Παράξενη νύχτα...

Κάπως έτσι κι αυτό το βράδυ ξεχάστηκε στις θύμισες...
Άφησε το φως του φεγγαριού, που γλιστρούσε μέσα από την ανοιχτή κουρτίνα, να την παρασύρει σε σκέψεις, σε εικόνες περασμένες, σε στιγμές μακρινές, σε λόγια θαμμένα στο χθες. Επέτρεψε στη νοσταλγία να πλυμμηρίσει όλο της το σώμα και στην αναπόληση να γίνει βίωμα μέχρι τα μύχια της ψυχής της. Πόσος καιρός είχε περάσει;
Οι αναμνήσεις πονούσαν λιγότερο όσο κυλούσε ο χρόνος. Από ανυπόφορες έγιναν υποφερτές και σιγά σιγά εύκολα βιώσιμες. Ο χρόνος, τελικά, είναι όντως ο καλύτερος γιατρός. Ήξερε πως η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη πια και πως κάποια στιγμή κάθε ίχνος θλίψης θα χανόταν από το ταξίδι στο παρελθόν. Ήταν όμως ένα ταξίδι που δεν μπορούσε ακόμη να αποχωριστεί. Τη συντρόφευε καλά αυτές τις νύχτες. Τις έδειχνε πόσο αγάπησε και πόσο αγαπήθηκε, πόσο πλήγωσε και πόσο πληγώθηκε, πόσα έδωσε και πόσα πήρε... Κι αφού το τέλος δεν τη βασάνιζε πια τόσο πολύ, μπορούσε να εκτιμήσει.. τα μικρά, τα μεγάλα, τα ουσιαστικά, τα ασήμαντα.. όλα... Όλα μπορούσε να τα δει πια, τώρα που δεν τη τύφλωνε ο πόνος...
Μόνο μια γλυκόπικρη θύμιση είχε μείνει.. να της αποδεικνύει πόσο τυχερή ήταν που τα έζησε όλα αυτά... Να της αποδεικνύει το πόσο ζωντανή είναι η καρδιά και η ψυχή της, γιατί ένιωσε συναισθήματα αληθινά, βαθιά, σπουδαία... Να της φωτίζει το δρόμο μπροστά, γιατί τίποτα δεν τελείωσε ακόμα...
Η καρδιά, η ψυχή και το μυαλό, μαζεύουν τα κομμάτια τους, φοράνε το πιο αισιόδοξο χαμόγελο τους, ίσως και λίγο νοσταλγικό που και που, και προχωράνε μπροστά.. Έτοιμοι πλέον να αναζητήσουν μία νέα δυνατή συγκίνηση... Έναν έρωτα φρέσκο και ζωντανό... Έναν καινούριο δρόμο...