Δεν μπορείς να νικήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν μπορείς να πολεμήσεις τους εχθρούς που 'χεις μέσα σου.
Μπορείς να τους αγκαλιάσεις, να τους γνωρίσεις, να τους αγαπήσεις.
Να μάθεις να ζεις με αυτούς και να δέχεσαι τα λάθη τους.
Όχι με βία, αλλά με αγάπη, μόνο έτσι θα καταφέρεις κάποτε να τους εξοντώσεις.
Αγάπησε τη σκοτεινή σου πλευρά, μετράει πιο πολύ από το να αγαπάς το "στιλιζαρισμένο" εγώ σου...

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Αυτοί...

Κι αυτοί που με κοιτούν ειρωνικά
μικροί φαντάζουν και δε νιώθουν όσα νιώθω.
Κι όσοι με κρίνουν έτσι εύκολα κι απλά
στα λάθη τους χαμένοι κι απ' τα πάθη τους δραπέτες.
Όσοι με ψέμμα να με βλάψουν προσπαθούν
τοίχος οίκτου πελώριο υψώνεται εμπρός τους.
Αυτοί που όσα θέλουνε να ζήσουν δεν μπορούν
θύματα ψάχνουν για να κλέψουν μια ανάσα.
Αυτοί, που έχουνε στις αυταπάτες ξεχαστεί
με αισθήματα μικρά και θλιβερά γεμίζουν το κενό τους.
Κι όσοι στην τρέλα του μυαλού έχουν χαθεί
ασήμαντοι πολύ και της ανάσας μου ανάξιοι.
Γιατί έχω τον εαυτό μου να παλέψω
και χρόνο για εκείνους δεν θα κλέψω...

4 σχόλια:

Unknown είπε...

ειδικά αυτοί που κρίνουν είναι παντελώς ανάξιοι για έστω ένα δευτερόλεπτο του χρόνου Σου.

Καλημέρα

Unidentified είπε...

Καλή σου μέρα meggie μου..
Φιλιά..

Ανώνυμος είπε...

μην κρίνεις για να μη κριθείς?
όχι δεν κρίνω και αδιαφορώ αν θα κριθώ...

Unidentified είπε...

Δεν ξέρω κατά πόσο είμαστε ικανοί τελικά να αποφύγουμε το να κρίνουμε έστω και στο ελάχιστο...
Ίσως αυτό που έχει σημασία είναι η θέληση του να μην γινόμαστε κριτές κανενός και η προσπάθεια να μην πέσουμε στην παγίδα των "εύκολων" παρατηρήσεων και συμπερασμάτων..
Και για εκείνους που μας κρίνουν, όσο πιο μακριά καταφέρνουμε να κρατάμε αυτούς και τις "γνώμες" τους τόσο το καλύτερο για εμάς.
Καλή σου νύχτα..