And It Just Feels Like...

Like Spinning Plates - Radiohead



While you make pretty speeches,
I'm being cut to shreds
You feed me to the lions,
a delicate balance

And it just feels like spinning plates
I'm living in cloud cuckoo land
And it just feels like spinning plates
My body is floating down the muddy river...

But I'm a creep...

Creep - Radiohead



When you were here before
couldn't look you in the eye
You 're just like an angel
your skin makes me cry
You float like a feather
in a beautiful world
I wish I was special
you 're so fucking special

But I'm a creep
I'm a weirdo
What the hell am I doing here?
I don't belong here

I don't care if it hurts
I want to have the control
I want a perfect body
I want a perfect soul
I want you to notice when I'm not around
You 're so fucking special
I wish I was special

But I'm a creep
I'm a weirdo
What the hell am I doing here?
I don't belong here

She's running out the door
She's running out
She runs runs runs

Whatever makes you happy
whatever you want
You 're so fucking special
I wish I was special

But I'm a creep
I'm a weirdo
What the hell am I doing here?
I don't belong here
I don't belong here...

Κάποιος να ακούσει...

Ουρλιάζω μέσα στο πλήθος, όμως κανένας δε φαίνεται να ακούει. Υπνωτισμένοι όλοι και βυθισμένοι στην κενή ύπαρξη τους, μοιάζουν ανάπηροι. Έχουν μάτια, αλλά δεν βλέπουν τη ζωή που περνάει από εμπρός τους και χάνεται. Έχουν αυτιά, αλλά δεν ακούν το μόνο αληθινό κομμάτι του εαυτού τους που φωνάζει και τους παρακαλάει να κάνουν κάτι,έστω κάτι μικρό για να νιώσουν ζωντανοί. Έχουν πόδια, αλλά δεν τρέχουν μήπως και προλάβουν να δώσουν αξία στις στιγμές που θα 'ρθουν, γιατί αυτές που πέρασαν έχουν χαθεί μια για πάντα.

Καταβάλλω υπεράνθρωπες προσπάθειες μόνο και μόνο για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι αναπνέω ακόμη. Μόνο και μόνο για να σιγουρευτώ πως αυτό το σώμα, που μέσα του είναι εγκλωβισμένη η ψυχή μου, προλαβαίνει να σωθεί. Αρκεί να το θέλει, αρκεί να το επιδιώξει.

Ζαλισμένη, νιώθω διαρκώς ζαλισμένη από την υποκρισία του κόσμου. Αισθάνομαι αδύναμη κόντρα στις ατσαλένιες παρωπίδες τους. Μόνη...νιώθω μόνη, σ' έναν κόσμο γεμάτο πρόσωπα. Νιώθω απομονωμένη, γύρω από άτομα που δεν συμβουλεύονται την καρδιά τους. Νιώθω αγανακτισμένη, δίπλα σε αυτούς που έτσι απλά πετάνε τη ζωή τους στα χαμένα.

Πανικόβλητη, ψάχνω να βρω ένα μόνο βλέμμα. Ένα βλέμμα γεμάτο ζωή, τόλμη και βάθος, γιατί έχω χορτάσει από τα επιφανειακά. Θα τα καταφέρω άραγε;

Προσπαθείς τόσο απεγνωσμένα να εξασφαλίσεις το αύριο, που ξεχνάς να ζήσεις το σήμερα, το τώρα. Ξεχνάς να ονειρευτείς, αμελείς να δώσεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να νιώσει, να μάθει, να ερωτευτεί, να πονέσει, να βρει την ουσία και το νόημα.

Και εγώ καταλήγω πάλι εδώ, μέσα στο πλήθος. Να ουρλιάζω πιο δυνατά από ποτέ και να μην υπάρχει ανταπόκριση από πουθενά. Δεν μου δίνουν σημασία και δεν βλέπουν πως στην ουσία αρνούνται να δώσουν σημασία στον ίδιο τους τον εαυτό, αρνούνται να γνωρίσουν το είναι τους και να πορευτούν με αυτό.

Κι έτσι συνεχίζω να ουρλιάζω, ώσπου να με προσέξουν. Ώσπου να με πλησιάσει και να καταλάβω ότι αξίζει τον κόπο να πάρω το ρίσκο, αξίζει να διακινδυνεύσω τα όσα έχω για να γνωρίσω το άγνωστο, να δω το άφαντο και να αγγίξω το άπιαστο.
Να ονειρευτώ...

You Have To Let Go

Ένα συμβάν, ένα μόνο γεγονός αρκεί για να προσκολληθείς σ' ένα σημείο της ζωής σου. Αρκεί για να σταματήσουν όλα μεμιάς να κινούνται. Για να αρχίσεις να αναρωτιέσαι πως κι έγινε η ζωή σου να προχωράει κι εσύ να είσαι απλά θεατής. Αναπολείς τον παλιό σου εαυτό, σκέφτεσαι το πώς ήσουν και το πώς έγινες. Συνήθιζες να είσαι δραστήριος, να χαίρεσαι με τους ανθρώπους που σ' αγαπούν, να υποφέρεις με όσα σε πληγώνουν, συνήθιζες να ζεις φυσιολογικά, μονότονα ίσως, αλλά φυσιολογικά. Και ξαφνικά τα πάντα άλλαξαν. Σταμάτησες να ενδιαφέρεσαι για το αύριο, χωρίς όμως να δίνεις και ιδιαίτερη σημασία στο σήμερα. Έπαψες να ασχολείσαι με οτιδήποτε ήταν σημαντικό για σένα, και καθώς περνούσε ο καιρός έπαψες να ασχολείσαι με το οτιδήποτε. Και πριν καλά καλά το καταλάβεις, βρήκες τον εαυτό σου να βουλιάζει στο χάος του μυαλού σου και στισ κενές σκέψεις σου.

Βαθιά μέσα σου ξέρεις το γιατί, η αιτία είναι ολοφάνερη στα μάτια σου. Το μόνο που δεν κατάφερες να μάθεις ακόμα είναι τον τρόπο να αντιστρέψεις τα πράγματα. Δεν μπορείς να καταλάβεις τι είναι αυτό που πρέπει να κάνεις για να γυρίσεις σ' αυτό που ήσουν, για να γίνουν όλα όπως πριν, για να μπορέσεις επιτέλους να προχωρήσεις.
Τι κάνεις όταν ο άνθρωπος σου βγαίνει απ' τη ζωή σου; Τι πρέπει να κάνεις όταν βλέπεις πως έχεις σταματήσει να ζεις και απλά περνάς απ' τη μία μέρα στην άλλη; Πώς μπορείς να συνεχίσεις αντιμετωπίζοντας την απώλεια; Ποιος μπορεί να σε βοηθήσει; Όσο πιο γρήγορα δώσεις την απάντηση στον εαυτό σου, τόσο το καλύτερο για σένα. Γιατί το μόνο που μένει να συνειδητοποιήσεις είναι ότι δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να σε βοηθήσει. Κανείς άλλος πέρα από τον εαυτό σου.
Μόνο εσύ έχεις τη δύναμη να σε βγάλεις από το σκοτάδι που οδηγήθηκες. Μόνος σου πρέπει να βρεις τη κουράγιο για να προχωρήσεις, για να αρχίσεις και πάλι να ζεις, να κυνηγάς τα όσα επιθυμείς και να ενθουσιάζεσαι με τα όσα αποκτάς. Να μάθεις να αντέχεις αυτά που σε διαλύουν και να επιβιώνεις από τα όσα σε πληγώνουν.
Ποτέ δεν θα καταφέρεις να ξεχάσεις. Ο πόνος ποτέ δεν θα εξαφανιστεί. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να μάθεις να ζεις μ' αυτόν. Και να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι. Γιατί τα όνειρα είναι αυτά που μας κρατούν ζωντανούς...

Όνειρο μακρινό... (13.01.2007)

Περνάνε οι ώρες, περνάνε οι μέρες
και οι στιγμές μοιάζουν αιώνας.
Τώρα που λείπεις και δεν σε νοιάζει
ότι αντικρύζω μοιάζει χειμώνας.
Θέλω για λίγο να 'ρθω κοντά σου
μέσα στα μάτια να σ' αντικρύσω.
Θυμίζει όνειρο η αγκαλιά σου
μακριά σου πως να συνεχίσω.

Ανάσα δωσ' μου, δεν θα ζήσω
χωρίς εσένα δεν θ' αντέξω
(τόσο πολύ) ξανά ν' αγαπήσω.
Δωσ' μου φιλί, δωσ' μου πνοή
δείξε μου δρόμο για να τρέξω
μακριά σου ο χρόνος γκρίζα εποχή.

Και ξαφνικά σε νιώθω πάλι
στην αγκαλιά μου μες στα σεντόνια
κι όπως βυθίζομαι στα δυο σου μάτια
θέλω η στιγμή να μείνει αιώνια.
Κι έτσι όπως πάω να πλησιάσω
τα δυο σου χείλη για να φιλήσω,
τ' όνειρο χάνεται και μένω μόνη
το μαξιλάρι να αγκαλιάζω.

Ανάσα δωσ' μου, δεν θα ζήσω
χωρίς εσένα δεν θ' αντέξω
(τόσο πολύ) ξανά ν' αγαπήσω.
Δωσ' μου φιλί, δωσ' μου πνοή
δείξε μου δρόμο για να τρέξω
μακριά σου ο χρόνος γκρίζα εποχή.

Το χέρι δωσ' μου για να σε φτάσω
μέσα στο όνειρο να σε κερδίσω
(έστω για λίγο) να μη σε χάσω.
Φεύγει η νύχτα, σχεδόν ξημερώνει
θολώνει η μορφή σου στο άδειο μου βλέμμα
και τ' όνειρο μου εδώ τελειώνει.

Μέχρι ν' αρχίσει ξανά απ' την αρχή...

Μακάρι... (27.09.2006)

Να 'μουν αύρα θαλασσινή
που το σώμα σου ανατριχιάζει.
Να 'μουν στα χείλη σου φιλί
που μακριά σε ταξιδεύει.
Να 'μουν στα μάτια σου δάκρυ
από της ψυχής σου τη θλίψη που τρέχει.

Κι εγώ από το πρόσωπο σου το θλιμμένο
ένα χαμόγελο σου μόνο περιμένω.
Κι εγώ που τόσο σ' αγαπάω
είμαι εδώ ακόμα, στιγμές μετράω.
Κι εγώ που μόνο εσένα νοιάζομαι
πως στην αγκαλιά μου σε κρατώ φαντάζομαι.

Να 'σουν στα όνειρα μου μουσική
που την καρδιά μου γαληνεύει.
Να 'σουν στο δρόμο μου το φως
που τις νύχτες γλυκά με συνοδεύει.
Να 'σουνα λέει ήλιος ζεστός
που τα κρύα βράδια με χαϊδεύει...

Why can't it be in mine...

Black - Pearl Jam

Sheets of empty canvas, untouched sheets of clay
were laid spread out before me as her body once did.
All five horizons revolved around her soul
as the earth to the sun.
Now the air I tasted and breathed has taken a turn.

Ooh, and all I taught her was everything
Ooh, I know she gave me all that she wore
And now my bitter hands chafe beneath the clouds
of what was everything.
Oh, the pictures have all been washed in black, tattooed everything...

I take a walk outside
I'm surrounded by some kids at play.
I can feel their laughter, so why do I sear?
Oh, and twisted thoughts that spin round my head.
I'm spinning, oh, I'm spinning
how quick the sun can drop away.

And now my bitter hands cradle broken glass
of what was everything?
Oh, the pictures have all been washed in black, tattooed everything...

All that love gone bad turned my world to black
tattooed all I see, all that I am, all I'll be...yeah...

I know someday you'll have a beautiful life,
I know you'll be a star in somebody else's sky,
but why, why, why can't it be, why can't it be in mine...

Στιγμή απόγνωσης (21.03.2006)

Όλα μαύρα... Να προσπαθείς συνεχώς να καταφέρεις το αδύνατο. Να παλεύεις για να φτάσεις το άφταστο. Να αγωνίζεσαι αδιάλλειπτα για το τίποτα... Για να καταλήγεις πνιγμένος στις απογοητεύσεις και στις φοβίες σου...

Για ποιο λόγο; Γιατί τόσος πόνος, τόσος φόβος, τόση προσπάθεια;...
Μάλλον είναι μάταιο...
Το φως δεν θα το βρεις ποτέ. Το μόνο που αξίζει είναι να μην σταματήσεις να το ψάχνεις...

Νύχτες... (13.03.2006)

Νύχτες γεμάτες μοναξιά, νύχτες όλο θλίψη. Νύχτες που απλώνουν το πέπλο τους και σκοτεινιάζουν τη ψυχή, και θολώνουν το νου. Η σκέψη ταξιδεύει, σε στιγμές νοσταλγικές και σε άλλες που πονάνε.Σε ανθρώπους που είναι κοντά και σ' άλλους που είναι τόσο μακριά. Σκηνές μακρινές, αγαπημένες. Πρόσωπα γνώριμα, λατρεμένα μερικά, και άλλα τόσο...μα τόσο απρόσιτα. Λόγια απλά, ασήμαντα, μα τόσο δυνατά. Ικανά να αλλάξουν τον κόσμο. Ικανά να γεμίσουν την καρδιά..να τη γεμίσουν αγάπη..ή να την πλυμμηρίσουν με πόνο. Πόνο αφόρητο...

Κι εσύ..κοιτάς...απλά κοιτάς από το τζάμι τον κόσμο γύρω σου... Και προσπαθείς να καταλάβεις...γιατί όλα αυτά; Προσπαθείς να νιώσεις για λίγες στιγμές ελεύθερος...το έχεις ανάγκη. Προσπαθείς, αναπολώντας το παρελθόν, να καταλάβεις το παρόν...γιατί υπάρχουν πράγματα κρυμμένα. Και συνεχίζεις...παρ' όλα αυτά συνεχίζεις. Μέσα από τον πόνο και τα δάκρυα, τη θλίψη και τη μοναξιά...εσύ συνεχίζεις. Συνεχίζεις να ζεις, να θυμάσαι, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι... Να ζεις το παρόν, να θυμάσαι το παρελθόν, να ελπίζεις για όσους έφυγαν μακριά σου, να ονειρεύεσαι με τα μάτια της ψυχής σου, ευχόμενος να ξυπνήσεις σε έναν καλύτερο κόσμο...που δεν θα σε κάνει να νιώθεις τόσο πόνο...

Κι όμως συνεχίζεις...

Πριν Και Μετά...

Κάποτε σου είπα να προσέχεις μη χαθώ
μέσα στις πύλες της μεγάλης μοναξιάς μου
μέσα στα όνειρα που ξέχασα να ζω
και μου θυμίζουνε τον πόνο της καρδιάς μου

Και με προστάτευσες για λίγο σαν παιδί
που το προσέχουνε μην πέσει και χτυπήσει
φύλακας άγγελος μες στης ζωής μου το κελί
κανένα τζάμι μου μην τύχει και ραγίσει

Και μια για πάντα η προστασία μου χαθεί
και δουν τα μάτια μου τι κρύβεται εκεί έξω
και νιώσει φόβο η ψυχή μου η δειλή
και τόση θλίψη ξαφνικά να μην αντέξω

Μα εγώ άντεξα και στάθηκα ψηλά
πέρα από φόβους κι από κλάμα κι από πόνο
βρήκα τη δύναμη και έβγαλα φτερά
με σένα δίπλα, να μου γελάς σ' όλον το δρόμο

Και τώρα έφυγες κι αλήθεια δεν μμπορώ
να καταλάβω πως μπορώ να συνεχίσω
απ' τον εφιάλτη που με έβαλες να βγω
και με μια ανάσα μου βαθιά να προχωρήσω...

Από Το Τζάμι...

Κοίταξα έξω από το τζάμι. Και αντί να δω αυτό που περίμενα να δω όπως κάθε μέρα, φωτάκια μικρά και μεγάλα και τα καλώδια του ΟΤΕ έξω από το παράθυρο και τα αυτοκίνητα ακίνητα στην άκρη του δρόμου, είδα τη ζωή μου να περνάει εμπρός μου και να με κοιτάζει ειρωνικά. Να μου παρουσιάζει σύντομα τα κατορθώματα μου και να αναρωτιέται το γιατί. Γιατί άφησα τον εαυτό μου να βουλιάξει στη θλίψη και να χαθεί στις σκέψεις μου. Γιατί αντί να αρπαχτώ από ότι με κάνει ευτυχισμένη και να προχωρήσω μπροστά, εγώ αλυσοδέθηκα με ότι με πονάει και σέρνω τον εαυτό μου στο λυπηρό παρελθόν. Γιατί αντί να επικεντρώνομαι στο χαμόγελο τους, επικεντρώνομαι στο γεμάτο μίσος, θυμό, κακία, επικριτικότητα και αδιαφορία βλέμμα τους. Γιατί κολλάω στο χθες και ξεχνάω να ζήσω το σήμερα.

Ανοιγόκλεισα τα μάτια, τράβηξα την κουρτίνα και ξάπλωσα στο κρεββάτι. Γιατί αύριο είναι μια άλλη μέρα. Και ελπίζω αυτή τη φορά η ζωή να μου χαμογελάσει γλυκά, γιατί κατάφερα να πάω ένα βήμα μπροστά...