Απολογισμός

Μέσα από την πιο βαθιά πληγή μου,
γεννήθηκε το πρώτο μου ψέμμα*.

Μέσα από τη μεγαλύτερη δειλία μου,
γεννήθηκε ο πρώτος φόβος μου.

Μέσα από το πιο ψεύτικο χαμόγελο μου,
γεννήθηκε το πρώτο πιο καυτό μου δάκρυ.

Μέσα από τη μεγαλύτερη επιτυχία μου,
γεννήθηκε το πρώτο μεγάλο λάθος μου.

Μέσα από τη μεγαλύτερη πτώση μου,
γεννήθηκε η πρώτη ελεύθερη ανάσα μου...

...

Περίσσια στη σκέψη μου η θλίψη
και η βροχή στη ψυχή μου.
Γκρίζα τα σύννεφα στου μυαλού τους ουρανούς
και ανυπόφορη η ψύχρα στο σώμα.
Παλη αέναη στο νου,
ατέρμονη η προσπάθεια να αποχωριστεί τα όσα
σφιχτά τον περικυκλώνουν.
Αβάσταχτα τα αναπάντητα ερωτήματα,
τα άλυτα προβλήματα, τα μόνιμα γιατί.
Η μόνη κατάληξη της όποιας λογικής... φαύλος κύκλος.
Αδύνατο να τον αποφύγεις.

Σκόρπιες λέξεις και ανάμεικτα συναισθήματα,
μέσα στη μοναξιά μου.
Και το αποτέλεσμα μένει πάλι το ίδιο...
Καλή μου νύχτα...

Κρυφή ελπίδα...

Με τα μάτια ορθάνοιχτα

κι όμως νιώθεις τυφλός.

Με τα αυτιά τεντωμένα

κι όμως θαρρείς πως τίποτα δεν ακούγεται.

Με το στόμα να πάλλεται

μα νομίζεις πως τίποτα δεν λες πάλι.

Με τα χέρια απλωμένα

μα αισθάνεσαι πως δεν μπορείς να αγγίξεις τίποτα.

Με την ψυχή ελεύθερη

μα εσύ σε βλέπεις σε κλουβί κλειδωμένο.

Με την καρδιά θερμό οικοδεσπότη

κι όμως νιώθεις μόνος.

Για άλλη μια φορά τόσο μόνος...

Φύλα το δάκρυ σου..

Θα ξημερώσει καινούρια μέρα...

Σημαδεύοντας το όνειρο..

Σημάδεψα με βία το όνειρο μου

κι απόκτησε άξαφνα μαύρο λεκέ

σε σχήμα χτυπημένου χελιδονιού.

Ντράπηκα τόσο που κρύφτηκα μεμιάς

σε δάσος ανέξοδης λησμονιάς

και προσποιητής αγαλλίασης.

Ο ορίζοντας έχασε το χρώμα του

κι όλες οι στιγμές μου

αποτυπώθηκαν σε φόντο γκρίζο.

Σώπασαν οι μουσικές του κόσμου

και στα πρόσωπα γύρω

παρουσιάζονταν άναρθρες κραυγές.

Ανόητα φέρθηκα, επιπόλαια

αν και το γνώριζα από πριν,

εδώ και καιρό μου το είχαν μάθει.

Πρέπει να προσέχεις πολύ

πώς φέρεσαι στο όνειρο σου

για να μη χαθείς μέσα στη στάχτη του.

Γιατί θα χαθείς..

και ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι εύκολος...