Με τα πόδια κολλημένα στο κεφάλι. Κουλουριασμένη όπως πάντα στην ίδια θέση, στην πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι. Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να θυμηθώ τα πράγματα γύρω μου, τα αντικείμενα που βρίσκονται στο σκοτεινό δωμάτιο.
Πρώτα πρώτα, τα κλειδιά σου πάνω στο τραπεζάκι, πάντα εκεί μετά τη δουλειά, τη βόλτα, τα ξενύχτια. Έπειτα την κούπα του καφέ, που μόνο αυτή χρησιμοποιείς, τη ξεπλένεις και την ακουμπάς δίπλα στο νεροχύτη για την επόμενη μέρα. Αυτήν χρησιμοποιώ κι εγώ τώρα. Και τη φωτογραφία πάνω στο ψυγείο, που βγάλαμε πριν ένα χρόνο και μου έλεγες πως μοιάζω με καρτούν. Κι ύστερα το τασάκι, δίπλα στο τζάκι κι αυτό. Εκεί που πάντα κάπνιζες το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Εκεί που το άφησες, εκεί είναι ακόμα. Δυο μήνες τώρα.
Κι όμως, ούτε που το κατάλαβα. Ο χρόνος πλέον έχει αποκτήσει άλλη διάσταση για μένα. Μετριέται μόνο με το πότε ξυπνάω και πότε κοιμάμαι, πότε ξεκινάω να κλαίω και πότε αρχίζω να νοσταλγώ. Η μεριά σου στο κρεββάτι άθικτη ακόμα, δεν τολμώ να την πλησιάσω. Το μυαλό μου, χαμένο σε μια ψεύτικη πραγματικότητα, δεν βρίσκει το κουράγιο να βγει από αυτή. Πάνε δυο μήνες τώρα. Και όλα μοιάζουν σα να μην πέρασε μια μέρα. Η δύναμη της συνήθειας μ' έχει εγκλωβίσει και η αλήθεια είναι πως το προτιμώ. Το προτιμώ να ζω με την ψευδαίσθηση σου, από το να ζω χωρίς εσένα.
Ανοίγοντας τα μάτια, μόνο ένα μπορώ να αναρωτηθώ: Γιατί;...
