Δεν μπορείς να νικήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν μπορείς να πολεμήσεις τους εχθρούς που 'χεις μέσα σου.
Μπορείς να τους αγκαλιάσεις, να τους γνωρίσεις, να τους αγαπήσεις.
Να μάθεις να ζεις με αυτούς και να δέχεσαι τα λάθη τους.
Όχι με βία, αλλά με αγάπη, μόνο έτσι θα καταφέρεις κάποτε να τους εξοντώσεις.
Αγάπησε τη σκοτεινή σου πλευρά, μετράει πιο πολύ από το να αγαπάς το "στιλιζαρισμένο" εγώ σου...

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Κάπου, κάπως, κάποτε...

Η κατάρρευση του κόσμου σου είναι το χειρότερο πλήγμα. Η αγάπη σου, η αληθινή, είναι το φως μέσα στο σκοτάδι της θλιβερής ζωής σου. Νιώσε το χάδι της και άσε την να σε παρασύρει ως την άκρη του ονείρου. Αφέσου στην γαλήνη της ανατολής και στη ζεστασιά της δύσης και ζήσε άφοβα την κάθε στιγμή μαζί με τον άγγελο σου.
Αν δεν έχεις αγαπήσει, δεν έχεις λυτρωθεί...

Shiny


Κάθε φορά που ονειρεύεσαι αφήνεις το μυαλό σου ελεύθερο σε κάθε πρόκληση και καταφέρνεις ότι δεν μπορείς στην γεμάτη με λύπες ζωή σου. Όταν όμως καταφέρεις να ονειρεύεσαι, όταν ο νους σου δεν κοιμάται, τότε έχεις νιώσει τι σημαίνει αγάπη. Τότε έχεις δακρύσει κι έχεις πονέσει για κάποιον, έχεις ερωτευτεί και έχεις αφήσει τον εαυτό σου ελεύθερο στον γλυκό άνεμο του έρωτα.
Αν αυτό δεν είναι αγάπη που νιώθω τότε σίγουρα δεν πρόκειται ν' αγαπήσω ποτέ...

Blow



Κάπου στον κόσμο μας, λοιπόν.. κάπως δειλά και αμφίβολα.. σ' ένα κάποτε που μοιάζει πια αρκετά μακρινό.. ξεκίνησαν όλα...
Και ναι, νιώσαμε ο ένας τον άλλον, τον κατάλαβαμε, τον πονέσαμε, τον αγαπήσαμε, τον κάναμε κομμάτι μας.
Κι έπειτα ερωτευτήκαμε.. κι αρχίσαμε να ζούμε χαμένοι στ' όνειρο μας, προστατευμένοι στον κόσμο μας..
Γελάσαμε.. ενθουσιαστήκαμε.. αναριγήσαμε.. ποθήσαμε.. δακρύσαμε.. λυτρωθήκαμε.. πονέσαμε.. θυμώσαμε.. αγανακτήσαμε.. ονειρευτήκαμε.. κερδίσαμε.. χάσαμε..
Συναισθήματα έντονα.. τόσο έντονα που πολλές φορές δεν μπορούσαμε να τα αντέξουμε.. τόσο δυνατά που δύσκολα περιγράφονται...
Ναι, ήταν αληθινό... Και ναι πόνεσε όταν ήρθε το τέλος.. όχι απλά πόνεσε, έγινε ανυπόφορο...
Κρατώ όμως πως δίπλα σου έζησα τον πρώτο μου έρωτα, την πρώτη μου αγάπη, τον πρώτο μου πόθο, την πρώτη μου "εξάρτηση".. και το πρώτο μου πόνο, αφόρητο...
Ξέρεις τι έχει σημασία; Ότι το ζήσαμε όλο αυτό.. Αλλάξαμε και συμπληρώσαμε ο ένας τον αλλον. Και νιώθω τυχερή που έχω ζήσει όλα αυτά και που έχω τώρα να τα θυμάμαι, ακόμη κι αν με διέλυσαν όταν τα έχασα...
Ένα πράγμα μόνο θα ήθελα... Να είχες ακόμη μια θέση δίπλα μου.. αυτή που σου έδωσα και δεν τη δέχτηκες.. αυτή που έχεις εσύ για μένα μέσα μου... για τότε.. για τώρα.. για πάντα...
Μην ξεχνάς...

Δεν υπάρχουν σχόλια: