Κοίταξα έξω από το τζάμι. Και αντί να δω αυτό που περίμενα να δω όπως κάθε μέρα, φωτάκια μικρά και μεγάλα και τα καλώδια του ΟΤΕ έξω από το παράθυρο και τα αυτοκίνητα ακίνητα στην άκρη του δρόμου, είδα τη ζωή μου να περνάει εμπρός μου και να με κοιτάζει ειρωνικά. Να μου παρουσιάζει σύντομα τα κατορθώματα μου και να αναρωτιέται το γιατί. Γιατί άφησα τον εαυτό μου να βουλιάξει στη θλίψη και να χαθεί στις σκέψεις μου. Γιατί αντί να αρπαχτώ από ότι με κάνει ευτυχισμένη και να προχωρήσω μπροστά, εγώ αλυσοδέθηκα με ότι με πονάει και σέρνω τον εαυτό μου στο λυπηρό παρελθόν. Γιατί αντί να επικεντρώνομαι στο χαμόγελο τους, επικεντρώνομαι στο γεμάτο μίσος, θυμό, κακία, επικριτικότητα και αδιαφορία βλέμμα τους. Γιατί κολλάω στο χθες και ξεχνάω να ζήσω το σήμερα. Ανοιγόκλεισα τα μάτια, τράβηξα την κουρτίνα και ξάπλωσα στο κρεββάτι. Γιατί αύριο είναι μια άλλη μέρα. Και ελπίζω αυτή τη φορά η ζωή να μου χαμογελάσει γλυκά, γιατί κατάφερα να πάω ένα βήμα μπροστά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου