Δεν μπορείς να νικήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν μπορείς να πολεμήσεις τους εχθρούς που 'χεις μέσα σου.
Μπορείς να τους αγκαλιάσεις, να τους γνωρίσεις, να τους αγαπήσεις.
Να μάθεις να ζεις με αυτούς και να δέχεσαι τα λάθη τους.
Όχι με βία, αλλά με αγάπη, μόνο έτσι θα καταφέρεις κάποτε να τους εξοντώσεις.
Αγάπησε τη σκοτεινή σου πλευρά, μετράει πιο πολύ από το να αγαπάς το "στιλιζαρισμένο" εγώ σου...

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Τέλος...


Μπήκε στο σπίτι μουσκεμένη ως το κόκκαλο, στάζοντας πάνω στη μαύρη μοκέτα. Είχε αρχίσει να βρέχει ξαφνικά, όμως αυτό δεν την εμπόδισε να περπατήσει ως εκεί. Θα μπορούσε να έχει φτάσει και στην άλλη άκρη της πόλης χωρίς καν να το καταλάβει. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει, αλήθεια, τις σταγόνες της βροχής από τα δάκρυα της. Το νερό της απρόσμενης καταιγίδας είχε γίνει ένα με τον πόνο των ματιών της.
Άρχισε να πετάει ένα ένα τα βρεγμένα ρούχα από πάνω της, χωρίς να μπορεί να ξεφορτωθεί το ίδιο εύκολα και τις σκέψεις της... Πώς μπόρεσε να φερθεί με αυτό τον τρόπο; Πώς άντεξε να της μιλήσει έτσι; Μετά από όλα όσα της είχε κάνει, είναι δυνατόν να είχε το θράσος να απαιτεί σεβασμό;...
Χώθηκε γρήγορα κάτω από το ντους, μήπως κατάφερνε να ζεστάνει το σώμα της και να ηρεμήσει την καρδιά της... Και μήπως δεν του τα είχε δώσει όλα; Τα πάντα του έδωσε. Του αφιέρωσε τη ψυχή της, το μυαλό της, το είναι της ολόκληρο... Και ήταν πάντοτε εκεί για να τον περιμένει. Τον περίμενε να γυρίσει κοντά της. Για να την κεράσει κι άλλα δάκρυα, κι άλλες ξάγρυπνες νύχτες, νέα θλίψη να συντροφεύει την παλιά.
Το ζεστό νερό χάιδευε το κορμί της και μαλάκωνε την οργή της. Τόσος χρόνος που έμοιαζε χαμένος, τόση υπομονή για το τίποτα, τόσα όνειρα που έμειναν όνειρα και τόσες υποσχέσεις που ξεχάστηκαν στα λόγια. Πόσο άξιζαν άραγε;...
Βγήκε από τη μπανιέρα, τυλίχτηκε με το μπουρνούζι της και, αφού απομάκρυνε με την παλάμη της τη θαμπάδα από τον καθρέφτη, έμεινε να παρατηρεί το πρόσωπο που εμφανίστηκε απέναντι της. Αυτό το θλιμμένο, το κουρασμένο από τα ψέμματα, το τόσο ταλαιπωρημένο πρόσωπο...
Κι αφού έριξε μια τελευταία αποφασιστική ματιά στον εαυτό της, έγραψε στον καθρέφτη της τη μικρή αυτή λέξη.. να της θυμίζει πόσα πέρασε, πόσα πήρε, πόσα έχασε, και κυρίως πόσα θα έρθουν. Αυτή η λέξη θα έμενε εκεί, μέχρι να σιγουρευτεί πως τη νιώθει ως τα μύχια της ψυχής της. Αυτή η μία λέξη:
Τέλος...

12 σχόλια:

προφήτηs είπε...

μη μάθεις να λες αυτήν την λέξη... το τέλος είναι απλά μια συνεχόμενη παράταση του τώρα...
κανένας δε φεύγει για πάντα, όλοι κάποτε επιστρέφουν ξανά στην αρχή είτε για να θυμηθούν είτε για να λησμονήσουν, είτε για να διεκδικήσουν... ότι είχαν κ έχασαν, από απερισκεψία, από αφέλεια... γτ... κανείς δε ξέρει... κανείς δε θα μάθει...

καλησπέρα...

υ.γ.: η ζωή είναι ένας συνεχόμενος κύκλος, με μικρές αλλαγές στις στιγμές της...

Unidentified είπε...

Προφήτη...
Δεν ξέρω...
Έχω την εντύπωση πως αν δεν καταφέρω να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη, δεν θα ξεφύγω ποτέ από κάποια πράγματα που, και τελείωσαν, και αδιέξοδα είναι, και που η θύμηση τους δεν οδηγεί σε τίποτα παραπάνω από πόνο και θλίψη...
Σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου...
Καλό σου βράδυ...

Argyrios G. είπε...

kathe fora pou eipa telos, katalaba pos telos den iparxei isos apla allagi...
alla pano stin orgi kai sto thimo,
eipa xilia telos,
kalo sou vradi,
A.

Adis είπε...

Η αχαριστία είναι μέρος της ζωής και θα το συναντάς συχνά πυκνά.. Όσες φορές κι αν ξεφύγεις έχεις μεγάλες πιθανότητες να ξαναπέσεις πάνω της..
Το τέλος είναι μια πολύ όμορφη λέξη για να τη χρησημοποιείς, μόνο όμως στις περιπτώσεις που θες να ορίσεις γερές βάσεις για μια νέα αρχή. Θέλω να πω, ότι αν είναι να πεις τέλος για ένα θέμα γενικότερα (π.χ. έρωτες,αγάπη), καλύτερα να μην βιαστείς.. Το μόνο που θα μπορούσα να σου πω είναι να έχεις τα μάτια σου δεκαπέντε εκεί που οι άλλοι τα 'χουν δεκατέσσερα, για ν' αποφεύγεις όσο γίνεται τέτοιες καταστάσεις. :)

Καλή χρονιά να έχεις επί της ευκαιρίας! ;)

next_day είπε...

Πρώτον,
να αλλάξεις μοκέτα...μα μαύρη κι εσύ??? να παίρεις ένα άλλο χρώμα φωτεινό!!Να σου δίνει ζωή!
Και να ζωγραφίσεις με χρώματα τους τοίχους την λέξη αρχή! Κάθε τέλος, μια νέα αρχή! Κλισέ, αλλά ισχύει!
Και ότι χρειαστείς είμαστε εδώ!!!
Κι αν μένεις Αθήνα, πέρνα και απο εμένα! Ετοιμάζουμε βλογοσυνάντηση!
Φιλί γλυκό!

anima είπε...

Κάθε τέλος κρύβει και μια νέα αρχή.Ή ένα καινούργιο τέλος.Τελικό τούτη τη φορά.

Μέχρι την επόμενη φορά...

φιλί

issallos είπε...

@Unidentified...
οσο μιλατε για τελος.... κανεις δεν βλεπει την συνεχεια.... η σπειρα ειναι η εξελιξη ... και λιγο πριν το τελος... σου δινει την αφορμη να συνεχισεις.... κι ολο το ιδιο... συνεχεια... μεχρι που ολο αυτο μοιαζει πορεια κι οχι πεπερασμενος κλειστος κυκλος...
Καλημερα... καιρο ειχα να ερθω ...
τα λεμε !!!!

Unidentified είπε...

Argyri,
για να γίνει όμως η αλλαγή δεν χρειάζεται να μπει κ ένα τέλος;
Αρκεί να το εννοείς..και όσα τέλος κι αν πούμε πάνω στο θυμό μας δεν ξέρω κατά πόσο τα εννοούμε κ τα πιστεύουμε πραγματικά...
Καληνύχτα...

Unidentified είπε...

Adi,
καταρχήν καλή χρονιά και σε σένα εύχομαι!
Εννοείται πως το τέλος πάντα σηματοδοτεί μία νέα αρχή...Ίσως καλή,ίσως κακή..κάτι καινούριο σίγουρα...
Καλό βράδυ...

Unidentified είπε...

next day μου,
μη το παίρνεις αρνητικά!απλά το μαύρο και το μωβ είναι τα αγαπημένα μου χρώματα,γι'αυτο και αυτή η εμφάνιση του blog!
Συμφωνώ μαζί σου,κάθε τέλος μια αρχή..μερικές φορές τα κλισέ είναι πολύ σωστά.
Σ'ευχαριστώ πολύ...
Φιλιά...

Unidentified είπε...

Anima,
είτε τέλος είτε αρχεί,σίγουρα κάτι νέο κρύβει..κάτι διαφορετικό...
μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν...
Φιλιά...

Unidentified είπε...

issalle,
ατέρμονος ο κύκλος. Και όσο απελπισμένος κι αν αισθάνεσαι κάποιες φορές,θα έρθει κάτι απρόσμενο να σου τα αλλάξει όλα...
Καλώς με βρήκες λοιπόν και πάλι...
Εμένα μπορεί να αραιώσαν τα σχόλια μου, αλλά συνεχίζω να παρακολουθώ...
Καλή σου νύχτα...