Να με θυμάσαι...

Οι μνήμες χάνονται στο πέρασμα του χρόνου
και κυλάνε,
ποτάμια οι στιγμές που ρέουν, γίνονται λήθη
και περνάνε.
Φυτεύω λέξεις, σκέψεις και όνειρα
που τη ψυχή γεμίζουν
και ξαγρυπνώ με τις ματιές
που το μετά ορίζουν.
Με ένα χάδι, ένα φιλί, μια λέξη μόνο
που δύναμη έχει και ριζώνει.
Με μια ανάσα αιθέρια, μια αγκαλιά
κι ένα λεπτό που δεν τελειώνει.
Στέκω βουβός καημός, στερνός λυγμός,
κοιτώ απλά το πριν που χάνεται.
Χαμογελάω στο μετά, με κόπο τόσο
που μόνο η καρδιά αισθάνεται.
Απλώνω το χέρι να προλάβω,
να αλλάξω το φινάλε έστω αργά.
Μα το ποτάμι κυλάει και κυλάει και κυλάει
κι εγώ είμαι εδώ
και στα είπα όλα,
στα είπα τώρα.
Ώρα λοιπόν να σβήσω το άστρο μας,
κάπου μακριά...
Να με θυμάσαι...

"Απόψε κράτα με απ' το σπασμένο μου φτερό, στον τελευταίο μας χορό"...

Λένε πως ο χρόνος λειτουργεί σαν γιατρικό και επουλώνει, είτε το θέλεις είτε όχι, είτε το πιστεύεις είτε όχι.
Λένε πως όσο πιο μακρινές οι στιγμές και οι αναμνήσεις, τόσο πιο ανάλαφρη και ανώδυνη η θύμιση.
Λένε και κάτι πιο σκληρό... Όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε.
Το μόνο που κανείς, τόσο έξυπνα, δεν αναφέρει είναι η διαδρομή. Είναι το πώς φτάνεις στο πέρασμα του χρόνου, στην ώρα που όσα έχουν τελειώσει έχουν περάσει κιόλας.
Πώς γεμίζει το κενό που έχει ανοίξει μέσα σου... ή πώς χάνεται, πώς αποχωρίζεσαι αυτό το κομμάτι σου που έμεινε κενό.
...Το μυαλό λειτουργεί πολύ παράξενα, σχεδόν προστατευτικά για την καρδιά και τη ψυχή πολλές φορές. Θα θολώσει τη μνήμη.. Θα σβήσει τη μυρωδιά την τόσο γνώριμη, την αίσθηση που αφήνει το άγγιγμα, το φιλί, την ανάγκη για την αγκαλιά... Έως τότε...
Άραγε μέσα από τις πιο άγριες στιγμές μας εμφανίζονται οι πιο μεγάλες δειλίες μας;
Άραγε είναι τόσο εύκολο να χαθείς και να μη μπορείς να βρεις το δρόμο σου;
Άραγε είναι τόσο κοινότυπο οι σκέψεις σου να ταξιδεύουν συνεχώς και να γυρίζουν σε όσα προσπαθείς να μη φέρνεις στο μυαλό σου;
Και απλά να κάνεις υπομονή, γιατί κάποια στιγμή ο χρόνος θα διορθώσει τα πάντα... ή σχεδόν τα πάντα...
Και αλήθεια, πώς μπορείς να πιστεύεις ότι το εγώ σου δεν είναι αρκετό, όταν ό,τι είσαι είναι απλώς υπέρογκο και θαυμάσιο;...

07.06.2013

01.04.2013...Untitled...

Θέλω να μας κλείσω σε μια σφαίρα απόκοσμη.

Σε ένα σύμπαν διαφορετικό από αυτό.

Εκεί που δεν υπάρχουν τόσα πρέπει και τόσα μη.

 Εκεί που η σκέψη είναι ανάλαφρη και το μυαλό απελευθερωμένο.

Εκεί που θα μπορώ να χάνομαι στο βλέμμα σου και να αποκοιμιέσαι στην αγκαλιά μου. Θα μπορώ να μάθω κάθε εκατοστό του κορμιού σου γρήγορα, εύκολα, αβίαστα.

Ο χρόνος απλώς δεν θα υπάρχει για εμάς, θα είναι κάπου ξεχασμένος.

Θα μπορείς να μου μιλάς και να μου ξεδιπλώνεσαι χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς καμιά σκέψη.

Θα είσαι εσύ εγώ κι εγώ θα είμαι εσύ.

Και οι δυο μαζί θα είμαστε ένα...

Κλειδωμένη... (10/12/2012)

A piece of mind...
Αυτό μόνο θέλω να κρατήσω. Ένα κομμάτι μόνο του μυαλού μου, για τα απολύτως απαραίτητα. Και να αφήσω πίσω όσα με κρατούν κλειδωμένη στις ανασφάλειες και τις αμφιβολίες μου.
Να αναπνεύσω ελεύθερα,να περπατήσω ανάλαφρα, να με κοιτάξω στον καθρέπτη με χαμόγελο.
Να αφεθώ στα έσω μου, να παρασυρθώ από τη δίνη του απρόσμενου και από την ομορφιά του άγνωστου και ανεξερεύνητου.
Να κινηθώ σαν αερικό, δίχως βάρος στα πόδια και στη ψυχή.
Να εμπιστευτώ τις δυνάμεις μου και να συμφιλιωθώ με τις αδυναμίες μου.
Να αποδεχτώ τα λάθη μου και να θέσω νέες βάσεις για να φτάσω τον ουρανό μου.
Και να χορέψω σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μην υπάρχει σήμερα, σαν να μην υπάρχει τώρα. Να στροβιλίζομαι ξεχνώντας τους κανόνες και αδιαφορώντας για την πτώση. Να ελευθερώσω το σώμα μου και να μπω με τη ψυχή μου στη  κάθε μου κίνηση. Να δοκιμάσω τα όρια μου, να τα φτάσω και να τα ξεπεράσω.
Να κλείσω το μάτι στους φόβους μου και να γεμίσω το κάθε μου βήμα.
Να περάσω το είναι μου στο σώμα μου και τον χορό μου στο βλέμμα μου.
Να ξεχειλίζει το βλέμμα...

Attraction... (06/04/2013)

Με είχες κλείσει στην αγκαλιά σου και με κρατούσες σφιχτά. Ένιωθα την ανάσα σου να αγγίζει τον αυχένα μου και τα χέρια σου να χαϊδεύουν τα δικά μου. Ο κόσμος ολόκληρος είχε πάψει έτσι απλά να έχει υπόσταση, ό,τι έχει νόημα βρισκόταν τυλιγμένο στο κορμί μου. Κάθε φιλί και κάθε χάδι σου με ταξίδευε λίγο πιο βαθιά στο παραμύθι μας. Κυνηγοί και οι δύο των όσων επιθυμούμε και θηράματα των όσων φοβόμαστε. Έκλεισα τα μάτια και βυθίστηκα στη γλυκιά σου δίνη, λίγο ακόμη. 

Να χάνω τον εαυτό μου μέσα σου και να γεννιέμαι πάλι από την αρχή. Να σκοτώνω μια πλευρά μου εμπρός σου και να ξεκλειδώνω ένα ακόμη κομμάτι μου. Και να είσαι εκεί, να μοιράζεσαι μαζί μου τα ναι και τα όχι σου, το κάθε μέρος σου και την κάθε κρυφή σου ανάσα. 

Μέσα σε στιγμές που οι λέξεις είναι περιττές. Σε στιγμές που ένα μου βλέμμα μπορεί να σου πει τα πάντα.

Ακούς;...

Reaching out for the unknown...

Ανοίγω το μυαλό μου σε νέους ορίζοντες και ξεκλειδώνω την καρδιά μου σε καινούριες ανατολές, προσμένοντας αλλιώτικα ηλιοβασιλέματα.
Κινούμαι μεταξύ του πριν και του μετά, μετέωρη στο τώρα και στην κάθε στιγμή που απρόσμενα πετάγεται εμπρός μου. Παλεύω να δράσω όταν έρθει η ώρα μου και να ονειρευτώ πριν να είναι πια πολύ αργά. Αναπλάθω το είναι μου και προσδιορίζομαι πάλι από την αρχή, για μια φορά ακόμη. Θέλω απεγνωσμένα να φτάσω εκεί, μόνο που το εκεί έρχονται ώρες που χάνει τον προσδιορισμό του. Κλείνω τα μάτια και φέρνω στο νου μου ότι αγάπησα και ότι μίσησα, ότι κρατώ διαρκώς στη σκέψη μου και ότι έκρυψα καλά στα βάθη μου.
Έχω ανάγκη να κοιτάξω κατάματα την ψυχή μου και να την αφήσω να μου ψιθυρίσει τα πιο μεγάλα μυστικά της. Και να τα νιώσω, να τα αγκαλιάσω, να τα κρατήσω σφιχτά και να τα κάνω κτήμα μου.
Απλώνω το χέρι ξανά, για να φτάσω αυτό το κάτι το απροσδιόριστο. Και με τα πάντα μου παρακαλώ να βρεθεί το χέρι σου μέσα στο δικό μου, να με τραβήξει κοντά σου. Λίγο πιο κοντά σε αυτό το κάτι...

Πύρινα Μάτια...

Κάτι τέτοιες ώρες, φέρνω στο μυαλό μου το βλέμμα σου. Ασυνείδητα και αβίαστα, έρχεται και τρυπώνει στο νου, και αντικατοπτρίζεται ολοζώντανο απέναντι μου.
Αυτό το βλέμμα το τόσο καθαρό, τόσο έντονο.. σα να σε κοιτά και να διαβάζει κατευθείαν τη σκέψη σου.
Αυτά τα φλογερά σου μάτια, που υπνωτίζουν, και ζαλίζουν, και κατακρίνουν, και μαγνητίζουν, και χαμογελούν, και επιβραβεύουν, και ταξιδεύουν...
Κι αν τα μάτια αυτά μείνουν καρφωμένα στα δικά μου, φοβάμαι ώρες ώρες μήπως χαθώ μέσα τους, και ξεχαστώ, και προδοθώ.
Μα πιο πολύ φοβάμαι πως τα μάτια σου αυτά, αυτό το βλέμμα σου, έχει τη δύναμη να ανοίξει την καρδιά μου και να ξεδιπλώσει την ψυχή μου...
Και αν ναι... τότε τι;...

Φρανgile...

Το λεωφορείο έφτασε στην στάση. Ανέβηκε και κάθισε σε μια ελεύθερη θέση, είχε δρόμο αρκετό να διανύσει. Στ' αυτιά της τα ακουστικά όπως πάντα, με τη μουσική να συντροφεύει τις σκέψεις της. Ανάμεικτα τα συναισθήματα, η διάθεση της εναλάσσεται συνεχώς αυτές τις μέρες, ειδικά σήμερα. Τελευταία μέρα, όμως δεν θέλει να τελειώσει. Κάπου μέσα σε όλο αυτό βρήκε μια ζωντάνια ξεχασμένη, μια συνήθεια περασμένη, μία κόπωση λυτρωτική και μια ανάγκη κρυμμένη.
Όχι πως δεν απολαμβάνει την καθημερινότητα της,φυσικά και το κάνει. Νιώθει γεμάτη από τόσα πράγματα, δημιουργική με τόσους διαφορετικούς τρόπους, ευχαριστημένη που ζει αυτό που αγαπάει και που αγαπάει αυτό που ζει. Κι όμως...κάτι λείπει. Κάτι μεταξύ του να δίνει με αστείρευτη ενέργεια τον εαυτό της και να δίνεται ολοκληρωτικά με έναν τρόπο αλλιώτικο και τόσο γνώριμο... 
Τα βάζει με τον εαυτό της που μελαγχολεί... άλλωστε έχει φτάσει ως εδώ γεμάτη εφόδια, εμπειρίες, έχοντας κερδίσει πολλά. Αυτό το παραπέρα όμως, που θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτό που είναι, την τρώει βαθιά ώρες ώρες, της ξυπνάει συναισθήματα δυνατά. Ξύνει πληγές επιμελώς κλεισμένες και οδηγεί στην αναπόληση στιγμών και στη προσμονή νέων, που όμως είναι τόσο λίγες πλέον...
Δεν είναι του χαρακτήρα της να μεμψιμοιρεί, να μη βλέπει την θετική πλευρά. Στο κάτω κάτω είναι κι αυτή μία ευκαιρία να ζήσει πάλι κάτι απ' αυτό το όνειρο, έστω για λίγο. Να πάρει μια νέα ώθηση για τη συνέχεια, για καινούρια μονοπάτια. Κι έχοντας τα μάτια και το μυαλό της ανοιχτά, γνωρίζει ότι στο χέρι της είναι τέτοιες μικρές πολύτιμες στιγμές να ξαναρθούν. Τέτοιες μικρές εκλάμψεις που φωτίζουν το πάθος της και δίνουν πνοή στο όνειρο της...
Η playlist που είχε διαλέξει τελείωσε και, βγαίνοντας από την περιπλάνηση του νου, πατάει το κουμπί για τη στάση. Έφτασε. Και είναι πανέτοιμη και τρομερά ευτυχισμένη! Ο μελαγχολικός εαυτός της της χαμογελάει και της κλείνει το μάτι...
Φύγαμε!

Το ρολόι του τοίχου...

Το ρολόι του τοίχου είχε κολλήσει...
Δέκα και πέντε, μέρες τώρα...
Κι εκείνη, κάπου εκεί είχε μείνει. Άθελα της είχε σταματήσει σε εκείνα τα τελευταία λεπτά. Σαν να πάγωσε ο χρόνος, όπως το ρολόι κι αυτός, έπαψε να κυλάει. Άδειασε κάθε σταγόνα ζωτικότητας από μέσα της και έμεινε μετέωρη σε ένα χθες που δεν ήθελε να αφήσει πίσω της και σε ένα αύριο που δεν τολμούσε να σκεφτεί. "Λυπάμαι" , η τελευταία λέξη. Κι εκείνη έμεινε να ακούει συνεχώς στο μυαλό της αυτή τη λέξη, στο repeat, και ξέχασε να αναλογιστεί πώς νιώθει.. Εκείνος λυπόταν, αυτή;...
Ούτε μπρος ούτε πίσω... Αιώρηση στο κενό. Κάπως έτσι περνούσε το χρόνο της, αιωρούμενη, αναπολώντας στιγμές και τρομοκρατημένη από τις όσες έπρεπε μόνη της πια να πλέξει.
Άρχισε κάποια στιγμή να κοιμάται και πάλι τις νύχτες, τα κατάφερε με πολύ κόπο. Και σηκωνόταν το πρωί, και πήγαινε στη δουλειά. Έπειτα γυρνούσε, περνούσε τις ώρες της μόνη ή με συντροφιές, διάβαζε, συγύριζε το σπίτι, μαγείρευε, χάζευε τα βράδια τηλεόραση, άλλαξε κι εκείνη τη λάμπα στο φωτιστικό που τόσο καιρό είχε καεί. Το ρολόι δεν το πείραξε όμως. Έστεκε εκεί, ψυχρό και σταματημένο. Δέκα και πέντε...