Μήπως;...

Πέρα από το αδύνατο, υπάρχει ένας δρόμος.
Υπάρχει η ελπίδα για ζωή και η δύναμη για αλήθεια.
Η ομορφιά του απλού και το ξεγύμνωμα του ψεύτικου.
Γλυκές στιγμές υφαίνονται από όνειρα γεμάτα φως, αγάπη και έρωτα.
Ζωντανεύουν οι εικόνες του μυαλού και δυναμώνουν οι μουσικές του κόσμου.
Μελωδίες που συντροφεύουν τη μοναξιά, που γλυκαίνουν τη θλίψη, που διώχνουν τη συννεφιά.
Φωνές και γέλια, και χαρές, κι ψιθυρίσματα, και τραγούδια, και βλέμματα, και υποσχέσεις, και λόγια ανείπωτα κι αχρείαστα, και αγκαλιές αέναες, και δάκρυα λυτρωτικά, και θλίψη μεταβατική, και πόνος που συντροφικά αποδυναμώνεται.
Και κάπου στον ορίζοντα, τα χρώματα της ίριδας, φωτίζουν το αύριο που ξημερώνει.
Σε τι δίνουμε σημασία αλήθεια;...
Και είναι όντως αυτό που μετράει,
ή μήπως κάπου στη διαδρομή χάνουμε την ουσία;...