Πότε;...

Πάρε με από δω...
Βγάλε με από αυτό που βιώνω. Φτιάξε μου έναν κόσμο μαγικό και άσε με εκεί, γιατί η πραγματικότητα που ζω με απογοητεύει κάθε μέρα όλο και περισσότερο...
Δεν μπορώ να γυρίσω το βλέμμα και να αντικρύσω κάτι αληθινό, το προσπαθώ αλλά δεν τα καταφέρνω. Πάει καιρός πια... Πάει καιρός που ένιωσα για τελευταία φορά πως οι άνθρωποι γύρω μου ενδιαφέρονται, ζουν, αισθάνονται.. που δεν τους κοίταξα παρά μόνο για να αντικρύσω κάτι θολές μορφές που περιφέρονται άσκοπα...
Κι αναρωτιέμαι... Πότε άλλαξαν όλα γύρω μου; Ή μήπως εγώ είμαι αυτή που δεν έβλεπα καθαρά; Πότε σταμάτησε να έχει νόημα το οτιδήποτε δυνατό και απόλυτο, όπως το πιο έντονο συναίσθημα; Ή μήπως ποτέ δεν είχε; Πότε χάθηκα μέσα στις σκέψεις μου και ξεχάστηκα στις παραισθήσεις μου;... Και το ερώτημα που φοβάμαι ακόμη και στον ίδιο τον εαυτό μου να εκφράσω, που με τρομάζει και με παγιδεύει όσο κανένα.. Αλήθεια, πότε άρχισα κι εγώ να περιφέρομαι τριγύρω έχοντας χάσει πια την ουσία; Πότε έγινα κι εγώ μια σκιά;...