Το βήμα...

Είχε βουλιάξει στον καναπέ με το ποτήρι του καφέ στο χέρι και στο μυαλό της γύριζαν πάλι τα ίδια και τα ίδια... ξανά και ξανά... Σκέψεις πολλές και δύσκολες. Που δεν καταλήγουν τελικά πουθενά. Όσο και να παίδευε τα γεγονότα μέσα της, δεν μπορούσε να δώσει απάντηση σε κάτι. Είχε αρχίσει να ζεσταίνεται, και δεν μπορούσε να καταλάβει αν έφταιγε το ότι βρισκόταν στη μέση του καλοκαιριού ή αν οφειλόταν στα όσα τάραζαν το νου της τελευταία. Με επικίνδυνη συχνότητα. Ναι, το ξέρει. Πρέπει να κάνεις το βήμα, πρέπει να προχωράς μπροστά, να εξελίσσεσαι, να κυνηγάς το καλύτερο, να στοχεύεις ψηλά. Μερικές φορές όμως, αυτό το βήμα είναι αρκετά δύσκολο. Και δεν έχει πισωγύρισμα. Και ξέρεις πως, αν στρίψεις το  κεφάλι προς τα πίσω αφού ξεκινήσεις, δεν θα υπάρχει τίποτα για να δεις. Έκανες την επιλογή σου κι όλα τα άλλα ανήκουν πια στο παρελθόν.Έτσι απλά. Τόσο σύντομα. Αυτό είναι που τη φόβιζε... Ήταν η σωστή επιλογή; Κι αν όχι, τότε τι; Πώς βρίσκεις τον δρόμο σου και πάλι όταν το βήμα που επέλεξες να κάνεις αποδειχθεί λάθος;... Μάλλον δύσκολα... Είναι όμως αυτό άξια δικαιολογία της απραξίας;...