Πάτησε το γκάζι λίγο παραπάνω κι άνοιξε το παράθυρο. Ήθελε να νιώθει τον αέρα στο πρόσωπο της καθώς οδηγούσε. Η μουσική που ακουγόταν, από το cd που είχε βάλει να παίζει, εισχωρούσε στις σκέψεις της και γαλήνευε κάπως το νου της. Το βλέμμα της στο δρόμο, κι όμως εικόνες διαφορετικές περνούσαν μπροστά από τα μάτια της. Αναρωτιόταν πώς μπορούσε το μυαλό της να είναι τόσο φορτωμένο. Μεγάλο το βάρος. Τόσα γεγονότα, τόσα θέματα άλυτα. Κι όμως ένα μόνο επικρατούσε τις τελευταίες μέρες και επισκίαζε όλα τα υπόλοιπα..
Οδηγούσε πια κατά μήκος της παραλιακής και άφηνε τη μυρωδιά της θάλασσας να γεμίσει το αυτοκίνητο. Προσπαθούσε μέρες τώρα να συνειδητοποιήσει, απλώς να συνειδητοποιήσει. Όχι να καταλάβει, ούτε καν να εξηγήσει, γιατί είχε πλέον δεχτεί ότι δεν μπορούσε να δώσει εξηγήσεις στον εαυτό της. Μόνο να συνηδειτοποιήσει πάλευε..
Έφτασε στην παραλία της, στο αγαπημένο της μέρος. Έσβησε τη μηχανή, άφησε τη μουσική να παίζει και κατέβασε την πλάτη από τη θέση της. Κι έπειτα άφησε το βλέμμα της να χαθεί μέσα στη θάλασσα. Και την εικόνα του να πλημμυρίσει το μυαλό της... Σαν να τον είχε μπροστά της για λίγο, να της χαμογελάει.. Έστω για λίγο, πριν φύγει και τον χάσει μια για πάντα..
Κι έτσι όπως έπλαθε τη μορφή του, γνώριμοι στίχοι έφταναν στ' αυτιά της...
"I found a reason for me
to change who I used to be,
a reason to start over new
and the reason is you.
I found a reason to show
a side of me you didn't know,
a reason for all that I do
and the reason is you.."
Η αρχή, λίγο πριν το τέλος...
Νοσταλγία, χαρά, λύπη, ευγνωμοσύνη...
Μια ευχή μόνο. Να 'ναι καλά, όπου κι αν βρεθεί. Πόσο την άλλαξε αλήθεια! Το κατάλαβε άραγε ποτέ;..
Για όλες τις πλευρές της που απελευθέρωσε, καλές ή κακές, τον ευχαριστούσε. Γιατί ήταν πλέον κτήμα της. Σε κάθε κομμάτι του που εκούσια μπροστά της εναπόθεσε, ένα δικό της χρωστούσε την ύπαρξη του. Για κάθε χαμόγελο και κάθε πληγή, για κάθε αγκαλιά και κάθε δάκρυ, για κάθε βλέμμα και κάθε λέξη. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμη θα τον κρατούσε πάντα βαθιά μέσα της.. Ήταν κομμάτι άλλωστε που είχε ριζώσει πλέον στη θύμηση της, στην καρδιά και στη ψυχή...
Και σ' αυτή τη σκέψη ήρθε ένας ακόμη στίχος να προσθέσει ένα ακόμη χαμόγελο στο πρόσωπο της, ένα αντίο...
"I don't believe that anybody feels the way I do about you now..."
6 σχόλια:
πόσο δύσκολο είναι να χαμογελάς μπροστά στο αντίο.. αλλά και πόσο δυνατό, πόσο όμορφο!
Φιλί Διαμαντένιο!
Πόσο δύσκολο πράγματι...
Όταν δεν έχεις επιλογή όμως;
Καμία επιλογή παρά να κρατήσεις μέσα σου φυλαχτό τα όσα έζησες, τα όσα πήρες και έδωσες, τα όσα ποτέ δεν θα ξεχάσεις και να θες...
Φιλιά..
ένα γλυκό αντίο ...θέλει μεγάλη τόλμη..
Όταν δεν υπάρχουν επιλογές ζεις με το μέσα σου..
κι αυτό δεν είναι δύσκολο .. είναι ένας άλλος τρόπος απλά
σε φιλώ
Θα συμφωνήσω και με τους δύο..
Θέλει τόλμη για να μην γίνει το αντίο πικρό..
Κι όταν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, ένας από τους τρόπους να το αντιμετωπίσεις είναι αυτός ακριβώς, να ζεις με το μέσα σου. Με τις στιγμές που σε χάραξαν και με τις θύμισες που πάντα θα ζουν στην καρδιά σου..
Την καλημέρα μου..
κράτα τις πιο όμορφες στιγμές βαθιά μέσα σου.... και μέσα από αυτές κάποια στιγμή θα γεννηθεί κάτι άλλο πιο όμορφο.... πιο γεμάτο... !!!
Πάντα ένα αντίο κοστίζει πολύ...αλλά τι δεν κοστίζει πια στη ζωή... ακόμα και ο ίδιος μας ο Εαυτός μας κοστίζει... η λέξη κοστίζει την εννοώ με την έννοια της Αξίας... δλδ Αξίζει λοιπόν τα πάντα να τα κρατάμε με΄σα μας ακόμα και εκείνα τα αντίο που μπορεί να μη θέλουμε να πούμε από τα βάθη της καρδιά μας αλλά ίσως κάποιες καταστάσεις να μας κάνουν να πρέπει (τη μισώ αυτή τη λέξη) να το πούμε....
Καληνύχτα...
Δημοσίευση σχολίου