Διαφυγή...

Ένας εφιάλτης στοιχειώνει τα βράδια μου, καιρό τώρα...
Παγιδευμένη, λέει, μέσα στην άβυσσο του νου.. αποκομμένη από τα όνειρα και αναγκασμένη να ζω σε επανάληψη τις πιο τρομακτικές στιγμές μου... Νιώθω ανήμπορη, μικρή.. ανίκανη να προχωρήσω... Θέλω επειγόντως να ξεφύγω από αυτή τη φυλακή... Το μόνο που ποθώ, να αφήσω πίσω αυτή την τρέλα... Τρέχω μακριά απ' όλους και απ' όλα.. από τις αναμνήσεις που με καταδιώκουν.. από τις ενοχές που με κυνηγούν.. από τα θέλω μου τα ανείπωτα που καραδοκούν...
Τρέχω, μα δεν μου μένει πολύ κουράγιο ακόμη... Η αντοχή μου με εγκαταλείπει και το μυαλό πασχίζει να ακολουθήσει το πρέπει.. αλλά μάταια... Παραμένω δέσμια του είναι μου.. αιχμάλωτη σε ένα αναπάντητο "γιατί"...
Προσπαθώ.. μα δεν υπάρχει διαφυγή...