Κλείνω τα μάτια...

Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι...
Πόσα έζησα, πόσα πέρασα, πόσα άφησα να φύγουν.
Ανθρώπους που αγάπησα και άλλους που σιχάθηκα.
Πόνεσα, έκλαψα, έσπασα.
Αλλά και γέλασα, χάρηκα.
Αποφάσεις που πήρα και επιλογές που άλλοι έκαναν για μένα.
Γεγονότα που σημάδεψαν το μυαλό, την ψυχή και την καρδιά μου.
Πώς να ξεφύγεις από το παρελθόν σου; Πώς να γλιτώσεις από τα όσα σε πληγώνουν; Πώς μπορείς να ξεχάσεις;
Γυρνάω μόνη κι αναρωτιέμαι το γιατί, το πώς. Ψάχνω να βρω τις απαντήσεις που κανένας δεν μπόρεσε να μου δώσει.
Και φοβάμαι.
Φοβάμαι μήπως ξεχαστώ στο παρελθόν και στις αναμνήσεις μου. Μήπως ξεχάσω να ζήσω το παρόν και να ονειρευτώ το μέλλον. Ψάχνω από κάπου να πιαστώ, έναν τρόπο για να λυτρωθώ...

Κλείνω τα μάτια και αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο στη δύνη του μυαλού μου. Αφήνομαι στις θύμισες. Στα θέλω μου, στα γιατί και τα πρέπει μου. Αφήνω τη σκέψη μου να ταξιδέψει στη φαντασία μου.
Γιατί ξέρω...
Ξέρω πως αυτό που ψάχνω, το φως για να με βγάλει από το σκοτάδι που έχει παγιδεύσει το είναι μου, θα το βρω.
Βαθιά μέσα μου.
Βαθιά μέσα σου...