Έσβησα το φως και ξάπλωσα στο κρύο πλακάκι... Το ποτήρι του κρασιού στο ένα χέρι - πρέπει να το ξαναγεμίσω - .. μια χούφτα αναμνήσεις στο άλλο... Μεγάλη χούφτα... Δίπλα μου κύλησε ένα ποτάμι από άναρχα όνειρα και πόθους ανεκπλήρωτους... Στο λευκό ταβάνι αντίκρισα της μορφή κάποιας χαμένης μου αγάπης... Λίγο πιο κει, έξω από το ανοιχτό παράθυρο, σιγομουρμουράει ο άνεμος.. λέξεις που χάνονται σε μια ανάσα... Και οι ψιχάλες συνθέτουν μελαγχολικά το ηχόχρωμα της φαντασίας μου...
Τριγυρίζοντας στα σοκάκια του μυαλού μου, αναγνωρίζω παλιά και νέα.. άτακτες σκέψεις μπλεγμένες με τα θέλω μου.. μπερδεμένες στιγμές ξεχασμένες σε μάταιες υποσχέσεις...
Οι ρομαντικές ελπίδες ενός φρέσκου ονείρου... Οι ξεφτισμένες επαναλήψεις μιας σειράς απογοητεύσεων...
Σε ποια δύνη χάνομαι άραγε κι αυτό το βράδυ;.. Ποια ανυπέρβλητη δύναμη κυριεύει το νου μου;.. Ποια ροή συναισθημάτων αιχμαλωτίζει τη ψυχή και τις αισθήσεις μου;...
Κάτι με έσπρωξε κι απόψε να ξεκλειδώσω ανασφάλειες και να χαθώ στις ιστορίες μου...
Και είναι άραγε όλες αυτές βιωματικές;.. ή απλό δημιούργημα του ανεξάντλητου κόσμου μου;.. Όπως και να 'χει είναι κτήμα μου.. και κτήμα μου θα μείνουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου