Κάτι δικό μας...

Ακούμπησε τα χέρια της στο τραπέζι. Τα πόδια της ακόμη έτρεμαν από το σοκ. Προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί, να χωρέσει στο μυαλό της αυτό που μόλις είχε ακούσει. Ήταν όμως αδύνατον. Αδύνατον. Αυτή η λέξη ακουγόταν μέσα στο κεφάλι της ξανά και ξανά. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, σκεφτόταν. Υπήρχαν σχέδια, τα οποία δεν περιελάμβαναν ούτε μπορούσαν να συμπεριλάβουν κάτι τέτοιο. Υπήρχαν όνειρα, που τώρα, μέσα σε λίγα μόνο λεπτά, ανατρέπονταν πλήρως. Διαλύονταν. Μέσα σε ένα λεπτό τα πάντα γύρω της στροβιλίζονταν. Έπρεπε επειγόντως να καθίσει, προτού λιποθυμήσει. Γιατί καθώς ήταν μόνη αυτή τη στιγμή, κανείς δεν θα μπορούσε να τη βοηθήσει. Να τη βοηθήσει. Μα δεν ήταν αυτή που χρειαζόταν βοήθεια στην προκειμένη περίπτωση. Και ποιος ήταν αυτός που έπρεπε να φανεί δυνατός τώρα; Εκείνη; Δεν είχε ιδέα πως να το κάνει αυτό. Εκείνος ήταν πάντα η δύναμη της, το στήριγμα της, το κουράγιο της. Εκείνος τη βοηθούσε, τη συμβούλευε, την προστάτευε. Στεκόταν δίπλα της φρουρός του εύθραυστου χαρακτήρα της. Κι εκείνη ευγνωμονούσε τη ζωή που τον έφερε στον δρόμο της και τον αγαπούσε όσο πιο δυνατά, έντονα, παθιασμένα, όσο πιο ολοκληρωτικά μπορούσε. Μα ποτέ δεν έμοιαζε αρκετό. Ήθελε να τον αγαπά κι άλλο, να τον θέλει κι άλλο, να τον έχει κι άλλο. Κι άλλο λίγο. Κάθε φορά λίγο παραπάνω. Πώς λοιπόν θα αντιστρέφονταν οι ρόλοι έτσι ξαφνικά; Κι όμως. Αυτή τη φορά ήταν εκείνος που την είχε ανάγκη. Αυτή τη φορά ήταν εκείνος που έπρεπε να την νιώσει στήριγμα και δύναμη του. Κι όσο διαλυμένη κι αν αισθανόταν, έπρεπε να είναι εκεί. Για εκείνον. Μόνο για εκείνον. Πάντα για εκείνον.
Κοίταξε το ρολόι της. Αν δεν έφευγε θα αργούσε στο ραντεβού που είχε κλείσει στο γυναικολόγο. Και άλλωστε, ήθελε να βρεθεί κοντά του όσο πιο γρήγορα γινόταν. Μάζεψε λοιπόν τα κομμάτια της, ντύθηκε γρήγορα και έφυγε βιαστικά από το σπίτι. Σε μισή ώρα ήταν στο γραφείο του γιατρού. Το ραντεβού ήταν αρκετά σύντομο. Βγήκε από εκεί μέσα σαν χαμένη και η αλήθεια είναι πως εντελώς μηχανικά έφτασε στο απρόσωπο μεγάλο κτίριο. Ούτε που θυμόταν τη διαδρομή μέχρι εκεί. Τον βρήκε στο παγερό, λευκό δωμάτιο. Μόλις την αντίκρισε, ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Ένα γλυκό χαμόγελο που την συνέτριψε ακόμη πιο πολύ, έκανε όμως προσπάθειες να συγκρατηθεί. Δεν ήθελε να τον κάνει να νιώθει χειρότερα. Τον πλησίασε και του έδωσε ένα φιλί. "Γεια σου", της είπε. Κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια της και μάλλον βρήκε αυτό που έψαχνε. Αυτό που περίμενε. "Πρέπει να σου τηλεφώνησε ο γιατρός. Σε μένα μόνο κάτι μισόλογα είπε. Θέλω να ξέρω όμως. Θέλω να μου πεις την αλήθεια. Θα το κάνεις;" Εξακολουθούσε να έχει τα μάτια του καρφωμένα επάνω της. Κι εκείνη του έγνεψε ένα θλιμμένο ναι. Ήταν καθισμένη στο κρεβάτι δίπλα του κι εκείνος της κρατούσε σφιχτά το χέρι. Σφιχτά, μα τόσο απαλά συνάμα. "Πόσο χρόνο μου δίνουν λοιπόν;", τη ρώτησε. Εκείνη πάλεψε για λίγο με τις λέξεις που δεν μπορούσε καν να αρθρώσει και απάντησε, "Δύο μήνες.. στην καλύτερη περίπτωση..."
Επεξεργάστηκε για λίγο την πληροφορία. "Κάτι είναι κι αυτό, σωστά;" είπε τελικά. "Θα μπορέσω να σε χαρώ για δύο μήνες ακόμη. Και θα φροντίσω να σε χορτάσω!" συνέχισε γλυκά. Τα τρυφερά του λόγια την άγγιζαν και την έθλιβαν ταυτόχρονα. Της χάιδεψε απαλά το μάγουλο κι εκείνη χάθηκε στο χάδι του. "Είναι και κάτι άλλο που πρέπει να σου πω" είπε και άθελα της άφησε ένα δάκρυ να κυλήσει στο πρόσωπο της. "Τι είναι αγάπη μου; Τι συμβαίνει;" αναρωτήθηκε και η ανησυχία ήταν ολοφάνερη στη φωνή του. Πήρε λίγο χρόνο για να μπορέσει να αποκόψει τις σκέψεις της και απάντησε. "Είμαι έγκυος." Είδε και πάλι ένα χαμόγελο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του, πιο όμορφο πιο τρυφερό και πιο ζωντανό από πριν. Την τράβηξε κοντά του, τη φίλησε γλυκά και την κράτησε στην αγκαλιά του. Και τώρα που το πρόσωπο της ήταν ακουμπισμένο στο στήθος του, άφησε τη θλίψη να ξεχυθεί από τα μάτια του. Θλίψη μαζί με χαρά, απογοήτευση μαζί με ευγνωμοσύνη, φόβος μαζί με προσμονή. Χείμαρρος οι σκέψεις στο μυαλό του. Μία όμως επικράτησε, κι ήταν αυτή που έκανε το πρόσωπο του να γαληνέψει και πάλι, μαζί και την ψυχή του. 'Τουλάχιστον θα έχει κάτι δικό μου. Κάτι δικό μας...' Την κράτησε ακόμη πιο σφιχτά στην αγκαλιά του. Κι εκεί θα την κρατούσε, μέχρι το τέλος...

I want to break free...

Τα περιθώρια στενεύουν. Και οι τέσσερις τοίχοι γύρω μου γίνονται όλο και πιο ασφυκτικοί. Και οι αντοχές μου συρρικνώνονται μέρα με τη μέρα. Και οι σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό μου γίνονται θηλιά. Και οι διέξοδοι φράζουν μία προς μία.

Άγνωστη η συνέχεια και θολή.

Κάποιες φορές πρέπει να ψάξεις πολύ, πάρα πολύ, για να καταφέρεις να βρεις τη δύναμη που χρειάζεσαι. Για να μη αφεθείς έρμαιο των καταστάσεων. Όσες αντιστάσεις όμως κι αν κρατάς, αναπόφευκτα κάποια στιγμή οι καταστάσεις σαν χείμαρρος σε παρασύρουν. Και το μόνο που νιώθεις.. πίεση..κι εξάντληση.. και αγανάκτηση. Πρέπει ωστόσο να καταφέρεις να αφήσεις πίσω σου ότι σε πνίγει. Να μπορέσεις να κάνεις ότι σε επηρεάζει να μοιάζει μικρό κι ασήμαντο. Να επιτύχεις την απελευθέρωση του εαυτού σου από την όποια επιρροή.. ατόμων, γεγονότων, σκέψεων, συναισθημάτων.

Πού μπορείς όμως να βρεις το κουράγιο για όλα αυτά; Γιατί εγώ το έχω χάσει καιρό τώρα. Μου το πήραν όλο, το απορρόφησαν. Και δεν έμεινε τίποτα...

Αποφάσεις...

Αποφάσεις, αποφάσεις, αποφάσεις... Από το τι θα φορέσεις σήμερα, μέχρι το τι θα κάνεις με τη ζωή σου. Αποφάσεις που αφορούν εσένα και αποφάσεις που έχουν επιπτώσεις στους γύρω σου. Καλείσαι συνεχώς, όλο και πιο συχνά όσο μεγαλώνεις, να επιλέγεις ανάμεσα σε δρόμους, σε εναλλακτικές, σε αυτά που θέλεις και σε όσα ζητούνται από εσένα. Και οι επιλογές σου αυτές έχουν βαρύτητα συνήθως, είτε μικρή είτε μεγάλη, είτε μόνο για εσένα είτε και για άλλους. Δημιουργούν, οριοθετούν, αναπτύσσουν, εξελίσσουν, καθορίζουν, σκιαγραφούν, προδιαγράφουν, προετοιμάζουν, καταστρέφουν, ζωντανεύουν, συμπληρώνουν, αναβάλλουν, επιταχύνουν, επισημοποιούν, καταργούν, επιβάλλουν... και πόσα ακόμη!
Οι επιλογές σου και οι αποφάσεις σου είναι αυτές που σε διαμορφώνουν και σε χαρακτηρίζουν. Η επιλογή που θα κάνεις σε κάθε περίπτωση, αποκαλύπτει και ένα κομμάτι του εαυτού σου, μια επιθυμία σου, έναν δισταγμό, έναν φόβο, ένα ρίσκο. Και είναι αυτές οι αποφάσεις που συνθέτουν και το μονοπάτι της σύντομης ζωής σου. Είναι αυτές που είτε εμπλουτίζουν αυτό το μονοπάτι με εμπειρίες, στιγμές, εικόνες, ήχους και συναισθήματα, είτε το αφήνουν ξερό και άδειο, συνέπεια δειλίας, ντροπής, ενοχής. Όποιο κι αν είναι το δικό σου μονοπάτι, είναι αυτό που εσύ δημιούργησες. Να κάνεις κτήμα σου αυτή τη γνώση. Και δεν έχει σημασία αν είναι γεμάτο ιστορίες ή απλοϊκά κοινό. Αυτό που μετράει είναι να έχει προκύψει από δικές σου αποφάσεις, δικά σου θέλω και πρέπει, δικούς σου φόβους και ανασφάλειες, δικές σου παράτολμες κινήσεις, δικές σου σκέψεις και πρωτοβουλίες, δικά σου λάθη. Γιατί μόνο τότε είναι αληθινά δικό σου, μόνο τότε η διαδρομή της ψυχής σου είναι αυτή που εσύ διάλεξες. Να είσαι ευγνώμων για αυτό.
Κι αν όλα αυτά δεν ισχύουν, αν ο δικός σου δρόμος είναι καμωμένος πάνω σε σκέψεις άλλων, σε επιθυμίες άλλων, σε επιταγές άλλων, σε ανάγκες άλλων.. τότε έχεις αφήσει τη ζωή σου να τη ζήσει κάποιος άλλος, τότε το είδωλο που σε κοιτάζει μέσα από τον καθρέφτη, ότι κι αν πιστεύεις, δεν είσαι εσύ. Κρίμα...

Θέλω...

Θέλω να διώξω από τα μάτια σου τη θλίψη
τον πιο βαθύ σου πόνο να τον κάνω να χαθεί
να δείξω δρόμο στην καρδιά σου για να ανοίξει
και νέα αισθήματα βαθιά να υποδεχτεί.

Θέλω η ανάσα σου να βρίσκει τη δική μου
όταν τη νύχτα στο μαξιλάρι ακουμπά
τα δυο σου χείλη να ψάχνουν το φιλί μου
και το κορμί σου στο άγγιγμα μου να ξυπνά.

Θέλω το πρόσωπο σου να 'χω απέναντι μου
το βλέμμα το δικό σου χαραγμένο στο μυαλό
τα τρυφερά σου λόγια να μιλάνε στη ψυχή μου
και την αγάπη σου μονάχα να κρατώ για φυλαχτό.

Θέλω να βρω το μυστικό σου μονοπάτι
να ξεκλειδώσω αυτού του νου τα μυστικά
να μην υπάρχει στο σώμα ετούτο κάτι
που να μην ξέρω σαν δικό μου τώρα πια.

Θέλω εσένα.. μόνο εσένα...
Για τόσο.. για όσο...

What D. loves...

Μετά από πρόσκληση του Liani (και της περιέργειας του!) καλούμαι να αναφέρω 10 πράγματα τα οποία αγαπάω. Μετά, λοιπόν, από ώριμη σκέψη και περισυλλογή σας τα παραθέτω.

Αγαπάω...

1. Τη θάλασσα. Ήρεμη, άγρια.. όπως κι αν είναι τη λατρεύω..
2. Τη βροχή. Το να την ακούω, να τη μυρίζω, να τη βλέπω, να περπατάω σ' αυτή..
3. Τις νύχτες με το φεγγάρι στον ουρανό. Μπορώ να ξεχαστώ μέσα τους χωρίς καν να το καταλάβω..
4. Τη μουσική. Απ' το πρωί που ξυπνάω μέχρι και να κοιμηθώ, με συντροφεύουν συνεχώς μελωδίες..
5. Τα βιβλία και τις ταινίες. Όσα κι αν μου δώσεις δεν θα είναι ποτέ αρκετά!
6. Το χορό. Ζω, αναπνέω, αισθάνομαι μέσα από αυτόν. Απελευθερώνομαι, ξεσπάω, χάνομαι και ανακαλύπτω..
7. Τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου και το αποδεικνύουν, είτε με το πιο μεγάλο είτε με το πιο μικρό..
8. Την αγκαλιά, στην οποία μπορώ να χαθώ ολοκληρωτικά χωρίς δεύτερη σκέψη. Ειδικά αν τη συνοδεύει κι ένα χάδι..
9. Την αλήθεια, όσο κι αν πονάει κάποιες φορές..
10. Τις σκέψεις μου. Καλές ή κακές, ευχάριστες ή σκοτεινές. Χαρούμενες, καταθλιπτικές, μελαγχολικές, σοβαρές, χαζές, αστείες, δίκαιες ή άδικες.. Είναι δικές μου. Και όλες μου λένε και κάτι για εμένα, μου παρουσιάζουν διαφορετικές πτυχές μου..

+ Επιπλέον, και εκτός όλων αυτών, νομίζω ότι αγαπάω τα λάθη μου. Θέλω να πιστεύω ότι με κάνουν καλύτερη, ή τουλάχιστον μου δείχνουν κομμάτια του εαυτού μου..


Τώρα πρέπει κι εγώ να προσκαλέσω 10 άτομα να κάνουν το ίδιο.
Έχουμε και λέμε:
next_day, mariw, sykaki, anima, Estella, Ginny, mariposa, Merlin, Venus και Vany
θα ήθελα να ακούσω τι έχετε να πείτε. Ή πιο σωστά, να διαβάσω τι έχετε να γράψετε!

That's all from me...

Χαμογέλα

Μετέωρο βήμα σε έδαφος άγνωστο. Αβέβαιο περπάτημα ανάμεσα στο "πρέπει" και το "μη". Αναζήτηση μεταξύ του "θέλω" και του "αναγκάζομαι", μεταξύ του "επιλέγω" και του "επιβάλλεται". Αμφιβολία για το χρόνο που τρέχει, για τις στιγμές που χάνονται, για το αύριο που περιμένει.
Οι επιλογές είναι στο χέρι σου, το ίδιο και οι συνέπειες τους. Διάλεξε και πράξε. Ζήσε και μη μετανιώνεις. Κι όταν οι σκέψεις σε πνίγουν.. χαμογέλα!

Νιώθω...

Νιώθω κερί, που η φλόγα του τρεμοπαίζει στο παραμικρό ερέθισμα του αέρα.
Νιώθω χαρτί άγραφο, κενό. Ή και γεμάτο με λόγια ανάκατα, μουτζούρες, ασύμβατους λεκέδες στο λευκό.
Νιώθω φιλί που ανέβηκε στο στόμα, όμως έμεινε εκεί και δεν δόθηκε ποτέ.
Νιώθω αγκαλιά που έμεινε ανοιχτή να περιμένει, κάτι που δεν έρχεται ποτέ.
Νιώθω λέξη που κρύφτηκε πίσω από τα χείλη και δεν ειπώθηκε ποτέ.
Νιώθω ουρλιαχτό που θέλει να εκφραστεί, αλλά κρύβεται μέσα σε λυγμούς και δάκρυα.

Τουλάχιστον όμως νιώθω..Ζω, βιώνω, αισθάνομαι.. Δεν αναλώνομαι, δεν χαρίζομαι, δεν συμβιβάζομαι.
Πέφτω, χαρακώνομαι, γδέρνομαι.. για να μπορέσω να σηκωθώ πιο δυνατή και να συνεχίσω.. να δίνω νόημα στην ύπαρξη μου...

25.09.2010

Η νύχτα βροχερή και οι ήχοι της με γαληνεύουν. Κουκουλωμένη στα σκεπάσματα, έχω την αίσθηση σου στο πλάι μου. Νιώθω τα χέρια σου στο σώμα μου και με φαντάζομαι κουλουριασμένη στην αγκαλιά σου. Ζεστό συναίσθημα, διώχνει μακριά την ψύχρα της νυχτιάς. Αντικρίζω το βλέμμα σου στο σκοτάδι να μου ζητά και να μου δίνει, το φιλί σου γλυκό σα να ακουμπά στο μάγουλο μου. Το χέρι σου μου χαϊδεύει τα μαλλιά και η φωνή σου, αφήνοντας την ανάσα της πάνω μου, μου ψυθηρίζει ήχους, εικόνες, μουσικές. Και όσο η βροχή δυναμώνει, τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη για την παρουσία σου. Όσο δεν κοπάζει ο άνεμος που συνοδεύει τις σταγόνες, τόσο η μορφή σου ζωντανεύει στο μυαλό μου. Πάνε μέρες που σε ζητώ, κι εγώ, κι η ψυχή, και το σώμα. Μα εσύ είσαι εκεί, κι εγώ είμαι εδώ.
Καλή σου νύχτα μάτια μου..
Και μην ανησυχείς. Έχω τη σκέψη μου να σε προσέχει κι έχω τη σκέψη σου να με κρατά...

Λίγο ακόμη...

Παραδίνομαι στο άγγιγμα σου και χάνομαι στη δίνη αυτής της νύχτας. Το σώμα σου με καλεί κι εγώ ανταποκρίνομαι, πιστοί ακόλουθοι κι οι δυο της επιθυμίας. Η ζεστασιά του κορμιού σου πάνω στο δικό μου αναριγεί το είναι μου, και το φιλί σου γλυκός πειρασμός. Το κάθε σου χάδι ξυπνά τις αισθήσεις μου και η αγκαλιά σου τρυφερά με αιχμαλωτίζει. Νιώθω τη δύναμη σε κάθε σου κίνηση, και η ένταση ζωντανεύει το πάθος ασίγαστα, στιγμή προς στιγμή. Καθώς τα χέρια σου κυλούν στις γραμμές μου, ταξιδεύω πέρα από σκέψεις και ανασφάλειες, από πρέπει και μη. Ενώνω τη σκιά μου με τη δική σου και αφήνομαι να με κυριεύσεις. Το χέρι μου σφιχτά πάνω στο δικό σου. Το μόνο που ακούγεται είναι δυο σώματα βυθισμένα σε μια ολοκληρωτική επαφή. Σκοτάδι, και το μόνο που φαίνεται είναι η αντανάκλαση από τα βλέμματα μας..βαθιά το ένα μέσα στο άλλο.. Λίγο ακόμη...

Νέος δρόμος...

Νύχτες και μέρες απέκτησαν φως
κρύο και ζέστη χαθήκαν στην αύρα
ότι με έπνιγε έγινε λυγμός
κι όλες οι σκέψεις μου πετάξαν τα μαύρα

Κόπασε ο άνεμος κι ήρθε η βροχή
ξεχάστηκε ο νους μου μέσα σ' αυτή
αυτόβουλο βήμα στο πουθενά
μα η καρδιά ελεύθερη τώρα γυρνά

Η μνήμη ξυπνά ένα φιλί γλυκό
νοσταλγία στο κορμί για το τρυφερό το χάδι
ονειροβάτης ξανά σε τοπίο μαγικό
ξημέρωσε μόλις κι είναι κιόλας βράδυ

Μα είμαι μικρή, πολύ μικρή για ν' αντέξω
ατέρμονους κύκλους η ζωή κάνει
δεν φτάνει ποτέ, όπου κι αν φτάνει
μα πήρα το δρόμο της ψυχής και θα τον τρέξω...

Κι έτσι για λίγο μεγάλη θα μοιάζω..

Δύσκολη Νύχτα...

Πήρε το στυλό στα χέρια της κι άρχισε να γράφει. Να γράφει όσα είχε μέσα της καιρό. Και οι λέξεις έγιναν παράπονο που την έθλιβε, οι φράσεις έγιναν λυγμοί που την έπνιγαν, οι αράδες έγιναν μαχαίρια που πλήγωναν τις αναμνήσεις της. Έγραφε, έγραφε, έγραφε... σε μια απόπειρα να μεταφέρει για λίγο το βάρος που πλάκωνε την ψυχή της. Ώσπου σώθηκαν τα λόγια της και καταλάγιασε κάπως το θηρίο μέσα της. Όχι πως είχε σκοπό να φτάσει αυτό στα δικά του χέρια, αλλά ήταν για την ίδια ένας τρόπος να ξεσπάσει. Γιατί τις τελευταίες μέρες ένιωθε εγκλωβισμένη, φυλακισμένη από τον ίδιο της τον εαυτό, που έφερνε μπροστά της μονίμως τη θύμιση του. Και έπρεπε κάπου να εκτονωθεί. Και αφού ένιωθε μόνη από ανθρώπους, έβγαλε το ξέσπασμα της στο χαρτί..

Ώρες τώρα τριγυρνούσε στα στενά της πόλης και τους διαδρόμους του μυαλού του. Χαμένος στις σκέψεις του. Παραδομένος σε ένα ατέρμονο ταξίδι στα "γιατί" που τον κύκλωναν. Γιατί άφησαν να φτάσουν ως εκεί; Γιατί κατέληξαν να μην έχουν από πού να κρατηθούν για να συνεχίσουν; Γιατί δεν γνώριζαν πλέον τον τρόπο να διορθωθεί ότι είχε σπάσει; Αρκούσε άραγε μια λέξη; ένα χάδι; μια συγγνώμη; Ή μήπως τίποτα δεν ήταν πλέον αρκετό; Μήπως ότι είχαν είχε χαθεί για πάντα πια;... Όχι. Δεν μπορούσε έτσι απλά να την αφήσει να βγει από τη ζωή του. Τίποτα δεν είχε τελειώσει. Όχι πριν να είναι σίγουρος ότι έχει κάνει τα πάντα για να το αποτρέψει..

Το κουδούνι χτυπούσε επίμονα. Το ξενύχτι όμως και τα δάκρυα την είχαν οδηγήσει σε έναν γλυκό ατάραχο ύπνο. Ξύπνησε απότομα και σηκώθηκε μεμιάς. Πριν φτάσει στην πόρτα κοίταξε το είδωλο στον καθρέφτη, για να αντικρύσει ένα πρόσωπο κουρασμένο από τις σκέψεις και πρησμένο από το κλάμα. Ποιος θα την έβλεπε σε τέτοιο χάλι; Άνοιξε τελικά και μπροστά της εμφανίστηκε εκείνος. Αποφασισμένος πλέον και σίγουρος, έτοιμος να δώσει ένα τέλος.. και ίσως μια νέα αρχή...

Όνειρο Θερινής Νυχτός...

Καθισμένη στην ακρογιαλιά, βρέχω τα πόδια μου στο δροσερό νερό.. Μυρίζω την αλμύρα της θάλασσας και την αφήνω να με ταξιδέψει.. να με ξεβράσει στα βάθη του μυαλού μου και τις χαμένες αναμνήσεις μου. Αναπολώ χαρούμενες στιγμές, περασμένες εικόνες.. και τις συνδυάζω με καινούρια τοπία και φρέσκες ιστορίες.. Αντικρύζω τους ανθρώπους γύρω μου με ενθουσιασμό.. παλιούς και νέους γνώριμους, σημαντικούς και ασήμαντους, μέρος όπως και να 'χει της μνήμης μου... Αναβιώνω αξέχαστα γεγονότα και τα εμπλουτίζω με νέες "περιπέτειες"... Και κάπου εκεί που έχω χαθεί μεταξύ του τότε και του τώρα, κάτι παράξενο συμβαίνει...
Σηκώνομαι από τον ήχο του ξυπνητηριού, σε μία ώρα πρέπει να είμαι στη δουλειά.. Άλλο ένα όνειρο θερινής νυχτός έφτασε στο τέλος του.. Έμεινε όμως το χαμόγελο στα χείλη μου.. Καλημέρα...

Περίπατος στη βροχή...

Σήκωσε το μάτια της στον ουρανό και άφησε τις σταγόνες της βροχής να δροσίσουν το πρόσωπο της.. να γίνουν μάσκα και να κρύψουν τα δάκρυα της... Έπειτα συνέχισε να περπατά, χωρίς να έχει ωστόσο κάπου να πάει.. Τίποτα να φτάσει.. τίποτα να περιμένει... Απόψε ήταν απλώς εκείνη και οι σκέψεις της.. και ίσως να μην ήταν και η καλύτερη συντροφιά που θα μπορούσε να έχει... Γιατί πολλές φορές ο χειρότερος εχθρός μας είναιο ίδιος μας ο εαυτός κι αυτά που μοραζόμαστε μαζί του κάτι τέτοιες ώρες...Κάπως έτσι πνιγόταν κι εκείνη ετούτη τη νύχτα μέσα στη δύνη του μυαλού της, ψάχνοντας να βρει απαντήσεις, αιτίες, αφορμές, δικαιολογίες.. κάτι...
Την ηρεμούσε το περπάτημα. Αν καθόταν κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους τέτοιες στιγμές θα έσκαγε... Και τι τύχη που έβρεχε απόψε.. Τη λάτρευε τη βροχή... Ένιωθε σαν να έπαιρνε ένα κομμάτι της με τις στάλες, σαν να ξαλάφρωνε λίγο... Περασμένη η ώρα κι ούτε που έδινε σημασία που βρισκόταν. Συνέχισε να προχωράει, βυθισμένη.. στο πουθενά... Δεν την ένοιαζε να γυρίσει πίσω, δεν λογάριαζε τι ώρα ήταν, ή το γεγονός ότι η βροχή δυνάμωνε σιγά σιγά... Συνέχισε απλά να περπατάει...
Μέχρι που ένιωσε ένα άγγιγμα από πίσω της.. Γύρισε και ίσα που πρόλαβε να δει το πρόσωπο του πριν τη φιλήσει... Την έσφιξε στην αγκαλιά του... Ήξερε ότι της άρεσαν οι βόλτες στη βροχή, παρ' όλα αυτά απόρησε που την βρήκε τόσο μακριά να τριγυρίζει μόνη...
Δεν χρειαζόταν να του πει τίποτα. Ήταν εκεί.. μαζί της, κι αυτό αρκούσε για την ώρα... Αρκούσε για να την κάνει να βγει από τις ακέψεις της και να χαθεί στο βλέμμα του... Του κράτησε το χέρι σφιχτά και πήρε το δρόμο της επιστροφής, απολαμβάνοντας τη βροχή μαζί του..κι όχι μόνη...

Εμμονή...

Προσπάθησα να βρω διέξοδο σε ότι συνήθιζε να μου δίνει ζωή. Χάθηκα σε μονοπάτια ατελείωτα, που υποτίθεται θα ξαλαφρώναν το μυαλό μου. Πλανεύτηκα από κούφια λόγια και υποσχέσεις μιας νυχτιάς, ψάχνοντας παντού τον τρόπο να γαληνέψει η ύπαρξη μου. Δέσμια της λογικής μου, φυλακισμένη του πρέπει μου, απεγνωσμένα κυριεύτηκα από μια δίψα για αλλαγή. Επιχείρησα ξανά, και ξανά, και ξανά, να αποδείξω στον ίδιο μου τον εαυτό πως ότι σκέφτομαι είναι κτήμα μου κι ότι αποφασίζω συνείδηση μου. Άσκοπα ξοδεύτηκα σε σκιές που έμειναν σκιές, σε ανθρώπους που έγιναν σκιές και σε σκιές που δεν μπόρεσαν ποτέ να φερθούν σαν άνθρωποι. Αναλώθηκα σε εφήμερες, καλουπωμένες, συσκευασμένες ευτυχίες. Παραδομένη στον κόσμο που έχτισα με το ψέμα μου, στροβιλιζόμουν σε στιγμές μεταμφιεσμένες σε γαλήνη, σε λέξεις μεταμορφωμένες σε αγάπη, σε χάδια που παρίσταναν τον έρωτα.
Μάταια... Γιατί, ότι κι αν κάνω, το μόνο που κυριεύει το μυαλό και το είναι μου, είναι το βλέμμα σου...

"Happiness only real when shared..."

I now walk into the wild...

Have no fear for when I'm alone
I'll be better off than I was before

I've got this light
I'll be around to grow
Who I was before I cannot recall

Long nights allow me to feel..
I'm falling..I am falling
The lights go out
Let me feel I'm falling
I am falling safely to the ground

I'll take this soul that's inside me now
Like a brand new friend I'll forever know

I've got this light
And the will to show
I will always be better than before

Long nights allow me to feel..
I'm falling..I am falling
The lights go out
Let me feel I'm falling
I am falling safely to the ground...

"We are, finally, all wanderers in search of knowledge. Most of us hold the dream of becoming something better than we are, something larger, richer, in some way more important to the world and ourselves. Too often, the way taken is the wrong way, with too much emphasis on what we want to have, rather than what we wish to become."

Louis L' Amour - Education Of A Wandering Man

"Circumstance has no value. It is how one relates to a situation that has value. All the meaning resides in the personal relationship to a phenomenon, what it means to you."

Chris McCandless - Personal journey´s journal

"I have lived through much, and now I think I have found what is needed for happiness. A quiet secluded life in the country, with the possibility of being useful to people to whom it is easy to do good, and who are not accustomed to have it done to them; then work which one hopes may be of some use; then rest, nature, books, music, love for one's neighbor - such is my idea of happiness. And then, on top of all that, you for a mate, and children perhaps - what can more the heart of man desire?"

Leo Tolstoy - Family Happiness

"Happiness only real when shared"...

Για μια νύχτα...

Τι γίνεται όταν γυρνάς σε όσα πέρασαν για μία μόνο νύχτα; Όταν ξαναζείς όσα προσπάθησες καιρό να σβήσεις για ένα βράδυ; Όταν αγγίζεις το γνώριμο αυτό πρόσωπο, όταν φιλάς αυτά τα χείλη που τα νιώθεις δικά σου πια, όταν χαϊδεύεις το σώμα που έχεις μάθει πια σπιθαμή προς σπιθαμή... αυτό το σώμα που μπορείς να κρατήσεις μόνο γι' απόψε, μιας κι από αύριο θα το χάσεις ξανά...

Κι όμως... το κάνεις παρ' όλα αυτά, γιατί πλέον ξέρεις. Ξέρεις πως σου αρκούν αυτές οι στιγμές, σου αρκεί αυτό το ακατανίκητο συναίσθημα πόθου που σε καταβάλλει όταν γέρνει πάνω σου, αυτό το χάδι στο λαιμό που ξυπνάει τις αισθήσεις σου, αυτό το φιλί που σχεδόν σε ναρκώνει κι αυτό το βλέμμα που σε μαγνητίζει και σου φωνάζει "Σε θέλω..αχ πόσο σε θέλω"...
Μα πάνω απ' όλα, ξέρεις πως μ' αυτό το σώμα δίπλα σου αισθάνεσαι ασφαλής, είσαι ο εαυτός σου, χωρίς ντροπή, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς δεύτερες σκέψεις... Γιατί όσο μακριά σου κι αν βρίσκεται πια, αυτό το σώμα σε καταλαβαίνει, σε γνωρίζει και σε διαβάζει καλύτερα από κάθε άλλο...
Κι όλα αυτά σου αρκούν γιατί, αφού δεν μπορείς να το έχεις αλλιώς ικανοποιείσαι με το να το έχεις έτσι. Σου αρκούν γιατί σου αρέσει να ζεις αυτές τις στιγμές όταν σου προσφέρονται... Ίσως σου φέρνουν σκέψεις στο μυαλό, ίσως ξυπνάνε θύμησες, όμως αυτά όλα σβήνουν γρήγορα μπροστά σε αυτό που ζεις...
Κι εδώ κρύβεται το πιο δύσκολο ερώτημα. Αξίζει άραγε;...
Ίσως να ζω σε μια ουτοπία, ίσως και να κοροϊδεύω τον εαυτό μου, αλλά έτσι νομίζω.. Αξίζει...

Τέλος...

Μπήκε στο σπίτι μουσκεμένη ως το κόκκαλο, στάζοντας πάνω στη μαύρη μοκέτα. Είχε αρχίσει να βρέχει ξαφνικά, όμως αυτό δεν την εμπόδισε να περπατήσει ως εκεί. Θα μπορούσε να έχει φτάσει και στην άλλη άκρη της πόλης χωρίς καν να το καταλάβει. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει, αλήθεια, τις σταγόνες της βροχής από τα δάκρυα της. Το νερό της απρόσμενης καταιγίδας είχε γίνει ένα με τον πόνο των ματιών της.
Άρχισε να πετάει ένα ένα τα βρεγμένα ρούχα από πάνω της, χωρίς να μπορεί να ξεφορτωθεί το ίδιο εύκολα και τις σκέψεις της... Πώς μπόρεσε να φερθεί με αυτό τον τρόπο; Πώς άντεξε να της μιλήσει έτσι; Μετά από όλα όσα της είχε κάνει, είναι δυνατόν να είχε το θράσος να απαιτεί σεβασμό;...
Χώθηκε γρήγορα κάτω από το ντους, μήπως κατάφερνε να ζεστάνει το σώμα της και να ηρεμήσει την καρδιά της... Και μήπως δεν του τα είχε δώσει όλα; Τα πάντα του έδωσε. Του αφιέρωσε τη ψυχή της, το μυαλό της, το είναι της ολόκληρο... Και ήταν πάντοτε εκεί για να τον περιμένει. Τον περίμενε να γυρίσει κοντά της. Για να την κεράσει κι άλλα δάκρυα, κι άλλες ξάγρυπνες νύχτες, νέα θλίψη να συντροφεύει την παλιά.
Το ζεστό νερό χάιδευε το κορμί της και μαλάκωνε την οργή της. Τόσος χρόνος που έμοιαζε χαμένος, τόση υπομονή για το τίποτα, τόσα όνειρα που έμειναν όνειρα και τόσες υποσχέσεις που ξεχάστηκαν στα λόγια. Πόσο άξιζαν άραγε;...
Βγήκε από τη μπανιέρα, τυλίχτηκε με το μπουρνούζι της και, αφού απομάκρυνε με την παλάμη της τη θαμπάδα από τον καθρέφτη, έμεινε να παρατηρεί το πρόσωπο που εμφανίστηκε απέναντι της. Αυτό το θλιμμένο, το κουρασμένο από τα ψέμματα, το τόσο ταλαιπωρημένο πρόσωπο...
Κι αφού έριξε μια τελευταία αποφασιστική ματιά στον εαυτό της, έγραψε στον καθρέφτη της τη μικρή αυτή λέξη.. να της θυμίζει πόσα πέρασε, πόσα πήρε, πόσα έχασε, και κυρίως πόσα θα έρθουν. Αυτή η λέξη θα έμενε εκεί, μέχρι να σιγουρευτεί πως τη νιώθει ως τα μύχια της ψυχής της. Αυτή η μία λέξη:
Τέλος...

Πάντα κάτι θα υπάρχει, να με γυρνάει εκεί που ήμουν πριν χαθώ...

Βαρέθηκα πια, δεν θα σε ξαναρωτήσω. Δικαιολογίες φτηνές δεν θα σ' αφήσω να μου δώσεις κι ούτε ευκαιρία να με πληγώσεις. Μπορεί να ήρθε η στιγμή να τα πληρώσεις. Αλήθεια λέω, αποφάσισα να φύγω, να χαθώ. Κι ας πας στο διάολο, μπορεί να λυτρωθώ μακριά από σένα. Κι όπου θέλει η ζωή μου ας με πάει, γιατί ούτε εκείνη ρε δε μ' αγαπάει. Μα δε με νοιάζει, για μένα απόψε έξω βρέχει, για τη ψυχή μου που άλλο ψέμα δεν αντέχει. Κι όπως σε βρήκα, έτσι σ' αφήνω, το ίδιο βλάκα. Αυτή τη φορά δε κάνω πλάκα. Όταν ξυπνήσεις θα σου λείπει πια το θύμα. Χωρίς σκλάβο ο αφέντης, πω πω κρίμα! Τι θ' απογίνει; Πού θα ξεσπάσει; Τι θα βρίζει; Τώρα στο κόσμο του μονάχος θα γυρίζει.

Δε μου βγαίνει ούτε ένα δάκρυ πάλι λίγο πριν χαθώ.
Γι' αυτό κράτα μια μου ανάσα να την έχεις φυλαχτό.

Κι έχεις ανάγκη αυτό το φυλαχτό από μένα, να σου θυμίζει όσα πήγανε χαμένα. Να σου μυρίζει μοναξιά όπου και να 'σαι, ν' ακούς λυγμούς στο μαξιλάρι όταν κοιμάσαι. Να σε φυλάει απ' τον κακό σου εαυτό. Ναι, το πιο καλό είναι αυτό. Να σε κάνει να λυπάσαι για όσα νόμιζες ωραία, να χορεύουνε οι τύψεις με τις σκέψεις σου παρέα. Μου φτάνει να θυμάσαι όσα είχες πει. Το τελευταίο δώρο από μένα η ντροπή. Και μια σταγόνα μες στα χέρια σου απ' τη βροχή, μπορεί να 'ναι κατάρα μπορεί και να 'ναι ευχή. Εσύ θα διαλέξεις, μονάχος σου θα κρίνεις αν θα καταπιείς το δηλητήριο που φτύνεις. Κι αν σου ταιριάζει να θέλει αφέντη η εποχή, κάτσε και άκου τη βροχή.

Θα σου κλείσω μες στα χέρια μια σταγόνα απ' τη βροχή.
Φύλαξε τη, μπορεί να 'ναι μια κατάρα και μια ευχή.

Δε μου βγαίνει ούτε ένα δάκρυ πάλι λίγο πριν χαθώ.
Γι' αυτό κράτα μια μου ανάσα να την έχεις φυλαχτό.
Θα σου κλείσω μες στα χέρια μια σταγόνα απ' τη βροχή.
Φύλαξε τη, μπορεί να 'ναι μια κατάρα και μια ευχή...

Πάντα θα υπάρχει μια νυχτιά που θα σ' έχει δει να κλαις.
Πάντα θα υπάρχει μια ματιά να σου θυμίζει ότι φταις.
Πάντα θα υπάρχει η σιωπή μετά απ' του πόνου τις κραυγές.
Πάντα θα υπάρχει η ντροπή και στις ζεστές τις αγκαλιές.
Πάντα κάτι θα υπάρχει..
για να υπάρχεις κι εσύ.. κι εγώ...