Το ρολόι του τοίχου...

Το ρολόι του τοίχου είχε κολλήσει...
Δέκα και πέντε, μέρες τώρα...
Κι εκείνη, κάπου εκεί είχε μείνει. Άθελα της είχε σταματήσει σε εκείνα τα τελευταία λεπτά. Σαν να πάγωσε ο χρόνος, όπως το ρολόι κι αυτός, έπαψε να κυλάει. Άδειασε κάθε σταγόνα ζωτικότητας από μέσα της και έμεινε μετέωρη σε ένα χθες που δεν ήθελε να αφήσει πίσω της και σε ένα αύριο που δεν τολμούσε να σκεφτεί. "Λυπάμαι" , η τελευταία λέξη. Κι εκείνη έμεινε να ακούει συνεχώς στο μυαλό της αυτή τη λέξη, στο repeat, και ξέχασε να αναλογιστεί πώς νιώθει.. Εκείνος λυπόταν, αυτή;...
Ούτε μπρος ούτε πίσω... Αιώρηση στο κενό. Κάπως έτσι περνούσε το χρόνο της, αιωρούμενη, αναπολώντας στιγμές και τρομοκρατημένη από τις όσες έπρεπε μόνη της πια να πλέξει.
Άρχισε κάποια στιγμή να κοιμάται και πάλι τις νύχτες, τα κατάφερε με πολύ κόπο. Και σηκωνόταν το πρωί, και πήγαινε στη δουλειά. Έπειτα γυρνούσε, περνούσε τις ώρες της μόνη ή με συντροφιές, διάβαζε, συγύριζε το σπίτι, μαγείρευε, χάζευε τα βράδια τηλεόραση, άλλαξε κι εκείνη τη λάμπα στο φωτιστικό που τόσο καιρό είχε καεί. Το ρολόι δεν το πείραξε όμως. Έστεκε εκεί, ψυχρό και σταματημένο. Δέκα και πέντε...

Στο Εμείς...

Μοιράζομαι με εσένα τα όνειρα μου
και στα χέρια σου ακουμπώ τη μοναξιά μου.
Στης ζωής τους χορούς στροβιλίζομαι μαζί σου
και εμπρός μας ορθάνοιχτες οι πύλες του παραδείσου.
Ενός παράδεισου διαφορετικού, καμωμένου από τους δυο μας,
ενός παράδεισου ξεχωριστού, που κρατάμε φυλαχτό μας.
Δρόμοι απέραντοι, ταξίδια μακρινά
ανάσες ελεύθερες, λόγια αφοσιωμένα.
Χάδι κατανόησης και άγγιγμα σιγουριάς
φιλί ερωτικό και αγκαλιά παρηγοριάς.
Όλα και τίποτα, τα πάντα μας και το κενό μας,
της αγάπης η μοιρασιά και το υπόλοιπο δικό μας.
Μου δίνεσαι και αφήνομαι
σε προστατεύω και ησυχάζεις.
Μου ψιθυρίζεις και ανταποκρίνομαι
κι όλο σου μοιάζω, κι όλο μου μοιάζεις.
Και έτσι πορεύομαι και με οδηγείς
κι έτσι ξεχνιέσαι και ακροβατείς,
στου νου το απόμακρο, το μαγικό,
της ψυχής το πιο γλυκό, το πιο ζεστό,
σε ότι πω και σε ότι πεις.
Εσύ κι εγώ, μαζί εμείς.. Εδώ, στο εμείς...

Σιωπηλή Έκσταση...

Λιώνεις απαλά σε κάθε ψήγμα επιθυμίας,
κινείσαι αχόρταγα σε κάθε ευκαιρία για επαφή.
Σπασμωδική αντίδραση σε κάθε υπόνοια αγγίγματος,
μάτια πλάνα που κυριαρχούνται από ηδονή.
Σ' αγγίζω και φοβάμαι μη σε σπάσω,
τόσο εύθραυστο σε νιώθω στο πλάι μου,
σαν παιδί μικρό που αναζητά παρηγοριά,
αθεράπευτα συγκλονισμένο σε κάθε χάδι.
Ουρανός και γη έγιναν ένα για χάρη μας,
αφήνοντας στ' άστρα ίχνη της μορφής σου.
Για να οδηγείται η καρδιά μου απόψε στα μονοπάτια σου,
παρασυρμένη απ' της αγκαλιάς σου το μεγαλείο,
παραδομένη στου πόθου σου το ασυμβίβαστο.
Και κάπου εκεί, ξανά εκεί θα σε προσμένω,
καρτερικά θα περιμένω μια αναπνοή.
Μια σου ανάσα, ζωή να δώσει στη νύχτα μου
και να χρωματίσει φλογερά τις αισθήσεις μου.
Αγκιστρώσου στο τώρα και φυλάκισε τις σκέψεις σου,
πριν χαθούν στη νυχτιά.
Γιατί απόψε είσαι δικός μου!...

My Angel...

Κρύβομαι στα πιο βαθιά μου μυστικά
και αναδύομαι μέσα από τους μεγαλύτερους φόβους μου.
Με σπασμένα φτερά πολεμάω τα πρέπει 
και υπερασπίζομαι τα θέλω μου.
Και επιμένω να στέκομαι στα πόδια μου είτε νικήσω είτε χάσω.
Η σκοτεινή μου πλευρά ξεπηδά 
από τα πιο απόμακρα μονοπάτια του νου μου.
Με τυλίγει με τα πέπλα της, με κυριεύει,
διαβάζει την ψυχή και γεμίζει τη σκέψη μου.
Δίψα και επιθυμία να υποτάξει την αλήθεια μου.
Αγάπες και θύμισες η σωτηρία μου.
Φύλακας άγγελος
που με παίρνει από το χέρι και με καθοδηγεί.
Στα όσα πέρασαν μα μένουν χαραγμένα στην καρδιά,
σε στιγμές που ξυπνούν συναισθήματα,
στα όσα η διαδρομή δεν έχει φανερώσει ακόμη.
Ατέρμονος αγώνας κυριαρχίας,
φαύλος κύκλος και αιώνιο παιχνίδι διεκδίκησης.
Όμως εγώ δεν θα χαραμίσω τα όνειρα μου...
Θα έρθω αντιμέτωπη με το σκοτεινό μου πρόσωπο
και πάλι από τις στάχτες μου θα ξαναγεννηθώ...
Με καινούρια φτερά...

Ερωτικό...

Λόγια που μοσχοβολάνε γιασεμί

άναρθρες σιωπές και βλέμματα χιλιοειπωμένα.

Αετός που περήφανα ξεδιπλώνει τα φτερά του

και πουλί λαβωμένο που αναζητά παρηγοριά.

Έρωτας ηδονικός και επιθυμία ανυπόφορη

κι όλα τσουβαλιασμένα σε μία τσάντα εγωισμού.

Ρούχα διπλωμένα τακτικά

και ψυχές απογυμνωμένες στης αλήθειας τη χάρη.

Αέναη η μάχη των ματιών,

καταλήγει σε ανάσες που ορέγονται την επαφή.

Τα χέρια απλώνονται πιο πέρα απ' όπου φτάνει η λογική

και η ανάγκη μεγαλώνει για να γεμίσει ο ουρανός μας.

Η απόλυτη σύνθλιψη του είναι

και ο φοίνικας που απ' τις στάχτες του ξαναγεννιέται.

Μικρό παιδί με κλάμα τρυφερό

μέσα στις χούφτες μου παίρνει ζωή και μεγαλώνει.

Βουτιά απερίσκεπτη στα κύματα του θέλω

και της αγάπης τεχνητή αναπνοή.

Και έτσι απλά και ανεμπόδιστα

φωτίστηκαν του ουρανού οι πύλες...

Το βήμα...

Είχε βουλιάξει στον καναπέ με το ποτήρι του καφέ στο χέρι και στο μυαλό της γύριζαν πάλι τα ίδια και τα ίδια... ξανά και ξανά... Σκέψεις πολλές και δύσκολες. Που δεν καταλήγουν τελικά πουθενά. Όσο και να παίδευε τα γεγονότα μέσα της, δεν μπορούσε να δώσει απάντηση σε κάτι. Είχε αρχίσει να ζεσταίνεται, και δεν μπορούσε να καταλάβει αν έφταιγε το ότι βρισκόταν στη μέση του καλοκαιριού ή αν οφειλόταν στα όσα τάραζαν το νου της τελευταία. Με επικίνδυνη συχνότητα. Ναι, το ξέρει. Πρέπει να κάνεις το βήμα, πρέπει να προχωράς μπροστά, να εξελίσσεσαι, να κυνηγάς το καλύτερο, να στοχεύεις ψηλά. Μερικές φορές όμως, αυτό το βήμα είναι αρκετά δύσκολο. Και δεν έχει πισωγύρισμα. Και ξέρεις πως, αν στρίψεις το  κεφάλι προς τα πίσω αφού ξεκινήσεις, δεν θα υπάρχει τίποτα για να δεις. Έκανες την επιλογή σου κι όλα τα άλλα ανήκουν πια στο παρελθόν.Έτσι απλά. Τόσο σύντομα. Αυτό είναι που τη φόβιζε... Ήταν η σωστή επιλογή; Κι αν όχι, τότε τι; Πώς βρίσκεις τον δρόμο σου και πάλι όταν το βήμα που επέλεξες να κάνεις αποδειχθεί λάθος;... Μάλλον δύσκολα... Είναι όμως αυτό άξια δικαιολογία της απραξίας;...

Με ακούς;...

Σ' αγαπώ κι ότι άλλο κι αν πω

τόσο λίγο αλήθεια μου μοιάζει.

Σε ζητώ σε ότι μεγάλο αλλά κι ότι μικρό

απ' την ώρα που ο ήλιος χαράζει.

Σ' ακολουθώ, σε κάθε βήμα σου δίπλα είμαι εγώ

σε κάθε στόχο ο νους σου που βάζει.

Σε κοιτώ, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό

όσες διαδρομές η καρδιά κι αν αλλάζει.

Σε φυλώ, σαν κειμήλιο, παλιό φυλαχτό

με ψυχή που κανένα φόβο δε λογαριάζει.

Σε ποθώ, με κάθε τρόπο δυνατό

η ανάσα και το χάδι σου το νου ταράζει.

Σ' αγαπώ..Σ' αγαπώ..Σ' αγαπώ...

Με ακούς;... Σ' αγαπώ...

Επιθυμίες...

Θέλω να γείρω στον ώμο σου
και ν' αποκοιμηθώ.
Στιγμές χαμένες και θύμισες
θέλω να ονειρευτώ.
Από το χάδι σου και το γλυκό σου το φιλί
να μαγευτώ.
Σαν πετραδάκι σε θάλασσα ανοιχτή
μέσα σου να βυθιστώ.
Έχω ανάγκη τη μορφή σου
μες στο μυαλό να κρατώ.
Με ηρεμεί αυτή η φωνή σου
και στην αγκαλιά σου θέλω να χαθώ.
Να με κρατάς όσο μπορείς, όσο αντέχεις
δίπλα σου θέλω ν' αποκοιμηθώ...

Μήπως;...

Πέρα από το αδύνατο, υπάρχει ένας δρόμος.
Υπάρχει η ελπίδα για ζωή και η δύναμη για αλήθεια.
Η ομορφιά του απλού και το ξεγύμνωμα του ψεύτικου.
Γλυκές στιγμές υφαίνονται από όνειρα γεμάτα φως, αγάπη και έρωτα.
Ζωντανεύουν οι εικόνες του μυαλού και δυναμώνουν οι μουσικές του κόσμου.
Μελωδίες που συντροφεύουν τη μοναξιά, που γλυκαίνουν τη θλίψη, που διώχνουν τη συννεφιά.
Φωνές και γέλια, και χαρές, κι ψιθυρίσματα, και τραγούδια, και βλέμματα, και υποσχέσεις, και λόγια ανείπωτα κι αχρείαστα, και αγκαλιές αέναες, και δάκρυα λυτρωτικά, και θλίψη μεταβατική, και πόνος που συντροφικά αποδυναμώνεται.
Και κάπου στον ορίζοντα, τα χρώματα της ίριδας, φωτίζουν το αύριο που ξημερώνει.
Σε τι δίνουμε σημασία αλήθεια;...
Και είναι όντως αυτό που μετράει,
ή μήπως κάπου στη διαδρομή χάνουμε την ουσία;...