Λίγο πριν φύγεις.. σε φέρνω πάλι στο μυαλό μου...

Μ' ένα μπουκάλι...

... Έτσι σε φέρνω στο μυαλό μου ώρες ώρες τον τελευταίο καιρό. Μ' ένα μπουκάλι στο χέρι και με το βλέμμα σου στον πάτο του, να ψάχνεις απαντήσεις. Κι αναρωτιέμαι, βρήκες ποτέ καμία;
Τυλιγμένος στην αγκαλιά της μοναξιάς και στη δύνη του ελεύθερου. Με μειωμένες αντιστάσεις, με τη γλώσσα πιο λυμένη απ' ότι συνήθως (φαντάσου!), με το νου πηγμένο από τις σκέψεις και πνιγμένο απ' το ποτό. Βυθίζεσαι σε έναν ατέρμονο κύκλο χάους, στον οποίο με το ζόρι σε έριξαν κι εσύ εκούσια άλλοτε του γυρνάς την πλάτη κοροϊδευτικά κι άλλοτε πάλι τον αφήνεις να σε καταβροχθίσει. Το πρόσωπο στραμμένο στο ταβάνι, αιώνιος παρατηρητής, τα χείλη κάτι σιγοτραγουδάνε, το μυαλό πετάει σε σκέψεις. Μακάριες στιγμές...
Ώσπου να έρθουν οι άλλες, οι σκληρές. Που το ποτό δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Κι έρχεται το ξέσπασμα. Και κλαις, και φωνάζεις, και βρίζεις, κι αναρωτιέσαι.. μυριάδες τα γιατί. Ρουφάς αέρα κι ακόμη και το οξυγόνο σε πνίγει. Άτιμες τούτες οι νυχτιές...
Ίσως όμως εκείνες τις ώρες, να βρεθεί δίπλα σου ένα χέρι, ένα πρόσωπο, μια αγκαλιά, να σε τραβήξει λίγο προς το φως. Ή έστω να βυθιστεί για λίγο μαζί σου στο σκοτάδι, έτσι.. για παρηγοριά. Ίσως πάλι όχι. Γιατί για ακόμη μια φορά θα έχεις προτιμήσει τη μοναξιά σου, για λόγους που ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω. Και τότε οι σκέψεις γίνονται σκιές, που όλο και μεγαλώνουν και σκαρφαλώνουν στους τοίχους και γεμίζουν το δωμάτιο. Ασφυκτικές οι παρουσίες/απουσίες και η ατμόσφαιρα αποπνικτική.
Ξέρω, σου αρέσει η μοναξιά σου γι' αυτό και την επιλέγεις άλλωστε. Σωστά;... Ή μήπως μοιάζει εύκολη κάποιες στιγμές; Λίγο πιο ανώδυνη ίσως...
Κι αυτό το μπουκάλι, δε λέει να αδειάσει... Ή μήπως απλά έχεις χάσει το μέτρημα κι έχεις μεθύσει απ' τις στιγμές σου;...
Και μάλλον, άκουσε με, σε λάθος πάτο ψάχνεις...

Χαλάλι σου...

Το χειρότερο, να θες με όλη σου τη ψυχή να βοηθήσεις και να στέκεις τελείως ανίκανος.
Λένε πως έστω και μια λέξη, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά, έστω μια παρουσία, βοηθάνε πολύ. Και το πιστεύω. Τι γίνεται όμως όταν τα γεγονότα είναι τέτοια που απαιτούν πράξεις; Πράξεις που δεν είναι στο χέρι σου και ποτέ δε θα 'ναι. Κινήσεις που δεν μπορούν να γίνουν από σένα. Καταστάσεις που σε ξεπερνούν και σου δείχνουν πόσο μικρός είσαι στ' αλήθεια...
Κι η αλήθεια είναι πως εύχεσαι να μπορούσες να γυρίσεις όλο τον κόσμο ανάποδα, να ανατρέψεις τα πάντα και να αφήσεις το τίποτα, μόνο και μόνο για να καταφέρεις να αδειάσεις το μυαλό του απ' τα επώδυνα και τα άσχημα. Μόνο και μόνο για να βρει λίγη γαλήνη...
Απ' την πρώτη στιγμή που σε "γνώρισα", που σε έμαθα, αυτό επιθυμούσα πάντα. Να μπορούσα να αλλάξω τα πράγματα. Να μην είχε φύγει, κάνοντας σε να πονέσεις τόσο. Να γίνονταν οι ανηφόρες κατηφόρες. Να 'ταν η βροχή απόλαυση κι όχι διαφυγη. Να μπορούσα να αλλάξω τη ζωή σου, να γίνει πιο βατή, πιο "κοινή". Με όποιο τίμημα...
Το πρώτο, το δυσβάσταχτο, δεν θα με είχες "γνωρίσει" ποτέ. Έστω... Ίσως και να ήσουν "άλλος". Λογικό, άλλα βιώματα, άλλες εμπειρίες.. Θα ήσουν όμως πιο ήρεμος; Ακόμη κι αν ήσουν λιγότερο αντισυμβατικός. Αν ναι, χαλάλι...
Χαλάλι οι στιγμές που μου χάρισες, τα λόγια που ανταλλάξαμε, το βλέμμα σου που είδε πιο βαθιά από τον καθένα.
Χαλάλι το πόσο ολοκληρωτικά επέδρασες πάνω μου και το πόσο συνέβαλλες στην αλλαγή μου, τη διαμόρφωση μου, την ύπαρξη μου. Χαλάλι σου...

(Ανάξια θα στεκόμουν απέναντι σου.. σαν φίλη, σαν άνθρωπος, σαν κομμάτι σου, αν δεν τα επιθυμούσα όλα αυτά. Ανάξια και λίγη...)