Παραδοχή και δέσμευση...

Όσες φορές τα χείλη σου κι αν μου το πουν
ακόμη τόσες θα θέλω να το ψιθυρίζεις.
Κι αν την αφή σου ξεχωρίζω στα τυφλά
διαρκώς θα ποθώ το σώμα μου ν' αγγίζεις.
Θα ζητάω κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο
όσο σφιχτά στην αγκαλιά σου κι αν με σφίγγεις.
Μια θάλασσα φιλιά θα σου χαρίσω
και με της ψυχής τ' απόκρυφα έναν ωκεανό.
Εμπρός στο βλέμμα της καρδιάς σου θα λυγίσω
και μια σου λέξη θα με βγάλει απ' το κενό.
Με τα πιο τρυφερά μου "Σ'αγαπώ"
θα ντύνω της λύπης σου τη μοναξιά.
Με το πιο αληθινό μου "Ευχαριστώ"
πάνω σου θα αποθέτω την πιο γλυκιά μου ευγνωμοσύνη.
Στιγμές μακριά σου φθονερές, θα τις κεντώ
με αναμνήσεις ζωηρές και θύμισες.
Σε ονείρατα φεγγαρογητεμένα θα χρωστώ
την αντοχή της ερημιάς που ξεφυσά η έλλειψη σου.
Πνοή με το άγγιγμα σου
και ζωή με το βλέμμα σου.
Αίσθηση με το φιλί σου
και γαλήνη με το χάδι σου.
Στο φως της σελήνης θα ζωγραφίσω τη μορφή σου
και στου αγγέλου το αυτί θα μουρμουρίσω το όνομα σου.
Της ύπαρξης μου νόημα
και του είναι μου ολοκλήρωση.
Φύλακα εσύ και ανάσα μου..
Των αστεριών μου προστάτης
και του μυαλού μου γητευτής.
Το εγώ μου απλόχερα προσφέρω
στα δυο σου χέρια μέσα...

Ακόμα λίγο...

Θέλω να μείνω όλη τη νύχτα εδώ να με φιλάς.

Μέχρι τα χείλη σου να γίνουν ένα με τα δικά μου.

Θελώ να μείνω όλη τη νύχτα εδώ να με κρατάς.

Μέχρι το σώμα σου με το κορμί μου να ενωθεί.

Θέλω να μείνω όλο το βράδυ εδώ να με κοιτάς.

Μέχρι το βλέμμα σου να υπάρχει μόνο μέσα απ' τη ματιά μου.

Να σπαταλάω στιγμές για να σου χαρίζω ανάσες

και να ξεκλέβω χρόνους για να σε ντύνω τρεμάμενες αγκαλιές.

Ν' αποτυπώνεις στο δρόμο μου σκέψεις σου

και να βαδίζεις στα όρια του νου μου.

Να ψιθυρίζεις εικόνες στη μέρα μου

και να σκορπάς φως στις καληνύχτες.

Ν' αγγίζεις απαλά τις ανάγκες μου

και να χαϊδεύεις με πάθος τα θέλω μου.

Φίλα με ακόμα λίγο...
Για λίγο ακόμα, προτού ξημερώσει...

Δρόμος και κόσμος...

Κι αν χάσεις το δρόμο σου μέσα στο σκοτάδι, ψάξε το χέρι μου να βρεις τον εαυτό σου. Τυφλός οδηγός της ψυχής η δύναμη και της καρδιάς η θέληση, σε βγάζει πιο πέρα από τ' απίστευτο και πιο μακριά από τ' όμορφο. Άνοιξε τα μάτια του είναι σου κι ακολούθησε με το βλέμμα της ζωής το ταξίδι. Αφέσου στην αύρα του ονείρου και χάσε τον εαυτό σου στην άβυσσο της επιθυμίας σου.
Ο δρόμος του "πουθενά" είναι τόσο ίδιος με τον δρόμο του "κάπου" μερικές φορές, μόνο που μυρίζει μοναξιά.
Κι είναι αβάσταχτη η μοναξιά , όταν στέκεις στη μέση του πλήθους...

Παρά τα όσα...

Κι αφήνεις τη ζωή σου να κυλήσει.
Και πιάνεσαι από ότι όμορφο, ότι αληθινό κι ότι ωραίο.
Και απολαμβάνεις στιγμές χαράς, στιγμές αγάπης, στιγμές γαλήνης.
Και χαίρεσαι το φως στο πρόσωπο σου και τη θάλασσα στα πόδια σου.
Και δένεσαι με ανθρώπους, και χαρίζεις συναισθήματα.
Και βιώνεις συγκινήσεις, και αναζητάς έντονες εμπειρίες και διασκεδάζεις με τα μικρά και τα ασήμαντα, με τα μεγάλα και τα σημαντικά.
Και λες "Καλημέρα", "Καληνύχτα", "Σε σκέφτομαι", "Μου λείπεις", "Σε καταλαβαίνω", "Σε χρειάζομαι", "Σ' αγαπώ"...
Και παρ' όλα αυτά ο πόνος είναι εκεί, ζωντανός παρά τα όσα, να κυλάει δάκρυα στη ψυχή σου και βροχή στα μάτια σου...

Με τα μάτια κλειστά...

Κράτα τα μάτια σου κλειστά και άφησε την ψυχή σου να χαθεί στο άπειρο της αγκαλιάς μου. Τύλιξε τα χέρια σου γύρω μου κι ελευθέρωσε το μυαλό σου από κάθε σκέψη. Άφησε την αναπνοή σου στο σώμα μου και αποτραβήξου στην γωνιά του κόσμου μας. Νιώσε το ρίγος μου στο χάδι σου και ταξίδεψε στου ονείρου μας την άκρη. Παγίδευσε το φιλί σου στα χείλη μου και ακούμπησε στο χτύπο της καρδιάς μου. 

Έτσι απλά, αβίαστα, κι εγώ θα βρεθώ για άλλη μια νύχτα κοντά σου. Ακούραστα θα σε κοιτώ και θα ανασαίνω τις στιγμές σου. Θα ακούω της λαχτάρας σου τον ήχο, ζαλισμένη από τη ζέστη του κορμιού σου. Θα αγγίζω της καρδιάς σου το αιώνιο, μαγνητισμένη από το διαπεραστικό σου βλέμμα.

Σαν από όνειρο βγαλμένα θα φαντάζουν τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα. Οι ώρες θα μοιάζουν τόσο λίγες και τα λόγια θα συμπληρώνουν όσα το σώμα δεν θα αντέχει να εκφράσει.

Θα αναστήσω δίπλα σου το σκοτωμένο εγωισμό μου. Και θα σε θέλω δικό μου, μόνο δικό μου. Να σε έχω για όσο και να μην σε χορταίνω, να σε απολαμβάνω συνεχώς και να μου φαίνεται λίγο, να θρυμματίζομαι μέσα σου και να ζητάω να καταστραφώ μαζί σου, ολοκληρωτικά.

Στην αγκαλιά σου θα με κρατάς κι εγώ το άρωμα σου σα ναρκωμένη θα ρουφάω απ' τα σεντόνια. Παραδομένο θα σε επιθυμώ, να ξαπλώνεις δίπλα μου και να χάνεσαι.

Η νύχτα θα μας τυλίξει στη ησυχία της και με τα πέπλα της θα πλέξω το πιο τρελό μου όνειρο. Θα το ντύσω με το φως σου και νυχτιές λουσμένες έρωτα θα σου αφιερώσω.

Τα χέρια σου να νιώθω τυλιγμένα γύρω μου στο κρεβάτι και θα βρεθώ στον πιο μακρινό προορισμό μου. Ο ψίθυρος σου στο λαιμό μου, η πιο γλυκιά καλημέρα. Μία σου λέξη και θα αρνηθώ τον κόσμο μου όλο. Ένα μου άγγιγμα και θα καταλάβεις πως οι ψυχές μας εκλιπαρούν για επαφή.

Στείλε τη θύμιση σου να με συναντήσει κι εγώ θα στρώσω μονοπάτι ολάνθιστο,για να βρεθεί στο πλάι μου η μορφή σου και να βάλει φωτιά στο είναι μου.

Όσα οι λέξεις και αν πουν θα είναι λίγα.

Όσα κι αν δείξει το κορμί δεν θα αρκούν.

Όσα φωνάζει η καρδιά ανάβουν σπίθα
που σε μια νύχτα τη ζωή μας πυρπολούν.
Τα χέρια άνοιξε κι έλα κοντά μου
να ρίξεις φως στις νύχτες της ψυχής μου.
Στα χείλη μου επάνω άφησε το φιλί σου
να το φυλάξω ως το τέλος της ζωής μου...

Σφιχτά κράτησα τα μάτια μου κλειστά για να παγιδεύσω τις εικόνες στο μυαλό μου, να μη χαθούν στις ηλιαχτίδες του πρωινού. Άνοιξαν όμως τα μάτια μου από το φιλί σου, για ν' αντικρύσουν εσένα να μου χαμογελάς..

Καλημέρα...

Μια ώθηση μικρή...

Λένε πως στο πιο καλά κρυμμένο πέρασμα του μυαλού, έχει βρει καταφύγιο το πιο τρελό σου όνειρο. Για να μην καταφέρεις να το σκοτώσεις. Συντροφεύεται από την πιο βαθιά ελπίδα σου και από τα μεγαλύτερα μυστικά σου. Πιάνει κουβέντα με τα θέλω σου και διασκεδάζει με τα όσα αρνείσαι να παραδεχτείς. Χλευάζει τα πρέπει σου και στήνει χορό με τις αναμνήσεις σου. Μέσα σε αυτές γνώρισε τις πιο μεγάλες αλήθειες σου και μέσα από αυτές μίσησε το κάθε ψέμμα που χωρίς ενδοιασμούς σέρβιρες στον εαυτό σου..Κάπου εκεί συνάντησε και τα όσα αγαπάς, και σε έκανε για λίγο να χαμογελάσεις. Και όταν η ψυχή σου θα είναι πια έτοιμη, αυτό το πιο τρελό σου όνειρο θα σταθεί απέναντι σου, θα σε κοιτάξει κατάματα και θα σου απλώσει το χέρι, για να σε τραβήξει μακριά από τη μίζερη ζωή σου...

Αύριο κι απόψε, πάντα και για μια στιγμή...

Αύριο θα σταθώ στα πόδια μου
και θα νικήσω τους εχθρούς μου.
Θα κοιτάξω κατάματα τα θέλω μου
και θα πολεμήσω τους φόβους μου.
Θα αφήσω πίσω τα πρέπει μου
και θα στρώσω μονοπάτι ολόφρεσκο.
Θα αντικαταστήσω το σκοτάδι με φως,
θα πλυμμηρίσω με θάλασσα τις στιγμές μου.
Θα βάλω χρώμα στις εικόνες μου
και μουσική στα βήματα μου.
Αύριο θα είμαι καινούρια εγώ,
θα απλωθώ σαν πέπλο στο απέραντο
και το αιώνιο του κόσμου ετούτου.
Απόψε, όμως, άφησε με για λίγο ακόμη
στη θλίψη και στη μοναξιά μου.
Άσε με να χαθώ στον κόσμο το δικό μου
και να σκορπιστώ στα λάθη μου.
Να γιορτάσω τη λήθη μου
και ν' ασπαστώ τη μελαγχολία μου.
Απόψε, άσε με να θυθιστώ στης ψυχής μου την άβυσσο,
ν' αγκαλιάσω το χαμένο εαυτό μου.
Σαν παιδάκι μικρό, που έχασε τον δρόμο για το σπίτι.
Απόψε, θα με βρω κάπου εκεί..
Κάπου εκεί θα με βρεις κι εσύ..αν με ψάξεις...

Μαθαίνω...

Μαθαίνω να ζω μαζί με σένα, χωρίς εσένα, μακριά από σένα. Μαθαίνω να ξυπνάω με την εικόνα σου και να κοιμάμαι με τη φωνή σου. Να νιώθω με το άγγιγμα σου και να γαληνεύω με το χάδι σου. Μαθαίνω να εξελίσσομαι, να προχωράω, να γυρίζω πίσω που και που, έχοντας στο μυαλό τη μορφή σου. Μαθαίνω να εναρμονίζομαι με τα θέλω σου, να συμφωνώ με τα ναι σου, να διαφωνώ με τα όχι σου. Να αντιτίθεμαι στις απόψεις σου και να επεξεργάζομαι τους γρίφους σου. Μαθαίνω να βλέπω πέρα από το βλέμμα σου και να ακούω πίσω από τις λέξεις σου. Μαθαίνω εσένα. Μαθαίνω εμένα. Μαθαίνω να ζω μαζί με σένα, χωρίς εσένα, μακριά από σένα. Με όλες τις εκφάνσεις σου. Γιατί εσύ είσαι εγώ, ανεξήγητε εαυτέ μου. Κι αν δε σε μάθω, δεν θα με καταλάβω ποτέ...

Να σε δω...

Μέσα από της μοναξιάς σου τη σιωπή
κι από της θλίψης σου το βλέμμα.
Μέσα από τους αναρίθμητους της ψυχής σου
ήχους κι από της λογικής σου τη βαριά αναπνοή.
Μέσα από χάδια ανεκπλήρωτα 
κι από αγκαλιές ασφυκτικές,
ξεδιπλώνεις το πληγωμένο σου εγώ.
Κι εγώ, κάτω από των ματιών σου τις σκιές
ψάχνω να βρω τις πιο γλυκές σου θύμισες.
Πίσω από τα ανείπωτα λόγια σου,
γυρεύω την πιο αληθινή σου φράση.
Πέρα από τα στενά όρια 
που δεσμεύουν το νου σου,
αναζητώ την πιο τρυφερή κι ελεύθερη ανάσα σου.
Θέλω, για μια στιγμή, για τώρα, για πάντα..
Να σε κοιτώ να γελάς και να φωτίζεται ο κόσμος μου...
 

Απολογισμός

Μέσα από την πιο βαθιά πληγή μου,
γεννήθηκε το πρώτο μου ψέμμα*.

Μέσα από τη μεγαλύτερη δειλία μου,
γεννήθηκε ο πρώτος φόβος μου.

Μέσα από το πιο ψεύτικο χαμόγελο μου,
γεννήθηκε το πρώτο πιο καυτό μου δάκρυ.

Μέσα από τη μεγαλύτερη επιτυχία μου,
γεννήθηκε το πρώτο μεγάλο λάθος μου.

Μέσα από τη μεγαλύτερη πτώση μου,
γεννήθηκε η πρώτη ελεύθερη ανάσα μου...

...

Περίσσια στη σκέψη μου η θλίψη
και η βροχή στη ψυχή μου.
Γκρίζα τα σύννεφα στου μυαλού τους ουρανούς
και ανυπόφορη η ψύχρα στο σώμα.
Παλη αέναη στο νου,
ατέρμονη η προσπάθεια να αποχωριστεί τα όσα
σφιχτά τον περικυκλώνουν.
Αβάσταχτα τα αναπάντητα ερωτήματα,
τα άλυτα προβλήματα, τα μόνιμα γιατί.
Η μόνη κατάληξη της όποιας λογικής... φαύλος κύκλος.
Αδύνατο να τον αποφύγεις.

Σκόρπιες λέξεις και ανάμεικτα συναισθήματα,
μέσα στη μοναξιά μου.
Και το αποτέλεσμα μένει πάλι το ίδιο...
Καλή μου νύχτα...

Κρυφή ελπίδα...

Με τα μάτια ορθάνοιχτα

κι όμως νιώθεις τυφλός.

Με τα αυτιά τεντωμένα

κι όμως θαρρείς πως τίποτα δεν ακούγεται.

Με το στόμα να πάλλεται

μα νομίζεις πως τίποτα δεν λες πάλι.

Με τα χέρια απλωμένα

μα αισθάνεσαι πως δεν μπορείς να αγγίξεις τίποτα.

Με την ψυχή ελεύθερη

μα εσύ σε βλέπεις σε κλουβί κλειδωμένο.

Με την καρδιά θερμό οικοδεσπότη

κι όμως νιώθεις μόνος.

Για άλλη μια φορά τόσο μόνος...

Φύλα το δάκρυ σου..

Θα ξημερώσει καινούρια μέρα...

Σημαδεύοντας το όνειρο..

Σημάδεψα με βία το όνειρο μου

κι απόκτησε άξαφνα μαύρο λεκέ

σε σχήμα χτυπημένου χελιδονιού.

Ντράπηκα τόσο που κρύφτηκα μεμιάς

σε δάσος ανέξοδης λησμονιάς

και προσποιητής αγαλλίασης.

Ο ορίζοντας έχασε το χρώμα του

κι όλες οι στιγμές μου

αποτυπώθηκαν σε φόντο γκρίζο.

Σώπασαν οι μουσικές του κόσμου

και στα πρόσωπα γύρω

παρουσιάζονταν άναρθρες κραυγές.

Ανόητα φέρθηκα, επιπόλαια

αν και το γνώριζα από πριν,

εδώ και καιρό μου το είχαν μάθει.

Πρέπει να προσέχεις πολύ

πώς φέρεσαι στο όνειρο σου

για να μη χαθείς μέσα στη στάχτη του.

Γιατί θα χαθείς..

και ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι εύκολος...

“Dance is the hidden language of the soul of the body”...

