Δεν μπορείς να νικήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν μπορείς να πολεμήσεις τους εχθρούς που 'χεις μέσα σου.
Μπορείς να τους αγκαλιάσεις, να τους γνωρίσεις, να τους αγαπήσεις.
Να μάθεις να ζεις με αυτούς και να δέχεσαι τα λάθη τους.
Όχι με βία, αλλά με αγάπη, μόνο έτσι θα καταφέρεις κάποτε να τους εξοντώσεις.
Αγάπησε τη σκοτεινή σου πλευρά, μετράει πιο πολύ από το να αγαπάς το "στιλιζαρισμένο" εγώ σου...

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Εκεί...


Θα ταξιδέψω κι απόψε εκεί, στον δικό μας υπέροχο κόσμο.
Εκεί, στη δική μας φούσκα από αναμνήσεις και όνειρα.
Εκεί, που προστατευόμασταν και προστατεύαμε. Τον έρωτα μας, τα εγώ μας, τα θέλω μας.
Εκεί, που τα σώματα μας, οι καρδιές μας, οι ψυχές μας συνυπήρχαν και πορεύονταν σαν ένα.
Θα καθίσω στην παραλία μας. Θα βρέξω τα πόδια μου στην ακρογιαλιά. Θα βυθίσω τα χέρια μου στην άμμο και θα ξαπλώσω για ν' αντικρίσω τον έναστρο ουρανό. Και θα αφήσω τη μυρωδιά και την αλμύρα της θάλασσας να με καταβάλλει, να εισχωρήσει μέσα μου.
Μετά θα πετάξω πάνω από τους φόβους μας, έτσι όπως μαζί μάθαμε να πετάμε και να τους αφήνουμε πίσω, να τους νικάμε. Θα ίπταμαι με τα χέρια απλωμένα, με το νου μου ανοιχτό στην πρόκληση του άγνωστου. Όπως εσύ με δίδαξες.
Έπειτα θα περιπλανηθώ στο δάσος των μαγικών στιγμών μας, του χθες μας και του πάντα μας. Στις παρυφές των τρυφερών μας λόγων, των αναίτιων χαμόγελων και των έντονων βλεμμάτων. Και θα χαθώ κάπου στο βάθος, στον μυστήριο κήπο των συναισθημάτων μας. Που φούντωσε και μεγάλωσε από τις επιθυμίες μας, τις ανασφάλειες και τις αμφιβολίες μας, τις παρορμήσεις μας, τα ρίσκα και τις δειλίες μας, από τα μικρά και τα ασήμαντα, από τα μεγάλα και τα ουσιαστικά. Από το πάθος μας, από την άσβηστη αυτή φλόγα που άλλοτε σιγόκαιγε απαλά κι άλλοτε, δυνατή, ήταν ικανή να κατακάψει κι εμάς και τα πάντα γύρω μας.
Κι ύστερα θα έρθω και θα ξαπλώσω δίπλα σου, τόσο σιγά που ούτε που θα με καταλάβεις. Θα ακουμπήσω το κεφάλι μου στο στήθος σου κι εσύ θα περάσεις το χέρι σου στα μπλεγμένα μου μαλλιά. Κι έναν έναν θα ξεμπλέκεις τους κόμπους. Έναν έναν, μέχρι να γίνουνε λυγμοί και να τους αποθέσω πάνω σου. Έτσι απλά, όπως πάντα. Σε σένα θα τους αφήσω κι αυτούς και όλο μου το είναι, λίγο πριν παρασυρθώ από το βλέμμα σου ακόμη πιο μακριά, στην άβυσσο της αγάπης σου.
Κι έτσι όπως η νύχτα θα με έχει τυλίξει πια βαθιά στην αγκαλιά της, στην δική σου αγκαλιά θαρρώ πως θα 'μαι πάλι...

5 σχόλια:

next_day είπε...

απο τα πιο όμορφα, τα πιο συγκινητικά ταξίδια...
με έκανες να φτιάξω τις δικές μου εικόνες στο μυαλό, να κάνω το δικό μου ταξίδι.... και βούρκωσαν τα μάτια.. απο ευτυχία αυτή την φορά.....
Σε φιλώ τρυφερά...

Unidentified είπε...

Χαίρομαι που τρύπωσαν εικόνες στο μυαλό σου από τα λόγια μου...
Φιλιά

anima είπε...

να μπορείς να πετάς πάνω από τους φόβους σου..

πόσο σημαντικό είναι τούτο..

μα και πόσο δύσκολο.

γιατί τις περισσότερες φορές παραμένουμε δέσμιοί τους..από φόβο μήπως τους νικήσουμε.

και τότε πώς θα μπορούμε να δικαιολογούμε τους εαυτούς μας;

..............

φιλί

Unidentified είπε...

Πόσο σωστό και αληθινό αυτό που είπες! Πώς θα μπορούμε αλήθεια να δικαιολογηθούμε μετά;;...
Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

πραγματικά δεν έχει βρεθεί άλλος άνθρωπος που να με κάνει να ξαναζώ καταστάσεις του παρελθόντος βλέποντας σκηνές σαν φωτογραφίες να περνάνε μπροστά από τα μάτια μου..τις οποίες έχω αφήσει πίσω και να ξεπηδάνε στην καρδιά μου συναισθήματα χαράς λύπης πόνου αγανάκτησης θυμού όλα μαζί ταυτόχρονα...σ ευχαριστώ που μου τα θύμησες μέσα από το κείμενό σου...και μακάρι να άξιζε εκείνη η αγκαλιά..
η νταμαροκολώνα.. :P