Μια χούφτα βροχή...

Κατάχαμα στα πόδια μου μπροστά
τα όνειρα μου σκορπισμένα,
τσαλαπατημένες οι μετέωρες ελπίδες.
Μια χούφτα βροχή να ξεπλύνει τις θύμησες,
να ελαφρύνει το βάρος της σκέψης,
να κυλήσει και να χυθεί κάπου στη θάλασσα
παρέα με κάτι ξεχασμένα λόγια.
Ανάσες που μοιάζουν κλεμμένες,
σε ένα τσουβάλι δεμένο ασφυκτιούν,
λίγο ακόμη πριν το τέλος.
Η καρδιά κουνάει το μαντήλι
στη ξεχασμένη τους ζωντάνια.
Κάνει να φύγει, να τρέξει,
να κρυφτεί στο απλό, το εύκολο και το αβίαστο.
Μα η αλήθεια της βρίσκεται εκεί,
της κλείνει το μάτι, την παίρνει από το χέρι.
Αφού ξέρει, την έχει μάθει τώρα πια...
Και να θέλω, δεν μπορώ να μου κρυφτώ...

Περάσματα...

Πέρασε... πόσος καιρός αλήθεια; Έχω χάσει λίγο την αίσθηση του χρόνου. Κατ' επιλογή μάλλον... Προτιμώ να κρατάω μια απόσταση, να έχω μια πιο παγωμένη σχέση μαζί του από το να αισθάνομαι κάθε στιγμή κάθε ένα λεπτό που περνάει χωρίς εσένα. Οι εικόνες έχουν αλλάξει χρώματα, ο ήλιος έχει αλλάξει φως, η νύχτα έχει αλλάξει αρώματα... Σε ψάχνω σε τραγούδια που σε θυμίζουν κι είναι τόσα πολλά. Σε αναζητώ σε μέρη που σε φέρνουν στο μυαλό κι έχω αρκετά. Σε γυρεύω σε σημεία αναφοράς που έχουν κάτι από εσένα... μακάρι να ήταν πιο λίγα. Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι το βλέμμα σου. Αφήνω το νου μου ελεύθερο και φαντάζομαι το φιλί σου. Κουλουριάζομαι και σκέφτομαι την αγκαλιά σου. Σε έχω απέναντι μου να με κοιτάζεις, να με χαϊδεύεις και να μου λες "Σ' αγαπάω"... και προσπαθώ τόσο πολύ να κρατήσω την εικόνα ζωντανή για λίγο ακόμα...
Πέρασε... πόσος καιρός αλήθεια; Κι όμως είσαι ακόμη μέσα μου, θύμηση, ολοζώντανη...
Απλώνω το χέρι και...

Occupied brain... 24/7...

You 've got me wrapped around your finger,

torn me into million pieces,

thrown inside your abyss.

You keep my mind occupied

and my thoughts drawn to thee

24/7, 24 hours a day, 7 days a week,

4 weeks of tears and a month of weep.

I lay down, looking up to your eyes,

looking down to your true.

I embrace your lie

and I sit beside you.

Cuddling with your poison,

'cause everything about you is pure poison my love.

Your look, your touch, your kiss,

your words, your breath,

all out of reach.

Inspired, blessed and damned.

Lost in the depths of your souls' horizon.

Brain occupied... only by you...

only for you... as far as it goes...

Σου τηλεφωνώ...

Σου τηλεφωνώ ασθμαίνοντας,
οι χαμένες μου ελπίδες αιωρούνται,
κρέμονται από μια κλωστούλα τόση δα.
Σου τηλεφωνώ,
και τρέμω στην ιδέα πως θα σηκώσεις το τηλέφωνο..
και ανατριχιάζω στη σκέψη πως δεν θα απαντήσεις.
Σου τηλεφωνώ, κι όσο περιμένω στη γραμμή
κλείνω τα μάτια και σε φέρνω εμπρός μου.
Με το ένα χέρι κρατώ το ακουστικό,
με το άλλο χαϊδεύω απαλά το πρόσωπο σου.
Νιώθω τη ζεστασιά του κορμιού σου,
εκεί, μέσα στην παλάμη μου,
μυρίζω το άρωμα που αφήνουν τα μαλλιά σου..
μόνο αν ξέρεις να το ξεχωρίσεις.
Σου τηλεφωνώ και βρίσκομαι δίπλα σου
στην άκρη του κρεβατιού,
σε κοιτάζω να κοιμάσαι.
Σου τηλεφωνώ,
και η ανάσα σου ακουμπάει στο λαιμό μου,
τόσο γνώριμα και αχόρταγα.
Σου τηλεφωνώ... μα η γραμμή νεκρώνει,
νεκρώνει κι η ελπίδα μου...
Και στα άστρα αφήνω μια χαμένη καληνύχτα...

-Αποδέσμευση-

Επιχειρώντας salto mortale επιβεβλημένο. Ανάσα βαθιά και βουτιά στο κενό. Εύκολο εν μέρη, αφού το κενό κατοικεί παντού πλέον. Παύση ονειροπολήσεων, φαντασιώσεων και ελπίδων για ένα αύριο που δεν θα σιμώσει στο κατώφλι. Παύση πυρών, γιατί πόλεμος υπάρχει εκεί που υπάρχει έρωτας. Και ο έρωτας αγνοείται σε ετούτο το παράλογο υπόγειο. Παραδίνεται η επιθυμία στην αέναη καλοντυμένη άρνηση που θρυμματίζει κόκαλα. Η αλήθεια μου πετάει τη φορεσιά του πρέποντος και στέκει γυμνή, να χάσκει εκεί, εμπρός στο ανέγγιχτο. Σε αυτό που πήρες πίσω, σε ό,τι επέστρεψες. Και στο είχα πει, δεν γίνονται δεκτές οι επιστροφές... ή μήπως δεν στο είπα;... 
Το ταμείο θα παραμείνει κλειστό για την ώρα. Θέλει χρόνο η διαχείριση εγκαταλελειμμένων ονείρων. Θέλει δουλειά ο επαναπροσδιορισμός σκέψης, συναισθήματος και λοιπών βασικών και μη λειτουργιών.
Θα σε απαλλάξω από το βάρος της αφελούς επιμονής. Θα καταπιώ αμάσητα όλα τα βλέμματα σου, να πονέσει ως τα μύχια. Με απαράμιλλη ευσέβεια θα παρακολουθώ καθώς θα κόβεις τα δεσμά μας, αυτά που μας ενώνουν. Γιατί τα άλλα έχουν αποδειχτεί ανθεκτικά, δεν καταλαβαίνουν ούτε από σένα ούτε από μένα.
Μέχρι εκεί θα δείξω δύναμη και σθένος.
Άσε με τώρα να κλέψω λίγο φως απ' το φεγγίτη.. και να κοιτάζω απ' το υπόγειο την πεταλούδα που παλεύει σε άνεμο κόντρα.. λίγο πριν το πετσόκομμα...

Να με θυμάσαι...

Οι μνήμες χάνονται στο πέρασμα του χρόνου
και κυλάνε,
ποτάμια οι στιγμές που ρέουν, γίνονται λήθη
και περνάνε.
Φυτεύω λέξεις, σκέψεις και όνειρα
που τη ψυχή γεμίζουν
και ξαγρυπνώ με τις ματιές
που το μετά ορίζουν.
Με ένα χάδι, ένα φιλί, μια λέξη μόνο
που δύναμη έχει και ριζώνει.
Με μια ανάσα αιθέρια, μια αγκαλιά
κι ένα λεπτό που δεν τελειώνει.
Στέκω βουβός καημός, στερνός λυγμός,
κοιτώ απλά το πριν που χάνεται.
Χαμογελάω στο μετά, με κόπο τόσο
που μόνο η καρδιά αισθάνεται.
Απλώνω το χέρι να προλάβω,
να αλλάξω το φινάλε έστω αργά.
Μα το ποτάμι κυλάει και κυλάει και κυλάει
κι εγώ είμαι εδώ
και στα είπα όλα,
στα είπα τώρα.
Ώρα λοιπόν να σβήσω το άστρο μας,
κάπου μακριά...
Να με θυμάσαι...

"Απόψε κράτα με απ' το σπασμένο μου φτερό, στον τελευταίο μας χορό"...

Λένε πως ο χρόνος λειτουργεί σαν γιατρικό και επουλώνει, είτε το θέλεις είτε όχι, είτε το πιστεύεις είτε όχι.
Λένε πως όσο πιο μακρινές οι στιγμές και οι αναμνήσεις, τόσο πιο ανάλαφρη και ανώδυνη η θύμιση.
Λένε και κάτι πιο σκληρό... Όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε.
Το μόνο που κανείς, τόσο έξυπνα, δεν αναφέρει είναι η διαδρομή. Είναι το πώς φτάνεις στο πέρασμα του χρόνου, στην ώρα που όσα έχουν τελειώσει έχουν περάσει κιόλας.
Πώς γεμίζει το κενό που έχει ανοίξει μέσα σου... ή πώς χάνεται, πώς αποχωρίζεσαι αυτό το κομμάτι σου που έμεινε κενό.
...Το μυαλό λειτουργεί πολύ παράξενα, σχεδόν προστατευτικά για την καρδιά και τη ψυχή πολλές φορές. Θα θολώσει τη μνήμη.. Θα σβήσει τη μυρωδιά την τόσο γνώριμη, την αίσθηση που αφήνει το άγγιγμα, το φιλί, την ανάγκη για την αγκαλιά... Έως τότε...
Άραγε μέσα από τις πιο άγριες στιγμές μας εμφανίζονται οι πιο μεγάλες δειλίες μας;
Άραγε είναι τόσο εύκολο να χαθείς και να μη μπορείς να βρεις το δρόμο σου;
Άραγε είναι τόσο κοινότυπο οι σκέψεις σου να ταξιδεύουν συνεχώς και να γυρίζουν σε όσα προσπαθείς να μη φέρνεις στο μυαλό σου;
Και απλά να κάνεις υπομονή, γιατί κάποια στιγμή ο χρόνος θα διορθώσει τα πάντα... ή σχεδόν τα πάντα...
Και αλήθεια, πώς μπορείς να πιστεύεις ότι το εγώ σου δεν είναι αρκετό, όταν ό,τι είσαι είναι απλώς υπέρογκο και θαυμάσιο;...

07.06.2013

01.04.2013...Untitled...

Θέλω να μας κλείσω σε μια σφαίρα απόκοσμη.

Σε ένα σύμπαν διαφορετικό από αυτό.

Εκεί που δεν υπάρχουν τόσα πρέπει και τόσα μη.

 Εκεί που η σκέψη είναι ανάλαφρη και το μυαλό απελευθερωμένο.

Εκεί που θα μπορώ να χάνομαι στο βλέμμα σου και να αποκοιμιέσαι στην αγκαλιά μου. Θα μπορώ να μάθω κάθε εκατοστό του κορμιού σου γρήγορα, εύκολα, αβίαστα.

Ο χρόνος απλώς δεν θα υπάρχει για εμάς, θα είναι κάπου ξεχασμένος.

Θα μπορείς να μου μιλάς και να μου ξεδιπλώνεσαι χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς καμιά σκέψη.

Θα είσαι εσύ εγώ κι εγώ θα είμαι εσύ.

Και οι δυο μαζί θα είμαστε ένα...

Κλειδωμένη... (10/12/2012)

A piece of mind...
Αυτό μόνο θέλω να κρατήσω. Ένα κομμάτι μόνο του μυαλού μου, για τα απολύτως απαραίτητα. Και να αφήσω πίσω όσα με κρατούν κλειδωμένη στις ανασφάλειες και τις αμφιβολίες μου.
Να αναπνεύσω ελεύθερα,να περπατήσω ανάλαφρα, να με κοιτάξω στον καθρέπτη με χαμόγελο.
Να αφεθώ στα έσω μου, να παρασυρθώ από τη δίνη του απρόσμενου και από την ομορφιά του άγνωστου και ανεξερεύνητου.
Να κινηθώ σαν αερικό, δίχως βάρος στα πόδια και στη ψυχή.
Να εμπιστευτώ τις δυνάμεις μου και να συμφιλιωθώ με τις αδυναμίες μου.
Να αποδεχτώ τα λάθη μου και να θέσω νέες βάσεις για να φτάσω τον ουρανό μου.
Και να χορέψω σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μην υπάρχει σήμερα, σαν να μην υπάρχει τώρα. Να στροβιλίζομαι ξεχνώντας τους κανόνες και αδιαφορώντας για την πτώση. Να ελευθερώσω το σώμα μου και να μπω με τη ψυχή μου στη  κάθε μου κίνηση. Να δοκιμάσω τα όρια μου, να τα φτάσω και να τα ξεπεράσω.
Να κλείσω το μάτι στους φόβους μου και να γεμίσω το κάθε μου βήμα.
Να περάσω το είναι μου στο σώμα μου και τον χορό μου στο βλέμμα μου.
Να ξεχειλίζει το βλέμμα...

