Γδύσου...

Να γδυθώ μου ζητούσες επίμονα, μα δεν τολμούσα. Με τρόμο σκεφτόμουν πως θα τα δεις όλα, κι ας είναι λιγοστό το φως. Θα λάμψουν οι αμυχές στο σκοτάδι, θα πάρουν μορφή τα ξεχασμένα γδαρσίματα. Δεν ήθελα να σου φανερώσω τις πληγές μου. Φοβόμουν. Όταν απογυμνώνονται τα εσώτερα, γίνονται ποτάμι, χείμαρρος, και δεν υπάρχει γυρισμός.
Είπα να σου εξηγήσω, να τα βάλω σε μια σειρά, να σου τα παρουσιάσω με λέξεις, μήπως και γίνουν πιο εύπεπτα, μήπως τρόμαζε λιγότερο η σκέψη της απογύμνωσης. Πάλευα, πόσο πάλευα. Άνοιγα το στόμα, ανέπνεα βαθιά, έκανα να αρθρώσω αλλά πνίγονταν οι πόνοι και φάνταζα αλήθεια τόσο γελοία.
Όχι, παρεξήγησες, δεν ήταν δειλία. Αλλά να, δεν είχα μάθει να γδύνομαι. Μόνη μου, κατ' επιλογή. Είχα συνηθίσει να με παρασύρουν και ύπουλα να απομακρύνουν τη φορεσιά μου. Άλλοτε να μου την ξεσκίζουν βίαια και χωρίς οίκτο. Όμως όχι αυτό, αυτό δεν ήταν βήμα να γίνει έτσι εύκολα. Ήταν salto mortale κανονικό, απ' αυτά που σου τρυπάνε και μυαλό και ψυχή και ξεχνάς να αναπνεύσεις.
Είχες σταθεί εκεί απέναντι, περίμενες υπομονετικά και ανυπόμονα. Δύο μάτια έχουν μεγαλύτερη δύναμη απ' όση αντέχεται πολλές φορές. Εκεί κι εγώ, κοκκαλωμένη. Η εξουσία του χρόνου αμείλικτη, ποτέ δεν υπολογίζει τα θέλω και την αδυναμία.
- Γδύσου.
- Ντρεπομαι.
- Ποιον;
- Εμένα.
Δεν θέλω να με δω, φοβάμαι να με δω. Γιατί θα μου φανερώσω όλα όσα μου κρύβω.

Κακές συνήθειες...

Έπιασε αέρας και μια ψύχρα απλώθηκε στο πρωινό. Παράξενο, τέτοια εποχή. Στο μπαλκόνι με καφέ και τσιγάρο σκεφτόταν την τραγική ειρωνία της κατάστασης, το αλλόκοτο συνταίριασμα του καιρού με το χάος στις σκέψεις της. Τράβηξε μια καλή ρουφηξιά και άφησε τον καπνό να θολώσει για λίγο το νου, για λίγο μόνο. Έκλεισε τα μάτια και έφερε εμπρός της τη θάλασσα, ταξίδεψε μέσα στο μπλε και στον μελωδικό χορό των κυμάτων. Κι έπειτα πέρασε σε κάθε είδους λογισμούς, συλλογισμούς αναλογισμούς απολογισμούς... δες παιχνίδια που σκαρώνουν οι λέξεις καμιά φορά.
Λιγοψυχία, αδυναμία χαρακτήρα ή ένα ακόμη ανθρώπινο στάδιο; Τα έβαζε με την πάρτη της, προσπαθώντας να καταλήξει στο αν είχε το δικαίωμα μιας τέτοιας αντιμετώπισης ή αν ήταν ένα παραιτημένο μικρό ανθρωπάκι. Έφταιγε αυτή η ηλίθια ανάγκη και απαίτηση τελειότητας στην οποία είχε υποβάλλει τον εαυτό της, ή τελικά την χαρακτήριζε μια αλλοπρόσαλλη υπερβολή σε όλα που την έκανε να μοιάζει γελοία; Ήταν όντως θεμιτό και "φυσιολογικό" να αφήνεται σε τέτοιες σκέψεις και συναισθήματα, ή απλώς θυματοποιούσε το άτομο της;
Κάπως έτσι τελείωσε το τσιγάρο, κάπως έτσι φουρτούνιασε και η θάλασσα. Έπιασε να στρίψει το επόμενο, ενώ με βαθιές ανάσες βάλθηκε να ημερέψει πάλι το κύμα.
Μια γουλιά καφέ και μια καλή ρουφηξιά απ' το τσιγάρο.
Κακές οι συνήθειες, αυτό όμως το πρωινό ήταν δικό της... 

Rising...

Λιγοστό το φως που ξεγλιστρά από το παράθυρο..
μπαίνει να κρυφτεί, να ξεκουραστεί από τη βουή του δρόμου. 
Μετρημένες και οι ρωγμές στον τοίχο απέναντι..
σημάδια αφημένα από σκέψεις που ξεπέρασαν φωνή και λογική. 
Με εικόνες θολές και αναπολήσεις μελαγχολικές, 
ο νους ταξιδεύει και χάνεται. 
Τον απορροφά η σιωπηλή ένταση της νύχτας. 
Τον αναλώνει η ήρεμη θλίψη που τριγυρίζει στο σκοτάδι. 
Τα όνειρα συντροφεύουν τις ξοδεμένες αγκαλιές. 
Τα χέρια ζητούν αγγίγματα και το σώμα ψάχνει χάδια.
Γαλήνη το μυαλό και συγκίνηση η ψυχή. 
Και κάπου εκεί το φως το λιγοστό ξεφεύγει,  για να σμίξει με τα παιχνιδίσματα του πρωινού. 
Ξημέρωσε...

Σωσίβιο...

Κι εσύ μου ζητάς να σε σώσω.

Από τι; Από ποιον;

Βρήκες και άνθρωπο να προσφέρει σωτηρία.

Καλά καλά δεν μπορώ να σώσω τον εαυτό μου.

Αντί να αναζητάς σωτήρες και σανίδες,

γιατί δεν προσπαθείς να αγαπήσεις;

Να νιώσεις, να αφουγκραστείς, να γευτείς,

να σεβαστείς, να δεχτείς;

Πρώτα απ' όλα τον εαυτό σου.

Έπειτα κάποιον άλλον, και κάποιον άλλον...

Έτσι δεν θα χρειάζεσαι πια σωτηρία,

δεν θα έχεις ανάγκη από σωσίβια και φιλιά ζωής.

Παρά μόνο από εμπειρίες, από γνωριμίες,

από λάθη, από βαθιά βλέμματα.

Μην τρέχεις μονίμως να σωθείς, κάποια στιγμή

θα κουραστείς και θα παραδοθείς άλλωστε.

Σταμάτα, κοίταξε κατάματα

και αντιμετώπισε ό,τι σε τρώει.

Σώπασε και γίνε αυτό που θες να αντικρίζεις.

Ζητάς να σε σώσω.

Από τι; Από ποιον; Ξέρεις;

Κι εγώ παλεύω ακόμα να με σώσω από μένα...

Μια χούφτα βροχή...

Κατάχαμα στα πόδια μου μπροστά
τα όνειρα μου σκορπισμένα,
τσαλαπατημένες οι μετέωρες ελπίδες.
Μια χούφτα βροχή να ξεπλύνει τις θύμησες,
να ελαφρύνει το βάρος της σκέψης,
να κυλήσει και να χυθεί κάπου στη θάλασσα
παρέα με κάτι ξεχασμένα λόγια.
Ανάσες που μοιάζουν κλεμμένες,
σε ένα τσουβάλι δεμένο ασφυκτιούν,
λίγο ακόμη πριν το τέλος.
Η καρδιά κουνάει το μαντήλι
στη ξεχασμένη τους ζωντάνια.
Κάνει να φύγει, να τρέξει,
να κρυφτεί στο απλό, το εύκολο και το αβίαστο.
Μα η αλήθεια της βρίσκεται εκεί,
της κλείνει το μάτι, την παίρνει από το χέρι.
Αφού ξέρει, την έχει μάθει τώρα πια...
Και να θέλω, δεν μπορώ να μου κρυφτώ...

Περάσματα...

Πέρασε... πόσος καιρός αλήθεια; Έχω χάσει λίγο την αίσθηση του χρόνου. Κατ' επιλογή μάλλον... Προτιμώ να κρατάω μια απόσταση, να έχω μια πιο παγωμένη σχέση μαζί του από το να αισθάνομαι κάθε στιγμή κάθε ένα λεπτό που περνάει χωρίς εσένα. Οι εικόνες έχουν αλλάξει χρώματα, ο ήλιος έχει αλλάξει φως, η νύχτα έχει αλλάξει αρώματα... Σε ψάχνω σε τραγούδια που σε θυμίζουν κι είναι τόσα πολλά. Σε αναζητώ σε μέρη που σε φέρνουν στο μυαλό κι έχω αρκετά. Σε γυρεύω σε σημεία αναφοράς που έχουν κάτι από εσένα... μακάρι να ήταν πιο λίγα. Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι το βλέμμα σου. Αφήνω το νου μου ελεύθερο και φαντάζομαι το φιλί σου. Κουλουριάζομαι και σκέφτομαι την αγκαλιά σου. Σε έχω απέναντι μου να με κοιτάζεις, να με χαϊδεύεις και να μου λες "Σ' αγαπάω"... και προσπαθώ τόσο πολύ να κρατήσω την εικόνα ζωντανή για λίγο ακόμα...
Πέρασε... πόσος καιρός αλήθεια; Κι όμως είσαι ακόμη μέσα μου, θύμηση, ολοζώντανη...
Απλώνω το χέρι και...

Occupied brain... 24/7...

You 've got me wrapped around your finger,

torn me into million pieces,

thrown inside your abyss.

You keep my mind occupied

and my thoughts drawn to thee

24/7, 24 hours a day, 7 days a week,

4 weeks of tears and a month of weep.

I lay down, looking up to your eyes,

looking down to your true.

I embrace your lie

and I sit beside you.

Cuddling with your poison,

'cause everything about you is pure poison my love.

Your look, your touch, your kiss,

your words, your breath,

all out of reach.

Inspired, blessed and damned.

Lost in the depths of your souls' horizon.

Brain occupied... only by you...

only for you... as far as it goes...

Σου τηλεφωνώ...

Σου τηλεφωνώ ασθμαίνοντας,
οι χαμένες μου ελπίδες αιωρούνται,
κρέμονται από μια κλωστούλα τόση δα.
Σου τηλεφωνώ,
και τρέμω στην ιδέα πως θα σηκώσεις το τηλέφωνο..
και ανατριχιάζω στη σκέψη πως δεν θα απαντήσεις.
Σου τηλεφωνώ, κι όσο περιμένω στη γραμμή
κλείνω τα μάτια και σε φέρνω εμπρός μου.
Με το ένα χέρι κρατώ το ακουστικό,
με το άλλο χαϊδεύω απαλά το πρόσωπο σου.
Νιώθω τη ζεστασιά του κορμιού σου,
εκεί, μέσα στην παλάμη μου,
μυρίζω το άρωμα που αφήνουν τα μαλλιά σου..
μόνο αν ξέρεις να το ξεχωρίσεις.
Σου τηλεφωνώ και βρίσκομαι δίπλα σου
στην άκρη του κρεβατιού,
σε κοιτάζω να κοιμάσαι.
Σου τηλεφωνώ,
και η ανάσα σου ακουμπάει στο λαιμό μου,
τόσο γνώριμα και αχόρταγα.
Σου τηλεφωνώ... μα η γραμμή νεκρώνει,
νεκρώνει κι η ελπίδα μου...
Και στα άστρα αφήνω μια χαμένη καληνύχτα...

-Αποδέσμευση-

Επιχειρώντας salto mortale επιβεβλημένο. Ανάσα βαθιά και βουτιά στο κενό. Εύκολο εν μέρη, αφού το κενό κατοικεί παντού πλέον. Παύση ονειροπολήσεων, φαντασιώσεων και ελπίδων για ένα αύριο που δεν θα σιμώσει στο κατώφλι. Παύση πυρών, γιατί πόλεμος υπάρχει εκεί που υπάρχει έρωτας. Και ο έρωτας αγνοείται σε ετούτο το παράλογο υπόγειο. Παραδίνεται η επιθυμία στην αέναη καλοντυμένη άρνηση που θρυμματίζει κόκαλα. Η αλήθεια μου πετάει τη φορεσιά του πρέποντος και στέκει γυμνή, να χάσκει εκεί, εμπρός στο ανέγγιχτο. Σε αυτό που πήρες πίσω, σε ό,τι επέστρεψες. Και στο είχα πει, δεν γίνονται δεκτές οι επιστροφές... ή μήπως δεν στο είπα;... 
Το ταμείο θα παραμείνει κλειστό για την ώρα. Θέλει χρόνο η διαχείριση εγκαταλελειμμένων ονείρων. Θέλει δουλειά ο επαναπροσδιορισμός σκέψης, συναισθήματος και λοιπών βασικών και μη λειτουργιών.
Θα σε απαλλάξω από το βάρος της αφελούς επιμονής. Θα καταπιώ αμάσητα όλα τα βλέμματα σου, να πονέσει ως τα μύχια. Με απαράμιλλη ευσέβεια θα παρακολουθώ καθώς θα κόβεις τα δεσμά μας, αυτά που μας ενώνουν. Γιατί τα άλλα έχουν αποδειχτεί ανθεκτικά, δεν καταλαβαίνουν ούτε από σένα ούτε από μένα.
Μέχρι εκεί θα δείξω δύναμη και σθένος.
Άσε με τώρα να κλέψω λίγο φως απ' το φεγγίτη.. και να κοιτάζω απ' το υπόγειο την πεταλούδα που παλεύει σε άνεμο κόντρα.. λίγο πριν το πετσόκομμα...