Προσπαθώ να νιώσω. Να ζήσω στιγμές, εμπειρίες. Να βρω κάτι που θα με συνρπάσει. Παλεύω να πιαστώ από ένα συναίσθημα, έστω πόνου, από μια στιγμή που θα μου αποδείξει ότι ζω. Και ο χρόνος κυλά, εγωιστής όπως πάντα, παίρνοντας μαζί του όσα δεν πρόλαβε να συγκρατήσει ο νους, όσα δεν κατάφεραν να χαραχτούν βαθιά στη μνήμη. Και καθώς το μυαλό κουράζεται, κάποια πράγματα τα ξεχνώ με τον καιρό. Ξεχνώ στιγμές χαράς και γαλήνης, στιγμές απόγνωσης, ξεχνώ να σηκώσω τα μάτια και να κοιτάξω τον ουρανό, ξεχνώ να σπαταλήσω ένα λεπτό για να αφουγκραστώ τον κόσμο γύρω μου, ξεχνώ να συνεχίσω να ονειρεύομαι. Το βλέμμα μου μένει καρφωμένο στη γη, πόσο καιρό άραγε; Τόσο ώστε να μου μοιάζω τελικά τόσο μικροσκοπική. Κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους, ξεγελάω την ύπαρξη μου με πράγματα ανούσια, μόνο και μόνο για να νομίζω πως βρήκα το νόημα σε κάτι.
Υποκρισία, και ψέμα. Γιατί το νόημα δεν το έχω βρει πουθενά. Αυτό που θα μου θυμίσει ότι όμορφο κι ότι άσχημο έχει χαθεί. Το να αισθανθώ το παραμικρό φαίνεται αδύνατο πλέον. Δεν ζω, απλά υπάρχω.
Γιατί η φλόγα που μου έδινε ζωή ήσουν εσύ...
Και εσύ χάθηκες για πάντα, πριν προλάβω καλά καλά να αντιδράσω. Κι άφησες πίσω σου μόνο αναμνήσεις που όσο τις φέρνω στο μυαλό τόσο πιο πολύ πονάω μακριά σου. Μόνο λόγια, τόσο δυνατά που με κάνουν και δακρύζω. Μόνο όνειρα, που τώρα μοιάζουν χαμένα.
Μα η μορφή σου είναι ακόμη εδώ. Μ' ακολουθεί σα σκιά, με συντροφεύει. Γέρνει προς το μέρος μου και μου ψιθυρίζει γλυκά, "Χαμογέλα"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου