Δεν μπορείς να νικήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν μπορείς να πολεμήσεις τους εχθρούς που 'χεις μέσα σου.
Μπορείς να τους αγκαλιάσεις, να τους γνωρίσεις, να τους αγαπήσεις.
Να μάθεις να ζεις με αυτούς και να δέχεσαι τα λάθη τους.
Όχι με βία, αλλά με αγάπη, μόνο έτσι θα καταφέρεις κάποτε να τους εξοντώσεις.
Αγάπησε τη σκοτεινή σου πλευρά, μετράει πιο πολύ από το να αγαπάς το "στιλιζαρισμένο" εγώ σου...

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Φρανgile...

Το λεωφορείο έφτασε στην στάση. Ανέβηκε και κάθισε σε μια ελεύθερη θέση, είχε δρόμο αρκετό να διανύσει. Στ' αυτιά της τα ακουστικά όπως πάντα, με τη μουσική να συντροφεύει τις σκέψεις της. Ανάμεικτα τα συναισθήματα, η διάθεση της εναλάσσεται συνεχώς αυτές τις μέρες, ειδικά σήμερα. Τελευταία μέρα, όμως δεν θέλει να τελειώσει. Κάπου μέσα σε όλο αυτό βρήκε μια ζωντάνια ξεχασμένη, μια συνήθεια περασμένη, μία κόπωση λυτρωτική και μια ανάγκη κρυμμένη.
Όχι πως δεν απολαμβάνει την καθημερινότητα της,φυσικά και το κάνει. Νιώθει γεμάτη από τόσα πράγματα, δημιουργική με τόσους διαφορετικούς τρόπους, ευχαριστημένη που ζει αυτό που αγαπάει και που αγαπάει αυτό που ζει. Κι όμως...κάτι λείπει. Κάτι μεταξύ του να δίνει με αστείρευτη ενέργεια τον εαυτό της και να δίνεται ολοκληρωτικά με έναν τρόπο αλλιώτικο και τόσο γνώριμο... 
Τα βάζει με τον εαυτό της που μελαγχολεί... άλλωστε έχει φτάσει ως εδώ γεμάτη εφόδια, εμπειρίες, έχοντας κερδίσει πολλά. Αυτό το παραπέρα όμως, που θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτό που είναι, την τρώει βαθιά ώρες ώρες, της ξυπνάει συναισθήματα δυνατά. Ξύνει πληγές επιμελώς κλεισμένες και οδηγεί στην αναπόληση στιγμών και στη προσμονή νέων, που όμως είναι τόσο λίγες πλέον...
Δεν είναι του χαρακτήρα της να μεμψιμοιρεί, να μη βλέπει την θετική πλευρά. Στο κάτω κάτω είναι κι αυτή μία ευκαιρία να ζήσει πάλι κάτι απ' αυτό το όνειρο, έστω για λίγο. Να πάρει μια νέα ώθηση για τη συνέχεια, για καινούρια μονοπάτια. Κι έχοντας τα μάτια και το μυαλό της ανοιχτά, γνωρίζει ότι στο χέρι της είναι τέτοιες μικρές πολύτιμες στιγμές να ξαναρθούν. Τέτοιες μικρές εκλάμψεις που φωτίζουν το πάθος της και δίνουν πνοή στο όνειρο της...
Η playlist που είχε διαλέξει τελείωσε και, βγαίνοντας από την περιπλάνηση του νου, πατάει το κουμπί για τη στάση. Έφτασε. Και είναι πανέτοιμη και τρομερά ευτυχισμένη! Ο μελαγχολικός εαυτός της της χαμογελάει και της κλείνει το μάτι...
Φύγαμε!

2 σχόλια:

Jade είπε...

Είναι ωραίο να κοιτάζεις λίγο πίσω όταν γνωρίζεις ότι τίποτα δε μπορεί να επηρεάσει το ότι πηγαίνεις μπροστά..
Και μη ξεχάσεις να βάλεις και την κάμερα στο σάκο γιατί έρχονται πολλά ακόμα που θα φύγουν.. Τώρα είσαι έτοιμη, φύγαμε.. ;)


Χαιρετώ,
να 'σαι καλά και να σε προσέχεις.
Τις καλησπέρες μου. :)

Unidentified είπε...

Τι όμορφα που τα λες Jade μου!
Έτοιμοι όλοι και πάμε! ;)

Καλή σου μέρα..