Ένα βλέμμα χαμένο στο τίποτα... Αυτό με χαρακτηρίζει τούτες τις ώρες.. Τις ώρες που τα θέλω ζωντανεύουν στο νου μου.. που τα πρέπει φυλακίζουν τη σκέψη μου.. που το πριν μπερδεύεται με το τώρα και το τώρα χάνεται στο μετά...
Κι είναι οι ώρες τούτες, που νιώθω μέσα μου να έχουν έρθει τα πάνω κάτω.. βιώνω βαθιά ένα ασυμπλήρωτο κενό.. το νιώθω, κάπου εκεί, να θέλει όσο τίποτα να σταματήσει να αισθάνεται άδειο...
Απολαμβάνω στιγμές, εμπειρίες..χαρές και πίκρες.. αποθέωση και απογοήτευση... Κι αναρωτιέμαι γιατί το κενό παραμένει.. εκεί.. να μου θυμίζει πως κάτι λείπει...
Όσο κι αν παλεύεις με το εγώ σου, ίδια κατάσταση.. ίδια παράσταση.. αλλαγή ηρώων.. αλλαγή σκηνικών.. ίδιο έργο... Δυστυχώς, όσο κι αν το προσπαθείς, το κενό δεν θα σταματήσει να υπάρχει.. μέχρι το πλήρωμα του χρόνου του... Μόνη σου δυνατότητα;.. να ζεις.. να ρουφάς.. και να ελπίζεις...
(Και η διάθεση για αποτύπωση συνεχίστηκε...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου