Απολογισμός

Μέσα από την πιο βαθιά πληγή μου,
γεννήθηκε το πρώτο μου ψέμμα*.

Μέσα από τη μεγαλύτερη δειλία μου,
γεννήθηκε ο πρώτος φόβος μου.

Μέσα από το πιο ψεύτικο χαμόγελο μου,
γεννήθηκε το πρώτο πιο καυτό μου δάκρυ.

Μέσα από τη μεγαλύτερη επιτυχία μου,
γεννήθηκε το πρώτο μεγάλο λάθος μου.

Μέσα από τη μεγαλύτερη πτώση μου,
γεννήθηκε η πρώτη ελεύθερη ανάσα μου...

...

Περίσσια στη σκέψη μου η θλίψη
και η βροχή στη ψυχή μου.
Γκρίζα τα σύννεφα στου μυαλού τους ουρανούς
και ανυπόφορη η ψύχρα στο σώμα.
Παλη αέναη στο νου,
ατέρμονη η προσπάθεια να αποχωριστεί τα όσα
σφιχτά τον περικυκλώνουν.
Αβάσταχτα τα αναπάντητα ερωτήματα,
τα άλυτα προβλήματα, τα μόνιμα γιατί.
Η μόνη κατάληξη της όποιας λογικής... φαύλος κύκλος.
Αδύνατο να τον αποφύγεις.

Σκόρπιες λέξεις και ανάμεικτα συναισθήματα,
μέσα στη μοναξιά μου.
Και το αποτέλεσμα μένει πάλι το ίδιο...
Καλή μου νύχτα...

Κρυφή ελπίδα...

Με τα μάτια ορθάνοιχτα

κι όμως νιώθεις τυφλός.

Με τα αυτιά τεντωμένα

κι όμως θαρρείς πως τίποτα δεν ακούγεται.

Με το στόμα να πάλλεται

μα νομίζεις πως τίποτα δεν λες πάλι.

Με τα χέρια απλωμένα

μα αισθάνεσαι πως δεν μπορείς να αγγίξεις τίποτα.

Με την ψυχή ελεύθερη

μα εσύ σε βλέπεις σε κλουβί κλειδωμένο.

Με την καρδιά θερμό οικοδεσπότη

κι όμως νιώθεις μόνος.

Για άλλη μια φορά τόσο μόνος...

Φύλα το δάκρυ σου..

Θα ξημερώσει καινούρια μέρα...

Σημαδεύοντας το όνειρο..

Σημάδεψα με βία το όνειρο μου

κι απόκτησε άξαφνα μαύρο λεκέ

σε σχήμα χτυπημένου χελιδονιού.

Ντράπηκα τόσο που κρύφτηκα μεμιάς

σε δάσος ανέξοδης λησμονιάς

και προσποιητής αγαλλίασης.

Ο ορίζοντας έχασε το χρώμα του

κι όλες οι στιγμές μου

αποτυπώθηκαν σε φόντο γκρίζο.

Σώπασαν οι μουσικές του κόσμου

και στα πρόσωπα γύρω

παρουσιάζονταν άναρθρες κραυγές.

Ανόητα φέρθηκα, επιπόλαια

αν και το γνώριζα από πριν,

εδώ και καιρό μου το είχαν μάθει.

Πρέπει να προσέχεις πολύ

πώς φέρεσαι στο όνειρο σου

για να μη χαθείς μέσα στη στάχτη του.

Γιατί θα χαθείς..

και ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι εύκολος...

“Dance is the hidden language of the soul of the body”...

Έφτασε σπίτι από τη δουλειά και έτρεξε αμέσως να κάνει ένα μπάνιο. Ντύθηκε και έφυγε πάλι γρήγορα. Μετά από λίγο έφτασε στη σχολή. Τέτοια ώρα ήταν άδεια, τα μαθήματα αρχίζουν αργότερα. Άλλαξε, έπιασε σφιχτά μαλλιά της και μπήκε στην αίθουσα. Όση ώρα έκανε προθέρμανση, το μυαλό της έτρεχε σε χορογραφίες, σε συνδυασμούς, σε πολύπλοκες κινήσεις. Χαμηλά η μουσική της κρατούσε συντροφιά. Ήταν έτοιμη πια να ξεκινήσει πρόβα. Έκλεισε τα μάτια, πήρε μια βαθιά ανάσα και... αυτό ήταν. Ταξίδευε πλέον στον κόσμο που τόσο αγαπούσε. Βήματα, στροφές, στήσιμο σωστό, ύφος κατάλληλο. Δύσκολο να τα σκέφτεσαι όλα ταυτόχρονα, αν το καταφέρεις όμως, μαγευτικό. Όσο περνούσε η ώρα, ένιωθε το σώμα της σε υπερδιέγερση, όλο και πιο πολύ. Προσπαθούσε, πάλι και πάλι. Και τα σημεία που θεωρούσε αδύναμα ξανά και ξανά. Μέχρι που δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο. Το σώμα της "της έλεγε" πως ως εδώ ήταν αρκετό. Έβαλε ενα αγαπημένο της κομμάτι να παίζει και απλώθηκε ολόκληρη στο πάτωμα για να χαλαρώσει. Αν μπορούσε, εκεί μέσα θα περνούσε όλη της τη μέρα. Αν γινόταν κατανοητή, μόνο μέσω αυτού θα εκφραζόταν. Αν είχε τη δυνατότητα, μόνο αυτό θα έκανε. Τίποτα άλλο. Θα χόρευε. Συνέχεια θα χόρευε. Και θα της ήταν αρκετό. Όχι μόνο αρκετό, ιδανικό θα ήταν να κάνει μονίμως αυτό που λατρεύει...

“The body says what words cannot.”

 

(Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να λατρεύεις ένα μουσικό κομμάτι και να μπορείς να το χορεύεις, εκφράζοντας έτσι όλα αυτά που δεν μπορείς να πεις με λόγια. Όλα αυτά για τα οποία οι λέξεις δεν είναι αρκετές...)

Απόψε...

Αύριο θα σταθώ στα πόδια μου
και θα νικήσω τους εχθρούς μου.
Θα κοιτάξω κατάματα τα θέλω μου
και θα πολεμήσω τους φόβους μου.
Θα αφήσω πίσω τα πρέπει μου
και θα στρώσω μονοπάτι ολόφρεσκο.
Θα αντικαταστήσω το σκοτάδι με φως,
θα πλημμυρίσω με θάλασσα τις στιγμές μου.
Θα βάλω χρώμα στις εικόνες μου
και μουσική στα βήματα μου.
Αύριο θα είμαι καινούρια εγώ,
θα απλωθώ σαν πέπλο
στο απέραντο και το αιώνιο του κόσμου ετούτου.
Απόψε, όμως, άφησε με για λίγο ακόμη
στη θλίψη και στη μοναξιά μου.
Άσε με να χαθώ στον κόσμο το δικό μου
και να σκορπιστώ στα λάθη μου.
Να γιορτάσω τη λήθη μου
και να ασπαστώ τη μελαγχολία μου.
Απόψε, άσε με να βυθιστώ στης ψυχής μου την άβυσσο,
να αγκαλιάσω τον χαμένο εαυτό μου.
Σαν παιδάκι μικρό που έχασε τον δρόμο για το σπίτι.
Απόψε, θα με βρω κάπου εκεί..
Κάπου εκεί θα με βρεις κι εσύ αν με ψάξεις...

Ταξίδι στο βλέμμα...

Στα μάτια το δάκρυ
και στα χείλη αναστεναγμός.
Στην ψυχή το παράπονο,
στην καρδιά το γιατί.
Στο μυαλό το αδιέξοδο...
Και κοιτάς μακριά, πέρα εκεί,
στο πουθενά..
Στα όσα απλά προσπέρασες,
στα όσα άφησες να φύγουν,
στα όσα αγνόησες,
στα όσα έδιωξες.
Και στα όσα χάθηκαν,
στα όσα ξεχάστηκαν,
στα όσα σου έκλεψαν,
στα όσα ποτέ δεν είχες.
Και σ'αυτά που ποτέ δεν γνώρισες,
σ'αυτά που ποτέ δεν ήρθαν,
σ'αυτά που δεν είπες ποτέ,
σ'αυτά που ποτέ δε θα μάθεις..
Τελικά πού ταξιδεύει το βλέμμα;..
Κοιτάς μακριά.. αλλά πού κοιτάς τελικά;..
Εκεί που δείχνουν τα μάτια,
ή εκεί που η ψυχή φωνάζει;...

Παραίσθηση...

Άνοιξα την αγκαλιά μου
και σε εγκλώβισα μέσα μου.
Εκεί θα 'θελα να σε αιχμαλωτίσω αιώνια.
Να χαθείς στον κόσμο μου
και να παγιδευτώ στο είναι σου.
Να βλέπω με τα μάτια σου
και να μιλάς με τη φωνή μου.
Να γίνω το θέλω σου
και να θέλεις τα πάντα μου.
Να ζεις μέσα από μένα
και να υπάρχω μόνο για σένα.
Έκλεισα τα μάτια μου, άνοιξα τα χέρια
κι αγκάλιασα τη μορφή σου στο σκοτάδι..
κι εκεί σε κράτησα σφιχτά...

Αυτοί...

Κι αυτοί που με κοιτούν ειρωνικά
μικροί φαντάζουν και δε νιώθουν όσα νιώθω.
Κι όσοι με κρίνουν έτσι εύκολα κι απλά
στα λάθη τους χαμένοι κι απ' τα πάθη τους δραπέτες.
Όσοι με ψέμμα να με βλάψουν προσπαθούν
τοίχος οίκτου πελώριο υψώνεται εμπρός τους.
Αυτοί που όσα θέλουνε να ζήσουν δεν μπορούν
θύματα ψάχνουν για να κλέψουν μια ανάσα.
Αυτοί, που έχουνε στις αυταπάτες ξεχαστεί
με αισθήματα μικρά και θλιβερά γεμίζουν το κενό τους.
Κι όσοι στην τρέλα του μυαλού έχουν χαθεί
ασήμαντοι πολύ και της ανάσας μου ανάξιοι.

Γιατί έχω τον εαυτό μου να παλέψω

και χρόνο για εκείνους δεν θα κλέψω...