Συνήθιζα να αποκοιμιέμαι στην αγκαλιά σου για ώρες... Πού είσαι;... Συνήθιζα να χάνομαι στη μυρωδιά σου... Γιατί;... Περιπλανιόμουν στα όνειρα σου, ενώ εσύ χανόσουν στα θέλω μου... Θυμάσαι;... Κρυβόμουν μέσα στην αντοχή σου.. γευόμουν τις επιθυμίες σου... Τόσο εύκολο ήταν λοιπόν;... Ήμουν έρμαιο στο βλέμμα σου.. δέκτης παθητικός στο άγγιγμα σου... Τόσο μακριά;... Ήμουν ασφαλής, αέναα χαμένη στο δικό σου άπειρο... Πότε, πώς;...
Κι εσύ...
Εσύ έκλεβες την ανάσα μου με μια σου λέξη... Πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος... Συνέθλιβες το είναι μου μ' ένα σου χάδι... Κι όμως μου μοιάζει σα να σταμάτησε κάπου στο χθες... Άδειαζες το μυαλό μου με μια σου αγκαλιά... Πιάστηκε στις αναμνήσεις και δεν μπορεί να συνεχίσει να κυλά... Δυναμίτιζες μ' ένα φιλί το κορμί μου... Σα ρολόι που έχουν οι δείκτες του κολλήσει, εκεί, κάπου ανάμεσα στο "περίπου" και στο "ακριβώς"...
Η αγάπη είναι φίλος κι εχθρός...
Σ' απογειώνει και σε διαλύει.. σε ελευθερώνει και σε φυλακίζει.. σε κυνηγά.. σε γεμίζει.. σε ξεσκίζει.. χαρίζει την απόλυτη ηδονή και την ολοκληρωτική ήττα.. γεννιέται από το τίποτα και χάνεται στο πολύ.. ξεκινά από τα όσα ποθούμε και καταλήγει στα όσα τρομάζουμε ν' αντικρίσουμε.. εξυψώνεται μ' ένα χείμαρρο και ισοπεδώνεται με μια σταγόνα.. εκδηλώνεται φυσικά, αβίαστα και σβήνει απότομα, παράλογα...
Πεθαίνει η αγάπη.. όπως πεθαίνω τώρα εγώ χωρίς εσένα...
Αργοσβήνει πίσω από λέξεις, πράξεις κι αισθήματα.. όπως αργοσβήνω τώρα εγώ στην απουσία σου...
Κρατάει μόνο ότι την έκανε ν' ανθίσει.. όπως κρατάω τώρα εγώ τις στιγμές μας, τις αναμνήσεις μας... Σα φυλαχτό.. σα θησαυρό...
(Αποτέλεσμα αυτού του πρωινού, που ξεκίνησε με μία απροσδόκητη επιθυμία για αποτύπωση στο χαρτί...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου