σου.. να μπλεχτώ στα όνειρα σου.. να μπερδευτώ στα θέλω σου...
Να τυλιχτώ στην αγκαλιά σου.. ασφαλής.. αποκομμένη από τον κόσμο...
Αυτά που με αφήνεις που και που να μαντέψω, κάνε τα κτήμα μου... Βοήθησε με να σιγουρευτώ, για να μπορέσω να σου δώσω βεβαιότητα, αλήθεια...
Αυτό που το κορμί σου μου ψιθυρίζει, άσε την καρδιά σου να μου το φωνάξει...
Αυτό που τα μάτια σου δηλώνουν στα κλεφτά, άσε τη φωνή σου να το μαρτυρήσει...
Γιατί η ψυχή μου δεν αντέχει να κάνει την αρχη.. δεν τολμά να αποκαλυφθεί πρώτη αυτή...
Σε σένα στηρίζομαι...
Κάνε κάτι!...

Κάπου, κάπως, κάποτε...

Η κατάρρευση του κόσμου σου είναι το χειρότερο πλήγμα. Η αγάπη σου, η αληθινή, είναι το φως μέσα στο σκοτάδι της θλιβερής ζωής σου. Νιώσε το χάδι της και άσε την να σε παρασύρει ως την άκρη του ονείρου. Αφέσου στην γαλήνη της ανατολής και στη ζεστασιά της δύσης και ζήσε άφοβα την κάθε στιγμή μαζί με τον άγγελο σου.
Αν δεν έχεις αγαπήσει, δεν έχεις λυτρωθεί...

Shiny


Κάθε φορά που ονειρεύεσαι αφήνεις το μυαλό σου ελεύθερο σε κάθε πρόκληση και καταφέρνεις ότι δεν μπορείς στην γεμάτη με λύπες ζωή σου. Όταν όμως καταφέρεις να ονειρεύεσαι, όταν ο νους σου δεν κοιμάται, τότε έχεις νιώσει τι σημαίνει αγάπη. Τότε έχεις δακρύσει κι έχεις πονέσει για κάποιον, έχεις ερωτευτεί και έχεις αφήσει τον εαυτό σου ελεύθερο στον γλυκό άνεμο του έρωτα.
Αν αυτό δεν είναι αγάπη που νιώθω τότε σίγουρα δεν πρόκειται ν' αγαπήσω ποτέ...

Blow


Κάπου στον κόσμο μας, λοιπόν.. κάπως δειλά και αμφίβολα.. σ' ένα κάποτε που μοιάζει πια αρκετά μακρινό.. ξεκίνησαν όλα...
Και ναι, νιώσαμε ο ένας τον άλλον, τον κατάλαβαμε, τον πονέσαμε, τον αγαπήσαμε, τον κάναμε κομμάτι μας.
Κι έπειτα ερωτευτήκαμε.. κι αρχίσαμε να ζούμε χαμένοι στ' όνειρο μας, προστατευμένοι στον κόσμο μας..
Γελάσαμε.. ενθουσιαστήκαμε.. αναριγήσαμε.. ποθήσαμε.. δακρύσαμε.. λυτρωθήκαμε.. πονέσαμε.. θυμώσαμε.. αγανακτήσαμε.. ονειρευτήκαμε.. κερδίσαμε.. χάσαμε..
Συναισθήματα έντονα.. τόσο έντονα που πολλές φορές δεν μπορούσαμε να τα αντέξουμε.. τόσο δυνατά που δύσκολα περιγράφονται...
Ναι, ήταν αληθινό... Και ναι πόνεσε όταν ήρθε το τέλος.. όχι απλά πόνεσε, έγινε ανυπόφορο...
Κρατώ όμως πως δίπλα σου έζησα τον πρώτο μου έρωτα, την πρώτη μου αγάπη, τον πρώτο μου πόθο, την πρώτη μου "εξάρτηση".. και το πρώτο μου πόνο, αφόρητο...
Ξέρεις τι έχει σημασία; Ότι το ζήσαμε όλο αυτό.. Αλλάξαμε και συμπληρώσαμε ο ένας τον αλλον. Και νιώθω τυχερή που έχω ζήσει όλα αυτά και που έχω τώρα να τα θυμάμαι, ακόμη κι αν με διέλυσαν όταν τα έχασα...
Ένα πράγμα μόνο θα ήθελα... Να είχες ακόμη μια θέση δίπλα μου.. αυτή που σου έδωσα και δεν τη δέχτηκες.. αυτή που έχεις εσύ για μένα μέσα μου... για τότε.. για τώρα.. για πάντα...
Μην ξεχνάς...

Ένα κομμάτι...

...Ένα κομμάτι απ' τις θύμισες, για να μην ξεχνώ τα όσα πέρασαν...
...Ένα κομμάτι πόνου, για να μην λησμονώ τα όσα με διέλυσαν...
...Ένα κομμάτι ευτυχίας, για να μπορώ να γυρνώ στα όσα με απελευθέρωσαν...
...Ένα κομμάτι χαρτί, να μου λέει και να ξαναλέει πως έφυγες για πάντα...
...Ένα κομμάτι της ψυχής μου, που θα σε ακολουθεί όπου κι αν είσαι...

Απερίγραπτο...

Όπως κουλουριάζεσαι στα σεντόνια, νιώθω το σώμα σου ζεστό δίπλα στο δικό μου. Γέρνεις προς το μέρος μου και η ανάσα σου, καυτή στο λαιμό μου, ενεργοποιεί όλες μου τις αισθήσεις. Τα χέρια σου με τυλίγουν και είμαι ξανά απολύτως ασφαλής. Η μυρωδιά σου με ζαλίζει. Τα χείλη σου βρίσκουν καταφύγιο στα δικά μου και όλος ο κόσμος χάνεται μεμιάς. Ολόκληρη η ζωή μου, αυτή η στιγμή. Κάθε μου όνειρο, η αγκαλιά σου. Κάθε μου επιθυμία, η ανάσα σου. Όλες οι σκέψεις μου, εσύ...

Επιλογή σου...

Αναρίθμητες στιγμές. Σκηνές βγαλμένες σαν από το πιο παράξενο παραμύθι.
Έτσι είναι η ζωή σου. Γεγονότα που σου μένουν και άλλα που ξεχνάς. Αναμνήσεις, άλλες όμορφες και άλλες ανεπανόρθωτα επώδυνες. Πράγματα μεγάλα και μικρά. Άλλα σε γεμίζουν, σε ολοκληρώνουν, σε ζωντανεύουν, σε ελευθερώνουν. Άλλα πάλι σε καταβάλλουν, σε αποδυναμώνουν, σε καταπονούν, σε καταστρέφουν. Άνθρωποι που έρχονται και άλλοι που φεύγουν. Αυτοί που μένουν δίπλα σου και κάποιοι που εξαφανίζονται. Άνθρωποι που εμπιστεύεσαι, που αγαπάς, που σε νιώθουν, που σε καταλαβαίνουν, που τους νοιάζεσαι, που τους παραμελείς, που σε εξουσιάζουν, που σε πληγώνουν. Σκέψεις ανάκατες.
Κι εδώ είναι που κάνεις τις επιλογές σου.
Θα επιτρέψεις σε όσα πέρασαν να σε διαλύσουν ή θα τα αφήσεις να σε δυναμώσουν προσπερνώντας τα; Θα μείνεις να αναπολείς τις όμορφες στιγμές που έζησες ή θα βγεις να κυνηγήσεις ομορφότερες; Θα προσκολληθείς σε ανθρώπους που σε απογοητεύουν ή θα δώσεις σημασία σε εκείνους που αξίζουν; Θα αρκεστείς στο να ονειρεύεσαι ή θα μάθεις να τολμάς;
Μην αγκιστρώνεσαι στο παρελθόν, θα σε καταβροχθήσει.
Μην αναλώνεσαι σκεφτόμενος το μέλλον, θα ξεχαστείς κάπου μέσα στα θέλω και τα πρέπει σου.
Μην αγνοείς το παρόν, γιατί είναι ότι καλύτερο σου προσφέρεται.
Ζήσε!

Πού ξημερώνεις μάτια μου;...

...Σαν Καθαρή Δευτέρα απόγευμα και βρέχει...
...τώρα που πάντα κάποιος λείπει απ' το τραπέζι...
...ένα φωτάκι στο λιμάνι τρεμοπαίζει...
...κι ένα ξυπόλυτο παιδί μες στη βροχή να τρέχει...

...Τώρα που μόνο στα μικρά χαρίζεις μιαν αχτίδα...
...και τα μεγάλα τα φυλάς στα πιο βαθιά υπόγεια...
...δεν ξεκουρδίζονται ποτέ της μνήμης τα ρολόγια...
...σώμα με σώμα παίχτηκε και τούτη η παρτίδα...

...Το χέρι σου, που σταματούσε το σφυγμό της νύχτας στον αυχένα...
...Πού ξημερώνεις μάτια μου; τώρα που μόνος μου θα πει χωρίς εσένα...

...Σαν Καθαρή Δευτέρα απόγευμα και βρέχει...
...ένα ξυπόλυτο παιδί τ' αστέρια φτάνει...
...έσβησε εκείνο το φωτάκι στο λιμάνι...
...ποιός είδε τ' όνειρο να γίνεται αλήθεια και αντέχει;...

...Το χέρι σου, που σταματούσε το σφυγμό της νύχτας στον αυχένα...
...Πού ξημερώνεις μάτια μου; τώρα που μόνος μου θα πει χωρίς εσένα...

Έτσι Απλά...

Έτσι απλά. Μ' ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα.
Έτσι τρυφερά. Μ' ένα χαμόγελο, ένα χάδι.
Έτσι όμορφα. Με μια λέξη, μια συμβουλή.
Έτσι παθιασμένα. Μ' ένα φιλί, μια αγκαλιά.

Έτσι απλά, κι όλος ο κόσμος σου αλλάζει μεμιάς.
Έτσι τρυφερά, και μπορείς να νιώσεις τη ζέστη του ήλιου ακόμη και στην καταιγίδα.
Έτσι όμορφα, και χάνεσαι στην άβυσσο των συναισθημάτων σου, ξεχνώντας τα πρέπει.
Έτσι παθιασμένα, και αφήνεις πίσω τη λογική για να ζήσεις αυτό που η μοίρα έφερε στο δρόμο σου.

Τόσο απροσδόκητα, τόσο αναπάντεχα, τόσο αληθινά...

Παράκληση

Το έκανες λοιπόν. Αυτό που πάντοτε φοβόμουν...
Πήρες την καρδιά σου μακριά και χάθηκες. Πήρες τη χαρά μου και άφησες πίσω αναμνήσεις που πονάνε. Πήρες την αισιοδοξία μου και άφησες τα λόγια σου να τριγυρίζουν στο μυαλό μου. Ξέχασες τις υποσχέσεις σου και έμεινα εδώ να θυμάμαι τα όσα ζήσαμε.
Ξέρω. Ο χρόνος γιατρεύει λένε. Και είμαι σίγουρη πως κάποια στιγμή θα βρω το κουράγιο και θα τα ξεπεράσω όλα αυτά, ή απλώς θα μάθω να ζω μαζί τους. Ένα πράγμα μόνο σε παρακαλώ. Φέρε μου πίσω την καρδιά μου, γιατί χωρίς αυτήν δεν ξέρω πως μπορώ να συνεχίσω...

It's all over...

Your bottle's almost empty
You know this can't go on
Because of you my mind is always racing
The needle's breaking your skin
The scar is sinking in
And now your trip begins but
It's all over for
It's all over for

You
For you
When you're on the edge and falling off
It's all over for you
For you
When you're on the edge and falling off
It's all over

I know what runs through your blood
You do this all in vain
Because of you my mind is always racing
And it gets under my skin
To see you giving in
And now your trip begins but
It's all over for
It's all over for

You
For you
When you're on the edge and falling off
It's all over for you
For you
When you're on the edge and falling off
It's all over

And now you're dead inside
Still you wonder why
It's all over
And now you're dead inside
Still you wonder why
It's all over

And now you're dead inside
Still you wonder why
When you're on the edge and falling off
It's all over for (You, for you)
And now you're dead inside
Still you wonder why
When you're on the edge and falling off
It's all over for (You, for you)
And now you're dead inside
Still you wonder why
It's all over


I am on the edge... and I'm afraid I'm not gonna stand for too long...
I'm gonna fall off...

Επιτέλους!...

Dance is the hidden language of the soul...

Κι εμένα αυτή η γλώσσα μου σιγομουρμουράει συνεχώς...

I got nobody on my side...

Ohh, can't anybody see?
We've got a war to fight
We never find our way
Regardless of what they say

How can it feel this wrong?
From this moment
How can it feel this wrong?

Storm in the morning light
I feel
No more can I say
Frozen to myself

I got nobody on my side
And surely that ain't right
Surely that ain't right

Ohh, can't anybody see?
We've got a war to fight
We've never found our way
Regardless of what they say

How can it feel this wrong?
From this moment
How can it feel this wrong?

How can it feel this wrong?
From this moment
How can it feel this wrong?

Ohh, can't anybody see
We've got a war to fight
We've never found our way
Regardless of what they say

How can it feel this wrong?
From this moment
How can it feel this wrong?...

Αν είχες ρωτήσει...

Θα μπορούσες να με είχες ρωτήσει...
Θα είχα απαντήσει, μην αμφιβάλλεις καθόλου γι αυτό...
Και τότε θα ήξερες, θα γνώριζες, θα καταλάβαινες...
Και δεν θα υπήρχε τίποτα εκεί, τίποτα σπιλωμένο, τίποτα ψεύτικο...
Κι όλα θα ακολουθούσαν την πορεία που είχαν πάρει από την αρχή, αυτή την υπέροχη, τη μαγική πορεία...
Κι εγώ θα ήμουν ακόμη κουρνιασμένη εκεί.. εκεί, μέσα στην αγκαλιά σου, σαν ένα μικρό απροστάτευτο παιδί.. εκεί που λάτρευα να ξεχνιέμαι για ώρες, ενώ περιπλανιόμουν στις σκέψεις σου, ενώ χάιδευα τα όνειρα σου...
Κι ο κόσμος μας, ο δικός μας μικρός υπέροχος κόσμος θα ήταν ακόμη καλά στεριωμένος...
Όμως δεν ρώτησες ποτέ...
Φοβόσουν την απάντηση;.. Ίσως.. Να κάτι που ποτέ δεν θα μάθω...
Κι όμως...
Θα μπορούσες απλά να είχες ρωτήσει...
Αχ, ας είχες ρωτήσει...

Πότε;...

Πάρε με από δω...
Βγάλε με από αυτό που βιώνω. Φτιάξε μου έναν κόσμο μαγικό και άσε με εκεί, γιατί η πραγματικότητα που ζω με απογοητεύει κάθε μέρα όλο και περισσότερο...
Δεν μπορώ να γυρίσω το βλέμμα και να αντικρύσω κάτι αληθινό, το προσπαθώ αλλά δεν τα καταφέρνω. Πάει καιρός πια... Πάει καιρός που ένιωσα για τελευταία φορά πως οι άνθρωποι γύρω μου ενδιαφέρονται, ζουν, αισθάνονται.. που δεν τους κοίταξα παρά μόνο για να αντικρύσω κάτι θολές μορφές που περιφέρονται άσκοπα...
Κι αναρωτιέμαι... Πότε άλλαξαν όλα γύρω μου; Ή μήπως εγώ είμαι αυτή που δεν έβλεπα καθαρά; Πότε σταμάτησε να έχει νόημα το οτιδήποτε δυνατό και απόλυτο, όπως το πιο έντονο συναίσθημα; Ή μήπως ποτέ δεν είχε; Πότε χάθηκα μέσα στις σκέψεις μου και ξεχάστηκα στις παραισθήσεις μου;... Και το ερώτημα που φοβάμαι ακόμη και στον ίδιο τον εαυτό μου να εκφράσω, που με τρομάζει και με παγιδεύει όσο κανένα.. Αλήθεια, πότε άρχισα κι εγώ να περιφέρομαι τριγύρω έχοντας χάσει πια την ουσία; Πότε έγινα κι εγώ μια σκιά;...

Anathema - A Natural Disaster

It's been a long, cold winter without you
I've been crying on the inside over you
You just slipped through my fingers
as life turned away
It's been a long cold, winter since that day

And it's hard to find
hard to find
Hard to find the strength now but I try
And I don't wanna
I don' wanna
I don't wanna, don't wanna speak now
of what's gone by

Cause no matter what I say
no matter what I do
I can't change what happened
I can't change what happened
No matter what I say
no matter what I do
I can't change what happened
I can't change what happened
No matter what I say
no matter what I do
I can't change what happened
I can't change what happened
No no you can't change

Just slipped through my fingers
and I feel so ashamed
You just slipped through my fingers
and I failed

No matter what I say
no matter what I do
I can't change what happened
I can't change what happened
No matter what I say
no matter what I do
I can't change what happened
I can't change what happened
No matter what I say
no matter what I do
I can't change what happened
I can't change what happened
No no you can't change

Just slipped through my fingers
and I feel so ashamed
You just slipped through my fingers
and I have failed

No matter what I say
no matter what I do
I can't change what happened
I can't change what happened
No matter what I say
no matter what I do
I can't change what happened
I can't change what happened
No matter what I say
no matter what I do
I can't change what happened
I can't change what happened
No matter what, no matter what...

You just slipped through my fingers
and I feel so afraid
You just slipped through my fingers
and I failed

You just slipped through my fingers
and I feel so afraid
You just slipped through my fingers
and I failed...

"Χαμογέλα"...

Προσπαθώ να νιώσω. Να ζήσω στιγμές, εμπειρίες. Να βρω κάτι που θα με συνρπάσει. Παλεύω να πιαστώ από ένα συναίσθημα, έστω πόνου, από μια στιγμή που θα μου αποδείξει ότι ζω. Και ο χρόνος κυλά, εγωιστής όπως πάντα, παίρνοντας μαζί του όσα δεν πρόλαβε να συγκρατήσει ο νους, όσα δεν κατάφεραν να χαραχτούν βαθιά στη μνήμη. Και καθώς το μυαλό κουράζεται, κάποια πράγματα τα ξεχνώ με τον καιρό. Ξεχνώ στιγμές χαράς και γαλήνης, στιγμές απόγνωσης, ξεχνώ να σηκώσω τα μάτια και να κοιτάξω τον ουρανό, ξεχνώ να σπαταλήσω ένα λεπτό για να αφουγκραστώ τον κόσμο γύρω μου, ξεχνώ να συνεχίσω να ονειρεύομαι. Το βλέμμα μου μένει καρφωμένο στη γη, πόσο καιρό άραγε; Τόσο ώστε να μου μοιάζω τελικά τόσο μικροσκοπική. Κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους, ξεγελάω την ύπαρξη μου με πράγματα ανούσια, μόνο και μόνο για να νομίζω πως βρήκα το νόημα σε κάτι.
Υποκρισία, και ψέμα. Γιατί το νόημα δεν το έχω βρει πουθενά. Αυτό που θα μου θυμίσει ότι όμορφο κι ότι άσχημο έχει χαθεί. Το να αισθανθώ το παραμικρό φαίνεται αδύνατο πλέον. Δεν ζω, απλά υπάρχω.
Γιατί η φλόγα που μου έδινε ζωή ήσουν εσύ...
Και εσύ χάθηκες για πάντα, πριν προλάβω καλά καλά να αντιδράσω. Κι άφησες πίσω σου μόνο αναμνήσεις που όσο τις φέρνω στο μυαλό τόσο πιο πολύ πονάω μακριά σου. Μόνο λόγια, τόσο δυνατά που με κάνουν και δακρύζω. Μόνο όνειρα, που τώρα μοιάζουν χαμένα.
Μα η μορφή σου είναι ακόμη εδώ. Μ' ακολουθεί σα σκιά, με συντροφεύει. Γέρνει προς το μέρος μου και μου ψιθυρίζει γλυκά, "Χαμογέλα"...

Κλείνω τα μάτια...

Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι...
Πόσα έζησα, πόσα πέρασα, πόσα άφησα να φύγουν.
Ανθρώπους που αγάπησα και άλλους που σιχάθηκα.
Πόνεσα, έκλαψα, έσπασα.
Αλλά και γέλασα, χάρηκα.
Αποφάσεις που πήρα και επιλογές που άλλοι έκαναν για μένα.
Γεγονότα που σημάδεψαν το μυαλό, την ψυχή και την καρδιά μου.
Πώς να ξεφύγεις από το παρελθόν σου; Πώς να γλιτώσεις από τα όσα σε πληγώνουν; Πώς μπορείς να ξεχάσεις;
Γυρνάω μόνη κι αναρωτιέμαι το γιατί, το πώς. Ψάχνω να βρω τις απαντήσεις που κανένας δεν μπόρεσε να μου δώσει.
Και φοβάμαι.
Φοβάμαι μήπως ξεχαστώ στο παρελθόν και στις αναμνήσεις μου. Μήπως ξεχάσω να ζήσω το παρόν και να ονειρευτώ το μέλλον. Ψάχνω από κάπου να πιαστώ, έναν τρόπο για να λυτρωθώ...

Κλείνω τα μάτια και αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο στη δύνη του μυαλού μου. Αφήνομαι στις θύμισες. Στα θέλω μου, στα γιατί και τα πρέπει μου. Αφήνω τη σκέψη μου να ταξιδέψει στη φαντασία μου.
Γιατί ξέρω...
Ξέρω πως αυτό που ψάχνω, το φως για να με βγάλει από το σκοτάδι που έχει παγιδεύσει το είναι μου, θα το βρω.
Βαθιά μέσα μου.
Βαθιά μέσα σου...

Φύλακας Άγγελος

Είσαι η ζωή μου, είσαι το φως μου
είσαι η ανάσα μου, εισ' ο άγγελος μου.
Τις νύχτες στο προσκεφάλι μου δίπλα
σε νιώθω σκυφτό να μου λες παραμύθια.
Να με ηρεμείς με τη γλυκιά σου φωνή
να μην αφήνεις τον πόνο στη ψυχή μου να μπει.

Δε φοβάμαι πια το σκοτάδι
με ηρεμεί το δικό σου το χάδι.
Φύλακας άγγελος μου εσύ και προστάτης
στα όνειρα μου του εφιάλτη ιχνηλάτης.

Σε κάθε μου κίνηση είσαι κοντά
μ' απομακρύνεις από του χάους τα μυστικά.
Σε νιώθω πάντα κοντά μου να 'σαι
στο αυτί μου ψυθιρίζεις "Είμ' εδώ, μη φοβάσαι".
Είσαι ο ήλιος μου, είσαι η αυγή μου.
Είσαι ο παράδεισος κι η δύναμη μου.

Τα βράδια πια μονάχη δε κλαίω
Σ' αγαπάω, μ'ακούς;, την αλήθεια σου λέω.
Κουράγιο, αντοχή και υπομονή μαζί μου έχεις
φύλακας άγγελος εσύ και με προσέχεις...

Θα άντεχα...

Το γνωρίζω πως δεν είμαι δυνατή
πως τον πόνο δεν μπορώ να τον αντέξω,
πως πολλοί με αποκάλεσαν δειλή
κι αντί να υποφέρω πως προτιμώ να τρέξω.

Κι όμως θα άντεχα ένα χτύπημα γερό
μια μαχαιριά, εκεί κοντά στο στήθος,
σίγουρα θ' άντεχα και τον λόγο τον πιο σκληρό
από ένα άτομο χωρίς ψυχή και ήθος.

Μα αυτό που δεν μπορώ ν' αντέξω ότι κι αν κάνω
αυτό που με πονάει ότι κι αν πω,
είναι που με αφήνεις να φωνάζω "Σ' αγαπώ"
και που αφού δεν απορείς για μένα πια
νιώθω πως θέλω μια για πάντα να πεθάνω...

Μόνη...

Σε άδειους δρόμους τριγυρνάς μιας πόλης πεθαμένης,
της μοναξιάς σου το θηρίο κυνηγάς και μιας ζωής χαμένης.
Ήχοι γνωστοί σ' αρρωσταίνουν, πλεγμένοι απ' τους δυο σας,
οι αναμνήσεις σε τρελαίνουν, γεμίζαν το κενό σας.
Κίτρινα φύλλα οι στιγμές που ο άνεμος τα έριξε,
δεν πιάνουν πια οι προσευχές, αυτός μακριά σου έτρεξε.
Το βράδυ πάλι μόνη θα ξαπλώνεις
το κενό σου με ένα στίχο θα γεμίζεις,
τη μορφή της θλίψης θα ξεδιπλώνεις
και μέσα στ' όνειρο μόνη θα τριγυρίζεις...

Απόγνωση...

Υπάρχουνε στιγμές σαν αυτές,
στις αναμνήσεις που είμαι βουτηγμένος.
Υπάρχουνε ώρες κενές που είμαι χαμένος.
Υπάρχουνε στιγμές που στον κόσμο νιώθω ένας ξένος.
Και θέλω να δακρύσω, να ουρλιάξω,
πως σ' αγαπάω να σου φωνάξω...

Χαμένος...

Σε χαμένους κόσμους κολυμπάς
της μοναξιάς σου τον πόνο πολεμάς,
ελπίζοντας σε στιγμές περασμένες, σε αγάπες πουλημένες
τον παλιό σου εαυτό σαν τρελός κυνηγάς.
Ψάχνεις λόγο να βρεις για να ζεις
ένα ψέμα μέσα του να κρυφτείς,
προσπαθείς να ξεχάσεις, την καρδιά σου να ησυχάσεις
κι έχεις πια ξεπεράσει τα όρια της λογικής...

Ονειροπλασία...

Αυτή τη νύχτα νιώθω πάνω μου το χάδι σου. Νιώθω να αγγίζεις απαλά το κορμί μου και φτάνοντας στα χείλη μου να μου χαρίζεις το ωραιότερο φιλί...
Κοιτάω τα αστέρια και στον ουρανό σχεδιάζω τη μορφή σου, σε βλέπω να μου χαμογελάς από ψηλά...

Όταν κοιμάμαι, σε νιώθω δίπλα μου να με κρατάς σφιχτά και να μην αφήνεις τίποτα να εισβάλλει και να ταράξει τη γαλήνη που φέρνεις στη ψυχή μου. Και λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου και αφεθώ στην αγκαλιά σου και αποκοιμηθώ, σ' ακούω να μου λες "Κοιμήσου ήρεμη και μη φοβάσαι. Για πάντα θα 'μαι εδώ, να το θυμάσαι..."

Εφιάλτης...

Ξύπνησα απότομα, μούσκεμα στον ιδρώτα. Κάτι συνηθισμένο τον τελευταίο καιρό. Σηκώθηκα για να πιω λίγο νερό, να ηρεμήσω. Άραγε πόσο καιρό έχω να κοιμηθώ ήσυχα; Συνεχώς ο ίδιος ταραγμένος ύπνος, συνεχώς οι ίδιες εικόνες, τα ίδια φαντάσματα. Κυνηγημένη μονίμως από κάτι, να προσπαθώ να ξεφύγω, να προσπαθώ να αποφύγω το αναπόφευκτο. Και αναζητώ κάτι, κάποιον να με βοηθήσει, να με βγάλει από το αδιέξοδο. Να μου δώσει τη δύναμη να συνεχίσω να τρέχω, μέχρι το τέλος, μέχρι τη λύτρωση μου. Αδύναμη, αδύναμη νιώθω και εξαντλημένη. Οι αντοχές μου στο μηδέν, χωρίς κουράγιο πια, χωρίς στήριγμα, χωρίς κίνητρο. Και ότι φοβόμουν περισσότερο, φαίνεται να έρχεται σιγά σιγά όλο και πιο κοντά μου. Το μόνο που δεν εμφανίζεται ποτέ είναι η διαφυγή.

Για πόσο καιρό να στοιχειώνει ο ίδιος εφιάλτης τις νύχτες μου; Περισσότερο από όσο μπορώ να θυμηθώ κι όμως όχι αρκετά για να μπορώ να δώσω μια απάντηση.

Και μου είναι δύσκολο πλέον να διαχωρίσω τον εφιάλτη από την πραγματικότητα...

Όταν Κλαίει Ο Ουρανός...

Δεν είναι δάκρυα μικρού παιδιού που έχασε το παιχνίδι του. Δεν είναι δάκρυα χαράς δυο φίλων που ανταμώθηκαν ξανά, ούτε λύπης εραστών που χάθηκαν για πάντα. Αυτό που βλέπεις, που νιώθεις να αργοκυλάει στο σώμα σου, δεν είναι τόσο απλό σαν κλάμα μωρού.

Κάθε που κλαίει ο ουρανός, μια ψυχή χάνει το δρόμο της. Βγαίνει από το φως του φεγγαριού και περιπλανιέται στο άπειρο. Ψάχνει να βρει απαντήσεις, διεξόδους. Αναζητά τον εαυτό της, και μαζί το άλλο της μισό, αυτό που της λείπει για να νιώσει ολοκληρωμένη, γεμάτη. Γιατί από τότε που έμεινε χωριστά από το πιο ζωτικό της κομμάτι, μοιάζει κενή. Και προσπαθεί να μάθει, να καταλάβει γιατί το έχει τόσο ανάγκη, γιατί το χρειάζεται απελπισμένα. Όμως ότι κι αν σκεφτεί, ότι κι αν κάνει, καταλήγει στο ίδιο συναίσθημα. Κενό, αβάσταχτο και ασυμπλήρωτο κενό. Έτσι συνεχίζει αδιάκοπα να ψάχνει, θέλοντας μόνο να βρει την άκρη, το τέλος από το λαβύρινθο που έχει εισέλθει.
Αν επιτύχει, αν καταφέρει να βρει αυτό που θέλει, θα μπορέσει επιτέλους να ησυχάσει. Θα μπορέσει να βρει τη δύναμη για να γυρίσει πίσω στην ηρεμία και τη γαλήνη που χρειάζεται. Αν πάλι δεν τα καταφέρει, τότε δεν έχει επιλογή. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να συνεχίσει αδιάκοπα το ταξίδι της, την αναζήτηση για το λυτρωμό της. Και που και που, χαμένη μέσα στα μονοπάτια της λήθης και των αναμνήσεων, θα βρίσκει το χρόνο να χαραμίζει ένα δάκρυ για τα όσα έχασε και για τα όσα επιθυμεί να βρει, για όσα έφυγαν και για όσα με τόση προσμονή περιμένει.

Γι' αυτό κάθε φορά που βρέχει, απολαμβάνω την κάθε σταγόνα. Κάθε που βρέχει κάνω μια ευχή για όλες τις χαμένες ψυχές. Για να έχω ελπίδα, πως μια μέρα θα καταφέρω κι εγώ να βρω το δικό μου δρόμο, το δικό μου εαυτό και το δικό μου μισό...

Θυμάσαι;...

Κι έτσι λοιπόν φεύγεις...

Κι εσύ...

Πριν φύγεις όμως, στάσου για λίγο. Θυμάσαι;
Την πρώτη φορά που είδες το πρόσωπο μου. Την πρώτη φορά που διάβασες το βλέμμα μου. Τις ατελείωτες ώρες που χανόσουν στην αγκαλιά μου και τις νύχτες που ξάπλωνες πλάι μου. Τα πρωινά που σε ξυπνούσε το φιλί μου. Τις στιγμές που μαγευόσουν από τα λόγια μου, που σε αιχμαλώτιζαν τα χείλη μου και σε μεθούσε η ανάσα μου. Όταν υπήρχες για να υπάρχεις μαζί μου, μέσα μου...

Θυμάσαι;

Κι έπειτα φύγε, παίρνοντας μαζί με τις αναμνήσεις σου το τελευταίο μου δάκρυ.

Εσύ όμως να χαμογελάς. Πάντα να χαμογελάς.
Γιατί εγώ μένω εδώ.
Και δεν ξεχνώ.
Εγώ θυμάμαι...