Αν είχες ρωτήσει...

Θα μπορούσες να με είχες ρωτήσει...
Θα είχα απαντήσει, μην αμφιβάλλεις καθόλου γι αυτό...
Και τότε θα ήξερες, θα γνώριζες, θα καταλάβαινες...
Και δεν θα υπήρχε τίποτα εκεί, τίποτα σπιλωμένο, τίποτα ψεύτικο...
Κι όλα θα ακολουθούσαν την πορεία που είχαν πάρει από την αρχή, αυτή την υπέροχη, τη μαγική πορεία...
Κι εγώ θα ήμουν ακόμη κουρνιασμένη εκεί.. εκεί, μέσα στην αγκαλιά σου, σαν ένα μικρό απροστάτευτο παιδί.. εκεί που λάτρευα να ξεχνιέμαι για ώρες, ενώ περιπλανιόμουν στις σκέψεις σου, ενώ χάιδευα τα όνειρα σου...
Κι ο κόσμος μας, ο δικός μας μικρός υπέροχος κόσμος θα ήταν ακόμη καλά στεριωμένος...
Όμως δεν ρώτησες ποτέ...
Φοβόσουν την απάντηση;.. Ίσως.. Να κάτι που ποτέ δεν θα μάθω...
Κι όμως...
Θα μπορούσες απλά να είχες ρωτήσει...
Αχ, ας είχες ρωτήσει...