Occupied brain... 24/7...

You 've got me wrapped around your finger,

torn me into million pieces,

thrown inside your abyss.

You keep my mind occupied

and my thoughts drawn to thee

24/7, 24 hours a day, 7 days a week,

4 weeks of tears and a month of weep.

I lay down, looking up to your eyes,

looking down to your true.

I embrace your lie

and I sit beside you.

Cuddling with your poison,

'cause everything about you is pure poison my love.

Your look, your touch, your kiss,

your words, your breath,

all out of reach.

Inspired, blessed and damned.

Lost in the depths of your souls' horizon.

Brain occupied... only by you...

only for you... as far as it goes...

Σου τηλεφωνώ...

Σου τηλεφωνώ ασθμαίνοντας,
οι χαμένες μου ελπίδες αιωρούνται,
κρέμονται από μια κλωστούλα τόση δα.
Σου τηλεφωνώ,
και τρέμω στην ιδέα πως θα σηκώσεις το τηλέφωνο..
και ανατριχιάζω στη σκέψη πως δεν θα απαντήσεις.
Σου τηλεφωνώ, κι όσο περιμένω στη γραμμή
κλείνω τα μάτια και σε φέρνω εμπρός μου.
Με το ένα χέρι κρατώ το ακουστικό,
με το άλλο χαϊδεύω απαλά το πρόσωπο σου.
Νιώθω τη ζεστασιά του κορμιού σου,
εκεί, μέσα στην παλάμη μου,
μυρίζω το άρωμα που αφήνουν τα μαλλιά σου..
μόνο αν ξέρεις να το ξεχωρίσεις.
Σου τηλεφωνώ και βρίσκομαι δίπλα σου
στην άκρη του κρεβατιού,
σε κοιτάζω να κοιμάσαι.
Σου τηλεφωνώ,
και η ανάσα σου ακουμπάει στο λαιμό μου,
τόσο γνώριμα και αχόρταγα.
Σου τηλεφωνώ... μα η γραμμή νεκρώνει,
νεκρώνει κι η ελπίδα μου...
Και στα άστρα αφήνω μια χαμένη καληνύχτα...

-Αποδέσμευση-

Επιχειρώντας salto mortale επιβεβλημένο. Ανάσα βαθιά και βουτιά στο κενό. Εύκολο εν μέρη, αφού το κενό κατοικεί παντού πλέον. Παύση ονειροπολήσεων, φαντασιώσεων και ελπίδων για ένα αύριο που δεν θα σιμώσει στο κατώφλι. Παύση πυρών, γιατί πόλεμος υπάρχει εκεί που υπάρχει έρωτας. Και ο έρωτας αγνοείται σε ετούτο το παράλογο υπόγειο. Παραδίνεται η επιθυμία στην αέναη καλοντυμένη άρνηση που θρυμματίζει κόκαλα. Η αλήθεια μου πετάει τη φορεσιά του πρέποντος και στέκει γυμνή, να χάσκει εκεί, εμπρός στο ανέγγιχτο. Σε αυτό που πήρες πίσω, σε ό,τι επέστρεψες. Και στο είχα πει, δεν γίνονται δεκτές οι επιστροφές... ή μήπως δεν στο είπα;... 
Το ταμείο θα παραμείνει κλειστό για την ώρα. Θέλει χρόνο η διαχείριση εγκαταλελειμμένων ονείρων. Θέλει δουλειά ο επαναπροσδιορισμός σκέψης, συναισθήματος και λοιπών βασικών και μη λειτουργιών.
Θα σε απαλλάξω από το βάρος της αφελούς επιμονής. Θα καταπιώ αμάσητα όλα τα βλέμματα σου, να πονέσει ως τα μύχια. Με απαράμιλλη ευσέβεια θα παρακολουθώ καθώς θα κόβεις τα δεσμά μας, αυτά που μας ενώνουν. Γιατί τα άλλα έχουν αποδειχτεί ανθεκτικά, δεν καταλαβαίνουν ούτε από σένα ούτε από μένα.
Μέχρι εκεί θα δείξω δύναμη και σθένος.
Άσε με τώρα να κλέψω λίγο φως απ' το φεγγίτη.. και να κοιτάζω απ' το υπόγειο την πεταλούδα που παλεύει σε άνεμο κόντρα.. λίγο πριν το πετσόκομμα...

Να με θυμάσαι...

Οι μνήμες χάνονται στο πέρασμα του χρόνου
και κυλάνε,
ποτάμια οι στιγμές που ρέουν, γίνονται λήθη
και περνάνε.
Φυτεύω λέξεις, σκέψεις και όνειρα
που τη ψυχή γεμίζουν
και ξαγρυπνώ με τις ματιές
που το μετά ορίζουν.
Με ένα χάδι, ένα φιλί, μια λέξη μόνο
που δύναμη έχει και ριζώνει.
Με μια ανάσα αιθέρια, μια αγκαλιά
κι ένα λεπτό που δεν τελειώνει.
Στέκω βουβός καημός, στερνός λυγμός,
κοιτώ απλά το πριν που χάνεται.
Χαμογελάω στο μετά, με κόπο τόσο
που μόνο η καρδιά αισθάνεται.
Απλώνω το χέρι να προλάβω,
να αλλάξω το φινάλε έστω αργά.
Μα το ποτάμι κυλάει και κυλάει και κυλάει
κι εγώ είμαι εδώ
και στα είπα όλα,
στα είπα τώρα.
Ώρα λοιπόν να σβήσω το άστρο μας,
κάπου μακριά...
Να με θυμάσαι...

"Απόψε κράτα με απ' το σπασμένο μου φτερό, στον τελευταίο μας χορό"...

Λένε πως ο χρόνος λειτουργεί σαν γιατρικό και επουλώνει, είτε το θέλεις είτε όχι, είτε το πιστεύεις είτε όχι.
Λένε πως όσο πιο μακρινές οι στιγμές και οι αναμνήσεις, τόσο πιο ανάλαφρη και ανώδυνη η θύμιση.
Λένε και κάτι πιο σκληρό... Όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε.
Το μόνο που κανείς, τόσο έξυπνα, δεν αναφέρει είναι η διαδρομή. Είναι το πώς φτάνεις στο πέρασμα του χρόνου, στην ώρα που όσα έχουν τελειώσει έχουν περάσει κιόλας.
Πώς γεμίζει το κενό που έχει ανοίξει μέσα σου... ή πώς χάνεται, πώς αποχωρίζεσαι αυτό το κομμάτι σου που έμεινε κενό.
...Το μυαλό λειτουργεί πολύ παράξενα, σχεδόν προστατευτικά για την καρδιά και τη ψυχή πολλές φορές. Θα θολώσει τη μνήμη.. Θα σβήσει τη μυρωδιά την τόσο γνώριμη, την αίσθηση που αφήνει το άγγιγμα, το φιλί, την ανάγκη για την αγκαλιά... Έως τότε...
Άραγε μέσα από τις πιο άγριες στιγμές μας εμφανίζονται οι πιο μεγάλες δειλίες μας;
Άραγε είναι τόσο εύκολο να χαθείς και να μη μπορείς να βρεις το δρόμο σου;
Άραγε είναι τόσο κοινότυπο οι σκέψεις σου να ταξιδεύουν συνεχώς και να γυρίζουν σε όσα προσπαθείς να μη φέρνεις στο μυαλό σου;
Και απλά να κάνεις υπομονή, γιατί κάποια στιγμή ο χρόνος θα διορθώσει τα πάντα... ή σχεδόν τα πάντα...
Και αλήθεια, πώς μπορείς να πιστεύεις ότι το εγώ σου δεν είναι αρκετό, όταν ό,τι είσαι είναι απλώς υπέρογκο και θαυμάσιο;...

07.06.2013

01.04.2013...Untitled...

Θέλω να μας κλείσω σε μια σφαίρα απόκοσμη.

Σε ένα σύμπαν διαφορετικό από αυτό.

Εκεί που δεν υπάρχουν τόσα πρέπει και τόσα μη.

 Εκεί που η σκέψη είναι ανάλαφρη και το μυαλό απελευθερωμένο.

Εκεί που θα μπορώ να χάνομαι στο βλέμμα σου και να αποκοιμιέσαι στην αγκαλιά μου. Θα μπορώ να μάθω κάθε εκατοστό του κορμιού σου γρήγορα, εύκολα, αβίαστα.

Ο χρόνος απλώς δεν θα υπάρχει για εμάς, θα είναι κάπου ξεχασμένος.

Θα μπορείς να μου μιλάς και να μου ξεδιπλώνεσαι χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς καμιά σκέψη.

Θα είσαι εσύ εγώ κι εγώ θα είμαι εσύ.

Και οι δυο μαζί θα είμαστε ένα...

Κλειδωμένη... (10/12/2012)

A piece of mind...
Αυτό μόνο θέλω να κρατήσω. Ένα κομμάτι μόνο του μυαλού μου, για τα απολύτως απαραίτητα. Και να αφήσω πίσω όσα με κρατούν κλειδωμένη στις ανασφάλειες και τις αμφιβολίες μου.
Να αναπνεύσω ελεύθερα,να περπατήσω ανάλαφρα, να με κοιτάξω στον καθρέπτη με χαμόγελο.
Να αφεθώ στα έσω μου, να παρασυρθώ από τη δίνη του απρόσμενου και από την ομορφιά του άγνωστου και ανεξερεύνητου.
Να κινηθώ σαν αερικό, δίχως βάρος στα πόδια και στη ψυχή.
Να εμπιστευτώ τις δυνάμεις μου και να συμφιλιωθώ με τις αδυναμίες μου.
Να αποδεχτώ τα λάθη μου και να θέσω νέες βάσεις για να φτάσω τον ουρανό μου.
Και να χορέψω σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μην υπάρχει σήμερα, σαν να μην υπάρχει τώρα. Να στροβιλίζομαι ξεχνώντας τους κανόνες και αδιαφορώντας για την πτώση. Να ελευθερώσω το σώμα μου και να μπω με τη ψυχή μου στη  κάθε μου κίνηση. Να δοκιμάσω τα όρια μου, να τα φτάσω και να τα ξεπεράσω.
Να κλείσω το μάτι στους φόβους μου και να γεμίσω το κάθε μου βήμα.
Να περάσω το είναι μου στο σώμα μου και τον χορό μου στο βλέμμα μου.
Να ξεχειλίζει το βλέμμα...

Attraction... (06/04/2013)

Με είχες κλείσει στην αγκαλιά σου και με κρατούσες σφιχτά. Ένιωθα την ανάσα σου να αγγίζει τον αυχένα μου και τα χέρια σου να χαϊδεύουν τα δικά μου. Ο κόσμος ολόκληρος είχε πάψει έτσι απλά να έχει υπόσταση, ό,τι έχει νόημα βρισκόταν τυλιγμένο στο κορμί μου. Κάθε φιλί και κάθε χάδι σου με ταξίδευε λίγο πιο βαθιά στο παραμύθι μας. Κυνηγοί και οι δύο των όσων επιθυμούμε και θηράματα των όσων φοβόμαστε. Έκλεισα τα μάτια και βυθίστηκα στη γλυκιά σου δίνη, λίγο ακόμη. 

Να χάνω τον εαυτό μου μέσα σου και να γεννιέμαι πάλι από την αρχή. Να σκοτώνω μια πλευρά μου εμπρός σου και να ξεκλειδώνω ένα ακόμη κομμάτι μου. Και να είσαι εκεί, να μοιράζεσαι μαζί μου τα ναι και τα όχι σου, το κάθε μέρος σου και την κάθε κρυφή σου ανάσα. 

Μέσα σε στιγμές που οι λέξεις είναι περιττές. Σε στιγμές που ένα μου βλέμμα μπορεί να σου πει τα πάντα.

Ακούς;...

Reaching out for the unknown...

Ανοίγω το μυαλό μου σε νέους ορίζοντες και ξεκλειδώνω την καρδιά μου σε καινούριες ανατολές, προσμένοντας αλλιώτικα ηλιοβασιλέματα.
Κινούμαι μεταξύ του πριν και του μετά, μετέωρη στο τώρα και στην κάθε στιγμή που απρόσμενα πετάγεται εμπρός μου. Παλεύω να δράσω όταν έρθει η ώρα μου και να ονειρευτώ πριν να είναι πια πολύ αργά. Αναπλάθω το είναι μου και προσδιορίζομαι πάλι από την αρχή, για μια φορά ακόμη. Θέλω απεγνωσμένα να φτάσω εκεί, μόνο που το εκεί έρχονται ώρες που χάνει τον προσδιορισμό του. Κλείνω τα μάτια και φέρνω στο νου μου ότι αγάπησα και ότι μίσησα, ότι κρατώ διαρκώς στη σκέψη μου και ότι έκρυψα καλά στα βάθη μου.
Έχω ανάγκη να κοιτάξω κατάματα την ψυχή μου και να την αφήσω να μου ψιθυρίσει τα πιο μεγάλα μυστικά της. Και να τα νιώσω, να τα αγκαλιάσω, να τα κρατήσω σφιχτά και να τα κάνω κτήμα μου.
Απλώνω το χέρι ξανά, για να φτάσω αυτό το κάτι το απροσδιόριστο. Και με τα πάντα μου παρακαλώ να βρεθεί το χέρι σου μέσα στο δικό μου, να με τραβήξει κοντά σου. Λίγο πιο κοντά σε αυτό το κάτι...