Δεν μπορείς να νικήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν μπορείς να πολεμήσεις τους εχθρούς που 'χεις μέσα σου.
Μπορείς να τους αγκαλιάσεις, να τους γνωρίσεις, να τους αγαπήσεις.
Να μάθεις να ζεις με αυτούς και να δέχεσαι τα λάθη τους.
Όχι με βία, αλλά με αγάπη, μόνο έτσι θα καταφέρεις κάποτε να τους εξοντώσεις.
Αγάπησε τη σκοτεινή σου πλευρά, μετράει πιο πολύ από το να αγαπάς το "στιλιζαρισμένο" εγώ σου...

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017

Γουατέβερ...

Τρεκλίζοντας, ασθμαίνοντας κι όμως χαμογελώντας. Ανακριβείς και αμφίβολες, παθητικές και περιρρέουσες εγκεφαλικές δυσλειτουργίες. Περιπλανώμενη στο πουθενά, αναχαιτίζοντας το τώρα και καταργώντας το μετά. Αινιγματική γλώσσα και ακαταλόγιστο είναι, συνονθύλευμα ειρμών, λυγμών, τριγμών. Βουτιά σε κόκκινο ουρανό ατενίζοντας μωβ ακροθαλασσιά. Ξύνεις γδαρσίματα χιλιοανοιγμένα και προσμένεις να φτάσεις κόκαλο. Αιωρούμενη σε κενό αέρος και λογικής, τρεμάμενες σκιές μιας άλλοτε παραφουσκωμένης πλάνης σε προσκαλούν με μάτια ορθάνοιχτα και χέρια στραβά και παρακλητικά. Κάτι φθαρμένα αγγίγματα σέρνονται σε εναέριες τροχιές, παραδομένα σε λογύδρια κωφάλαλων λογισμών. Κυλίσματα και φλόγες άκαες, και στάχτες πυρωμένες. Κορμιά δονούμενα, ψυχές νεκρικά σταθερές και νευρικά ασταθείς. Οι τοίχοι πότισαν ιδρωμένες αβεβαιότητες και το κτίριο τυλίχτηκε στις ενοχές. Ακόμα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: