Θα άντεχα...

Το γνωρίζω πως δεν είμαι δυνατή
πως τον πόνο δεν μπορώ να τον αντέξω,
πως πολλοί με αποκάλεσαν δειλή
κι αντί να υποφέρω πως προτιμώ να τρέξω.

Κι όμως θα άντεχα ένα χτύπημα γερό
μια μαχαιριά, εκεί κοντά στο στήθος,
σίγουρα θ' άντεχα και τον λόγο τον πιο σκληρό
από ένα άτομο χωρίς ψυχή και ήθος.

Μα αυτό που δεν μπορώ ν' αντέξω ότι κι αν κάνω
αυτό που με πονάει ότι κι αν πω,
είναι που με αφήνεις να φωνάζω "Σ' αγαπώ"
και που αφού δεν απορείς για μένα πια
νιώθω πως θέλω μια για πάντα να πεθάνω...

Μόνη...

Σε άδειους δρόμους τριγυρνάς μιας πόλης πεθαμένης,
της μοναξιάς σου το θηρίο κυνηγάς και μιας ζωής χαμένης.
Ήχοι γνωστοί σ' αρρωσταίνουν, πλεγμένοι απ' τους δυο σας,
οι αναμνήσεις σε τρελαίνουν, γεμίζαν το κενό σας.
Κίτρινα φύλλα οι στιγμές που ο άνεμος τα έριξε,
δεν πιάνουν πια οι προσευχές, αυτός μακριά σου έτρεξε.
Το βράδυ πάλι μόνη θα ξαπλώνεις
το κενό σου με ένα στίχο θα γεμίζεις,
τη μορφή της θλίψης θα ξεδιπλώνεις
και μέσα στ' όνειρο μόνη θα τριγυρίζεις...

Απόγνωση...

Υπάρχουνε στιγμές σαν αυτές,
στις αναμνήσεις που είμαι βουτηγμένος.
Υπάρχουνε ώρες κενές που είμαι χαμένος.
Υπάρχουνε στιγμές που στον κόσμο νιώθω ένας ξένος.
Και θέλω να δακρύσω, να ουρλιάξω,
πως σ' αγαπάω να σου φωνάξω...

Χαμένος...

Σε χαμένους κόσμους κολυμπάς
της μοναξιάς σου τον πόνο πολεμάς,
ελπίζοντας σε στιγμές περασμένες, σε αγάπες πουλημένες
τον παλιό σου εαυτό σαν τρελός κυνηγάς.
Ψάχνεις λόγο να βρεις για να ζεις
ένα ψέμα μέσα του να κρυφτείς,
προσπαθείς να ξεχάσεις, την καρδιά σου να ησυχάσεις
κι έχεις πια ξεπεράσει τα όρια της λογικής...

Ονειροπλασία...

Αυτή τη νύχτα νιώθω πάνω μου το χάδι σου. Νιώθω να αγγίζεις απαλά το κορμί μου και φτάνοντας στα χείλη μου να μου χαρίζεις το ωραιότερο φιλί...
Κοιτάω τα αστέρια και στον ουρανό σχεδιάζω τη μορφή σου, σε βλέπω να μου χαμογελάς από ψηλά...

Όταν κοιμάμαι, σε νιώθω δίπλα μου να με κρατάς σφιχτά και να μην αφήνεις τίποτα να εισβάλλει και να ταράξει τη γαλήνη που φέρνεις στη ψυχή μου. Και λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου και αφεθώ στην αγκαλιά σου και αποκοιμηθώ, σ' ακούω να μου λες "Κοιμήσου ήρεμη και μη φοβάσαι. Για πάντα θα 'μαι εδώ, να το θυμάσαι..."

Εφιάλτης...

Ξύπνησα απότομα, μούσκεμα στον ιδρώτα. Κάτι συνηθισμένο τον τελευταίο καιρό. Σηκώθηκα για να πιω λίγο νερό, να ηρεμήσω. Άραγε πόσο καιρό έχω να κοιμηθώ ήσυχα; Συνεχώς ο ίδιος ταραγμένος ύπνος, συνεχώς οι ίδιες εικόνες, τα ίδια φαντάσματα. Κυνηγημένη μονίμως από κάτι, να προσπαθώ να ξεφύγω, να προσπαθώ να αποφύγω το αναπόφευκτο. Και αναζητώ κάτι, κάποιον να με βοηθήσει, να με βγάλει από το αδιέξοδο. Να μου δώσει τη δύναμη να συνεχίσω να τρέχω, μέχρι το τέλος, μέχρι τη λύτρωση μου. Αδύναμη, αδύναμη νιώθω και εξαντλημένη. Οι αντοχές μου στο μηδέν, χωρίς κουράγιο πια, χωρίς στήριγμα, χωρίς κίνητρο. Και ότι φοβόμουν περισσότερο, φαίνεται να έρχεται σιγά σιγά όλο και πιο κοντά μου. Το μόνο που δεν εμφανίζεται ποτέ είναι η διαφυγή.

Για πόσο καιρό να στοιχειώνει ο ίδιος εφιάλτης τις νύχτες μου; Περισσότερο από όσο μπορώ να θυμηθώ κι όμως όχι αρκετά για να μπορώ να δώσω μια απάντηση.

Και μου είναι δύσκολο πλέον να διαχωρίσω τον εφιάλτη από την πραγματικότητα...

Όταν Κλαίει Ο Ουρανός...

Δεν είναι δάκρυα μικρού παιδιού που έχασε το παιχνίδι του. Δεν είναι δάκρυα χαράς δυο φίλων που ανταμώθηκαν ξανά, ούτε λύπης εραστών που χάθηκαν για πάντα. Αυτό που βλέπεις, που νιώθεις να αργοκυλάει στο σώμα σου, δεν είναι τόσο απλό σαν κλάμα μωρού.

Κάθε που κλαίει ο ουρανός, μια ψυχή χάνει το δρόμο της. Βγαίνει από το φως του φεγγαριού και περιπλανιέται στο άπειρο. Ψάχνει να βρει απαντήσεις, διεξόδους. Αναζητά τον εαυτό της, και μαζί το άλλο της μισό, αυτό που της λείπει για να νιώσει ολοκληρωμένη, γεμάτη. Γιατί από τότε που έμεινε χωριστά από το πιο ζωτικό της κομμάτι, μοιάζει κενή. Και προσπαθεί να μάθει, να καταλάβει γιατί το έχει τόσο ανάγκη, γιατί το χρειάζεται απελπισμένα. Όμως ότι κι αν σκεφτεί, ότι κι αν κάνει, καταλήγει στο ίδιο συναίσθημα. Κενό, αβάσταχτο και ασυμπλήρωτο κενό. Έτσι συνεχίζει αδιάκοπα να ψάχνει, θέλοντας μόνο να βρει την άκρη, το τέλος από το λαβύρινθο που έχει εισέλθει.
Αν επιτύχει, αν καταφέρει να βρει αυτό που θέλει, θα μπορέσει επιτέλους να ησυχάσει. Θα μπορέσει να βρει τη δύναμη για να γυρίσει πίσω στην ηρεμία και τη γαλήνη που χρειάζεται. Αν πάλι δεν τα καταφέρει, τότε δεν έχει επιλογή. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να συνεχίσει αδιάκοπα το ταξίδι της, την αναζήτηση για το λυτρωμό της. Και που και που, χαμένη μέσα στα μονοπάτια της λήθης και των αναμνήσεων, θα βρίσκει το χρόνο να χαραμίζει ένα δάκρυ για τα όσα έχασε και για τα όσα επιθυμεί να βρει, για όσα έφυγαν και για όσα με τόση προσμονή περιμένει.

Γι' αυτό κάθε φορά που βρέχει, απολαμβάνω την κάθε σταγόνα. Κάθε που βρέχει κάνω μια ευχή για όλες τις χαμένες ψυχές. Για να έχω ελπίδα, πως μια μέρα θα καταφέρω κι εγώ να βρω το δικό μου δρόμο, το δικό μου εαυτό και το δικό μου μισό...

Θυμάσαι;...

Κι έτσι λοιπόν φεύγεις...

Κι εσύ...

Πριν φύγεις όμως, στάσου για λίγο. Θυμάσαι;
Την πρώτη φορά που είδες το πρόσωπο μου. Την πρώτη φορά που διάβασες το βλέμμα μου. Τις ατελείωτες ώρες που χανόσουν στην αγκαλιά μου και τις νύχτες που ξάπλωνες πλάι μου. Τα πρωινά που σε ξυπνούσε το φιλί μου. Τις στιγμές που μαγευόσουν από τα λόγια μου, που σε αιχμαλώτιζαν τα χείλη μου και σε μεθούσε η ανάσα μου. Όταν υπήρχες για να υπάρχεις μαζί μου, μέσα μου...

Θυμάσαι;

Κι έπειτα φύγε, παίρνοντας μαζί με τις αναμνήσεις σου το τελευταίο μου δάκρυ.

Εσύ όμως να χαμογελάς. Πάντα να χαμογελάς.
Γιατί εγώ μένω εδώ.
Και δεν ξεχνώ.
Εγώ θυμάμαι...

Πράγματα...

Με τα πόδια κολλημένα στο κεφάλι. Κουλουριασμένη όπως πάντα στην ίδια θέση, στην πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι. Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να θυμηθώ τα πράγματα γύρω μου, τα αντικείμενα που βρίσκονται στο σκοτεινό δωμάτιο.

Πρώτα πρώτα, τα κλειδιά σου πάνω στο τραπεζάκι, πάντα εκεί μετά τη δουλειά, τη βόλτα, τα ξενύχτια. Έπειτα την κούπα του καφέ, που μόνο αυτή χρησιμοποιείς, τη ξεπλένεις και την ακουμπάς δίπλα στο νεροχύτη για την επόμενη μέρα. Αυτήν χρησιμοποιώ κι εγώ τώρα. Και τη φωτογραφία πάνω στο ψυγείο, που βγάλαμε πριν ένα χρόνο και μου έλεγες πως μοιάζω με καρτούν. Κι ύστερα το τασάκι, δίπλα στο τζάκι κι αυτό. Εκεί που πάντα κάπνιζες το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Εκεί που το άφησες, εκεί είναι ακόμα. Δυο μήνες τώρα.

Κι όμως, ούτε που το κατάλαβα. Ο χρόνος πλέον έχει αποκτήσει άλλη διάσταση για μένα. Μετριέται μόνο με το πότε ξυπνάω και πότε κοιμάμαι, πότε ξεκινάω να κλαίω και πότε αρχίζω να νοσταλγώ. Η μεριά σου στο κρεββάτι άθικτη ακόμα, δεν τολμώ να την πλησιάσω. Το μυαλό μου, χαμένο σε μια ψεύτικη πραγματικότητα, δεν βρίσκει το κουράγιο να βγει από αυτή. Πάνε δυο μήνες τώρα. Και όλα μοιάζουν σα να μην πέρασε μια μέρα. Η δύναμη της συνήθειας μ' έχει εγκλωβίσει και η αλήθεια είναι πως το προτιμώ. Το προτιμώ να ζω με την ψευδαίσθηση σου, από το να ζω χωρίς εσένα.

Ανοίγοντας τα μάτια, μόνο ένα μπορώ να αναρωτηθώ: Γιατί;...