Έφτασε σπίτι από τη δουλειά και έτρεξε αμέσως να κάνει ένα μπάνιο. Ντύθηκε και έφυγε πάλι γρήγορα. Μετά από λίγο έφτασε στη σχολή. Τέτοια ώρα ήταν άδεια, τα μαθήματα αρχίζουν αργότερα. Άλλαξε, έπιασε σφιχτά μαλλιά της και μπήκε στην αίθουσα. Όση ώρα έκανε προθέρμανση, το μυαλό της έτρεχε σε χορογραφίες, σε συνδυασμούς, σε πολύπλοκες κινήσεις. Χαμηλά η μουσική της κρατούσε συντροφιά. Ήταν έτοιμη πια να ξεκινήσει πρόβα. Έκλεισε τα μάτια, πήρε μια βαθιά ανάσα και... αυτό ήταν. Ταξίδευε πλέον στον κόσμο που τόσο αγαπούσε. Βήματα, στροφές, στήσιμο σωστό, ύφος κατάλληλο. Δύσκολο να τα σκέφτεσαι όλα ταυτόχρονα, αν το καταφέρεις όμως, μαγευτικό. Όσο περνούσε η ώρα, ένιωθε το σώμα της σε υπερδιέγερση, όλο και πιο πολύ. Προσπαθούσε, πάλι και πάλι. Και τα σημεία που θεωρούσε αδύναμα ξανά και ξανά. Μέχρι που δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο. Το σώμα της "της έλεγε" πως ως εδώ ήταν αρκετό. Έβαλε ενα αγαπημένο της κομμάτι να παίζει και απλώθηκε ολόκληρη στο πάτωμα για να χαλαρώσει. Αν μπορούσε, εκεί μέσα θα περνούσε όλη της τη μέρα. Αν γινόταν κατανοητή, μόνο μέσω αυτού θα εκφραζόταν. Αν είχε τη δυνατότητα, μόνο αυτό θα έκανε. Τίποτα άλλο. Θα χόρευε. Συνέχεια θα χόρευε. Και θα της ήταν αρκετό. Όχι μόνο αρκετό, ιδανικό θα ήταν να κάνει μονίμως αυτό που λατρεύει...

“The body says what words cannot.”

 

(Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να λατρεύεις ένα μουσικό κομμάτι και να μπορείς να το χορεύεις, εκφράζοντας έτσι όλα αυτά που δεν μπορείς να πεις με λόγια. Όλα αυτά για τα οποία οι λέξεις δεν είναι αρκετές...)

Απόψε...

Αύριο θα σταθώ στα πόδια μου
και θα νικήσω τους εχθρούς μου.
Θα κοιτάξω κατάματα τα θέλω μου
και θα πολεμήσω τους φόβους μου.
Θα αφήσω πίσω τα πρέπει μου
και θα στρώσω μονοπάτι ολόφρεσκο.
Θα αντικαταστήσω το σκοτάδι με φως,
θα πλημμυρίσω με θάλασσα τις στιγμές μου.
Θα βάλω χρώμα στις εικόνες μου
και μουσική στα βήματα μου.
Αύριο θα είμαι καινούρια εγώ,
θα απλωθώ σαν πέπλο
στο απέραντο και το αιώνιο του κόσμου ετούτου.
Απόψε, όμως, άφησε με για λίγο ακόμη
στη θλίψη και στη μοναξιά μου.
Άσε με να χαθώ στον κόσμο το δικό μου
και να σκορπιστώ στα λάθη μου.
Να γιορτάσω τη λήθη μου
και να ασπαστώ τη μελαγχολία μου.
Απόψε, άσε με να βυθιστώ στης ψυχής μου την άβυσσο,
να αγκαλιάσω τον χαμένο εαυτό μου.
Σαν παιδάκι μικρό που έχασε τον δρόμο για το σπίτι.
Απόψε, θα με βρω κάπου εκεί..
Κάπου εκεί θα με βρεις κι εσύ αν με ψάξεις...

Ταξίδι στο βλέμμα...

Στα μάτια το δάκρυ
και στα χείλη αναστεναγμός.
Στην ψυχή το παράπονο,
στην καρδιά το γιατί.
Στο μυαλό το αδιέξοδο...
Και κοιτάς μακριά, πέρα εκεί,
στο πουθενά..
Στα όσα απλά προσπέρασες,
στα όσα άφησες να φύγουν,
στα όσα αγνόησες,
στα όσα έδιωξες.
Και στα όσα χάθηκαν,
στα όσα ξεχάστηκαν,
στα όσα σου έκλεψαν,
στα όσα ποτέ δεν είχες.
Και σ'αυτά που ποτέ δεν γνώρισες,
σ'αυτά που ποτέ δεν ήρθαν,
σ'αυτά που δεν είπες ποτέ,
σ'αυτά που ποτέ δε θα μάθεις..
Τελικά πού ταξιδεύει το βλέμμα;..
Κοιτάς μακριά.. αλλά πού κοιτάς τελικά;..
Εκεί που δείχνουν τα μάτια,
ή εκεί που η ψυχή φωνάζει;...

Παραίσθηση...

Άνοιξα την αγκαλιά μου
και σε εγκλώβισα μέσα μου.
Εκεί θα 'θελα να σε αιχμαλωτίσω αιώνια.
Να χαθείς στον κόσμο μου
και να παγιδευτώ στο είναι σου.
Να βλέπω με τα μάτια σου
και να μιλάς με τη φωνή μου.
Να γίνω το θέλω σου
και να θέλεις τα πάντα μου.
Να ζεις μέσα από μένα
και να υπάρχω μόνο για σένα.
Έκλεισα τα μάτια μου, άνοιξα τα χέρια
κι αγκάλιασα τη μορφή σου στο σκοτάδι..
κι εκεί σε κράτησα σφιχτά...

Αυτοί...

Κι αυτοί που με κοιτούν ειρωνικά
μικροί φαντάζουν και δε νιώθουν όσα νιώθω.
Κι όσοι με κρίνουν έτσι εύκολα κι απλά
στα λάθη τους χαμένοι κι απ' τα πάθη τους δραπέτες.
Όσοι με ψέμμα να με βλάψουν προσπαθούν
τοίχος οίκτου πελώριο υψώνεται εμπρός τους.
Αυτοί που όσα θέλουνε να ζήσουν δεν μπορούν
θύματα ψάχνουν για να κλέψουν μια ανάσα.
Αυτοί, που έχουνε στις αυταπάτες ξεχαστεί
με αισθήματα μικρά και θλιβερά γεμίζουν το κενό τους.
Κι όσοι στην τρέλα του μυαλού έχουν χαθεί
ασήμαντοι πολύ και της ανάσας μου ανάξιοι.

Γιατί έχω τον εαυτό μου να παλέψω

και χρόνο για εκείνους δεν θα κλέψω...

I won't...

"I can be your liar
I can be your bearer of bad news"...

And you can be mine, I know..
and...

"I won't go getting tired of you"...

Και κάπως έτσι φεύγεις. Και πάνε και τα χαμόγελα, και οι όμορφες στιγμές που μένουν, και τα όσα με χαρά θυμάμαι... Γιατί ότι κι αν σκεφτώ, φεύγεις. Κι εγώ μένω εδώ.. Και πονάει η σκέψη του τόσο μακριά και του μόνιμου (;)...

Το νου σου, ε;...

Ένα χαμόγελο κι ένα αντίο...

Πάτησε το γκάζι λίγο παραπάνω κι άνοιξε το παράθυρο. Ήθελε να νιώθει τον αέρα στο πρόσωπο της καθώς οδηγούσε. Η μουσική που ακουγόταν, από το cd που είχε βάλει να παίζει, εισχωρούσε στις σκέψεις της και γαλήνευε κάπως το νου της. Το βλέμμα της στο δρόμο, κι όμως εικόνες διαφορετικές περνούσαν μπροστά από τα μάτια της. Αναρωτιόταν πώς μπορούσε το μυαλό της να είναι τόσο φορτωμένο. Μεγάλο το βάρος. Τόσα γεγονότα, τόσα θέματα άλυτα. Κι όμως ένα μόνο επικρατούσε τις τελευταίες μέρες και επισκίαζε όλα τα υπόλοιπα..

Οδηγούσε πια κατά μήκος της παραλιακής και άφηνε τη μυρωδιά της θάλασσας να γεμίσει το αυτοκίνητο. Προσπαθούσε μέρες τώρα να συνειδητοποιήσει, απλώς να συνειδητοποιήσει. Όχι να καταλάβει, ούτε καν να εξηγήσει, γιατί είχε πλέον δεχτεί ότι δεν μπορούσε να δώσει εξηγήσεις στον εαυτό της. Μόνο να συνηδειτοποιήσει πάλευε..

Έφτασε στην παραλία της, στο αγαπημένο της μέρος. Έσβησε τη μηχανή, άφησε τη μουσική να παίζει και κατέβασε την πλάτη από τη θέση της. Κι έπειτα άφησε το βλέμμα της να χαθεί μέσα στη θάλασσα. Και την εικόνα του να πλημμυρίσει το μυαλό της... Σαν να τον είχε μπροστά της για λίγο, να της χαμογελάει.. Έστω για λίγο, πριν φύγει και τον χάσει μια για πάντα..

Κι έτσι όπως έπλαθε τη μορφή του, γνώριμοι στίχοι έφταναν στ' αυτιά της...

"I found a reason for me

to change who I used to be,

a reason to start over new

and the reason is you.

I found a reason to show

a side of me you didn't know,

a reason for all that I do

and the reason is you.." 

Η αρχή, λίγο πριν το τέλος...

Νοσταλγία, χαρά, λύπη, ευγνωμοσύνη...

Μια ευχή μόνο. Να 'ναι καλά, όπου κι αν βρεθεί. Πόσο την άλλαξε αλήθεια! Το κατάλαβε άραγε ποτέ;..

Για όλες τις πλευρές της που απελευθέρωσε, καλές ή κακές, τον ευχαριστούσε. Γιατί ήταν πλέον κτήμα της. Σε κάθε κομμάτι του που εκούσια μπροστά της εναπόθεσε, ένα δικό της χρωστούσε την ύπαρξη του. Για κάθε χαμόγελο και κάθε πληγή, για κάθε αγκαλιά και κάθε δάκρυ, για κάθε βλέμμα και κάθε λέξη. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμη θα τον κρατούσε πάντα βαθιά μέσα της.. Ήταν κομμάτι άλλωστε που είχε ριζώσει πλέον στη θύμηση της, στην καρδιά και στη ψυχή...

Και σ' αυτή τη σκέψη ήρθε ένας ακόμη στίχος να προσθέσει ένα ακόμη χαμόγελο στο πρόσωπο της, ένα αντίο...

"I don't believe that anybody feels the way I do about you now..."  

Words in my mind and thoughts on my pages...

Trapped inside the chaos of my thoughts, I wander here and there trying to give myself some answers. Irritated by the way things keep turning against me, always pressuring me.
I am up for a quest, looking for my long lost ego. Deeply wishing I could just slip away from all these situations that are truely risking my mental health nd clarity!
I'm afraid of my own self sometimes. Afraid someday I might lose it and forget to think.. what I 'm saying.. what I'm doing... Afraid I might fall apart and shred my sort, meaningless life to pieces.
Experiences that keep pushing me on the edge, people who never seem to understand, people who never seem to care, thoughts and feelings that lead constantly to dead ends...
But apasrt from all these, in your life there are no second chances. I will not have a second chance for each and every moment in my life. That 's why I really need not to forget to live and appreciate all of my moments. The good ones and the bad ones, tha happy ones and the sad ones, the ones that make me miserable and the ones that make me feel like I 'm flying.
You can take everything else away from me. But you can't take away my will to think, to imagine and to experience whatever the hell I want. 'Cause it's my decision to make. My consequences, my faults, my rights. All these are mine. Not yours.. Not anyone elses...


28.10.2010

Εκεί...

Θα ταξιδέψω κι απόψε εκεί, στον δικό μας υπέροχο κόσμο.
Εκεί, στη δική μας φούσκα από αναμνήσεις και όνειρα.
Εκεί, που προστατευόμασταν και προστατεύαμε. Τον έρωτα μας, τα εγώ μας, τα θέλω μας.
Εκεί, που τα σώματα μας, οι καρδιές μας, οι ψυχές μας συνυπήρχαν και πορεύονταν σαν ένα.
Θα καθίσω στην παραλία μας. Θα βρέξω τα πόδια μου στην ακρογιαλιά. Θα βυθίσω τα χέρια μου στην άμμο και θα ξαπλώσω για ν' αντικρίσω τον έναστρο ουρανό. Και θα αφήσω τη μυρωδιά και την αλμύρα της θάλασσας να με καταβάλλει, να εισχωρήσει μέσα μου.
Μετά θα πετάξω πάνω από τους φόβους μας, έτσι όπως μαζί μάθαμε να πετάμε και να τους αφήνουμε πίσω, να τους νικάμε. Θα ίπταμαι με τα χέρια απλωμένα, με το νου μου ανοιχτό στην πρόκληση του άγνωστου. Όπως εσύ με δίδαξες.
Έπειτα θα περιπλανηθώ στο δάσος των μαγικών στιγμών μας, του χθες μας και του πάντα μας. Στις παρυφές των τρυφερών μας λόγων, των αναίτιων χαμόγελων και των έντονων βλεμμάτων. Και θα χαθώ κάπου στο βάθος, στον μυστήριο κήπο των συναισθημάτων μας. Που φούντωσε και μεγάλωσε από τις επιθυμίες μας, τις ανασφάλειες και τις αμφιβολίες μας, τις παρορμήσεις μας, τα ρίσκα και τις δειλίες μας, από τα μικρά και τα ασήμαντα, από τα μεγάλα και τα ουσιαστικά. Από το πάθος μας, από την άσβηστη αυτή φλόγα που άλλοτε σιγόκαιγε απαλά κι άλλοτε, δυνατή, ήταν ικανή να κατακάψει κι εμάς και τα πάντα γύρω μας.
Κι ύστερα θα έρθω και θα ξαπλώσω δίπλα σου, τόσο σιγά που ούτε που θα με καταλάβεις. Θα ακουμπήσω το κεφάλι μου στο στήθος σου κι εσύ θα περάσεις το χέρι σου στα μπλεγμένα μου μαλλιά. Κι έναν έναν θα ξεμπλέκεις τους κόμπους. Έναν έναν, μέχρι να γίνουνε λυγμοί και να τους αποθέσω πάνω σου. Έτσι απλά, όπως πάντα. Σε σένα θα τους αφήσω κι αυτούς και όλο μου το είναι, λίγο πριν παρασυρθώ από το βλέμμα σου ακόμη πιο μακριά, στην άβυσσο της αγάπης σου.
Κι έτσι όπως η νύχτα θα με έχει τυλίξει πια βαθιά στην αγκαλιά της, στην δική σου αγκαλιά θαρρώ πως θα 'μαι πάλι...

Λίγο πριν φύγεις.. σε φέρνω πάλι στο μυαλό μου...

Μ' ένα μπουκάλι...

... Έτσι σε φέρνω στο μυαλό μου ώρες ώρες τον τελευταίο καιρό. Μ' ένα μπουκάλι στο χέρι και με το βλέμμα σου στον πάτο του, να ψάχνεις απαντήσεις. Κι αναρωτιέμαι, βρήκες ποτέ καμία;
Τυλιγμένος στην αγκαλιά της μοναξιάς και στη δύνη του ελεύθερου. Με μειωμένες αντιστάσεις, με τη γλώσσα πιο λυμένη απ' ότι συνήθως (φαντάσου!), με το νου πηγμένο από τις σκέψεις και πνιγμένο απ' το ποτό. Βυθίζεσαι σε έναν ατέρμονο κύκλο χάους, στον οποίο με το ζόρι σε έριξαν κι εσύ εκούσια άλλοτε του γυρνάς την πλάτη κοροϊδευτικά κι άλλοτε πάλι τον αφήνεις να σε καταβροχθίσει. Το πρόσωπο στραμμένο στο ταβάνι, αιώνιος παρατηρητής, τα χείλη κάτι σιγοτραγουδάνε, το μυαλό πετάει σε σκέψεις. Μακάριες στιγμές...
Ώσπου να έρθουν οι άλλες, οι σκληρές. Που το ποτό δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Κι έρχεται το ξέσπασμα. Και κλαις, και φωνάζεις, και βρίζεις, κι αναρωτιέσαι.. μυριάδες τα γιατί. Ρουφάς αέρα κι ακόμη και το οξυγόνο σε πνίγει. Άτιμες τούτες οι νυχτιές...
Ίσως όμως εκείνες τις ώρες, να βρεθεί δίπλα σου ένα χέρι, ένα πρόσωπο, μια αγκαλιά, να σε τραβήξει λίγο προς το φως. Ή έστω να βυθιστεί για λίγο μαζί σου στο σκοτάδι, έτσι.. για παρηγοριά. Ίσως πάλι όχι. Γιατί για ακόμη μια φορά θα έχεις προτιμήσει τη μοναξιά σου, για λόγους που ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω. Και τότε οι σκέψεις γίνονται σκιές, που όλο και μεγαλώνουν και σκαρφαλώνουν στους τοίχους και γεμίζουν το δωμάτιο. Ασφυκτικές οι παρουσίες/απουσίες και η ατμόσφαιρα αποπνικτική.
Ξέρω, σου αρέσει η μοναξιά σου γι' αυτό και την επιλέγεις άλλωστε. Σωστά;... Ή μήπως μοιάζει εύκολη κάποιες στιγμές; Λίγο πιο ανώδυνη ίσως...
Κι αυτό το μπουκάλι, δε λέει να αδειάσει... Ή μήπως απλά έχεις χάσει το μέτρημα κι έχεις μεθύσει απ' τις στιγμές σου;...
Και μάλλον, άκουσε με, σε λάθος πάτο ψάχνεις...

Χαλάλι σου...

Το χειρότερο, να θες με όλη σου τη ψυχή να βοηθήσεις και να στέκεις τελείως ανίκανος.
Λένε πως έστω και μια λέξη, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά, έστω μια παρουσία, βοηθάνε πολύ. Και το πιστεύω. Τι γίνεται όμως όταν τα γεγονότα είναι τέτοια που απαιτούν πράξεις; Πράξεις που δεν είναι στο χέρι σου και ποτέ δε θα 'ναι. Κινήσεις που δεν μπορούν να γίνουν από σένα. Καταστάσεις που σε ξεπερνούν και σου δείχνουν πόσο μικρός είσαι στ' αλήθεια...
Κι η αλήθεια είναι πως εύχεσαι να μπορούσες να γυρίσεις όλο τον κόσμο ανάποδα, να ανατρέψεις τα πάντα και να αφήσεις το τίποτα, μόνο και μόνο για να καταφέρεις να αδειάσεις το μυαλό του απ' τα επώδυνα και τα άσχημα. Μόνο και μόνο για να βρει λίγη γαλήνη...
Απ' την πρώτη στιγμή που σε "γνώρισα", που σε έμαθα, αυτό επιθυμούσα πάντα. Να μπορούσα να αλλάξω τα πράγματα. Να μην είχε φύγει, κάνοντας σε να πονέσεις τόσο. Να γίνονταν οι ανηφόρες κατηφόρες. Να 'ταν η βροχή απόλαυση κι όχι διαφυγη. Να μπορούσα να αλλάξω τη ζωή σου, να γίνει πιο βατή, πιο "κοινή". Με όποιο τίμημα...
Το πρώτο, το δυσβάσταχτο, δεν θα με είχες "γνωρίσει" ποτέ. Έστω... Ίσως και να ήσουν "άλλος". Λογικό, άλλα βιώματα, άλλες εμπειρίες.. Θα ήσουν όμως πιο ήρεμος; Ακόμη κι αν ήσουν λιγότερο αντισυμβατικός. Αν ναι, χαλάλι...
Χαλάλι οι στιγμές που μου χάρισες, τα λόγια που ανταλλάξαμε, το βλέμμα σου που είδε πιο βαθιά από τον καθένα.
Χαλάλι το πόσο ολοκληρωτικά επέδρασες πάνω μου και το πόσο συνέβαλλες στην αλλαγή μου, τη διαμόρφωση μου, την ύπαρξη μου. Χαλάλι σου...

(Ανάξια θα στεκόμουν απέναντι σου.. σαν φίλη, σαν άνθρωπος, σαν κομμάτι σου, αν δεν τα επιθυμούσα όλα αυτά. Ανάξια και λίγη...)

Η Μάσκα

"Στο καρναβάλι, ρε, πού πας χωρίς μάσκα και στολή ρε να φοράς; Κι αφού το διάλεξες να πας, θα 'σαι μόνος μες στους μόνους, θα πονάς. Στο καρναβάλι, ρε, πού πας χωρίς μάσκα;"...


Έτσι, λοιπόν, κι εγώ τη μάσκα μου φορώ
και κρύβω την ασχήμια μου μα και την ομορφιά μου.
Κι αυτά που αισθάνομαι και θέλω μέσα μου κρατώ
γιατί η δειλία μου νικά το όποιο θράσος..

Η υποκρισία γίνεται αρχικά ανάγκη, για να μην φανερώνεις στον κάθε "άχρηστο" ποιος είσαι, τι περνάς, τι νιώθεις.
Κι έπειτα έγινε συνήθεια, γιατί βλέπεις περιβαλλόμαστε μονίμως από "άχρηστους" τύπους που δε βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, πόσο μάλλον να καταφέρουν να δουν μέσα μας.
Και κάπως έτσι γίνεται ψευδαίσθηση. Μιας ικανοποιητικής ζωής, μιας ικανοποιητικής δουλειάς, μιας ικανοποιητικής φιλίας, μιας ικανοποιητικής σχέσης. Ικανοποιητική καθημερινότητα και ικανοποιητικοί άνθρωποι. Ικανοποιητικά και επιφανειακά. Και φυσικά ανώδυνα. Γιατί η υποκρισία δεν αφήνει περιθώρια πόνου, τουλάχιστον όχι πραγματικού. Όπως υποκριτικά αγαπάς και αγαπιέσαι, το ίδιο υποκριτικά πονάς και πληγώνεις. Σκεπάζεται η αλήθεια με ένα πέπλο βολέματος, πλαστής ευτυχίας και ιδεατής γαλήνης.
Πόσο βαθιά πονάς, όμως, και πόσο μόνος είσαι στην πραγματικότητα... Εσύ.
Ναι, σε σένα μιλάω. Σε σένα που φοράς περήφανα τη μάσκα σου. Και πιστεύεις, ο αδαής, πως ξεγελάς αλήθεια κάποιον πέρα από τον εαυτό σου...

"Τέλος καλό, όλα καλά.. Η μάσκα ταίριαξε καλά..."

Με τα μάτια ανοιχτά (;)...

Τα μάτια ανοιχτά
κι όμως η αίσθηση της όρασης εκλείπει.
Ψάχνω το χέρι σου στα τυφλά
και επαφή μόνο με αέρα και τοίχους κρύους.
Η αναπνοή γίνεται δύσκολη, βαριά
κουραστική η παραμικρή κίνηση.
Και η στασιμότητα κάνει αβέβαιη,
αμφίβολη την κάθε στάλα ζωής.

Σκληρό και αυστηρό το είδωλο στον καθρέφτη
όλα φανερά και όλα επίπονα.

Και η μοναξιά
όσο μεγάλη κι αν είναι η αγκαλιά που της προσφέρω
με χτυπάει ώρες ώρες ανελέητα, ακατάπαυστα.

Θολό το τζάμι απ' την ανάσα
το πρόσωπο κολλημένο ώρα εκεί
προσπαθεί να βρει λίγο φως σ' ένα κομμάτι ουρανού.

Η ζέστη στο δωμάτιο ασφυκτική
κι όμως κάτω από τα σκεπάσματα
μια ψύχρα ανεξήγητη.
Άβολο το κρεβάτι, αφιλόξενο
τόσο στριμόχωρο, κι όμως
τόσο μεγάλο το κενό.

Τα μάτια ανοιχτά
να βλέπουν αυτά που θέλουν
να αρνούνται να δουν τα ολοφάνερα
να επιλέγουν να δουν τα ανεκτά.

Ξεφτισμένο το σκοινί και θα σπάσει
δεν θα αντέξει το βάρος αυξανόμενο.
Ανάγκη άμεση για μια ανάσα ελπίδας
για ένα φιλί αισιοδοξίας
μια νότα φωτός και μια μουσική λάμψη.

Ακροβάτης στο όνειρο
και υπηρέτης στην τρέλα
κυνηγός του άπιαστου
και θήραμα του απρόσμενου
υπόδουλος των καταστάσεων
κι ελεύθερος σε ότι χάνεται πέρα απ' το βλέμμα.
Άνθρωπος...
με πρέπει και θέλω
με δυνατότητες και αδυναμίες
με ασχήμιες και προτερήματα
με ανάγκες και όρια.
Διακαιωματικά.
Και με υπομονή εξαντλήσιμη.
Αντέχω;...

Έστω...

Τελικά το μυαλό λειτουργεί με πολύ παράξενους τρόπους. Κι όταν το κατακλύζει το συναίσθημα, αντιδράς με συμπεριφορές απροσδόκητες, τόσο που δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Πόσο ανιδιοτελείς είμαστε στην πραγματικότητα; Πόσο μπορούμε όντως να βάλουμε τους άλλους πάνω από εμάς και τα θέλω μας; Μάλλον έρχεται η ώρα που ανακαλύπτουμε μια πλευρά του εαυτού μας αρκετά εγωιστική, ώστε να μας οδηγεί στο να ακολουθήσουμε το θέλω μας ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται να πληγωθεί κάποιος. Να γίνουμε άδικοι, να ξεχάσουμε το "σωστό" και το τι "πρέπει" να πράξουμε, να αφήσουμε να μας οδηγεί ένα κομμάτι μας που παλεύει έντονα να μείνει θαμμένο. Μάταια όμως...
Και ποιο είναι άραγε το χειρότερο; Να αφεθούμε στην επιθυμία μας χωρίς να αναλογιστούμε τις συνέπειες, ή να την κρατήσουμε για εμάς, μέσα μας, να τριγυρίζει ακατάπαυστα στο μυαλό μας καταπιεσμένη από το σωστό και το πρέπει που μπαίνει στη μέση όταν πρόκειται για κάποιον άλλο; Πόσο εγωιστική σκέψη... Μα πόσο...
Κι ακόμη κι αν καταφέρεις να αφήσεις στην άκρη το κομμάτι αυτό που σε οδηγεί σε τύψεις για τις πράξεις σου..Τι γίνεται όταν δεν μπορείς να τις εξηγήσεις αυτές τις πράξεις ούτε καν στον εαυτό σου; Όταν δεν έχουν καμία λογική, καμία εξήγηση; Όταν αυτό που σε ωθεί σ' αυτή τη δύνη δεν μπορείς καν να καταλάβεις τι είναι; Πώς γίνεται ένα συναίσθημα, ή μάλλον πολλά συναισθήματα, να είναι τόσο δυνατά και έντονα όμως παράλληλα να μην μπορείς να βρεις τον λόγο που συμβαίνει αυτό; Όσο κι αν ψάξεις, δεν υπάρχει απάντηση. Είτε ψάξεις με τη λογική, είτε με την καρδιά.. δεν υπάρχει ικανοποιητική αιτιολογία. Γίνεται άραγε αυτό; Ή απλώς, χωρίς καν να το συνειδητοποιείς, κοροϊδεύεις τον εαυτό σου;
Υπάρχουν μάλλον στιγμές που τυφλώνεσαι από την επιθυμία σου και την αφήνεις να σε κατευθύνει σε τέτοιο βαθμό, που οποιοδήποτε "πρέπει" και οποιοδήποτε "γιατί" είναι σκέψεις περιττές... Εγωιστικό; Άδικο; Παράλογο; Έστω... Δεν μπορώ να μετανιώσω. Δεν με αφήνει η καρδιά και η ψυχή μου να το κάνω.. Για κανένα "πρέπει" και για κανένα "γιατί"... Κάποιες στιγμές δεν ανταλάσσονται και δεν μετριούνται με κανένα από τα δύο...

Επαφή...

Κύμα βαθύ το βλέμμα σου
και στη ματιά σου πνίγομαι
απάνεμο κελί η αγκαλιά σου
στη φυλακή σου εκούσια κλείνομαι.

Λόγια μεγάλα και μαγικά
χάνομαι μες στις λέξεις σου
τα όνειρα μας παίρνουν φωτιά
βουλιάζω μες στις σκέψεις σου.

Κουρνιάζω στα δυο σου χέρια
κι ο κόσμος κάπως ηρεμεί
ταξιδεύεις στα δικα μου τα νυχτέρια
τους φόβους μου όλους διώχνεις στη στιγμή.

Κι όταν τα χείλη σου με αγγίζουν
κόβεται η ανάσα μου μεμιάς
οι στιγμές μου όλες αρχίζουν
απ' το λεπτό που με ακουμπάς...

Μόνο για λίγο...

Μόνο για λίγο να σε δω
κι ας σταματήσουν οι ήλιοι σ' αυτή τη γη να ανατέλλουν
κι ας χαθεί ο χρόνος κάπου στην αιωνιότητα
κι ας ξεχαστεί η ύπαρξη μου μέσα στο άπειρο.

Προσμένω εσένα και οι ώρες δεν κυλούν
έχουν παγώσει πια οι δείκτες στο ρολόι
τριγυρνάς στο μυαλό μου σαν αερικό
και τα βήματα σου αντηχούν στο σαλόνι.

Λαβύρινθος μοιάζει το μυαλό
κι η σκέψη σου χαμένη σε μονοπάτια αδιέξοδα
δεν υπάρχει διαφυγή
κι έτσι δεν βρίσκει γαλήνη η ψυχή.

Μόνο για λίγο να ήσουν εδώ
κι ας πλυμμήριζε η ζωή μου από σκοτάδι
κι ας γεμίζαν εφιάλτες οι νύχτες μου
κι ας ρουφούσε η παρουσία σου όλες τις όμορφες στιγμές.

Μόνο για λίγο...