Reaching out for the unknown...

Ανοίγω το μυαλό μου σε νέους ορίζοντες και ξεκλειδώνω την καρδιά μου σε καινούριες ανατολές, προσμένοντας αλλιώτικα ηλιοβασιλέματα.
Κινούμαι μεταξύ του πριν και του μετά, μετέωρη στο τώρα και στην κάθε στιγμή που απρόσμενα πετάγεται εμπρός μου. Παλεύω να δράσω όταν έρθει η ώρα μου και να ονειρευτώ πριν να είναι πια πολύ αργά. Αναπλάθω το είναι μου και προσδιορίζομαι πάλι από την αρχή, για μια φορά ακόμη. Θέλω απεγνωσμένα να φτάσω εκεί, μόνο που το εκεί έρχονται ώρες που χάνει τον προσδιορισμό του. Κλείνω τα μάτια και φέρνω στο νου μου ότι αγάπησα και ότι μίσησα, ότι κρατώ διαρκώς στη σκέψη μου και ότι έκρυψα καλά στα βάθη μου.
Έχω ανάγκη να κοιτάξω κατάματα την ψυχή μου και να την αφήσω να μου ψιθυρίσει τα πιο μεγάλα μυστικά της. Και να τα νιώσω, να τα αγκαλιάσω, να τα κρατήσω σφιχτά και να τα κάνω κτήμα μου.
Απλώνω το χέρι ξανά, για να φτάσω αυτό το κάτι το απροσδιόριστο. Και με τα πάντα μου παρακαλώ να βρεθεί το χέρι σου μέσα στο δικό μου, να με τραβήξει κοντά σου. Λίγο πιο κοντά σε αυτό το κάτι...