Attraction... (06/04/2013)

Με είχες κλείσει στην αγκαλιά σου και με κρατούσες σφιχτά. Ένιωθα την ανάσα σου να αγγίζει τον αυχένα μου και τα χέρια σου να χαϊδεύουν τα δικά μου. Ο κόσμος ολόκληρος είχε πάψει έτσι απλά να έχει υπόσταση, ό,τι έχει νόημα βρισκόταν τυλιγμένο στο κορμί μου. Κάθε φιλί και κάθε χάδι σου με ταξίδευε λίγο πιο βαθιά στο παραμύθι μας. Κυνηγοί και οι δύο των όσων επιθυμούμε και θηράματα των όσων φοβόμαστε. Έκλεισα τα μάτια και βυθίστηκα στη γλυκιά σου δίνη, λίγο ακόμη. 

Να χάνω τον εαυτό μου μέσα σου και να γεννιέμαι πάλι από την αρχή. Να σκοτώνω μια πλευρά μου εμπρός σου και να ξεκλειδώνω ένα ακόμη κομμάτι μου. Και να είσαι εκεί, να μοιράζεσαι μαζί μου τα ναι και τα όχι σου, το κάθε μέρος σου και την κάθε κρυφή σου ανάσα. 

Μέσα σε στιγμές που οι λέξεις είναι περιττές. Σε στιγμές που ένα μου βλέμμα μπορεί να σου πει τα πάντα.

Ακούς;...

Reaching out for the unknown...

Ανοίγω το μυαλό μου σε νέους ορίζοντες και ξεκλειδώνω την καρδιά μου σε καινούριες ανατολές, προσμένοντας αλλιώτικα ηλιοβασιλέματα.
Κινούμαι μεταξύ του πριν και του μετά, μετέωρη στο τώρα και στην κάθε στιγμή που απρόσμενα πετάγεται εμπρός μου. Παλεύω να δράσω όταν έρθει η ώρα μου και να ονειρευτώ πριν να είναι πια πολύ αργά. Αναπλάθω το είναι μου και προσδιορίζομαι πάλι από την αρχή, για μια φορά ακόμη. Θέλω απεγνωσμένα να φτάσω εκεί, μόνο που το εκεί έρχονται ώρες που χάνει τον προσδιορισμό του. Κλείνω τα μάτια και φέρνω στο νου μου ότι αγάπησα και ότι μίσησα, ότι κρατώ διαρκώς στη σκέψη μου και ότι έκρυψα καλά στα βάθη μου.
Έχω ανάγκη να κοιτάξω κατάματα την ψυχή μου και να την αφήσω να μου ψιθυρίσει τα πιο μεγάλα μυστικά της. Και να τα νιώσω, να τα αγκαλιάσω, να τα κρατήσω σφιχτά και να τα κάνω κτήμα μου.
Απλώνω το χέρι ξανά, για να φτάσω αυτό το κάτι το απροσδιόριστο. Και με τα πάντα μου παρακαλώ να βρεθεί το χέρι σου μέσα στο δικό μου, να με τραβήξει κοντά σου. Λίγο πιο κοντά σε αυτό το κάτι...

Πύρινα Μάτια...

Κάτι τέτοιες ώρες, φέρνω στο μυαλό μου το βλέμμα σου. Ασυνείδητα και αβίαστα, έρχεται και τρυπώνει στο νου, και αντικατοπτρίζεται ολοζώντανο απέναντι μου.
Αυτό το βλέμμα το τόσο καθαρό, τόσο έντονο.. σα να σε κοιτά και να διαβάζει κατευθείαν τη σκέψη σου.
Αυτά τα φλογερά σου μάτια, που υπνωτίζουν, και ζαλίζουν, και κατακρίνουν, και μαγνητίζουν, και χαμογελούν, και επιβραβεύουν, και ταξιδεύουν...
Κι αν τα μάτια αυτά μείνουν καρφωμένα στα δικά μου, φοβάμαι ώρες ώρες μήπως χαθώ μέσα τους, και ξεχαστώ, και προδοθώ.
Μα πιο πολύ φοβάμαι πως τα μάτια σου αυτά, αυτό το βλέμμα σου, έχει τη δύναμη να ανοίξει την καρδιά μου και να ξεδιπλώσει την ψυχή μου...
Και αν ναι... τότε τι;...

Φρανgile...

Το λεωφορείο έφτασε στην στάση. Ανέβηκε και κάθισε σε μια ελεύθερη θέση, είχε δρόμο αρκετό να διανύσει. Στ' αυτιά της τα ακουστικά όπως πάντα, με τη μουσική να συντροφεύει τις σκέψεις της. Ανάμεικτα τα συναισθήματα, η διάθεση της εναλάσσεται συνεχώς αυτές τις μέρες, ειδικά σήμερα. Τελευταία μέρα, όμως δεν θέλει να τελειώσει. Κάπου μέσα σε όλο αυτό βρήκε μια ζωντάνια ξεχασμένη, μια συνήθεια περασμένη, μία κόπωση λυτρωτική και μια ανάγκη κρυμμένη.
Όχι πως δεν απολαμβάνει την καθημερινότητα της,φυσικά και το κάνει. Νιώθει γεμάτη από τόσα πράγματα, δημιουργική με τόσους διαφορετικούς τρόπους, ευχαριστημένη που ζει αυτό που αγαπάει και που αγαπάει αυτό που ζει. Κι όμως...κάτι λείπει. Κάτι μεταξύ του να δίνει με αστείρευτη ενέργεια τον εαυτό της και να δίνεται ολοκληρωτικά με έναν τρόπο αλλιώτικο και τόσο γνώριμο... 
Τα βάζει με τον εαυτό της που μελαγχολεί... άλλωστε έχει φτάσει ως εδώ γεμάτη εφόδια, εμπειρίες, έχοντας κερδίσει πολλά. Αυτό το παραπέρα όμως, που θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτό που είναι, την τρώει βαθιά ώρες ώρες, της ξυπνάει συναισθήματα δυνατά. Ξύνει πληγές επιμελώς κλεισμένες και οδηγεί στην αναπόληση στιγμών και στη προσμονή νέων, που όμως είναι τόσο λίγες πλέον...
Δεν είναι του χαρακτήρα της να μεμψιμοιρεί, να μη βλέπει την θετική πλευρά. Στο κάτω κάτω είναι κι αυτή μία ευκαιρία να ζήσει πάλι κάτι απ' αυτό το όνειρο, έστω για λίγο. Να πάρει μια νέα ώθηση για τη συνέχεια, για καινούρια μονοπάτια. Κι έχοντας τα μάτια και το μυαλό της ανοιχτά, γνωρίζει ότι στο χέρι της είναι τέτοιες μικρές πολύτιμες στιγμές να ξαναρθούν. Τέτοιες μικρές εκλάμψεις που φωτίζουν το πάθος της και δίνουν πνοή στο όνειρο της...
Η playlist που είχε διαλέξει τελείωσε και, βγαίνοντας από την περιπλάνηση του νου, πατάει το κουμπί για τη στάση. Έφτασε. Και είναι πανέτοιμη και τρομερά ευτυχισμένη! Ο μελαγχολικός εαυτός της της χαμογελάει και της κλείνει το μάτι...
Φύγαμε!

Το ρολόι του τοίχου...

Το ρολόι του τοίχου είχε κολλήσει...
Δέκα και πέντε, μέρες τώρα...
Κι εκείνη, κάπου εκεί είχε μείνει. Άθελα της είχε σταματήσει σε εκείνα τα τελευταία λεπτά. Σαν να πάγωσε ο χρόνος, όπως το ρολόι κι αυτός, έπαψε να κυλάει. Άδειασε κάθε σταγόνα ζωτικότητας από μέσα της και έμεινε μετέωρη σε ένα χθες που δεν ήθελε να αφήσει πίσω της και σε ένα αύριο που δεν τολμούσε να σκεφτεί. "Λυπάμαι" , η τελευταία λέξη. Κι εκείνη έμεινε να ακούει συνεχώς στο μυαλό της αυτή τη λέξη, στο repeat, και ξέχασε να αναλογιστεί πώς νιώθει.. Εκείνος λυπόταν, αυτή;...
Ούτε μπρος ούτε πίσω... Αιώρηση στο κενό. Κάπως έτσι περνούσε το χρόνο της, αιωρούμενη, αναπολώντας στιγμές και τρομοκρατημένη από τις όσες έπρεπε μόνη της πια να πλέξει.
Άρχισε κάποια στιγμή να κοιμάται και πάλι τις νύχτες, τα κατάφερε με πολύ κόπο. Και σηκωνόταν το πρωί, και πήγαινε στη δουλειά. Έπειτα γυρνούσε, περνούσε τις ώρες της μόνη ή με συντροφιές, διάβαζε, συγύριζε το σπίτι, μαγείρευε, χάζευε τα βράδια τηλεόραση, άλλαξε κι εκείνη τη λάμπα στο φωτιστικό που τόσο καιρό είχε καεί. Το ρολόι δεν το πείραξε όμως. Έστεκε εκεί, ψυχρό και σταματημένο. Δέκα και πέντε...

Στο Εμείς...

Μοιράζομαι με εσένα τα όνειρα μου
και στα χέρια σου ακουμπώ τη μοναξιά μου.
Στης ζωής τους χορούς στροβιλίζομαι μαζί σου
και εμπρός μας ορθάνοιχτες οι πύλες του παραδείσου.
Ενός παράδεισου διαφορετικού, καμωμένου από τους δυο μας,
ενός παράδεισου ξεχωριστού, που κρατάμε φυλαχτό μας.
Δρόμοι απέραντοι, ταξίδια μακρινά
ανάσες ελεύθερες, λόγια αφοσιωμένα.
Χάδι κατανόησης και άγγιγμα σιγουριάς
φιλί ερωτικό και αγκαλιά παρηγοριάς.
Όλα και τίποτα, τα πάντα μας και το κενό μας,
της αγάπης η μοιρασιά και το υπόλοιπο δικό μας.
Μου δίνεσαι και αφήνομαι
σε προστατεύω και ησυχάζεις.
Μου ψιθυρίζεις και ανταποκρίνομαι
κι όλο σου μοιάζω, κι όλο μου μοιάζεις.
Και έτσι πορεύομαι και με οδηγείς
κι έτσι ξεχνιέσαι και ακροβατείς,
στου νου το απόμακρο, το μαγικό,
της ψυχής το πιο γλυκό, το πιο ζεστό,
σε ότι πω και σε ότι πεις.
Εσύ κι εγώ, μαζί εμείς.. Εδώ, στο εμείς...

Σιωπηλή Έκσταση...

Λιώνεις απαλά σε κάθε ψήγμα επιθυμίας,
κινείσαι αχόρταγα σε κάθε ευκαιρία για επαφή.
Σπασμωδική αντίδραση σε κάθε υπόνοια αγγίγματος,
μάτια πλάνα που κυριαρχούνται από ηδονή.
Σ' αγγίζω και φοβάμαι μη σε σπάσω,
τόσο εύθραυστο σε νιώθω στο πλάι μου,
σαν παιδί μικρό που αναζητά παρηγοριά,
αθεράπευτα συγκλονισμένο σε κάθε χάδι.
Ουρανός και γη έγιναν ένα για χάρη μας,
αφήνοντας στ' άστρα ίχνη της μορφής σου.
Για να οδηγείται η καρδιά μου απόψε στα μονοπάτια σου,
παρασυρμένη απ' της αγκαλιάς σου το μεγαλείο,
παραδομένη στου πόθου σου το ασυμβίβαστο.
Και κάπου εκεί, ξανά εκεί θα σε προσμένω,
καρτερικά θα περιμένω μια αναπνοή.
Μια σου ανάσα, ζωή να δώσει στη νύχτα μου
και να χρωματίσει φλογερά τις αισθήσεις μου.
Αγκιστρώσου στο τώρα και φυλάκισε τις σκέψεις σου,
πριν χαθούν στη νυχτιά.
Γιατί απόψε είσαι δικός μου!...