Όταν Κλαίει Ο Ουρανός...

Δεν είναι δάκρυα μικρού παιδιού που έχασε το παιχνίδι του. Δεν είναι δάκρυα χαράς δυο φίλων που ανταμώθηκαν ξανά, ούτε λύπης εραστών που χάθηκαν για πάντα. Αυτό που βλέπεις, που νιώθεις να αργοκυλάει στο σώμα σου, δεν είναι τόσο απλό σαν κλάμα μωρού.

Κάθε που κλαίει ο ουρανός, μια ψυχή χάνει το δρόμο της. Βγαίνει από το φως του φεγγαριού και περιπλανιέται στο άπειρο. Ψάχνει να βρει απαντήσεις, διεξόδους. Αναζητά τον εαυτό της, και μαζί το άλλο της μισό, αυτό που της λείπει για να νιώσει ολοκληρωμένη, γεμάτη. Γιατί από τότε που έμεινε χωριστά από το πιο ζωτικό της κομμάτι, μοιάζει κενή. Και προσπαθεί να μάθει, να καταλάβει γιατί το έχει τόσο ανάγκη, γιατί το χρειάζεται απελπισμένα. Όμως ότι κι αν σκεφτεί, ότι κι αν κάνει, καταλήγει στο ίδιο συναίσθημα. Κενό, αβάσταχτο και ασυμπλήρωτο κενό. Έτσι συνεχίζει αδιάκοπα να ψάχνει, θέλοντας μόνο να βρει την άκρη, το τέλος από το λαβύρινθο που έχει εισέλθει.
Αν επιτύχει, αν καταφέρει να βρει αυτό που θέλει, θα μπορέσει επιτέλους να ησυχάσει. Θα μπορέσει να βρει τη δύναμη για να γυρίσει πίσω στην ηρεμία και τη γαλήνη που χρειάζεται. Αν πάλι δεν τα καταφέρει, τότε δεν έχει επιλογή. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να συνεχίσει αδιάκοπα το ταξίδι της, την αναζήτηση για το λυτρωμό της. Και που και που, χαμένη μέσα στα μονοπάτια της λήθης και των αναμνήσεων, θα βρίσκει το χρόνο να χαραμίζει ένα δάκρυ για τα όσα έχασε και για τα όσα επιθυμεί να βρει, για όσα έφυγαν και για όσα με τόση προσμονή περιμένει.

Γι' αυτό κάθε φορά που βρέχει, απολαμβάνω την κάθε σταγόνα. Κάθε που βρέχει κάνω μια ευχή για όλες τις χαμένες ψυχές. Για να έχω ελπίδα, πως μια μέρα θα καταφέρω κι εγώ να βρω το δικό μου δρόμο, το δικό μου εαυτό και το δικό μου μισό...