Σε άδειους δρόμους τριγυρνάς μιας πόλης πεθαμένης,
της μοναξιάς σου το θηρίο κυνηγάς και μιας ζωής χαμένης.
Ήχοι γνωστοί σ' αρρωσταίνουν, πλεγμένοι απ' τους δυο σας,
οι αναμνήσεις σε τρελαίνουν, γεμίζαν το κενό σας.
Κίτρινα φύλλα οι στιγμές που ο άνεμος τα έριξε,
δεν πιάνουν πια οι προσευχές, αυτός μακριά σου έτρεξε.
Το βράδυ πάλι μόνη θα ξαπλώνεις
το κενό σου με ένα στίχο θα γεμίζεις,
τη μορφή της θλίψης θα ξεδιπλώνεις
και μέσα στ' όνειρο μόνη θα τριγυρίζεις...
2 σχόλια:
καλο καλο αν και θλιβερο .μπορει ανετα να μελοποιηθη με λιγες αλλαγες.
α δεν σου ειπα για το χρωμα καλο μωβ αλλα το πενθιμο, σε εναν τονο πιο ανοιχτο θα αλλαξει θα γινει της προσμονης
Δημοσίευση σχολίου