I won't...

"I can be your liar
I can be your bearer of bad news"...

And you can be mine, I know..
and...

"I won't go getting tired of you"...

Και κάπως έτσι φεύγεις. Και πάνε και τα χαμόγελα, και οι όμορφες στιγμές που μένουν, και τα όσα με χαρά θυμάμαι... Γιατί ότι κι αν σκεφτώ, φεύγεις. Κι εγώ μένω εδώ.. Και πονάει η σκέψη του τόσο μακριά και του μόνιμου (;)...

Το νου σου, ε;...

Ένα χαμόγελο κι ένα αντίο...

Πάτησε το γκάζι λίγο παραπάνω κι άνοιξε το παράθυρο. Ήθελε να νιώθει τον αέρα στο πρόσωπο της καθώς οδηγούσε. Η μουσική που ακουγόταν, από το cd που είχε βάλει να παίζει, εισχωρούσε στις σκέψεις της και γαλήνευε κάπως το νου της. Το βλέμμα της στο δρόμο, κι όμως εικόνες διαφορετικές περνούσαν μπροστά από τα μάτια της. Αναρωτιόταν πώς μπορούσε το μυαλό της να είναι τόσο φορτωμένο. Μεγάλο το βάρος. Τόσα γεγονότα, τόσα θέματα άλυτα. Κι όμως ένα μόνο επικρατούσε τις τελευταίες μέρες και επισκίαζε όλα τα υπόλοιπα..

Οδηγούσε πια κατά μήκος της παραλιακής και άφηνε τη μυρωδιά της θάλασσας να γεμίσει το αυτοκίνητο. Προσπαθούσε μέρες τώρα να συνειδητοποιήσει, απλώς να συνειδητοποιήσει. Όχι να καταλάβει, ούτε καν να εξηγήσει, γιατί είχε πλέον δεχτεί ότι δεν μπορούσε να δώσει εξηγήσεις στον εαυτό της. Μόνο να συνηδειτοποιήσει πάλευε..

Έφτασε στην παραλία της, στο αγαπημένο της μέρος. Έσβησε τη μηχανή, άφησε τη μουσική να παίζει και κατέβασε την πλάτη από τη θέση της. Κι έπειτα άφησε το βλέμμα της να χαθεί μέσα στη θάλασσα. Και την εικόνα του να πλημμυρίσει το μυαλό της... Σαν να τον είχε μπροστά της για λίγο, να της χαμογελάει.. Έστω για λίγο, πριν φύγει και τον χάσει μια για πάντα..

Κι έτσι όπως έπλαθε τη μορφή του, γνώριμοι στίχοι έφταναν στ' αυτιά της...

"I found a reason for me

to change who I used to be,

a reason to start over new

and the reason is you.

I found a reason to show

a side of me you didn't know,

a reason for all that I do

and the reason is you.." 

Η αρχή, λίγο πριν το τέλος...

Νοσταλγία, χαρά, λύπη, ευγνωμοσύνη...

Μια ευχή μόνο. Να 'ναι καλά, όπου κι αν βρεθεί. Πόσο την άλλαξε αλήθεια! Το κατάλαβε άραγε ποτέ;..

Για όλες τις πλευρές της που απελευθέρωσε, καλές ή κακές, τον ευχαριστούσε. Γιατί ήταν πλέον κτήμα της. Σε κάθε κομμάτι του που εκούσια μπροστά της εναπόθεσε, ένα δικό της χρωστούσε την ύπαρξη του. Για κάθε χαμόγελο και κάθε πληγή, για κάθε αγκαλιά και κάθε δάκρυ, για κάθε βλέμμα και κάθε λέξη. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμη θα τον κρατούσε πάντα βαθιά μέσα της.. Ήταν κομμάτι άλλωστε που είχε ριζώσει πλέον στη θύμηση της, στην καρδιά και στη ψυχή...

Και σ' αυτή τη σκέψη ήρθε ένας ακόμη στίχος να προσθέσει ένα ακόμη χαμόγελο στο πρόσωπο της, ένα αντίο...

"I don't believe that anybody feels the way I do about you now..."  

Words in my mind and thoughts on my pages...

Trapped inside the chaos of my thoughts, I wander here and there trying to give myself some answers. Irritated by the way things keep turning against me, always pressuring me.
I am up for a quest, looking for my long lost ego. Deeply wishing I could just slip away from all these situations that are truely risking my mental health nd clarity!
I'm afraid of my own self sometimes. Afraid someday I might lose it and forget to think.. what I 'm saying.. what I'm doing... Afraid I might fall apart and shred my sort, meaningless life to pieces.
Experiences that keep pushing me on the edge, people who never seem to understand, people who never seem to care, thoughts and feelings that lead constantly to dead ends...
But apasrt from all these, in your life there are no second chances. I will not have a second chance for each and every moment in my life. That 's why I really need not to forget to live and appreciate all of my moments. The good ones and the bad ones, tha happy ones and the sad ones, the ones that make me miserable and the ones that make me feel like I 'm flying.
You can take everything else away from me. But you can't take away my will to think, to imagine and to experience whatever the hell I want. 'Cause it's my decision to make. My consequences, my faults, my rights. All these are mine. Not yours.. Not anyone elses...


28.10.2010

Εκεί...

Θα ταξιδέψω κι απόψε εκεί, στον δικό μας υπέροχο κόσμο.
Εκεί, στη δική μας φούσκα από αναμνήσεις και όνειρα.
Εκεί, που προστατευόμασταν και προστατεύαμε. Τον έρωτα μας, τα εγώ μας, τα θέλω μας.
Εκεί, που τα σώματα μας, οι καρδιές μας, οι ψυχές μας συνυπήρχαν και πορεύονταν σαν ένα.
Θα καθίσω στην παραλία μας. Θα βρέξω τα πόδια μου στην ακρογιαλιά. Θα βυθίσω τα χέρια μου στην άμμο και θα ξαπλώσω για ν' αντικρίσω τον έναστρο ουρανό. Και θα αφήσω τη μυρωδιά και την αλμύρα της θάλασσας να με καταβάλλει, να εισχωρήσει μέσα μου.
Μετά θα πετάξω πάνω από τους φόβους μας, έτσι όπως μαζί μάθαμε να πετάμε και να τους αφήνουμε πίσω, να τους νικάμε. Θα ίπταμαι με τα χέρια απλωμένα, με το νου μου ανοιχτό στην πρόκληση του άγνωστου. Όπως εσύ με δίδαξες.
Έπειτα θα περιπλανηθώ στο δάσος των μαγικών στιγμών μας, του χθες μας και του πάντα μας. Στις παρυφές των τρυφερών μας λόγων, των αναίτιων χαμόγελων και των έντονων βλεμμάτων. Και θα χαθώ κάπου στο βάθος, στον μυστήριο κήπο των συναισθημάτων μας. Που φούντωσε και μεγάλωσε από τις επιθυμίες μας, τις ανασφάλειες και τις αμφιβολίες μας, τις παρορμήσεις μας, τα ρίσκα και τις δειλίες μας, από τα μικρά και τα ασήμαντα, από τα μεγάλα και τα ουσιαστικά. Από το πάθος μας, από την άσβηστη αυτή φλόγα που άλλοτε σιγόκαιγε απαλά κι άλλοτε, δυνατή, ήταν ικανή να κατακάψει κι εμάς και τα πάντα γύρω μας.
Κι ύστερα θα έρθω και θα ξαπλώσω δίπλα σου, τόσο σιγά που ούτε που θα με καταλάβεις. Θα ακουμπήσω το κεφάλι μου στο στήθος σου κι εσύ θα περάσεις το χέρι σου στα μπλεγμένα μου μαλλιά. Κι έναν έναν θα ξεμπλέκεις τους κόμπους. Έναν έναν, μέχρι να γίνουνε λυγμοί και να τους αποθέσω πάνω σου. Έτσι απλά, όπως πάντα. Σε σένα θα τους αφήσω κι αυτούς και όλο μου το είναι, λίγο πριν παρασυρθώ από το βλέμμα σου ακόμη πιο μακριά, στην άβυσσο της αγάπης σου.
Κι έτσι όπως η νύχτα θα με έχει τυλίξει πια βαθιά στην αγκαλιά της, στην δική σου αγκαλιά θαρρώ πως θα 'μαι πάλι...

Λίγο πριν φύγεις.. σε φέρνω πάλι στο μυαλό μου...

Μ' ένα μπουκάλι...

... Έτσι σε φέρνω στο μυαλό μου ώρες ώρες τον τελευταίο καιρό. Μ' ένα μπουκάλι στο χέρι και με το βλέμμα σου στον πάτο του, να ψάχνεις απαντήσεις. Κι αναρωτιέμαι, βρήκες ποτέ καμία;
Τυλιγμένος στην αγκαλιά της μοναξιάς και στη δύνη του ελεύθερου. Με μειωμένες αντιστάσεις, με τη γλώσσα πιο λυμένη απ' ότι συνήθως (φαντάσου!), με το νου πηγμένο από τις σκέψεις και πνιγμένο απ' το ποτό. Βυθίζεσαι σε έναν ατέρμονο κύκλο χάους, στον οποίο με το ζόρι σε έριξαν κι εσύ εκούσια άλλοτε του γυρνάς την πλάτη κοροϊδευτικά κι άλλοτε πάλι τον αφήνεις να σε καταβροχθίσει. Το πρόσωπο στραμμένο στο ταβάνι, αιώνιος παρατηρητής, τα χείλη κάτι σιγοτραγουδάνε, το μυαλό πετάει σε σκέψεις. Μακάριες στιγμές...
Ώσπου να έρθουν οι άλλες, οι σκληρές. Που το ποτό δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Κι έρχεται το ξέσπασμα. Και κλαις, και φωνάζεις, και βρίζεις, κι αναρωτιέσαι.. μυριάδες τα γιατί. Ρουφάς αέρα κι ακόμη και το οξυγόνο σε πνίγει. Άτιμες τούτες οι νυχτιές...
Ίσως όμως εκείνες τις ώρες, να βρεθεί δίπλα σου ένα χέρι, ένα πρόσωπο, μια αγκαλιά, να σε τραβήξει λίγο προς το φως. Ή έστω να βυθιστεί για λίγο μαζί σου στο σκοτάδι, έτσι.. για παρηγοριά. Ίσως πάλι όχι. Γιατί για ακόμη μια φορά θα έχεις προτιμήσει τη μοναξιά σου, για λόγους που ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω. Και τότε οι σκέψεις γίνονται σκιές, που όλο και μεγαλώνουν και σκαρφαλώνουν στους τοίχους και γεμίζουν το δωμάτιο. Ασφυκτικές οι παρουσίες/απουσίες και η ατμόσφαιρα αποπνικτική.
Ξέρω, σου αρέσει η μοναξιά σου γι' αυτό και την επιλέγεις άλλωστε. Σωστά;... Ή μήπως μοιάζει εύκολη κάποιες στιγμές; Λίγο πιο ανώδυνη ίσως...
Κι αυτό το μπουκάλι, δε λέει να αδειάσει... Ή μήπως απλά έχεις χάσει το μέτρημα κι έχεις μεθύσει απ' τις στιγμές σου;...
Και μάλλον, άκουσε με, σε λάθος πάτο ψάχνεις...

Χαλάλι σου...

Το χειρότερο, να θες με όλη σου τη ψυχή να βοηθήσεις και να στέκεις τελείως ανίκανος.
Λένε πως έστω και μια λέξη, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά, έστω μια παρουσία, βοηθάνε πολύ. Και το πιστεύω. Τι γίνεται όμως όταν τα γεγονότα είναι τέτοια που απαιτούν πράξεις; Πράξεις που δεν είναι στο χέρι σου και ποτέ δε θα 'ναι. Κινήσεις που δεν μπορούν να γίνουν από σένα. Καταστάσεις που σε ξεπερνούν και σου δείχνουν πόσο μικρός είσαι στ' αλήθεια...
Κι η αλήθεια είναι πως εύχεσαι να μπορούσες να γυρίσεις όλο τον κόσμο ανάποδα, να ανατρέψεις τα πάντα και να αφήσεις το τίποτα, μόνο και μόνο για να καταφέρεις να αδειάσεις το μυαλό του απ' τα επώδυνα και τα άσχημα. Μόνο και μόνο για να βρει λίγη γαλήνη...
Απ' την πρώτη στιγμή που σε "γνώρισα", που σε έμαθα, αυτό επιθυμούσα πάντα. Να μπορούσα να αλλάξω τα πράγματα. Να μην είχε φύγει, κάνοντας σε να πονέσεις τόσο. Να γίνονταν οι ανηφόρες κατηφόρες. Να 'ταν η βροχή απόλαυση κι όχι διαφυγη. Να μπορούσα να αλλάξω τη ζωή σου, να γίνει πιο βατή, πιο "κοινή". Με όποιο τίμημα...
Το πρώτο, το δυσβάσταχτο, δεν θα με είχες "γνωρίσει" ποτέ. Έστω... Ίσως και να ήσουν "άλλος". Λογικό, άλλα βιώματα, άλλες εμπειρίες.. Θα ήσουν όμως πιο ήρεμος; Ακόμη κι αν ήσουν λιγότερο αντισυμβατικός. Αν ναι, χαλάλι...
Χαλάλι οι στιγμές που μου χάρισες, τα λόγια που ανταλλάξαμε, το βλέμμα σου που είδε πιο βαθιά από τον καθένα.
Χαλάλι το πόσο ολοκληρωτικά επέδρασες πάνω μου και το πόσο συνέβαλλες στην αλλαγή μου, τη διαμόρφωση μου, την ύπαρξη μου. Χαλάλι σου...

(Ανάξια θα στεκόμουν απέναντι σου.. σαν φίλη, σαν άνθρωπος, σαν κομμάτι σου, αν δεν τα επιθυμούσα όλα αυτά. Ανάξια και λίγη...)

Η Μάσκα

"Στο καρναβάλι, ρε, πού πας χωρίς μάσκα και στολή ρε να φοράς; Κι αφού το διάλεξες να πας, θα 'σαι μόνος μες στους μόνους, θα πονάς. Στο καρναβάλι, ρε, πού πας χωρίς μάσκα;"...


Έτσι, λοιπόν, κι εγώ τη μάσκα μου φορώ
και κρύβω την ασχήμια μου μα και την ομορφιά μου.
Κι αυτά που αισθάνομαι και θέλω μέσα μου κρατώ
γιατί η δειλία μου νικά το όποιο θράσος..

Η υποκρισία γίνεται αρχικά ανάγκη, για να μην φανερώνεις στον κάθε "άχρηστο" ποιος είσαι, τι περνάς, τι νιώθεις.
Κι έπειτα έγινε συνήθεια, γιατί βλέπεις περιβαλλόμαστε μονίμως από "άχρηστους" τύπους που δε βλέπουν πέρα από τη μύτη τους, πόσο μάλλον να καταφέρουν να δουν μέσα μας.
Και κάπως έτσι γίνεται ψευδαίσθηση. Μιας ικανοποιητικής ζωής, μιας ικανοποιητικής δουλειάς, μιας ικανοποιητικής φιλίας, μιας ικανοποιητικής σχέσης. Ικανοποιητική καθημερινότητα και ικανοποιητικοί άνθρωποι. Ικανοποιητικά και επιφανειακά. Και φυσικά ανώδυνα. Γιατί η υποκρισία δεν αφήνει περιθώρια πόνου, τουλάχιστον όχι πραγματικού. Όπως υποκριτικά αγαπάς και αγαπιέσαι, το ίδιο υποκριτικά πονάς και πληγώνεις. Σκεπάζεται η αλήθεια με ένα πέπλο βολέματος, πλαστής ευτυχίας και ιδεατής γαλήνης.
Πόσο βαθιά πονάς, όμως, και πόσο μόνος είσαι στην πραγματικότητα... Εσύ.
Ναι, σε σένα μιλάω. Σε σένα που φοράς περήφανα τη μάσκα σου. Και πιστεύεις, ο αδαής, πως ξεγελάς αλήθεια κάποιον πέρα από τον εαυτό σου...

"Τέλος καλό, όλα καλά.. Η μάσκα ταίριαξε καλά..."

Με τα μάτια ανοιχτά (;)...

Τα μάτια ανοιχτά
κι όμως η αίσθηση της όρασης εκλείπει.
Ψάχνω το χέρι σου στα τυφλά
και επαφή μόνο με αέρα και τοίχους κρύους.
Η αναπνοή γίνεται δύσκολη, βαριά
κουραστική η παραμικρή κίνηση.
Και η στασιμότητα κάνει αβέβαιη,
αμφίβολη την κάθε στάλα ζωής.

Σκληρό και αυστηρό το είδωλο στον καθρέφτη
όλα φανερά και όλα επίπονα.

Και η μοναξιά
όσο μεγάλη κι αν είναι η αγκαλιά που της προσφέρω
με χτυπάει ώρες ώρες ανελέητα, ακατάπαυστα.

Θολό το τζάμι απ' την ανάσα
το πρόσωπο κολλημένο ώρα εκεί
προσπαθεί να βρει λίγο φως σ' ένα κομμάτι ουρανού.

Η ζέστη στο δωμάτιο ασφυκτική
κι όμως κάτω από τα σκεπάσματα
μια ψύχρα ανεξήγητη.
Άβολο το κρεβάτι, αφιλόξενο
τόσο στριμόχωρο, κι όμως
τόσο μεγάλο το κενό.

Τα μάτια ανοιχτά
να βλέπουν αυτά που θέλουν
να αρνούνται να δουν τα ολοφάνερα
να επιλέγουν να δουν τα ανεκτά.

Ξεφτισμένο το σκοινί και θα σπάσει
δεν θα αντέξει το βάρος αυξανόμενο.
Ανάγκη άμεση για μια ανάσα ελπίδας
για ένα φιλί αισιοδοξίας
μια νότα φωτός και μια μουσική λάμψη.

Ακροβάτης στο όνειρο
και υπηρέτης στην τρέλα
κυνηγός του άπιαστου
και θήραμα του απρόσμενου
υπόδουλος των καταστάσεων
κι ελεύθερος σε ότι χάνεται πέρα απ' το βλέμμα.
Άνθρωπος...
με πρέπει και θέλω
με δυνατότητες και αδυναμίες
με ασχήμιες και προτερήματα
με ανάγκες και όρια.
Διακαιωματικά.
Και με υπομονή εξαντλήσιμη.
Αντέχω;...

Έστω...

Τελικά το μυαλό λειτουργεί με πολύ παράξενους τρόπους. Κι όταν το κατακλύζει το συναίσθημα, αντιδράς με συμπεριφορές απροσδόκητες, τόσο που δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Πόσο ανιδιοτελείς είμαστε στην πραγματικότητα; Πόσο μπορούμε όντως να βάλουμε τους άλλους πάνω από εμάς και τα θέλω μας; Μάλλον έρχεται η ώρα που ανακαλύπτουμε μια πλευρά του εαυτού μας αρκετά εγωιστική, ώστε να μας οδηγεί στο να ακολουθήσουμε το θέλω μας ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται να πληγωθεί κάποιος. Να γίνουμε άδικοι, να ξεχάσουμε το "σωστό" και το τι "πρέπει" να πράξουμε, να αφήσουμε να μας οδηγεί ένα κομμάτι μας που παλεύει έντονα να μείνει θαμμένο. Μάταια όμως...
Και ποιο είναι άραγε το χειρότερο; Να αφεθούμε στην επιθυμία μας χωρίς να αναλογιστούμε τις συνέπειες, ή να την κρατήσουμε για εμάς, μέσα μας, να τριγυρίζει ακατάπαυστα στο μυαλό μας καταπιεσμένη από το σωστό και το πρέπει που μπαίνει στη μέση όταν πρόκειται για κάποιον άλλο; Πόσο εγωιστική σκέψη... Μα πόσο...
Κι ακόμη κι αν καταφέρεις να αφήσεις στην άκρη το κομμάτι αυτό που σε οδηγεί σε τύψεις για τις πράξεις σου..Τι γίνεται όταν δεν μπορείς να τις εξηγήσεις αυτές τις πράξεις ούτε καν στον εαυτό σου; Όταν δεν έχουν καμία λογική, καμία εξήγηση; Όταν αυτό που σε ωθεί σ' αυτή τη δύνη δεν μπορείς καν να καταλάβεις τι είναι; Πώς γίνεται ένα συναίσθημα, ή μάλλον πολλά συναισθήματα, να είναι τόσο δυνατά και έντονα όμως παράλληλα να μην μπορείς να βρεις τον λόγο που συμβαίνει αυτό; Όσο κι αν ψάξεις, δεν υπάρχει απάντηση. Είτε ψάξεις με τη λογική, είτε με την καρδιά.. δεν υπάρχει ικανοποιητική αιτιολογία. Γίνεται άραγε αυτό; Ή απλώς, χωρίς καν να το συνειδητοποιείς, κοροϊδεύεις τον εαυτό σου;
Υπάρχουν μάλλον στιγμές που τυφλώνεσαι από την επιθυμία σου και την αφήνεις να σε κατευθύνει σε τέτοιο βαθμό, που οποιοδήποτε "πρέπει" και οποιοδήποτε "γιατί" είναι σκέψεις περιττές... Εγωιστικό; Άδικο; Παράλογο; Έστω... Δεν μπορώ να μετανιώσω. Δεν με αφήνει η καρδιά και η ψυχή μου να το κάνω.. Για κανένα "πρέπει" και για κανένα "γιατί"... Κάποιες στιγμές δεν ανταλάσσονται και δεν μετριούνται με κανένα από τα δύο...