Μισώ το βλέμμα σου όταν με κρίνεις. Μισώ τις στιγμές που νομίζεις πως με ξέρεις καλύτερα κι από μένα. Το ειρωνικό χαμόγελο σου ώρες ώρες, την αίσθηση που έχεις πως είσαι πάντα σωστός, την μέχρι αηδίας ηρεμία και απάθεια σου. Μισώ τα νεύρα σου, που εκτονώνονται προς πάσα κατεύθυνση και πρόσωπο. Μισώ τη σιωπή σου, που αν δεν θέλεις να τη σπάσεις δεν θα το κάνεις ότι κι αν γίνει. Μισώ την υπερβολική ευδιαθεσία που σε χαρακτηρίζει σε ανύποπτο χρόνο και χωρίς κανέναν λόγο. Μισώ τις στιγμές που καταρρέεις ψυχολογικά και κλείνεσαι στον εαυτό σου και δεν θέλεις να μιλάς σε κανέναν. Μισώ αυτό σου το πείσμα, που σκάει και γάιδαρο. Μισώ αυτή τη συνεχή εναλλαγή συμπεριφοράς και ιδιοσυγκρασίας, η οποία αργά η γρήγορα θα με οδηγήσει στην παράνοια.
Και ακόμη... Μισώ τα μάτια σου όταν κοιτάζουν όλο νόημα μέσα στα δικά μου. Μισώ το γέλιο σου, που με αφοπλίζει εντελώς. Το μενταγιόν που στριφογυρίζει στο λαιμό σου κάθε βράδυ και κοντεύεις να πνιγείς. Το συνήθειο που έχεις, ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο, να χρειάζεσαι πάντα σκέπασμα στον ύπνο, με αποτέλεσμα να σκεπάζεις κι εμένα. Μισώ αυτή την άνεση που έχεις μαζί μου, που αν ξαπλώσουμε σε παίρνει στο λεπτό ο ύπνος στην αγκαλιά μου. Μισώ τα νάζια που μου κάνεις όταν θέλεις να με καλοπιάσεις. Μισώ τον τρόπο που με κάνεις να ακούγομαι σωστή όταν θες, την τάση που έχεις κάποιες φορές να μη μου χαλάς χατήρι. Μισώ το πόσο εύκολα μπορείς να με εκθειάσεις και να με κάνεις να νιώσω μοναδική. Μισώ τις στιγμές που γίνεσαι προστατευτικός και προσπαθείς να με προφυλάξεις από τα πάντα. Μισώ τον τρόπο που με κουρνιάζεις μέσα στο σώμα σου, το χέρι σου που χαϊδεύει απαλά το κορμί μου, τα χείλη σου που με ανατριχιάζουν ολόκληρη με το που με αγγίζουν. Μισώ το ότι με κάνεις να θέλω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.
Μα πιο πολύ, μισώ το ότι όσο κι αν προσπαθήσω, δεν μπορώ παρά να σε αγαπήσω με όλο μου το είναι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου