Δεν μπορείς να νικήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν μπορείς να πολεμήσεις τους εχθρούς που 'χεις μέσα σου.
Μπορείς να τους αγκαλιάσεις, να τους γνωρίσεις, να τους αγαπήσεις.
Να μάθεις να ζεις με αυτούς και να δέχεσαι τα λάθη τους.
Όχι με βία, αλλά με αγάπη, μόνο έτσι θα καταφέρεις κάποτε να τους εξοντώσεις.
Αγάπησε τη σκοτεινή σου πλευρά, μετράει πιο πολύ από το να αγαπάς το "στιλιζαρισμένο" εγώ σου...

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Rising...

Λιγοστό το φως που ξεγλιστρά από το παράθυρο..
μπαίνει να κρυφτεί, να ξεκουραστεί από τη βουή του δρόμου. 
Μετρημένες και οι ρωγμές στον τοίχο απέναντι..
σημάδια αφημένα από σκέψεις που ξεπέρασαν φωνή και λογική. 
Με εικόνες θολές και αναπολήσεις μελαγχολικές, 
ο νους ταξιδεύει και χάνεται. 
Τον απορροφά η σιωπηλή ένταση της νύχτας. 
Τον αναλώνει η ήρεμη θλίψη που τριγυρίζει στο σκοτάδι. 
Τα όνειρα συντροφεύουν τις ξοδεμένες αγκαλιές. 
Τα χέρια ζητούν αγγίγματα και το σώμα ψάχνει χάδια.
Γαλήνη το μυαλό και συγκίνηση η ψυχή. 
Και κάπου εκεί το φως το λιγοστό ξεφεύγει,  για να σμίξει με τα παιχνιδίσματα του πρωινού. 
Ξημέρωσε...

3 σχόλια:

Jade είπε...

Ξημέρωσε για λίγο και πάλι..
Μα όταν θα ξανά-νυχτώσει? Μακάρι τουλάχιστον ο νους να μην κουράζεται απ' τα εξαντλητικά αυτά ταξίδια..

Καλή μας νύχτα..

Unidentified είπε...

Αχ βρε Jade μου, πώς να απαντήσω σε τέτοια ερώτηση;...
Ίσως κάποιες φορές ο νους έχει ανάγκη να κουράζεται από τέτοια ταξίδια, για να μην αφήνει χώρο για άλλα...!
Όμορφη μέρα εύχομαι να σου ξημέρωσε! ;)

πνευμα είπε...

Χαράζει και απόψε στα όνειρα σου, εκεί που το φως κρυφοκοιτάζει τη μέρα πριν καν ο ψεύτης ήλιος να βγει...

Την καλησπέρα μου.

Ένα Πνεύμα