Δεν μπορείς να νικήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν μπορείς να πολεμήσεις τους εχθρούς που 'χεις μέσα σου.
Μπορείς να τους αγκαλιάσεις, να τους γνωρίσεις, να τους αγαπήσεις.
Να μάθεις να ζεις με αυτούς και να δέχεσαι τα λάθη τους.
Όχι με βία, αλλά με αγάπη, μόνο έτσι θα καταφέρεις κάποτε να τους εξοντώσεις.
Αγάπησε τη σκοτεινή σου πλευρά, μετράει πιο πολύ από το να αγαπάς το "στιλιζαρισμένο" εγώ σου...

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

Θυμάσαι;...


Κι έτσι λοιπόν φεύγεις...
Κι εσύ...
Πριν φύγεις όμως, στάσου για λίγο. Θυμάσαι;
Την πρώτη φορά που είδες το πρόσωπο μου. Την πρώτη φορά που διάβασες το βλέμμα μου. Τις ατελείωτες ώρες που χανόσουν στην αγκαλιά μου και τις νύχτες που ξάπλωνες πλάι μου. Τα πρωινά που σε ξυπνούσε το φιλί μου. Τις στιγμές που μαγευόσουν από τα λόγια μου, που σε αιχμαλώτιζαν τα χείλη μου και σε μεθούσε η ανάσα μου. Όταν υπήρχες για να υπάρχεις μαζί μου, μέσα μου...
Θυμάσαι;
Κι έπειτα φύγε, παίρνοντας μαζί με τις αναμνήσεις σου το τελευταίο μου δάκρυ.
Εσύ όμως να χαμογελάς. Πάντα να χαμογελάς.
Γιατί εγώ μένω εδώ.
Και δεν ξεχνώ.
Εγώ θυμάμαι...

Δεν υπάρχουν σχόλια: