Μ' ένα σεντόνι σκέπασα τις λύπες μου. Τις κλείδωσα στη σοφίτα του μυαλού μου και πέταξα το κλειδί στον πιο βαθύ ωκεανό...
Κι όμως οι άτιμες, βρίσκουν τον τρόπο να ξεγλυστρούν ώρες ώρες... Κι έρχονται και γεμίζουν το νου μου.. και δεσμεύουν τη σκέψη μου...
Μόνο η φωνή σου με γαληνεύει τότε... Η θύμιση σου με λυτρώνει...
Όπου και να 'σαι μην το ξεχνάς... Για πάντα στα όνειρα μου θα τριγυρνάς...
Για πάντα θα 'μαι εδώ να σ' αγαπάω που μ' αγαπάς...
Στο πάντα, στο ποτέ και στο πολύ να με ζητάς...
Κι αν θα με βρεις, μη φοβηθείς.. να μου το πεις πως μ' αγαπάς...
Γι' αυτό υπάρχω...
(Μα τι έχω πάθει σήμερα;...)
2 σχόλια:
Οι μνήμες μπορούν να γίνουν γλυκές στην αρχή. Μα πρόσεχε μην παρασυρθείς απο το συναίσθημα που σου αφήνουν... Μπορεί να καταλήξει πικρό. Μην κολλάς στο παρελθόν. Προχώρα. Τα καλύτερα δε τα έχεις ζήσει ακόμα... Φιλάκια.
Όταν φτάνεις στο σημείο να μην ξεχωρίζεις τι αποτελεί ανάμνηση και τι απλά φαντασία, τότε καταλαβαίνεις πως κάτι πρέπει να κάνεις.. και το καλύτερο είναι ακριβώς αυτό που λες... να προχωρήσεις μπροστά...
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο σου...
Καληνύχτα.. φιλιά...
Δημοσίευση σχολίου