Δεν μπορείς να νικήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν μπορείς να πολεμήσεις τους εχθρούς που 'χεις μέσα σου.
Μπορείς να τους αγκαλιάσεις, να τους γνωρίσεις, να τους αγαπήσεις.
Να μάθεις να ζεις με αυτούς και να δέχεσαι τα λάθη τους.
Όχι με βία, αλλά με αγάπη, μόνο έτσι θα καταφέρεις κάποτε να τους εξοντώσεις.
Αγάπησε τη σκοτεινή σου πλευρά, μετράει πιο πολύ από το να αγαπάς το "στιλιζαρισμένο" εγώ σου...

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Κάποιος να ακούσει...


Ουρλιάζω μέσα στο πλήθος, όμως κανένας δε φαίνεται να ακούει. Υπνωτισμένοι όλοι και βυθισμένοι στην κενή ύπαρξη τους, μοιάζουν ανάπηροι. Έχουν μάτια, αλλά δεν βλέπουν τη ζωή που περνάει από εμπρός τους και χάνεται. Έχουν αυτιά, αλλά δεν ακούν το μόνο αληθινό κομμάτι του εαυτού τους που φωνάζει και τους παρακαλάει να κάνουν κάτι,έστω κάτι μικρό για να νιώσουν ζωντανοί. Έχουν πόδια, αλλά δεν τρέχουν μήπως και προλάβουν να δώσουν αξία στις στιγμές που θα 'ρθουν, γιατί αυτές που πέρασαν έχουν χαθεί μια για πάντα.
Καταβάλλω υπεράνθρωπες προσπάθειες μόνο και μόνο για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι αναπνέω ακόμη. Μόνο και μόνο για να σιγουρευτώ πως αυτό το σώμα, που μέσα του είναι εγκλωβισμένη η ψυχή μου, προλαβαίνει να σωθεί. Αρκεί να το θέλει, αρκεί να το επιδιώξει.
Ζαλισμένη, νιώθω διαρκώς ζαλισμένη από την υποκρισία του κόσμου. Αισθάνομαι αδύναμη κόντρα στις ατσαλένιες παρωπίδες τους. Μόνη...νιώθω μόνη, σ' έναν κόσμο γεμάτο πρόσωπα. Νιώθω απομονωμένη, γύρω από άτομα που δεν συμβουλεύονται την καρδιά τους. Νιώθω αγανακτισμένη, δίπλα σε αυτούς που έτσι απλά πετάνε τη ζωή τους στα χαμένα.
Πανικόβλητη, ψάχνω να βρω ένα μόνο βλέμμα. Ένα βλέμμα γεμάτο ζωή, τόλμη και βάθος, γιατί έχω χορτάσει από τα επιφανειακά. Θα τα καταφέρω άραγε;
Προσπαθείς τόσο απεγνωσμένα να εξασφαλίσεις το αύριο, που ξεχνάς να ζήσεις το σήμερα, το τώρα. Ξεχνάς να ονειρευτείς, αμελείς να δώσεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να νιώσει, να μάθει, να ερωτευτεί, να πονέσει, να βρει την ουσία και το νόημα.
Και εγώ καταλήγω πάλι εδώ, μέσα στο πλήθος. Να ουρλιάζω πιο δυνατά από ποτέ και να μην υπάρχει ανταπόκριση από πουθενά. Δεν μου δίνουν σημασία και δεν βλέπουν πως στην ουσία αρνούνται να δώσουν σημασία στον ίδιο τους τον εαυτό, αρνούνται να γνωρίσουν το είναι τους και να πορευτούν με αυτό.
Κι έτσι συνεχίζω να ουρλιάζω, ώσπου να με προσέξουν. Ώσπου να με πλησιάσει και να καταλάβω ότι αξίζει τον κόπο να πάρω το ρίσκο, αξίζει να διακινδυνεύσω τα όσα έχω για να γνωρίσω το άγνωστο, να δω το άφαντο και να αγγίξω το άπιαστο.
Να ονειρευτώ...


Δεν υπάρχουν σχόλια: