Τέλος...

Μπήκε στο σπίτι μουσκεμένη ως το κόκκαλο, στάζοντας πάνω στη μαύρη μοκέτα. Είχε αρχίσει να βρέχει ξαφνικά, όμως αυτό δεν την εμπόδισε να περπατήσει ως εκεί. Θα μπορούσε να έχει φτάσει και στην άλλη άκρη της πόλης χωρίς καν να το καταλάβει. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει, αλήθεια, τις σταγόνες της βροχής από τα δάκρυα της. Το νερό της απρόσμενης καταιγίδας είχε γίνει ένα με τον πόνο των ματιών της.
Άρχισε να πετάει ένα ένα τα βρεγμένα ρούχα από πάνω της, χωρίς να μπορεί να ξεφορτωθεί το ίδιο εύκολα και τις σκέψεις της... Πώς μπόρεσε να φερθεί με αυτό τον τρόπο; Πώς άντεξε να της μιλήσει έτσι; Μετά από όλα όσα της είχε κάνει, είναι δυνατόν να είχε το θράσος να απαιτεί σεβασμό;...
Χώθηκε γρήγορα κάτω από το ντους, μήπως κατάφερνε να ζεστάνει το σώμα της και να ηρεμήσει την καρδιά της... Και μήπως δεν του τα είχε δώσει όλα; Τα πάντα του έδωσε. Του αφιέρωσε τη ψυχή της, το μυαλό της, το είναι της ολόκληρο... Και ήταν πάντοτε εκεί για να τον περιμένει. Τον περίμενε να γυρίσει κοντά της. Για να την κεράσει κι άλλα δάκρυα, κι άλλες ξάγρυπνες νύχτες, νέα θλίψη να συντροφεύει την παλιά.
Το ζεστό νερό χάιδευε το κορμί της και μαλάκωνε την οργή της. Τόσος χρόνος που έμοιαζε χαμένος, τόση υπομονή για το τίποτα, τόσα όνειρα που έμειναν όνειρα και τόσες υποσχέσεις που ξεχάστηκαν στα λόγια. Πόσο άξιζαν άραγε;...
Βγήκε από τη μπανιέρα, τυλίχτηκε με το μπουρνούζι της και, αφού απομάκρυνε με την παλάμη της τη θαμπάδα από τον καθρέφτη, έμεινε να παρατηρεί το πρόσωπο που εμφανίστηκε απέναντι της. Αυτό το θλιμμένο, το κουρασμένο από τα ψέμματα, το τόσο ταλαιπωρημένο πρόσωπο...
Κι αφού έριξε μια τελευταία αποφασιστική ματιά στον εαυτό της, έγραψε στον καθρέφτη της τη μικρή αυτή λέξη.. να της θυμίζει πόσα πέρασε, πόσα πήρε, πόσα έχασε, και κυρίως πόσα θα έρθουν. Αυτή η λέξη θα έμενε εκεί, μέχρι να σιγουρευτεί πως τη νιώθει ως τα μύχια της ψυχής της. Αυτή η μία λέξη:
Τέλος...