Κι έτσι λοιπόν φεύγεις...
Κι εσύ...
Πριν φύγεις όμως, στάσου για λίγο. Θυμάσαι;
Την πρώτη φορά που είδες το πρόσωπο μου. Την πρώτη φορά που διάβασες το βλέμμα μου. Τις ατελείωτες ώρες που χανόσουν στην αγκαλιά μου και τις νύχτες που ξάπλωνες πλάι μου. Τα πρωινά που σε ξυπνούσε το φιλί μου. Τις στιγμές που μαγευόσουν από τα λόγια μου, που σε αιχμαλώτιζαν τα χείλη μου και σε μεθούσε η ανάσα μου. Όταν υπήρχες για να υπάρχεις μαζί μου, μέσα μου...
Την πρώτη φορά που είδες το πρόσωπο μου. Την πρώτη φορά που διάβασες το βλέμμα μου. Τις ατελείωτες ώρες που χανόσουν στην αγκαλιά μου και τις νύχτες που ξάπλωνες πλάι μου. Τα πρωινά που σε ξυπνούσε το φιλί μου. Τις στιγμές που μαγευόσουν από τα λόγια μου, που σε αιχμαλώτιζαν τα χείλη μου και σε μεθούσε η ανάσα μου. Όταν υπήρχες για να υπάρχεις μαζί μου, μέσα μου...
Θυμάσαι;
Κι έπειτα φύγε, παίρνοντας μαζί με τις αναμνήσεις σου το τελευταίο μου δάκρυ.
Εσύ όμως να χαμογελάς. Πάντα να χαμογελάς.Γιατί εγώ μένω εδώ.
Και δεν ξεχνώ.
Εγώ θυμάμαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου