Rising...

Λιγοστό το φως που ξεγλιστρά από το παράθυρο..
μπαίνει να κρυφτεί, να ξεκουραστεί από τη βουή του δρόμου. 
Μετρημένες και οι ρωγμές στον τοίχο απέναντι..
σημάδια αφημένα από σκέψεις που ξεπέρασαν φωνή και λογική. 
Με εικόνες θολές και αναπολήσεις μελαγχολικές, 
ο νους ταξιδεύει και χάνεται. 
Τον απορροφά η σιωπηλή ένταση της νύχτας. 
Τον αναλώνει η ήρεμη θλίψη που τριγυρίζει στο σκοτάδι. 
Τα όνειρα συντροφεύουν τις ξοδεμένες αγκαλιές. 
Τα χέρια ζητούν αγγίγματα και το σώμα ψάχνει χάδια.
Γαλήνη το μυαλό και συγκίνηση η ψυχή. 
Και κάπου εκεί το φως το λιγοστό ξεφεύγει,  για να σμίξει με τα παιχνιδίσματα του πρωινού. 
Ξημέρωσε...

Σωσίβιο...

Κι εσύ μου ζητάς να σε σώσω.

Από τι; Από ποιον;

Βρήκες και άνθρωπο να προσφέρει σωτηρία.

Καλά καλά δεν μπορώ να σώσω τον εαυτό μου.

Αντί να αναζητάς σωτήρες και σανίδες,

γιατί δεν προσπαθείς να αγαπήσεις;

Να νιώσεις, να αφουγκραστείς, να γευτείς,

να σεβαστείς, να δεχτείς;

Πρώτα απ' όλα τον εαυτό σου.

Έπειτα κάποιον άλλον, και κάποιον άλλον...

Έτσι δεν θα χρειάζεσαι πια σωτηρία,

δεν θα έχεις ανάγκη από σωσίβια και φιλιά ζωής.

Παρά μόνο από εμπειρίες, από γνωριμίες,

από λάθη, από βαθιά βλέμματα.

Μην τρέχεις μονίμως να σωθείς, κάποια στιγμή

θα κουραστείς και θα παραδοθείς άλλωστε.

Σταμάτα, κοίταξε κατάματα

και αντιμετώπισε ό,τι σε τρώει.

Σώπασε και γίνε αυτό που θες να αντικρίζεις.

Ζητάς να σε σώσω.

Από τι; Από ποιον; Ξέρεις;

Κι εγώ παλεύω ακόμα να με σώσω από μένα...

Μια χούφτα βροχή...

Κατάχαμα στα πόδια μου μπροστά
τα όνειρα μου σκορπισμένα,
τσαλαπατημένες οι μετέωρες ελπίδες.
Μια χούφτα βροχή να ξεπλύνει τις θύμησες,
να ελαφρύνει το βάρος της σκέψης,
να κυλήσει και να χυθεί κάπου στη θάλασσα
παρέα με κάτι ξεχασμένα λόγια.
Ανάσες που μοιάζουν κλεμμένες,
σε ένα τσουβάλι δεμένο ασφυκτιούν,
λίγο ακόμη πριν το τέλος.
Η καρδιά κουνάει το μαντήλι
στη ξεχασμένη τους ζωντάνια.
Κάνει να φύγει, να τρέξει,
να κρυφτεί στο απλό, το εύκολο και το αβίαστο.
Μα η αλήθεια της βρίσκεται εκεί,
της κλείνει το μάτι, την παίρνει από το χέρι.
Αφού ξέρει, την έχει μάθει τώρα πια...
Και να θέλω, δεν μπορώ να μου κρυφτώ...

Περάσματα...

Πέρασε... πόσος καιρός αλήθεια; Έχω χάσει λίγο την αίσθηση του χρόνου. Κατ' επιλογή μάλλον... Προτιμώ να κρατάω μια απόσταση, να έχω μια πιο παγωμένη σχέση μαζί του από το να αισθάνομαι κάθε στιγμή κάθε ένα λεπτό που περνάει χωρίς εσένα. Οι εικόνες έχουν αλλάξει χρώματα, ο ήλιος έχει αλλάξει φως, η νύχτα έχει αλλάξει αρώματα... Σε ψάχνω σε τραγούδια που σε θυμίζουν κι είναι τόσα πολλά. Σε αναζητώ σε μέρη που σε φέρνουν στο μυαλό κι έχω αρκετά. Σε γυρεύω σε σημεία αναφοράς που έχουν κάτι από εσένα... μακάρι να ήταν πιο λίγα. Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι το βλέμμα σου. Αφήνω το νου μου ελεύθερο και φαντάζομαι το φιλί σου. Κουλουριάζομαι και σκέφτομαι την αγκαλιά σου. Σε έχω απέναντι μου να με κοιτάζεις, να με χαϊδεύεις και να μου λες "Σ' αγαπάω"... και προσπαθώ τόσο πολύ να κρατήσω την εικόνα ζωντανή για λίγο ακόμα...
Πέρασε... πόσος καιρός αλήθεια; Κι όμως είσαι ακόμη μέσα μου, θύμηση, ολοζώντανη...
Απλώνω το χέρι και...

Occupied brain... 24/7...

You 've got me wrapped around your finger,

torn me into million pieces,

thrown inside your abyss.

You keep my mind occupied

and my thoughts drawn to thee

24/7, 24 hours a day, 7 days a week,

4 weeks of tears and a month of weep.

I lay down, looking up to your eyes,

looking down to your true.

I embrace your lie

and I sit beside you.

Cuddling with your poison,

'cause everything about you is pure poison my love.

Your look, your touch, your kiss,

your words, your breath,

all out of reach.

Inspired, blessed and damned.

Lost in the depths of your souls' horizon.

Brain occupied... only by you...

only for you... as far as it goes...

Σου τηλεφωνώ...

Σου τηλεφωνώ ασθμαίνοντας,
οι χαμένες μου ελπίδες αιωρούνται,
κρέμονται από μια κλωστούλα τόση δα.
Σου τηλεφωνώ,
και τρέμω στην ιδέα πως θα σηκώσεις το τηλέφωνο..
και ανατριχιάζω στη σκέψη πως δεν θα απαντήσεις.
Σου τηλεφωνώ, κι όσο περιμένω στη γραμμή
κλείνω τα μάτια και σε φέρνω εμπρός μου.
Με το ένα χέρι κρατώ το ακουστικό,
με το άλλο χαϊδεύω απαλά το πρόσωπο σου.
Νιώθω τη ζεστασιά του κορμιού σου,
εκεί, μέσα στην παλάμη μου,
μυρίζω το άρωμα που αφήνουν τα μαλλιά σου..
μόνο αν ξέρεις να το ξεχωρίσεις.
Σου τηλεφωνώ και βρίσκομαι δίπλα σου
στην άκρη του κρεβατιού,
σε κοιτάζω να κοιμάσαι.
Σου τηλεφωνώ,
και η ανάσα σου ακουμπάει στο λαιμό μου,
τόσο γνώριμα και αχόρταγα.
Σου τηλεφωνώ... μα η γραμμή νεκρώνει,
νεκρώνει κι η ελπίδα μου...
Και στα άστρα αφήνω μια χαμένη καληνύχτα...

-Αποδέσμευση-

Επιχειρώντας salto mortale επιβεβλημένο. Ανάσα βαθιά και βουτιά στο κενό. Εύκολο εν μέρη, αφού το κενό κατοικεί παντού πλέον. Παύση ονειροπολήσεων, φαντασιώσεων και ελπίδων για ένα αύριο που δεν θα σιμώσει στο κατώφλι. Παύση πυρών, γιατί πόλεμος υπάρχει εκεί που υπάρχει έρωτας. Και ο έρωτας αγνοείται σε ετούτο το παράλογο υπόγειο. Παραδίνεται η επιθυμία στην αέναη καλοντυμένη άρνηση που θρυμματίζει κόκαλα. Η αλήθεια μου πετάει τη φορεσιά του πρέποντος και στέκει γυμνή, να χάσκει εκεί, εμπρός στο ανέγγιχτο. Σε αυτό που πήρες πίσω, σε ό,τι επέστρεψες. Και στο είχα πει, δεν γίνονται δεκτές οι επιστροφές... ή μήπως δεν στο είπα;... 
Το ταμείο θα παραμείνει κλειστό για την ώρα. Θέλει χρόνο η διαχείριση εγκαταλελειμμένων ονείρων. Θέλει δουλειά ο επαναπροσδιορισμός σκέψης, συναισθήματος και λοιπών βασικών και μη λειτουργιών.
Θα σε απαλλάξω από το βάρος της αφελούς επιμονής. Θα καταπιώ αμάσητα όλα τα βλέμματα σου, να πονέσει ως τα μύχια. Με απαράμιλλη ευσέβεια θα παρακολουθώ καθώς θα κόβεις τα δεσμά μας, αυτά που μας ενώνουν. Γιατί τα άλλα έχουν αποδειχτεί ανθεκτικά, δεν καταλαβαίνουν ούτε από σένα ούτε από μένα.
Μέχρι εκεί θα δείξω δύναμη και σθένος.
Άσε με τώρα να κλέψω λίγο φως απ' το φεγγίτη.. και να κοιτάζω απ' το υπόγειο την πεταλούδα που παλεύει σε άνεμο κόντρα.. λίγο πριν το πετσόκομμα...

Να με θυμάσαι...

Οι μνήμες χάνονται στο πέρασμα του χρόνου
και κυλάνε,
ποτάμια οι στιγμές που ρέουν, γίνονται λήθη
και περνάνε.
Φυτεύω λέξεις, σκέψεις και όνειρα
που τη ψυχή γεμίζουν
και ξαγρυπνώ με τις ματιές
που το μετά ορίζουν.
Με ένα χάδι, ένα φιλί, μια λέξη μόνο
που δύναμη έχει και ριζώνει.
Με μια ανάσα αιθέρια, μια αγκαλιά
κι ένα λεπτό που δεν τελειώνει.
Στέκω βουβός καημός, στερνός λυγμός,
κοιτώ απλά το πριν που χάνεται.
Χαμογελάω στο μετά, με κόπο τόσο
που μόνο η καρδιά αισθάνεται.
Απλώνω το χέρι να προλάβω,
να αλλάξω το φινάλε έστω αργά.
Μα το ποτάμι κυλάει και κυλάει και κυλάει
κι εγώ είμαι εδώ
και στα είπα όλα,
στα είπα τώρα.
Ώρα λοιπόν να σβήσω το άστρο μας,
κάπου μακριά...
Να με θυμάσαι...

"Απόψε κράτα με απ' το σπασμένο μου φτερό, στον τελευταίο μας χορό"...

Λένε πως ο χρόνος λειτουργεί σαν γιατρικό και επουλώνει, είτε το θέλεις είτε όχι, είτε το πιστεύεις είτε όχι.
Λένε πως όσο πιο μακρινές οι στιγμές και οι αναμνήσεις, τόσο πιο ανάλαφρη και ανώδυνη η θύμιση.
Λένε και κάτι πιο σκληρό... Όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε.
Το μόνο που κανείς, τόσο έξυπνα, δεν αναφέρει είναι η διαδρομή. Είναι το πώς φτάνεις στο πέρασμα του χρόνου, στην ώρα που όσα έχουν τελειώσει έχουν περάσει κιόλας.
Πώς γεμίζει το κενό που έχει ανοίξει μέσα σου... ή πώς χάνεται, πώς αποχωρίζεσαι αυτό το κομμάτι σου που έμεινε κενό.
...Το μυαλό λειτουργεί πολύ παράξενα, σχεδόν προστατευτικά για την καρδιά και τη ψυχή πολλές φορές. Θα θολώσει τη μνήμη.. Θα σβήσει τη μυρωδιά την τόσο γνώριμη, την αίσθηση που αφήνει το άγγιγμα, το φιλί, την ανάγκη για την αγκαλιά... Έως τότε...
Άραγε μέσα από τις πιο άγριες στιγμές μας εμφανίζονται οι πιο μεγάλες δειλίες μας;
Άραγε είναι τόσο εύκολο να χαθείς και να μη μπορείς να βρεις το δρόμο σου;
Άραγε είναι τόσο κοινότυπο οι σκέψεις σου να ταξιδεύουν συνεχώς και να γυρίζουν σε όσα προσπαθείς να μη φέρνεις στο μυαλό σου;
Και απλά να κάνεις υπομονή, γιατί κάποια στιγμή ο χρόνος θα διορθώσει τα πάντα... ή σχεδόν τα πάντα...
Και αλήθεια, πώς μπορείς να πιστεύεις ότι το εγώ σου δεν είναι αρκετό, όταν ό,τι είσαι είναι απλώς υπέρογκο και θαυμάσιο;...

07.06.2013