Ξύπνησα απότομα, μούσκεμα στον ιδρώτα. Κάτι συνηθισμένο τον τελευταίο καιρό. Σηκώθηκα για να πιω λίγο νερό, να ηρεμήσω. Άραγε πόσο καιρό έχω να κοιμηθώ ήσυχα; Συνεχώς ο ίδιος ταραγμένος ύπνος, συνεχώς οι ίδιες εικόνες, τα ίδια φαντάσματα. Κυνηγημένη μονίμως από κάτι, να προσπαθώ να ξεφύγω, να προσπαθώ να αποφύγω το αναπόφευκτο. Και αναζητώ κάτι, κάποιον να με βοηθήσει, να με βγάλει από το αδιέξοδο. Να μου δώσει τη δύναμη να συνεχίσω να τρέχω, μέχρι το τέλος, μέχρι τη λύτρωση μου. Αδύναμη, αδύναμη νιώθω και εξαντλημένη. Οι αντοχές μου στο μηδέν, χωρίς κουράγιο πια, χωρίς στήριγμα, χωρίς κίνητρο. Και ότι φοβόμουν περισσότερο, φαίνεται να έρχεται σιγά σιγά όλο και πιο κοντά μου. Το μόνο που δεν εμφανίζεται ποτέ είναι η διαφυγή.
Για πόσο καιρό να στοιχειώνει ο ίδιος εφιάλτης τις νύχτες μου; Περισσότερο από όσο μπορώ να θυμηθώ κι όμως όχι αρκετά για να μπορώ να δώσω μια απάντηση.
Και μου είναι δύσκολο πλέον να διαχωρίσω τον εφιάλτη από την πραγματικότητα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου