Οι μνήμες χάνονται στο πέρασμα του χρόνου
και κυλάνε,
ποτάμια οι στιγμές που ρέουν, γίνονται λήθη
και περνάνε.
Φυτεύω λέξεις, σκέψεις και όνειρα
που τη ψυχή γεμίζουν
και ξαγρυπνώ με τις ματιές
που το μετά ορίζουν.
Με ένα χάδι, ένα φιλί, μια λέξη μόνο
που δύναμη έχει και ριζώνει.
Με μια ανάσα αιθέρια, μια αγκαλιά
κι ένα λεπτό που δεν τελειώνει.
Στέκω βουβός καημός, στερνός λυγμός,
κοιτώ απλά το πριν που χάνεται.
Χαμογελάω στο μετά, με κόπο τόσο
που μόνο η καρδιά αισθάνεται.
Απλώνω το χέρι να προλάβω,
να αλλάξω το φινάλε έστω αργά.
Μα το ποτάμι κυλάει και κυλάει και κυλάει
κι εγώ είμαι εδώ
και στα είπα όλα,
στα είπα τώρα.
Ώρα λοιπόν να σβήσω το άστρο μας,
κάπου μακριά...
Να με θυμάσαι...
και κυλάνε,
ποτάμια οι στιγμές που ρέουν, γίνονται λήθη
και περνάνε.
Φυτεύω λέξεις, σκέψεις και όνειρα
που τη ψυχή γεμίζουν
και ξαγρυπνώ με τις ματιές
που το μετά ορίζουν.
Με ένα χάδι, ένα φιλί, μια λέξη μόνο
που δύναμη έχει και ριζώνει.
Με μια ανάσα αιθέρια, μια αγκαλιά
κι ένα λεπτό που δεν τελειώνει.
Στέκω βουβός καημός, στερνός λυγμός,
κοιτώ απλά το πριν που χάνεται.
Χαμογελάω στο μετά, με κόπο τόσο
που μόνο η καρδιά αισθάνεται.
Απλώνω το χέρι να προλάβω,
να αλλάξω το φινάλε έστω αργά.
Μα το ποτάμι κυλάει και κυλάει και κυλάει
κι εγώ είμαι εδώ
και στα είπα όλα,
στα είπα τώρα.
Ώρα λοιπόν να σβήσω το άστρο μας,
κάπου μακριά...
Να με θυμάσαι...
10 σχόλια:
Καλησπέρα...Γενναία απόφαση να σβήσεις το Άστρο...Πιο δυνατή όμως ίσως είναι να γυρίσεις το ποτάμι πίσω..
Πόσο όμορφο αυτό που "είπες"...
Δυστυχώς όμως, δεν είναι πάντα στο χέρι σου...
Καλημέρα..
""Και θα νικήσω δίχως πανοπλία..."
Χαμογελάω στο μετά, με κόπο τόσο
που μόνο η (δική μου η) καρδιά αισθάνεται.
Τόσο δύσκολο να το εξηγήσεις και όμως εσύ το έδωσες τόσο απλά και τέλεια. :)
Γενικά πάντως βλέπω πολύ κόπο σε όλο αυτό, στο "άστρο μας" και είναι κρίμα.. ._.
Εσύ ξέρεις.
Να 'σαι καλά όπου είσαι, φιλιά.
:)
ΑΝΤ' ΑΥΤΟΥ,
..."Απόψε κράτα με απ' το σπασμένο μου φτερό, στον τελευταίο μας χορό"...
Jade μου,
ο κόπος για κάτι που θέλεις, είναι κόπος που εξατμίζεται, που χάνεται γρήγορα όταν κυνηγούν δύο του άστρου τους το φως, μαζί... Ο κόπος του να αφήσεις τη φλόγα πίσω σου, είναι που δυσκολεύει...
Την καλημέρα μου!.. ;)
Ο κόπος δεν εξατμίζεται ποτέ, ίσα ίσα είναι πάντα εκεί για να θυμίζει τη σημαντικότητά του ακόμη και αν στο τέλος απέτυχε. Ο κόπος είναι τα τούβλα που χτίζουν το κάτι, αυτό το κάτι που είναι παραπάνω από έρωτας, αυτό το κάτι που (ας πούμε) λέγεται αγάπη. Και ο κόπος είναι που δείχνει ότι έχεις/είχες τη διάθεση να χτίσεις αυτό το κάτι. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Δεν έχει λόγο να εξατμιστεί.
Γνώμη μου ε!
Αυτό που ήθελα να πω είναι πως αυτός ακριβώς ο κόπος που περιγράφεις, μόνο για κόπος δεν μετριέται μέσα σου, επειδή όπως λες απ' αυτόν χτίζεται το κάτι, το ό,τι... Αυτό τον κόπο τον προσδοκάς, τον επιθυμείς, τον περιμένεις!..
ΑΑΑααα,
ε πες το έτσι!
Με συγχωρείς, σε παρεξήγησα λοιπόν,
γράψε λάθος. :)
Καλό ξημέρωμα Unidentified!
;)
:)
Καλησπέρα Jade!
Δημοσίευση σχολίου