Νύχτες γεμάτες μοναξιά, νύχτες όλο θλίψη. Νύχτες που απλώνουν το πέπλο τους και σκοτεινιάζουν τη ψυχή, και θολώνουν το νου. Η σκέψη ταξιδεύει, σε στιγμές νοσταλγικές και σε άλλες που πονάνε.Σε ανθρώπους που είναι κοντά και σ' άλλους που είναι τόσο μακριά. Σκηνές μακρινές, αγαπημένες. Πρόσωπα γνώριμα, λατρεμένα μερικά, και άλλα τόσο...μα τόσο απρόσιτα. Λόγια απλά, ασήμαντα, μα τόσο δυνατά. Ικανά να αλλάξουν τον κόσμο. Ικανά να γεμίσουν την καρδιά..να τη γεμίσουν αγάπη..ή να την πλυμμηρίσουν με πόνο. Πόνο αφόρητο...
Κι εσύ..κοιτάς...απλά κοιτάς από το τζάμι τον κόσμο γύρω σου... Και προσπαθείς να καταλάβεις...γιατί όλα αυτά; Προσπαθείς να νιώσεις για λίγες στιγμές ελεύθερος...το έχεις ανάγκη. Προσπαθείς, αναπολώντας το παρελθόν, να καταλάβεις το παρόν...γιατί υπάρχουν πράγματα κρυμμένα. Και συνεχίζεις...παρ' όλα αυτά συνεχίζεις. Μέσα από τον πόνο και τα δάκρυα, τη θλίψη και τη μοναξιά...εσύ συνεχίζεις. Συνεχίζεις να ζεις, να θυμάσαι, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι... Να ζεις το παρόν, να θυμάσαι το παρελθόν, να ελπίζεις για όσους έφυγαν μακριά σου, να ονειρεύεσαι με τα μάτια της ψυχής σου, ευχόμενος να ξυπνήσεις σε έναν καλύτερο κόσμο...που δεν θα σε κάνει να νιώθεις τόσο πόνο...
Κι όμως συνεχίζεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου