Τα μάτια ανοιχτά
κι όμως η αίσθηση της όρασης εκλείπει.
Ψάχνω το χέρι σου στα τυφλά
και επαφή μόνο με αέρα και τοίχους κρύους.
Η αναπνοή γίνεται δύσκολη, βαριά
κουραστική η παραμικρή κίνηση.
Και η στασιμότητα κάνει αβέβαιη,
αμφίβολη την κάθε στάλα ζωής.
Σκληρό και αυστηρό το είδωλο στον καθρέφτη
όλα φανερά και όλα επίπονα.
Και η μοναξιά
όσο μεγάλη κι αν είναι η αγκαλιά που της προσφέρω
με χτυπάει ώρες ώρες ανελέητα, ακατάπαυστα.
Θολό το τζάμι απ' την ανάσα
το πρόσωπο κολλημένο ώρα εκεί
προσπαθεί να βρει λίγο φως σ' ένα κομμάτι ουρανού.
Η ζέστη στο δωμάτιο ασφυκτική
κι όμως κάτω από τα σκεπάσματα
μια ψύχρα ανεξήγητη.
Άβολο το κρεβάτι, αφιλόξενο
τόσο στριμόχωρο, κι όμως
τόσο μεγάλο το κενό.
Τα μάτια ανοιχτά
να βλέπουν αυτά που θέλουν
να αρνούνται να δουν τα ολοφάνερα
να επιλέγουν να δουν τα ανεκτά.
Ξεφτισμένο το σκοινί και θα σπάσει
δεν θα αντέξει το βάρος αυξανόμενο.
Ανάγκη άμεση για μια ανάσα ελπίδας
για ένα φιλί αισιοδοξίας
μια νότα φωτός και μια μουσική λάμψη.
Ακροβάτης στο όνειρο
και υπηρέτης στην τρέλα
κυνηγός του άπιαστου
και θήραμα του απρόσμενου
υπόδουλος των καταστάσεων
κι ελεύθερος σε ότι χάνεται πέρα απ' το βλέμμα.
Άνθρωπος...
με πρέπει και θέλω
με δυνατότητες και αδυναμίες
με ασχήμιες και προτερήματα
με ανάγκες και όρια.
Διακαιωματικά.
Και με υπομονή εξαντλήσιμη.
Αντέχω;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου