Αύριο κι απόψε, πάντα και για μια στιγμή...

Αύριο θα σταθώ στα πόδια μου
και θα νικήσω τους εχθρούς μου.
Θα κοιτάξω κατάματα τα θέλω μου
και θα πολεμήσω τους φόβους μου.
Θα αφήσω πίσω τα πρέπει μου
και θα στρώσω μονοπάτι ολόφρεσκο.
Θα αντικαταστήσω το σκοτάδι με φως,
θα πλυμμηρίσω με θάλασσα τις στιγμές μου.
Θα βάλω χρώμα στις εικόνες μου
και μουσική στα βήματα μου.
Αύριο θα είμαι καινούρια εγώ,
θα απλωθώ σαν πέπλο στο απέραντο
και το αιώνιο του κόσμου ετούτου.
Απόψε, όμως, άφησε με για λίγο ακόμη
στη θλίψη και στη μοναξιά μου.
Άσε με να χαθώ στον κόσμο το δικό μου
και να σκορπιστώ στα λάθη μου.
Να γιορτάσω τη λήθη μου
και ν' ασπαστώ τη μελαγχολία μου.
Απόψε, άσε με να θυθιστώ στης ψυχής μου την άβυσσο,
ν' αγκαλιάσω το χαμένο εαυτό μου.
Σαν παιδάκι μικρό, που έχασε τον δρόμο για το σπίτι.
Απόψε, θα με βρω κάπου εκεί..
Κάπου εκεί θα με βρεις κι εσύ..αν με ψάξεις...

Μαθαίνω...

Μαθαίνω να ζω μαζί με σένα, χωρίς εσένα, μακριά από σένα. Μαθαίνω να ξυπνάω με την εικόνα σου και να κοιμάμαι με τη φωνή σου. Να νιώθω με το άγγιγμα σου και να γαληνεύω με το χάδι σου. Μαθαίνω να εξελίσσομαι, να προχωράω, να γυρίζω πίσω που και που, έχοντας στο μυαλό τη μορφή σου. Μαθαίνω να εναρμονίζομαι με τα θέλω σου, να συμφωνώ με τα ναι σου, να διαφωνώ με τα όχι σου. Να αντιτίθεμαι στις απόψεις σου και να επεξεργάζομαι τους γρίφους σου. Μαθαίνω να βλέπω πέρα από το βλέμμα σου και να ακούω πίσω από τις λέξεις σου. Μαθαίνω εσένα. Μαθαίνω εμένα. Μαθαίνω να ζω μαζί με σένα, χωρίς εσένα, μακριά από σένα. Με όλες τις εκφάνσεις σου. Γιατί εσύ είσαι εγώ, ανεξήγητε εαυτέ μου. Κι αν δε σε μάθω, δεν θα με καταλάβω ποτέ...

Να σε δω...

Μέσα από της μοναξιάς σου τη σιωπή
κι από της θλίψης σου το βλέμμα.
Μέσα από τους αναρίθμητους της ψυχής σου
ήχους κι από της λογικής σου τη βαριά αναπνοή.
Μέσα από χάδια ανεκπλήρωτα 
κι από αγκαλιές ασφυκτικές,
ξεδιπλώνεις το πληγωμένο σου εγώ.
Κι εγώ, κάτω από των ματιών σου τις σκιές
ψάχνω να βρω τις πιο γλυκές σου θύμισες.
Πίσω από τα ανείπωτα λόγια σου,
γυρεύω την πιο αληθινή σου φράση.
Πέρα από τα στενά όρια 
που δεσμεύουν το νου σου,
αναζητώ την πιο τρυφερή κι ελεύθερη ανάσα σου.
Θέλω, για μια στιγμή, για τώρα, για πάντα..
Να σε κοιτώ να γελάς και να φωτίζεται ο κόσμος μου...
 

Απολογισμός

Μέσα από την πιο βαθιά πληγή μου,
γεννήθηκε το πρώτο μου ψέμμα*.

Μέσα από τη μεγαλύτερη δειλία μου,
γεννήθηκε ο πρώτος φόβος μου.

Μέσα από το πιο ψεύτικο χαμόγελο μου,
γεννήθηκε το πρώτο πιο καυτό μου δάκρυ.

Μέσα από τη μεγαλύτερη επιτυχία μου,
γεννήθηκε το πρώτο μεγάλο λάθος μου.

Μέσα από τη μεγαλύτερη πτώση μου,
γεννήθηκε η πρώτη ελεύθερη ανάσα μου...

...

Περίσσια στη σκέψη μου η θλίψη
και η βροχή στη ψυχή μου.
Γκρίζα τα σύννεφα στου μυαλού τους ουρανούς
και ανυπόφορη η ψύχρα στο σώμα.
Παλη αέναη στο νου,
ατέρμονη η προσπάθεια να αποχωριστεί τα όσα
σφιχτά τον περικυκλώνουν.
Αβάσταχτα τα αναπάντητα ερωτήματα,
τα άλυτα προβλήματα, τα μόνιμα γιατί.
Η μόνη κατάληξη της όποιας λογικής... φαύλος κύκλος.
Αδύνατο να τον αποφύγεις.

Σκόρπιες λέξεις και ανάμεικτα συναισθήματα,
μέσα στη μοναξιά μου.
Και το αποτέλεσμα μένει πάλι το ίδιο...
Καλή μου νύχτα...

Κρυφή ελπίδα...

Με τα μάτια ορθάνοιχτα

κι όμως νιώθεις τυφλός.

Με τα αυτιά τεντωμένα

κι όμως θαρρείς πως τίποτα δεν ακούγεται.

Με το στόμα να πάλλεται

μα νομίζεις πως τίποτα δεν λες πάλι.

Με τα χέρια απλωμένα

μα αισθάνεσαι πως δεν μπορείς να αγγίξεις τίποτα.

Με την ψυχή ελεύθερη

μα εσύ σε βλέπεις σε κλουβί κλειδωμένο.

Με την καρδιά θερμό οικοδεσπότη

κι όμως νιώθεις μόνος.

Για άλλη μια φορά τόσο μόνος...

Φύλα το δάκρυ σου..

Θα ξημερώσει καινούρια μέρα...

Σημαδεύοντας το όνειρο..

Σημάδεψα με βία το όνειρο μου

κι απόκτησε άξαφνα μαύρο λεκέ

σε σχήμα χτυπημένου χελιδονιού.

Ντράπηκα τόσο που κρύφτηκα μεμιάς

σε δάσος ανέξοδης λησμονιάς

και προσποιητής αγαλλίασης.

Ο ορίζοντας έχασε το χρώμα του

κι όλες οι στιγμές μου

αποτυπώθηκαν σε φόντο γκρίζο.

Σώπασαν οι μουσικές του κόσμου

και στα πρόσωπα γύρω

παρουσιάζονταν άναρθρες κραυγές.

Ανόητα φέρθηκα, επιπόλαια

αν και το γνώριζα από πριν,

εδώ και καιρό μου το είχαν μάθει.

Πρέπει να προσέχεις πολύ

πώς φέρεσαι στο όνειρο σου

για να μη χαθείς μέσα στη στάχτη του.

Γιατί θα χαθείς..

και ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι εύκολος...

“Dance is the hidden language of the soul of the body”...

Έφτασε σπίτι από τη δουλειά και έτρεξε αμέσως να κάνει ένα μπάνιο. Ντύθηκε και έφυγε πάλι γρήγορα. Μετά από λίγο έφτασε στη σχολή. Τέτοια ώρα ήταν άδεια, τα μαθήματα αρχίζουν αργότερα. Άλλαξε, έπιασε σφιχτά μαλλιά της και μπήκε στην αίθουσα. Όση ώρα έκανε προθέρμανση, το μυαλό της έτρεχε σε χορογραφίες, σε συνδυασμούς, σε πολύπλοκες κινήσεις. Χαμηλά η μουσική της κρατούσε συντροφιά. Ήταν έτοιμη πια να ξεκινήσει πρόβα. Έκλεισε τα μάτια, πήρε μια βαθιά ανάσα και... αυτό ήταν. Ταξίδευε πλέον στον κόσμο που τόσο αγαπούσε. Βήματα, στροφές, στήσιμο σωστό, ύφος κατάλληλο. Δύσκολο να τα σκέφτεσαι όλα ταυτόχρονα, αν το καταφέρεις όμως, μαγευτικό. Όσο περνούσε η ώρα, ένιωθε το σώμα της σε υπερδιέγερση, όλο και πιο πολύ. Προσπαθούσε, πάλι και πάλι. Και τα σημεία που θεωρούσε αδύναμα ξανά και ξανά. Μέχρι που δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο. Το σώμα της "της έλεγε" πως ως εδώ ήταν αρκετό. Έβαλε ενα αγαπημένο της κομμάτι να παίζει και απλώθηκε ολόκληρη στο πάτωμα για να χαλαρώσει. Αν μπορούσε, εκεί μέσα θα περνούσε όλη της τη μέρα. Αν γινόταν κατανοητή, μόνο μέσω αυτού θα εκφραζόταν. Αν είχε τη δυνατότητα, μόνο αυτό θα έκανε. Τίποτα άλλο. Θα χόρευε. Συνέχεια θα χόρευε. Και θα της ήταν αρκετό. Όχι μόνο αρκετό, ιδανικό θα ήταν να κάνει μονίμως αυτό που λατρεύει...

“The body says what words cannot.”

 

(Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να λατρεύεις ένα μουσικό κομμάτι και να μπορείς να το χορεύεις, εκφράζοντας έτσι όλα αυτά που δεν μπορείς να πεις με λόγια. Όλα αυτά για τα οποία οι λέξεις δεν είναι αρκετές...)

Απόψε...

Αύριο θα σταθώ στα πόδια μου
και θα νικήσω τους εχθρούς μου.
Θα κοιτάξω κατάματα τα θέλω μου
και θα πολεμήσω τους φόβους μου.
Θα αφήσω πίσω τα πρέπει μου
και θα στρώσω μονοπάτι ολόφρεσκο.
Θα αντικαταστήσω το σκοτάδι με φως,
θα πλημμυρίσω με θάλασσα τις στιγμές μου.
Θα βάλω χρώμα στις εικόνες μου
και μουσική στα βήματα μου.
Αύριο θα είμαι καινούρια εγώ,
θα απλωθώ σαν πέπλο
στο απέραντο και το αιώνιο του κόσμου ετούτου.
Απόψε, όμως, άφησε με για λίγο ακόμη
στη θλίψη και στη μοναξιά μου.
Άσε με να χαθώ στον κόσμο το δικό μου
και να σκορπιστώ στα λάθη μου.
Να γιορτάσω τη λήθη μου
και να ασπαστώ τη μελαγχολία μου.
Απόψε, άσε με να βυθιστώ στης ψυχής μου την άβυσσο,
να αγκαλιάσω τον χαμένο εαυτό μου.
Σαν παιδάκι μικρό που έχασε τον δρόμο για το σπίτι.
Απόψε, θα με βρω κάπου εκεί..
Κάπου εκεί θα με βρεις κι εσύ αν με ψάξεις...