Δεν μπορείς να νικήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν μπορείς να πολεμήσεις τους εχθρούς που 'χεις μέσα σου.
Μπορείς να τους αγκαλιάσεις, να τους γνωρίσεις, να τους αγαπήσεις.
Να μάθεις να ζεις με αυτούς και να δέχεσαι τα λάθη τους.
Όχι με βία, αλλά με αγάπη, μόνο έτσι θα καταφέρεις κάποτε να τους εξοντώσεις.
Αγάπησε τη σκοτεινή σου πλευρά, μετράει πιο πολύ από το να αγαπάς το "στιλιζαρισμένο" εγώ σου...

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Νιώθω...


Νιώθω κερί, που η φλόγα του τρεμοπαίζει στο παραμικρό ερέθισμα του αέρα.
Νιώθω χαρτί άγραφο, κενό. Ή και γεμάτο με λόγια ανάκατα, μουτζούρες, ασύμβατους λεκέδες στο λευκό.
Νιώθω φιλί που ανέβηκε στο στόμα, όμως έμεινε εκεί και δεν δόθηκε ποτέ.
Νιώθω αγκαλιά που έμεινε ανοιχτή να περιμένει, κάτι που δεν έρχεται ποτέ.
Νιώθω λέξη που κρύφτηκε πίσω από τα χείλη και δεν ειπώθηκε ποτέ.
Νιώθω ουρλιαχτό που θέλει να εκφραστεί, αλλά κρύβεται μέσα σε λυγμούς και δάκρυα.

Τουλάχιστον όμως νιώθω..Ζω, βιώνω, αισθάνομαι.. Δεν αναλώνομαι, δεν χαρίζομαι, δεν συμβιβάζομαι.
Πέφτω, χαρακώνομαι, γδέρνομαι.. για να μπορέσω να σηκωθώ πιο δυνατή και να συνεχίσω.. να δίνω νόημα στην ύπαρξη μου...

3 σχόλια:

Liani είπε...

δεν χρειαζεται να πω κατι.
δεν βρισκω κατι να πω.
μαλλλον η σιωπη ειναι καλυτερη.

μην μας κλαις αγνωστο αερακι φθινοπωρου :)
θα κανεις ρυτιδες :Ρ και μετα πως θα σε παντρεψω? :Ρ

καλημερα με πολλα γέλια και χαμογελα να εχεις :)

Unidentified είπε...

Είναι δυνατόν καλέ μου να διαβάζω τα σχόλια σου και να μη χαμογελάω;!

Καλή σου μέρα..

Faery είπε...

τουλάχιστον όμως νιώθω.. πρέπει τελικά να το εκτιμούμε?? το ότι υπάρχουμε και ας είμαστε δυστυχισμένοι.. δεν ξέρω.
πολύ ωραία πάντως η αναστησή σου!